Semua Bab My Lover is a Mafia Boss: Bab 51 - Bab 60

(Eliara’s POV)Mabilis ang tibok ng puso ko nang maramdaman kong bumalik si Alessandro.Alam ko na agad — kahit walang ingay, kahit hindi ko siya nakikita.May kakaibang presensya siya. ‘Yung uri ng katahimikan na parang bago ang bagyo.Bumukas ang pinto ng kwarto, at tumama ang malamlam na liwanag ng umaga sa mukha niya.May dugo sa kwelyo ng damit niya, may itim na usok sa gilid ng pisngi.At kahit sinubukan niyang magmukhang kalmado, ramdam ko ang bigat ng mga mata niya.“Alessandro…” mahinahon kong sambit. “Ano’ng nangyari?”Hindi siya agad sumagot.Lumapit siya, saka umupo sa gilid ng kama.Tinitigan niya ako sandali — para bang tinatandaan ang bawat hinga, bawat galaw ko.“May kailangan kang malaman,” bulong niya. “Tungkol kay The Benefactor.”Tahimik ang buong kwarto habang nagkukwento siya — tungkol kay Marco, sa bar, sa pag-atake, at sa pangalang Sanctum.Habang nagsasalita siya, pakiramdam ko bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay parang piraso ng mundong unti-unting buma

Alessandro’s POVThe Sanctum breathes like a living beast.Sa bawat hakbang ko sa loob ng makipot na hallway, ramdam ko ang tibok ng lugar — cold, mechanical, and full of eyes that see too much.Night-vision goggles. Suppressed pistol. Knife sa hita.I move like a shadow, cutting through the dark.“Control tower ahead,” sabi ni Matteo sa earpiece. “Tatlong guards, thermal scan on the door.”“Copy,” sagot ko. “Switching to silent.”Huminga ako nang malalim, sabay kadyot ng switch sa wrist blade ko.Tatlong segundo. Tatlong katawan. Walang tunog.The first drops like a whisper, the second gurgles, the third never even sees me.Blood in the dark.And yet, all I can think of is her.“Eliara, status?”“West hall secured,” bulong niya. “Nasa data room na ako.”Ang boses niya — kahit mahina, nagdadala ng init sa gitna ng lamig ng impyernong ‘to.She doesn’t sound scared. Just focused. Determined.Proud ako. Pero kasabay no’n, may takot.Kasi alam kong dito, sa Sanctum, isang pagkakamali lang

Eliara’s POV“Move!” sigaw ni Alessandro habang humahampas sa paligid namin ang mga metal panel na unti-unting nagsasara.Yung sahig ay kumikilos — parang humihinga ang buong silid, parang may buhay.Humigpit ang hawak ko sa baril. “She’s locking us in!”“Not if we can help it.”Sumigaw si Alessandro, tinamaan ng usok at ilaw ang mukha niya habang binubuksan ang isang emergency console. “Cover me!”Agad akong pumutok sa mga papalapit na drones — maliit, mabilis, parang mga insekto na may mga bala.BANG! BANG!Isa, dalawa, tatlo.Isa pang drone ang sumabog sa ere, nagpaulan ng mga spark sa pagitan namin.“Got it!” sigaw niya. “Follow me—”Pero bago pa siya makalapit, isang explosion sa kisame ang nagpagulong sa amin pareho.Tumama kami sa sahig, nagkalat ang debris, at sa gitna ng alikabok, narinig ko ulit ang boses ni Serena.“Running away again, Alessandro? You never did know how to stay.”“Shut up!” sigaw niya pabalik, galit na galit. “You’re just a ghost!”“Oh, but ghosts don’t ble

Eliara’s POVThe night wind tasted like salt and smoke.Habang umaandar ang sasakyan namin sa kahabaan ng baybayin, tahimik lang kami ni Alessandro.Ang mga ilaw ng daungan sa malayo ay parang mga matang nagmamasid—dilaw, kumikislap, at nakatago sa ulap ng hamog.“Matteo will be there,” sabi niya, mahina pero buo ang tono. “He always finds a way.”“Kung buhay pa siya,” sagot ko, halos pabulong.Napatingin siya sa akin. Hindi galit, hindi rin sigurado.Just tired. The kind of tired that comes after losing too much and still having to fight.Pagdating namin sa lumang pier sa Santa Lucía, halos gumuho na ang mga warehouses.Ang mga alon ay maingay, tinatamaan ng hangin at ulan.May mga container sa paligid, mga sirang barko, at ilang seagull na lumilipad sa itim na langit.Pero sa gitna ng lahat ng iyon—may ilaw.Isang maliit na apoy, mula sa drum na sinunog para lang magbigay ng init.At sa tabi nito, isang pamilyar na silweta.“Matteo…” bulong ko.Alessandro’s POVLumapit ako agad, at

Eliara’s POVThe silence was alive.Hindi ito ‘yung tahimik na nakaka-kalma — ito ‘yung uri ng katahimikan na parang may humihinga sa dilim.Nakasuot ako ng all-black tactical suit, may earpiece sa tenga, at ang malamig na bakal ng pistol ko ay parang kumakapit sa palad ko.Matteo’s voice came through the comms, low and steady.“Alpha team, moving to decoy zone. Eyes open. Once you breach, you’ll have seven minutes before full lockdown.”Seven minutes.Para sa karaniwang tao, mabilis ‘yon.Pero sa amin? That’s a lifetime — or a death sentence.“Copy,” sagot ni Alessandro mula sa kabilang linya.Naririnig ko ang mabigat niyang paghinga.Even without seeing him, I could picture it — his eyes focused, every step precise.“Eliara,” bulong niya. “Stay low. The cameras in your sector aren’t static — they scan motion heat.”“Got it,” sagot ko.My heart pounded so loud I was scared the sensors would pick it up.Pumasok ako sa maintenance wing ng Sanctum Reborn — isang mahabang hallway na punô