18. สืบเองง่ายกว่า

นับจากวันนั้นทั้งคู่ก็เหมือนจะห่างกันมากขึ้น  จิ่นหรงออกจากตำหนักเช้ากว่าจะกลับก็มืดค่ำ  วนเวียนเช่นนี้มานานกว่าห้าวันแล้ว ซึ่งตันหยางรู้ดีว่าเขากำลังยุ่งกับงาน  นางจึงไม่เข้าไปวุ่นวายอะไร แต่ก็ยังมีแอบไปสืบข่าวที่ตำหนักใหม่ไทเฮาอยู่บ้าง

อย่างเช่นวันนี้นางก็กำลังจูงพระหัตถ์ไทเฮาเดินเล่นอยู่ในสวน  มีข้ารับใช้เดินตามอีกหกคน  นางจึงคอยสังเกตุท่าทางคนเหล่านี้  แม้ว่าทั้งหมดจะเป็นคนที่ตนเคยช่วยชีวิตไว้ก็ตาม

“หยางเอ๋อร์  ย่าได้ยินว่าเจ้ากับรัชทายาทยังไม่เข้าหอกันอีกหรือ  เป็นเช่นนี้แล้วเมื่อไหร่ย่าจะได้อุ้มเหลนกันล่ะ”  คนแก่เอ่ยมาทีก็ทำให้คนที่เดินประคองต้องหยุดชะงัก

ตันหยางยิ้มแห้งก่อนจะตอบเสียงแผ่ว “เสด็จพี่ทรงงานหนัก  หม่อมฉันจึงไม่อยากรบกวนเขาเพคะ”

คนแก่จึงหันมาหาพร้อมกุมมือแล้วเอ่ยว่า “เป็นสามีภรรยากัน  ใช้คำว่ารบกวนไม่ได้นะ  สิ่งที่เจ้าควรทำคือต้องรีบมีทายาทสืบสกุลให้เชื้อสายเรา  รากฐานบ้านเมืองจะได้มั่นคง”

“เพคะ  เอาไว้หม่อมฉันจะหาโอกาสเหมาะ  รีบทำเหลนให้เสด็จย่าเพคะ” ตันหยางเอ่ยเอาใจคนแก่

“ดี!  ต้องอย่างนี้สิ”  ไทเฮายิ้มชอบใจ  ก่อนจะพากันเดินชมสวนต่อ  ตันหยางก็ได้แต่ฉีกยิ้มซ้ายทีขวาทีตามคำชี้นำของคนรอบตัว  เพราะที่นี่ไม่ได้มีแค่ไทเฮาแล้ว  ยังมีเหล่าสนมของฮ่องเต้อีกสามนางเดินมาสบทบด้วย  แต่ละคนล้วนแต่พูดจาเอาใจไทเฮารวมถึงนาง  ผู้มีความดีความชอบที่สุด ณ ยามนี้

เพราะตันหยางไม่ได้ช่วยราชวงศ์ไว้หนึ่งหรือสองคน  แต่เป็นห้าพระองค์เลยต่างหาก  และแน่นอนว่ายามนี้คำพูดจากปากตันหยางนั้น  ประกาศิตพอ ๆ กับพระสุรเสียงของฮ่องเต้ก็ว่าได้

ทว่าการที่มีคนมารวมตัวอยู่ที่นี่มาก ๆ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี  เพราะนางจะได้สังเกตดูท่าทางของแต่ละคนไปด้วย

ตันหยางก็เพิ่งรู้ว่าการสืบหาตัวคนร้ายของหน่วยองครักษ์จินอูยังมีข้อจำกัด  พวกเขาไม่อาจค้นสตรีที่อยู่ในตำหนักในได้ และไม่อาจกระทำการกระโตกกระตากให้คนร้ายได้รู้ตัว ยามตรวจค้นจึงจำต้องคิดหาวิธีใหม่ ๆ แทบทุกวัน

เป็นเหตุให้การหาตัวหนอนบ่อนไส้นั้นล่าช้า  เพราะเหตุนี้ตันหยางจึงคิดว่าตนน่าจะมาช่วยอีกแรง  เพราะนางสามารถเข้านอกออกในได้สะดวกกว่าเหล่าองครักษ์มากนัก

หลังจากเดินเล่นกันพักใหญ่  เหล่าสนมก็ขอตัวกลับ  แต่ยังเหลือคนที่ตันหยางคอยลอบสังเกตอยู่ตลอดเวลา  

“แล้วเจ้าไม่ไปหรือสนมผิง”

“กลับตำหนักก็ไม่มีสิ่งใดทำเพคะ  สู้อยู่ดูแลไทเฮามิได้”

“เจ้านี่ช่างปากหวานนัก  หยางเอ๋อร์เจ้าต้องหัดเอาอย่างสนมผิงนะ  จิ่นเอ๋อร์จะได้รีบทำเหลนให้ย่า”  ไทเฮาหันมาเอ่ยกับคนที่จูงแขนตน  ตันหยางก็ได้แต่ยิ้มแหย ก่อนจะเอ่ยว่า

“เสด็จย่าวันนี้หม่อมฉันขอนอนที่นี่นะเพคะ”  

“ดูเจ้าเด็กคนนี้สิ  นอนที่นี่จะทำเหลนให้ย่าได้เยี่ยงไร ไม่ได้!  เจ้าต้องกลับตำหนักตน” คนแก่ทำหน้าบึ้งใส่

“โถ่  เสด็จย่า  รัชทายาททรงไม่ว่างยามนี้นี่เพคะ  หลานสะใภ้กลับไปก็นอนเหงาอยู่คนเดียว สู้อยู่ดูแลเสด็จย่าที่นี่ดีกว่า  ไม่แน่พอเสด็จพี่ไม่เห็นหม่อมฉัน  อาจจะคิดถึงแล้วรีบมาหาก็ได้นะเพคะ  ถึงตอนนั้นก็”  ตันหยางเอ่ยพร้อมกับขยิบตาให้

“เจ้าเด็กสัปดนนี่” ฝ่ามือเหี่ยวย่นตีลงที่แขนหลานสะใภ้

“อ๊ะ!... โอ๊ย!”  ตันหยางแสร้งร้องเสียงดัง

“อย่ามาทำสำออย  ย่ารู้หรอกว่ามันไม่ได้เจ็บ” คนแก่เอ่ยอย่างรู้ทัน  ตันหยางก็ได้แต่ยิ้มร่าใส่อย่างน่าตี

“ทะเล้นจริง ๆ” ไทเฮายังมิวายตำหนิ แต่ก็เอ่ยเพราะเอ็นดู

จากนั้นทั้งสามก็พูดคุยกันไปเรื่อย  กระทั่งบ่ายคล้อยสนมผิงก็ขอตัวกลับ  ตันหยางจึงอาสามาส่งเพราะได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าที่ตำหนักปลูกสมุนไพรเอาไว้มากมาย  

“นึกไม่ถึงว่าพระชายาจะเป็นหมอด้วย นึกว่าดูแลแค่สำนักคุ้มภัยเพียงอย่างเดียวเสียอีก” สนมผิงเอ่ยถามเสียงอ่อน  สมกับที่ไทเฮาทรงรับสั่งว่านางปากหวานจริง ๆ

“เราเดินทางเป็นขบวนใหญ่  อย่างน้อยต้องมีห้าสิบคนขึ้นไป และบางคราเจอพายุฝนทำให้มีคนเจ็บป่วย  บางคราก็ต้องต่อสู้กับโจร  หม่อมฉันเลยต้องเรียนรู้วิชาแพทย์เอาไว้รักษาคนงานในสำนัก  อันที่จริงก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรหรอกเพคะ แค่รักษาคนไปงู ๆ ปลา ๆ ก็เท่านั้น” ตันหยางยิ้มแหย

“คนเราล้วนแต่ต้องเริ่มจากศูนย์มิใช่หรือ” สนมผิงเอ่ย  ก่อนจะเดินนำเข้าไปในตำหนักตน ซึ่งมันร่มรื่นมาก

“ว๊าว!  ดอกไม้หายากทั้งนั้นเลย  พระสนมปลูกเองหรือเพคะ นั่นใช่ดอกฉงจื่อหรือไม่  หม่อมฉันเคยได้ยินว่ามันชอบขึ้นตามแนวผามิใช่หรือ เหตุใดนำมาปลุกในสวนก็ได้ด้วย”

“เราก็แค่ใส่มันไว้ในดินตามบ้านเกิดของมัน  ดอกไม้ก็เติบโตได้แล้ว  ปลุกไม่ยากหรอก”  อีกฝ่ายยิ้มอ่อนอย่างเอ็นดู  ก่อนจะเดินนำไปยังเรือนสมุนไพรทางด้านหลัง

ซึ่งถัดไปอีกจนเกือบติดกำแพงนั้น จะเป็นเรือนไม้ที่ดูเก่าต่างจากเรือนอื่นอยู่พอสมควร และบนหลังคาเหมือนจะชำรุดด้วย

“ที่นี่แหละ” สนมผิงเอ่ยพร้อมกับหันมาหา

ตันหยางเผยยิ้มพร้อมกับทำตาโต  ทั้งที่เมื่อครู่สายตานางยังจับจ้องที่เรือนหลังนั้นอยู่เลย  ทว่าเมื่อเสียงฝีเท้าอีกฝ่ายหยุดลง  นางก็รีบหันกลับมาแสดงท่าทีเช่นเมื่อครู่

“มากมายเลยเพคะ  สมุนไพรตัวนี้หม่อมฉันรู้จัก  ตัวนี้ด้วย  แต่ตัวนี้ไม่รู้จักเพคะ  มันคือสิ่งใดหรือเพคะ” ตันหยางแสร้งถาม  แต่อันที่จริงนางรู้จักหมดนั่นแหละ  เพียงแต่การแสดงนี้จะต้องทำให้แนบเนียน  จึงจะตบตาผู้อื่นได้

สนมผิงเผยยิ้มเอ็นดู  ก่อนจะแนะนำชื่อสมุนไพรที่อีกฝ่ายไม่รู้จักให้ทราบ พร้อมกับพาเดินจนทั่วโรงเพาะแห่งนี้

กระทั่งถึงเวลากลับ ตันหยางก็หอบเอากระถางกลับด้วยสองใบ  สนมผิงจึงให้คนสนิทตนมาส่งจนถึงตำหนักไทเฮา

“ไปได้อะไรมาอีกฮึ” ไทเฮาขมวดคิ้วเมื่อเห็นหลานสะใภ้ตนยิ้มร่าเหมือนเด็กที่ได้ของถูกใจ  

“สมุนไพรเจ้าค่ะ สนมผิงบอกว่าเอาใบมันต้มใส่กับชา  จะทำให้ผิวพรรณผุดผ่อง” ตันหยางตอบเสียงใส  ก่อนจะหันมาหาคนสนิทของสนมผิง “ขอบใจนะ เอานี่รางวัล” ยื่นถุงเงินให้

“ขอบพระทัยพระชายาเพคะ” นางกำนัลรับเงินแล้วก็ขอตัว

ตันหยางจึงยกกระถางขึ้นพร้อมกับส่งเสียงเจื้อยแจ้วต่อ  กระทั่งนางกำนัลสองคนนี้ออกไปพ้นบริเวณกระถางก็ถูกวางลง

“พวกเจ้าถอยออกไปก่อน”  ตันหยางสั่งนางกำนัลในที่นี้เสียงเรียบต่างจากเมื่อครู่นัก จากนั้นนางก็หันมาหาไทเฮา

“เสด็จย่า  หลานจะพักที่นี่คืนนี้เพคะ”

“ย่าก็บอกแล้วว่า…”

“หลานจะสืบหาตัวคนร้ายเพคะ”

“มะ…หมายความว่าอย่างไร”

“เรื่องต้องเก็บเป็นความลับเพคะ  อาจมีหนอนบ่อนไส้อยู่ในวัง องครักษ์ลงมือกับคนในตำหนักในไม่ได้  เพราะมีข้อจำกัดหลายอย่าง  และจะทำการกระโตกกระตากก็ไม่ได้ด้วย  ทว่าวันนี้หลานพบข้อสงสัยบางอย่าง  จึงอยากอยู่ที่นี่เพื่อตรวจสอบดู”

“แต่เจ้าเป็นสตรีจะตรวจสอบเช่นไร”

“เสด็จย่าลืมหรือเพคะ  มู่ตันหยางคือประมุขสำนักคุ้มภัยมู่ตานนะเพคะ  เรื่องสืบข่าวหรือปีนป่ายกำแพงคืองานถนัดเจ้าค่ะ”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าทำได้”

“เพคะ  หม่อมฉันต้องการดูให้แน่ใจมากกว่านี้ก็เท่านั้น  ความจริงก็มั่นใจกว่าครึ่งแล้วเพคะว่าต้องเป็นคนผู้นี้”

“เจ้ารู้แล้วหรือว่าเป็นใคร”

“เพคะ  แต่ต้องตรวจสอบให้แน่ใจก่อน  จะได้ไม่ผิดพลาด”

“เช่นนั้นก็เอาตามเจ้าว่า  ดื้อรั้นจริงเชียว  ย่าให้เจ้าค้างแค่คืนเดียวนะ  วันพรุ่งจะต้องรีบกลับไปทำเหลนให้ย่า”  ไทเฮาแสร้งเอ่ยเสียงดัง “พวกเจ้ารีบไปจัดห้องบรรทมให้พระชายาทางปีกซ้าย  แล้วก็ตระเตรียมตั้งสำรับเสีย  ข้าหิวเต็มที”

ตันหยางมองไทเฮาทำการแสดงก็ยิ้มกริ่ม  เพราะนางบอกว่าในตำหนักอาจมีเส้นสายคนร้ายแฝงอยู่ด้วย  ไทเฮาจึงแสร้งเอ่ยตำหนินาง  แล้วค่อยยอมจำนนในเวลาต่อมา  

ตันหยางจึงให้นางกำนัลไปแจ้งที่ตำหนักบูรพา  พร้อมกับตามคนสนิทตนมาช่วยดูแล  แต่ความเป็นจริง  นางตั้งใจให้มู่หลิงมาช่วยอีกแรงต่างหาก  ไม่ว่าทำเรื่องใดนางก็ต้องรอบคอบไว้ก่อน  ฉะนั้นสองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียวอยู่แล้ว