All Chapters of My Lover is a Mafia Boss: Chapter 11 - Chapter 20

[Eliara’s POV]Gabi na.Tahimik ang safehouse, pero hindi ang isip ko.Sa labas, patuloy lang ang ulan — mahinang patak na parang walang katapusan.Ilang araw na akong nag-aantay ng balita. Ilang gabing walang tulog, walang gana, walang sigurado.Sabi nila, ligtas na ako.Pero paano ka tatawaging ligtas kung kalahati ng kaluluwa mo naiwan sa gitna ng putukan?Humawak ako sa tasa ng kape, pero malamig na ito. Hindi ko na maalala kung kailan ko huling uminom.Lahat ng iniisip ko ay isang pangalan lang.Alessandro.“Miss Eliara,” sabi ni Lucio, ang isa sa mga tauhan niya, habang kumatok sa pinto. “You should rest. Wala pa ring balita, pero—”“I can’t rest,” putol ko agad. “Hangga’t hindi ko alam kung nasaan siya.”“Buhay siya,” sabi niya, pilit na may ngiti. “Boss Vallerio doesn’t die that easily.”Ngumiti ako nang pilit, pero ang totoo, natatakot akong umasa.Dahil minsan, ang pag-asa ang pinakamalupit na kalaban.Lumipas ang ilang oras, tulog na ang karamihan sa mga tao sa loob ng safe

Hindi ko na alam kung anong araw na.Ang mga gabi ay nagiging isa na lang — puro ulan, puro dilim, puro pangarap na paulit-ulit kong nakikita:si Alessandro, duguan, tumatakbo palayo, habang tinatawag ko siya sa gitna ng apoy.At sa bawat paggising ko, wala pa rin siya.Pero may isang bagay na nagbago.Hindi na ako takot.Maagang umaga nang tumayo ako sa harap ng salamin.Ang babaeng nakikita ko ay hindi na ang Eliara na natagpuan niya noon — mahinhin, tahimik, palaban lang kapag kailangan.Ngayon, sa mga mata ko, may apoy na hindi ko na kayang itago.Kinuha ko ang itim na coat na iniwan niya, sinuot ko ito kahit malaki.Amoy baril, usok, at Alessandro.At doon ako huminga nang malalim, parang sinusuot ko rin ang tapang niya.“Lucio,” tawag ko, sabay lapit sa opisina niya.Pagharap niya, napakunot ang noo niya. “Miss Eliara, anong ginagawa mo sa suot na ‘yan?”“Magpapahanap ako kay Alessandro.”Nanlaki ang mga mata niya. “Ma’am, imposibleng—”“Wala nang imposible,” putol ko agad. “Tat

[Eliara’s POV]Ang ulan ay patuloy na bumubuhos sa bubong ng lumang garahe kung saan kami nagtago ni Matteo.Ang tunog nito ay parang orasan na unti-unting nauubusan ng oras — bawat patak, paalala na habang nandito kami, si Alessandro ay nakakadena sa ilalim ng villa ng mga halimaw.Nakaupo ako sa kahoy na mesa, hawak ang mapa ng estate na nilatag ni Matteo.Ang mga kamay ko nanginginig, pero hindi dahil sa takot.Ito ay dahil sa galit — galit sa mga taong gustong sirain ang lalaking mahal ko.“May tatlong bantay sa pasilyo ng basement,” sabi ni Matteo habang itinuturo ang mga linya sa mapa. “Dalawa sa likod ng silid kung saan nakakulong si Boss. Bukas ng madaling araw, ililipat siya sa convoy papunta sa palasyo ni De Rossi.”“Kung gano’n,” sabat ko, “kailangan nating kumilos bago sila umalis.”Tumango si Matteo. “Exactly. Pero kailangan natin ng distraction. Once they notice something wrong, they’ll shoot on sight. Walang tanong, walang awa.”Napabuntong-hininga ako. “Sanay na ako sa

[Eliara’s POV]Tahimik lang ang paligid.Tanging tunog ng ulan sa labas ng maliit na kubo ang maririnig, parang musika ng gabing puno ng pagod at takot.Nasa isang lumang hideout kami sa labas ng Palermo — isang bahay na parang nakalimutan na ng mundo.Ang sahig ay gawa sa kahoy, ang hangin malamig, at ang amoy ng lumang alak at kahapon ay nananatili sa bawat sulok.Sa gitna ng dilim, si Alessandro ay nakahiga sa kama, duguan at maputla.Ang puting tela na ginamit ko para takpan ang sugat niya sa tagiliran ay unti-unting namumula ulit.“Don’t move,” sabi ko habang pinipiga ang tuwalya sa malamig na tubig.“I wasn’t planning to,” sagot niya, mahinang tumawa. Pero halata sa bawat hinga ang sakit.Lumapit ako, pinunasan ang pawis sa noo niya.“Bakit ba ang tigas ng ulo mo?” tanong ko, pilit pinapakalma ang sarili.“You could’ve died, Alessandro.”He looked at me — those eyes, dark but softer now.“I told you before,” mahina niyang sabi. “Death stopped scaring me the day I met you.”Napah

[Eliara’s POV]The night was silent — too silent.Hangin lang ang gumagalaw, malamig at mabigat, habang nakasilip kami sa likod ng mga abandonadong truck ilang metro mula sa compound ni De Rossi.Ang ilaw ng mga floodlight ay tumatama sa bakal na gate, at bawat anino ng guwardiya ay parang halimaw na nag-aabang.Matteo’s voice crackled sa comms.“All units, standby. East team ready.”Alessandro looked at me, his eyes steady. “Remember, no hesitation. You see an opening, take it.”Huminga ako nang malalim. “Got it.”He squeezed my hand once. “We finish this tonight.”“Move!”Bumukas ang dilim sa isang sabay-sabay na pagsalakay.Matteo’s team breached the east tunnel — sabay ng mga putok ng baril na umalingawngaw sa buong compound.Nagkaroon ng kaguluhan. Mga tauhan ni De Rossi nagtakbuhan, sigawan, sabog ng bala sa lahat ng direksyon.Alessandro led the charge through the main gate, his movements precise, calculated — parang sanay na sanay na makipaglaro sa kamatayan.Sumunod ako sa ka