๕ สายตาที่ไม่เหมือนเดิม

เรื่องที่คุณหนูใหญ่ตั้งครรภ์ ภายหลังจากนั้นนายท่านหลินมีคำสั่งว่าห้ามผู้ใดพูดถึงและห้ามแพร่งพรายเรื่องเป็นอันขาด หรือหากวันใดวันหนึ่งเรื่องนี้กลายเป็นที่พูดถึงถูกนำมานินทาขึ้นมาย่อมมีต้นเหตุมาจากคนในจวน ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดล้วนลงโทษไม่ยกเว้น!

หลินซิ่วหรงหวนกลับมาได้เพียงแค่สองวันเท่านั้น

เช้าวันถัดมาพอนางลืมตาตื่นขึ้น ก็หาได้มีอาการอ่อนเพลียหรือรู้สึกอยากอาเจียนออกมาแต่อย่างไร ราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อวันก่อนที่นางพะอืดพะอมเหม็ทุกสิ่งอย่างจนหน้ามืดเป็นลมล้มไปคือแผนการของลูกในท้องก็ไม่ปาน

เกรงว่าเด็กผู้นี้คงดื้อรั้นและแสบไม่น้อยถึงได้กลั่นแกล้งนางถึงเพียงนั้นจนถูกจับได้

วันนี้หลินซิ่วหรงกินอาหารได้มากกว่าเมื่อวาน ไม่ว่าจะตักสิ่งใดเข้าปากล้วนเอร็ดอร่อยหาได้รู้สึกเหม็นหืดแต่อย่างใด นางกินไม่หยุดจนรู้สึกว่าถูกสายตาของหลินซิ่วอัน มารดาและบิดามองด้วยความแปลกใจ

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งช้อนขึ้นมองคนทั้งสามสลับกันไปมาก่อนจะกล่าวออกมาน้ำเสียงแห้งๆ “วันนี้พ่อครัวทำอร่อยนักเจ้าค่ะ”

หลินซิ่วหรงกลบเกลื่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝีมือของพ่อครัวที่ทำอาหารอร่อยหรือเป็นเพราะว่ายามนี้นางกำลังตักครรภ์กันแน่ถึงได้กินอะไรก็อร่อยไม่หมดเสียทุกอย่าง!

หลินซิ่วอันมองพี่สาวด้วยความประหลาด ใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มจางๆ เจื่อนๆ

เดิมทีแล้วอีกฝ่ายกินข้าวแทบจะนับเม็ดได้ ทว่าเพียงแค่ชั่วข้ามคืนผ่านพ้นไปเกิดอันใดขึ้นอย่างงั้นรึ ถึงได้กินเอาเป็นเอาตายเช่นนี้ราวกับว่าไปอดยากมาจากที่ใด ข้าวที่หลินซิ่วหรงกินนั้น…นางแบ่งกินได้ถึงสามมื้อเลยด้วยซ้ำ!

ทั้งที่พี่หญิงก็ตัวเล็กถึงเพียงนั้นแต่กลับกินไม่หยุดแม้กระทั่งพักหายใจหายใจ ไม่รูสึกเหนื่อยหรืออย่างไรกัน!?

หรืออาจเป็นเพราะกำลังท้องอยู่กระมัง

“หากอร่อยพี่หญิงก็กินเยอะๆ เถอะเจ้าค่ะ อย่างไรก็เผื่อลูกในท้องด้วย” หลินซิ่วอันกล่าว มองเห็นอีกฝ่ายกินแล้วก็พลันรู้สึกอิ่มขึ้นมาทันที

หลินฮูหยินเห็นหลินซิ่วหรงกินได้มากเพียงนี้โดยไม่มีอาการอันใด นางก็พลางหลุดหัวเราะออกมาทันที อดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่ตั้งครรภ์หลินซิ่วอัน…นางเองก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีอาการแพ้แต่อย่างใด วันๆ เอาแต่กินไม่หยุด พอหนังท้องตึงหลังตาก็หย่อน เป็นอย่างนั้นอยู่หลายเดือนจนใกล้จะคลอด

นางปรายสายตาไปมองสามีก่อนจะพูด

“พอเห็นหลินซิ่วหรงในยามนี้ อดนึกไม่ได้ตอนที่ข้ากำลังอุ้มท้องหลินซิ่วอันใช่หรือไม่เจ้าค่ะ ท่านพี่”

นายท่านหลินได้ยินน้ำเสรยงภรรยาแล้วจึงละสายตาจากบุตรสาวตรงหน้า เขาขานตอบสั้นๆ หวนๆ “อืม”

หลินซิ่วหรงได้ยินบทสนทนาของบิดาและมารดาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามแทรกขึ้นมา

“เช่นนั้น ครรภ์นี้จะเป็นเด็กหญิงอย่างงั้นหรือเจ้าค่ะ”

ในชาติก่อน นางได้เป็นมารดาอุ้มท้องอยู่เพียงแค่สามเดือนกว่าๆ เท่านั้น ยังไม่ทันได้เห็นหน้า ยังไม่ทันได้ตั้งขื่อและยังไม่ได้สัมผัสเลี้ยงดูให้ดีแต่กลับเกิดเรื่องเสียก่อน

หลินซิ่วหรงรู้สึกว่าความรู้สึกในตอนนี้และชาติก่อนนั้นแตก ต่างกันเหลือเกิน

ตอนนี้นางรู้สึกตื่นเต้นและดีใจจริงๆ ที่ได้หวนกลับมาเป็นมารดาของเด็กผู้นี้อีกครั้ง ซ้ำยังอดใจรอแทบไม่ไหวที่จะได้พบหน้าเด็กทารกที่มีใบหน้าคล้ายคลึงนางกับบุรุษผู้นั้น ขณะที่ชาติก่อนนางเอาแต่หวาดกลัวไม่กล้าเผชิญหน้ากับผู้ใด ซ้ำยังปกปิดครรภ์ที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ อย่างอับอายทั้งที่เป็นลูกของตัวเอง

พอนึกถึงเรื่องนี้แล้ว นางคาดเดาสีหน้าของเขาไม่ออกจริงๆ ว่าดีใจหรือไม่ หากรู้ว่านางกับเขากำลังมีลูกด้วยกัน

ในยามนั้น ทั้งที่เขาเจ็บเจียนจะตายอยู่แล้วแต่กลับเอาแต่ตะโกนบอกให้นางหนีไปอย่างได้หันหลังกลับมา

ทันใดนั้น บรรยากาศภายในห้องโถงเงียบสงัดลงทันที ไม่มีแม้กระทั่งเสียงตะเกียบเคาะกับชามข้าว เสียงเคี้ยวอาหารหรือเสียงลมหายใจก็ไม่ได้ยิน

นายท่านหลินแค่นเสียงฮึดฮัดในลำคอก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม “เวลากินก็สมควรกินอย่างสงบเสงี่ยมอย่าได้พูดจาให้มากความไร้มารยาท หากอยากจะพูดนักก็ลุกออกไปคุยที่อื่น” พอสินคำนั้น เขาก็พลางคีบเนื้อชิ้นโตไปวางในถ้อยข้าวของหลินซิ่วหรงขัดกับคำพูดเมื่อครู่ไม่น้อย

ทั้งหลินซิ่วหรง หลินซิ่วอันและหลินฮูหยินต่างมองตากันก่อนจะพากันหลุดหัวเราะออกมาอย่างขบขัน เห็นได้ชัดว่าสายตาของบิดาหรือนายท่านหลิรอ่อนลงจากเมื่อวานอยู่มากแม้ว่ายังจะแข็งกร้าวอยู่มากแต่นับว่าเป็นสัญญาณดี!

แม้ว่ายามนี้ชายแดนที่ซ่งเจิ้นอี้เฝ้าอยู่จะสงบลงไปแล้ว และหากไม่มีเรื่องสำคัญอันใดเขาก็ไม่คิดจะรั้งอยู่ต่อที่นี่นานนักอยากจะรีบกลับค่ายทหารไปเสียมากกว่า

ซ่งเจิ้นอี้นั่งอ่านหนักสือจิบน้ำชาอยู่ในศาลาริมสะบัว สาย ตาคมกริบหาได้เพ่งมองอ่านหนังสือตรงหน้าแต่กลับทอดมองไปยังดอกบัวที่เบ่งบานเหนือผิวน้ำอย่างเหม่อลอย หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงรู้สึกดีใจไม่น้อยที่ได้กลับเมืองเพราะจะได้พบหน้านาง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว หลินซิ่วหรงหาใช่คนที่เขาเคยรู้จักอีกต่อไป

เขาหวนคืนกลับมาเพราะปกป้องนางใจนตาย แล้วนางเล่า เขาไม่รู้อันใดสักนิด แม้ว่ายามนี้จะมีความทรงจำในชาติก่อนทั้งหมด หากเขาโผล่หน้าไปให้เห็นนางคงจะไม่รู้สึกรังเกียจจนต้องล้างจวนยกใหญ่หรอกหรือ!?

ทว่าหากนับช่วงเวลาคำนวนดูแล้ว คงเป็นยามนี้กระมังที่นางกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่

เขาจะปล่อยนางไปเป็นภรรยาผู้อื่นทปล่อยให้ลูกเรียกขานบุรุษอื่นว่าพ่อได้จริงๆ หรือ ยิ่งคิดแล้วซ่งเจิ้นอี้ยิ่งปวดหัวตุบๆ ราวกับว่ากำลังเดินอยู่ในเขาวงกตที่หาทางออกไม่ได้

ครั้งนี้เขากลับมามีราชโองการเร่งด่วน เมื่อเสร็จสิ้นดีแล้วจึงเหลืออีกเพียงแค่สองวันที่เขาจะต้องกลับชายแดน ทว่ายามนี้กับคิดไม่ออกว่าควรจะจัดการสะสางเรื่องนี้อย่างไรดี

ซ่งเจิ้นอี้เอาแตานั่งเหม่อลอยจนไม่ทันได้ยินเสียงฝีเท้าหรือรู้สึกถึงผู้คนที่เดินเข้ามา จนกระทั่งจึงได้ยินน้ำเสียงของแม่บ้านเอ่ยขึ้นอยู่พลันเรียกสติกลับคืนให้หลุดจากภวังค์

“คุณชายเจ้าคะ คุณหนูจากสกุลหลินต้องการพบเจ้าค่ะ”

พอสิ้นคำของแม่บ้าน หลินซิ่วหรงจึงเดินเบี่ยงออกมาจากด้านหลังทันที ใบหน้าคนงามปรากฏรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาเมล็ดซิ่งประสานเข้ากับดวงตากริบพอดี “เกรงว่าข้าคงไม่ได้มารบกวนเวลาส่วนตัวของรองแม่ทัพซ่งกระมังเจ้าคะ” หลินซิ่วหรงพูดก่อนจะหันไปพยักหน้าขอบคุณแม่บ้านที่เดินนำมาส่งถึงข้างใน

“หลิน…ซิ่วหรง” น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยออกมาติดขัด ฟังไม่ค่อยได้ใจความนัก ซ่งเจิ้นอี้หรี่สายตาลงคล้ายกลับไม่เชื่อว่านางจะปรากฏอนู่ตรงหน้าทั้งที่คะนึงหาอยู่เมื่อครู่ เขาพลางลุกขึ้นพรวดก่อนจะเดินลงจากศาลาปรี่เข้าไปหาด้วยความร้อนรนทันที

เหตุใดนางเห็นท่าทางจองเขาแล้วถึงได้รู้แปลกๆ นัก

หลินซิ่วหรงเก็บความสงสัยไว้ในใจ ก่อนจะยอบกายลงเล็ก น้อยตามมารยาท “ไม่ได้เจอกัน…เสียนานเลยนะเจ้าค่ะ เกรงว่าคงเกือบครึ่งปีแล้วกระมัง นับตั้งแต่วันนั้น”

วันที่นางขับไล่เขาออกไปให้พ้นจวน กล่าววาจาเฉียดเฉียนว่าไม่อยากลดลงตัวลงไปข้องเกี่ยวให้มัวหมอง

หลินซิ่วอันเพิ่งเคยมาเหยียบจวนสกุลซ่งครั้งแรกและนางก็เพิ่งเคยเห็นรองแม่ทัพซ่งผู้นี้ครั้งแรกเช่นกัน นางก้าวเข้ามาขวางทางบังหน้าพี่สาวเอาไว้ ก่อนจะยอบกายลงตามมารยาท น้ำเสียงหวานกล่าว “รองแม่ทัพซ่งไม่คิดจะเชิญเข้าและพี่สาวเข้าไปดื่มน้ำชาสักจอกเลยหรือเจ้าคะ”

ตอนที่นางได้ยินพี่สาวกล่าวว่าจะไปจวนสกุลซ่งหลังจากที่บิดาออกจาจวนเข้าวังหลวงไปแล้ว หลินซิ่วอันเป็นห่วงวางใจไม่ได้ นางห้ามไม่ได้จึงตามติดมาแทน

อย่างไรสองคนก็ย่อมดีกว่าหนึ่ง

สายตาคมกริบของซ่งเจิ้นอี้ยังจ้องมองหลินซิ่วหรงไม่ละลด เขาไม่ได้ตาฝาดไปเองใช่หรือไม่

เหตุใดนางถึงยืนอยู่ที่นี่ เหยียบเข้ามาในจวนสกุลซ่งทั้งที่กล่าวว่ารังเกียจไม่อยากจะข้องเกี่ยวอีก

“อืม นับตั้งแต่ครานั้นก็ไม่ได้เจอกันนาน และนึกว่าจะไม่ได้เจออีกแล้ว” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยตอบประโยคก่อนหน้านี้ สายตาชมกริบพลางไล่มองอีกฝ่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะหยุดอยู่หน้าท้องแบนเรียบใต้อารภรณ์สีหวาน

“ลูก…ของข้า ยังอยู่ใช่หรือไม่”

พอได้ยินประโยคนี้ หลินซิ่วอันขมวดคิ้วมุ่นพลางหันขวับไปมองพี่สาวด้วยความแปลกใจทันที ก่อนจะหันกลับมามองบุรุษหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ

“หมายความว่าอย่างไรกัน เรื่องนี่ท่านรู้ได้อย่างไร”

หลินซิ่วหรงเบี่ยงตัวหลบออกมาจากด้านหลังหลิวซิ่วอัน นางยังคงมองซ่งเจิ้นอี้ไม่วางตา หัวใจหัวน้อยค่อยๆ เต้นกระหน่ำขึ้นอย่างไม่รู้ตัวและไร้สาเหตุ น้ำเสียงหวานเอ่ย “เขาปลอดภัย เพราะได้ท่านปกป้องไว้”

ไม่รู้ว่าเรื่องที่นางเขาจะเข้าใจหรือไม่

ทว่าคำพูด ท่าทางและสายตาที่ทอดมองนางนั้นดูแปลกจนนางอดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่าแท้จริงแล้ว ซ่งเจิ้งอี้ก็ได้หวนคืนกลับมาเช่นกัน