All Chapters of My Lover is a Mafia Boss: Chapter 41 - Chapter 50

The dawn came without light.Gray, heavy, and eerily silent — parang pati ang langit ay nag-aalangan kung sisikat ba ito sa araw ng digmaan.Hawak ko ang flashlight habang binabagtas namin ang pasukan ng tunnel — ang lumang daanan ng De Rossi, matagal nang tinabunan ng mga kasinungalingan at dugo.Ang lupa ay amoy kalawang at alikabok, at sa bawat hakbang, parang bumubulong ang dilim ng mga lihim ng nakaraan.“Stay close,” sabi ni Alessandro, boses niya mababa pero matatag.Nasa unahan siya, hawak ang rifle, habang ako naman ay nasa likod niya, si Matteo sa dulo ng linya.May tatlong tao pa kaming kasama — mga loyalistang natira sa amin pagkatapos ng huling raid. Tahimik silang lahat, halos walang hingang marinig.Ang tunog lang ay ang mga yabag namin at ang mahina kong tibok ng puso.“Matagal na bang ginagamit ‘tong tunnel?” tanong ko, mahina, habang tinitingnan ang mga kalawangin na pader.“Not since the De Rossi collapse,” sagot ni Matteo, tumingin sa paligid. “Pero sabi ni Nonna,

Tahimik.Walang bala, walang sigaw, walang apoy.Tanging ang tunog ng hangin at mga abo na hinahaplos ng umaga.Ang compound ni Serena ay halos hindi na makilala — wasak, sunog, at puno ng abo.Ang mga pader na minsan ay puti ay ngayon ay kulay abo, punô ng dugo at alaala ng digmaan.Ang lupa ay basa ng ulan at pawis at luha.At sa gitna ng lahat ng iyon, nakatayo kami ni Alessandro.Tahimik. Walang salita.Parang ang bawat isa sa amin ay hindi pa rin makapaniwala na tapos na talaga.“Matteo…” mahina kong tawag habang nililibot ng mga mata ko ang paligid.Naroon siya, nakasandal sa pader, may benda sa braso pero nakangiti.“Still alive,” sabi niya, pilit na pabiro. “For now.”Napangiti ako, mahina, kahit ramdam ko ang bigat ng lahat.Ang hangin ay malamig, pero may kakaibang init sa dibdib ko — isang uri ng pagod na may kasamang ginhawa.Lumapit ako kay Alessandro.May sugat pa rin siya sa balikat, balot ng dugo at bandage, pero nakatayo pa rin siya nang matikas.Nakatitig siya sa kat

Dalawang araw na mula nang nakita ko ang lalaking iyon sa tabing-dagat.Dalawang araw na rin mula nang hindi ako mapakali.Parang may malamig na kamay na nakahawak sa puso ko, pilit akong pinapaalala na ang katahimikan ay panandalian lang.Sa villa, tila normal ang lahat.Si Alessandro ay abala sa pagpapatibay ng mga dokumento ng kanilang bagong negosyo — isang lehitimong kompanya sa shipping at logistics, malayo sa dugo at bala ng dating mundo.Si Matteo naman ay madalas pumunta, dala ang mga papeles, mga plano, mga balitang hindi ko laging gustong marinig.Pero kahit anong pagtatakip namin, ramdam ko — may matang nakamasid.At ngayong gabi, dumating ang katotohanan.Bandang alas-diyes, habang abala ako sa pag-aayos ng mga sulat ni Alessandro sa opisina, may kumatok sa pinto.Isang tunog na mabagal, maingat — tatlong beses.Hindi pamilyar.“Matteo?” tawag ko, pero walang sumagot.Kinabahan ako. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto.Walang tao.Tanging isang sobre lang na kulay itim an

Ang biyahe papuntang Malta ay tahimik — masyadong tahimik.Sa loob ng private jet, tanging tunog ng engine at mahihinang tik-tak ng relo ni Alessandro ang maririnig.I could feel it — the air between us was thick, heavy with unspoken questions.Hindi lang dahil sa panganib na hinaharap namin, kundi dahil sa paraan ng pagtingin niya sa’kin lately — parang gusto niyang sabihin ang isang bagay pero pinipigilan niya.“May lead tayo sa Valletta,” sabi ni Matteo, habang tinitingnan ang tablet. “Luciano’s funds were traced to an offshore vault under a shell company — Ravenna Holdings.”“Serena’s old front,” sagot ni Alessandro, low and cold. “Kung tama ang hinala ko, ‘yan ang bagong sentro ng network niya.”Napatingin ako sa kanya. “So… we’re walking straight into their territory.”He looked at me, eyes locked. “We’ve walked through worse.”Pero sa ilalim ng confidence na ‘yon, nakita ko ang pag-aalala.Alessandro Vallerio — the man who once feared nothing — now feared losing someone again.

(Alessandro’s POV)The road back to the underworld felt colder than I remembered.Matagal ko nang iniwan ang mundong ‘to — pero ngayong bumabalik ako, parang hindi ito nagbago.Same dark alleys. Same rules. Same blood.Matteo drove in silence habang si Eliara ay naiwan muna sa safehouse.Ayokong isama siya rito. Hindi sa dahil mahina siya — pero dahil alam kong kapag pumasok ka ulit sa ganitong buhay, wala nang garantiyang makakalabas ka pa.“Boss,” sabi ni Matteo, mahina ang tono. “Sure ka bang ito ang tamang daan? Yung mga taong ‘to… matagal nang galit sa’yo.”“I don’t need them to forgive me,” sagot ko. “I just need them to talk.”Dumating kami sa lumang club sa gilid ng port ng Naples — La Notte Bianca.Isang lugar na minsan kong itinayo bilang harapan ng sindikato.Ngayon, pagmamay-ari na ng ibang tao — isang lalaking dati kong pinagkakatiwalaan.Pagpasok ko, bumungad agad ang pamilyar na amoy ng alak, usok, at takot.At sa dulo ng bar, nakita ko siya — si Marco Rinaldi.Dati kon