All Chapters of My Lover is a Mafia Boss: Chapter 31 - Chapter 40

[Eliara’s POV]Pagmulat ko kinabukasan, wala pa rin si Alessandro.Ang kama, malamig na.Ang katahimikan ng bahay, parang may humihigop ng hangin sa paligid — tahimik, pero mabigat.I told myself he’d be back soon.He always comes back.Pero habang tumatagal ang mga oras, mas lalo lang lumalakas ang kaba sa dibdib ko.Bandang hapon, narinig ko na lang ang tunog ng kotse sa labas.Mabilis akong lumabas ng bahay, at doon ko siya nakita — si Alessandro, nakasuot ng itim, may bahid ng dumi sa damit, at mga matang hindi makatingin diretso.“Where have you been?” tanong ko agad, pilit na kalmado ang boses.He looked up, half-smiling. “Just needed to check something in the city.”“Check what?”“Supplies. Matteo asked me to handle a few things.”Napakunot ang noo ko. “Supplies? You could’ve just told me, Alessandro. You were gone for almost a whole day.”Tumikhim siya, nilapitan ako, at hinawakan ang pisngi ko.“Eliara… you worry too much.”Pero kahit lambingin niya ako, kahit anong tapik ng

[Eliara’s POV]Madilim.Masakit ang ulo ko.At ang unang naramdaman ko ay ang lamig ng bakal sa balat ko — mga posas.“Alessandro…”Pabulong kong tinawag ang pangalan niya, kahit ang boses ko ay halos wala nang lakas.Walang sumagot.Tanging tunog ng patak ng tubig mula sa kisame at mahinang ugong ng aircon lang ang naririnig ko.I tried to move, pero mahigpit ang tali sa mga kamay ko, naka-posas ako sa bakal na upuan.Ang silid, kulay abo, walang bintana — parang kulungan sa ilalim ng lupa.And then it hit me.I wasn’t in the safehouse.Hindi ito bahay.Ito ay kulungan.Pagbukas ng pinto, isang malamig na hangin ang pumasok.Kasabay noon, ang tunog ng matatalim na takong.“She’s awake,” sabi ng boses ng babae.At sa pag-angat ng ulo ko, doon ko siya nakita — nakatayo sa harap ko, nakasuot ng pulang silk dress, at may ngiti sa labi na hindi umaabot sa mata.Serena De Rossi.“So,” she said softly, “the infamous lover of Alessandro Vallerio finally wakes up.”Hindi ako sumagot.Gusto ko

[Eliara’s POV]Tahimik ang paligid.Mas tahimik pa sa gabi ng pagkawala ko.Pero sa katahimikan na ‘yon, ramdam kong may paparating — at hindi na ako mananatiling bihag.Ang mga kamay kong namamaga sa posas, unti-unti ko pa ring tinatangkang igalaw.Masakit, pero hindi ko ininda.Kailangan kong makawala.Hindi na ako ‘yung babaeng umiiyak lang sa dilim.Ilang araw na akong nakakulong.Hindi ko alam kung anong oras na, o kung gaano katagal na akong nakakulong dito.Pero isang bagay lang ang malinaw: buhay pa ako.At habang humihinga ako, may paraan pa para makatakas.“Maghanda ka,” bulong ng isang maliit na tinig sa isip ko.Hindi ko alam kung guni-guni lang ba o konsensya ko — pero pinalakas nito ang loob ko.Mula sa sahig, may nakita akong maliit na turnilyo — kalawangin, pero matalim.Kinuha ko iyon gamit ang daliri, dahan-dahan, habang nakikinig kung may paparating.Hinawakan ko ito ng mahigpit, at sinimulan kong i-pick ang lock ng posas.Ilang beses kong naramdaman ang tusok ng me

[Eliara’s POV]Tahimik.Sa unang pagkakataon pagkatapos ng napakaraming gabi ng takot at putukan…Tahimik na muli ang paligid.Nasa loob kami ngayon ng isang maliit na bahay sa kabundukan — luma, pero ligtas.Naririnig ko lang ang tunog ng ulan sa labas at ang mahinang lagitik ng apoy sa lumang fireplace.Amoy usok, amoy kahoy, amoy buhay.Nakahiga si Alessandro sa kama, balot ng benda ang braso at tagiliran.Matulog na sana ako, pero hindi ko magawang ipikit ang mga mata ko.Sa tuwing sinusubukan kong matulog, bumabalik sa isip ko ang lahat — ang apoy, ang mga sigaw, ang dugo.Lumapit ako sa kanya, dahan-dahang umupo sa tabi ng kama.Pinagmasdan ko ang mukha niya — tahimik, pero bakas ang pagod.May mga gasgas sa pisngi, at sa ilalim ng mata niya, may mga anino ng mga gabing walang pahinga.Hinawakan ko ang kamay niya.Mainit pa rin. Buhay pa rin siya.At sa puntong iyon, sapat na iyon para mapahinga ang puso ko.“Hindi ka pa rin natutulog,” bigla niyang sabi, halos bulong.Napatingi

[Eliara’s POV]Minsan, ang katahimikan ay hindi tanda ng kapayapaan.Minsan, senyales ito na may paparating.Simula noong natanggap namin ang larawan, hindi na ako mapakali.Lahat ng tunog sa paligid—ang kaluskos ng hangin, ang lagitik ng sahig, maging ang tik-tak ng relo—parang may ibig sabihin.Parang may nakamasid.Parang may humihinga sa dilim.Si Alessandro, abala sa pag-check ng mga armas at surveillance sa paligid ng bahay.Tahimik siya, pero alam kong sa loob niya, may nag-aalab na galit.Hindi niya sinasabi, pero ramdam kong si Serena ang nasa isip niya.Ang babaeng dati niyang minahal.At ang babaeng muntik nang wasakin ang lahat ng meron kami.“Eliara,” tawag niya habang nilalagyan ng bala ang magazine. “Stay close. Huwag kang lalabas kahit anong mangyari.”Tumango lang ako, pero sa loob ko, may bumubulong—Hanggang kailan kami tatakbo? Hanggang kailan kami magtatago?Bumaba ako sa kusina para kumuha ng tubig.Tahimik. Masyadong tahimik.At sa mismong sandaling iyon, narini