๖ คำครหาซ้ำรอย

หลินซิ่วหรงยังคงสบตากับซ่งเจิ้งอี้อย่างไม่ลดละ หัวใจดวงน้อยเต้นกระหนำรุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ คล้ายจะทะลุออกมาจากอก ริมฝีปากบางเม้มแน่น มือทั้งสองข้างกำจนข้อนิ้วขาวซีด

หากเป็นเช่นนั้นแล้ว สัมพันธ์ระหว่างนางและเขาแม้ว่าจะขาดสะบั้นไปแล้วทว่ากลับยังเหลือเยื่อใยอยู่ใช่หรือไม่

สายตามกริบวูบไหว ซ่งเจิ้งอี้เพ่งมองลึกเข้าไปในดวงตางามคู่นั้น ดวงใจแกร่งพลันกระตุกวูบจนเขาต้องลืมตั้งสติทันที

มุมปากหนาโค้งยกยิ้มอย่างเย็นชา แค่นเสียงฮึดฮัดแผ่วเบาในลำคอก่อนจะเอ่ยออกมาราบเรียบ “เกรงว่าน้ำชาจวนสกุลซ่งคงรสชาติเฝื่อนคอมิต่างจากน้ำล้างหน้าสู้ ข้าว่ามิสู่คุณหนูหลินทั้งสองกลับไปดื่มชาที่จวนไม่ดีกว่าหรือ”

ซ่งเจิ้นอี้ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ คนทั้งคู่ถึงได้แวะมาเหยียบจวนสกุลซ่ง ตามเหตุการณ์ในชาติที่แล้วนั้น หาได้มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น เขาได้พบนางอีกครั้งก็วันที่ต้องนำหน้าขบวนรถม้าไปส่งนางเพื่อแต่งงานเชื่อสัมพันธ์ต่างแคว้นในฐานะสตรีบรรณาการก็เท่านั้น

ไฉนๆ เลยจู่ๆ วันนี้หลินซิ่วหรงกลับบุกมาหาถึงจวน

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับนางจะถักทอสานสัมพันธ์กันมานานก็จริง แต่ทว่าทุกครั้งที่พบพานล้วนต