ตอนที่24 เมื่อภรรยาเอาแต่ใจ 1

“เจ้าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?”

หญิงสาวเห็นสามีพุ่งเข้ามาก็ตกตะลึงยิ่งนัก นางรีบปาดน้ำตาออกจากวงหน้า ด้วยท่าทางไม่ประสา แล้วปรับอารมณ์ให้เป็นปกติในทันที

“ท่านเป็นสามีของข้า” ลี่เหยาถิงย้ำเสียงดังโดยไร้ต้นสายปลายเหตุ

เหอหย่งหมิงเลิกคิ้วฉงน “ย่อมเป็นเช่นนั้น”

“แล้วเหตุใดข้าตื่นมาถึงไม่เจอท่านเล่า” หญิงสาวเอ่ยอย่างขัดเคืองไร้ซึ่งเหตุผลอันใดทั้งสิ้น “ท่านควรนอนอยู่ข้างกายข้ายามตื่นนอนนะ”

แม้ความจำเลือนหายหากแต่นิสัยยังคงเดิม ลี่เหยาถิงเป็นสตรีที่ช่างเอาแต่ใจได้เสมอต้นเสมอปลาย

ดวงตาคมปลาบพลันเบิกกว้างด้วยคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเช่นนั้น

ยิ่งเห็นนางตรงหน้ามีท่าทางตกใจ มีทั้งแววตาที่เผยความเจ็บช้ำผสานความขมขื่นมิอาจซ่อนเร้น ก็ยิ่งตะลึงเงียบงันไป

สิ่งหนึ่งที่เหอหย่งหมิงไม่เคยได้ล่วงรู้ก็คือ หลังจากที่เขาลุกออกจากเตียงนอนในเช้าแรกของวันเข้าหอโดยไม่รอนางตื่นมาเจอหน้ากันก่อนจากไป ลี่เหยาถิงยังคงสะเทือนใจอย่างหนักจนฝังรากหยั่งลึกมิอาจถอน แม้ว่าความทรงจำจะจางหาย

ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่ล่วงรู้ถึงความสะเทือนใจของนางในครานั้น แต่อาการแง่งอนด้วยเหตุผลนี้ของนางตรงหน้า ก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาจนมิอาจพรรณนาเป็นคำพู