บทที่ 2 คุณแม่ลูกแฝด

บทที่ 2 คุณแม่ลูกแฝด

“หม่าม้า.. หม่าม้าฟื้นแล้ว” เสียงเล็กๆ สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน

เธอค่อยๆ หันไปมองด้านข้างเตียง มีเด็กสองคนยืนอยู่ เป็นเด็กแฝดชายหญิงอายุราวๆ สามขวบ หน้าตาน่ารักดุจตุ๊กตา แต่ดวงตาของทั้งคู่แดงก่ำ ร่องรอยน้ำตายังชุ่มอยู่บนแก้มเล็กๆ แสดงให้เห็นว่าพวกเขาเพิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวและความกังวล

เด็กชายตัวเล็ก ผมดำสั้นฟูเล็กน้อย ดวงตากลมโตแดงช้ำ ริมฝีปากเล็กๆ ขมวดเป็นรอยยิ้มตื้นๆ มือเล็กๆ สั่นเล็กน้อย เอื้อมมือมาจับมือเธอไว้

ส่วนเด็กหญิงผมดำยาวประบ่าผมหยักศกเป็นลอนคลายๆ ดวงตากลมโตแดงช้ำเหมือนกัน มือเล็กๆ ยกขึ้นกุมผ้าห่มแน่น ราวกับกลัวว่าแม่จะหายไปอีก ภาพนี้ทำให้หัวใจซินเหยาอ่อนละมุน ท่ามกลางความสับสนของร่างกายและโลกใหม่ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและมั่นคงที่สุดในชีวิต

นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่  เหตุใดเด็กสองคนนี้ถึงเรียกข้าว่าแม่ 

“พวกเจ้า….อึก!” ทันใดนั้น ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นวาบเข้ามาในศีรษะ เย่วซินเหยากุมขมับแน่น ร่างกายสั่นสะท้านราวกับจะฉีกขาดเป็นเสี่ยงๆ

ภาพความทรงจำประหลาดพลันหลั่งไหลเข้ามาเป็นสาย ความทรงจำที่ไม่ใช่ของนาง ไม่ใช่สิ่งที่นางเคยพบพานมาก่อน ทุกภาพฉายชัดเจนรวดเร็ว เพียงไม่นานความเจ็บปวดค่อยๆ คลายลง ทว่าภาพความทรงจำยังคงหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด ราวกับน้ำตกที่ถาโถมใส่ นางหอบหายใจถี่ ดวงตาสั่นระริก สับสนกับสิ่งที่ปรากฏขึ้นในห้วงสมอง

กระทั่งเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำเริ่มเชื่อมโยงกันทีละน้อย เย่วซินเหยาจึงได้รู้ว่าร่างนี้มิใช่ของนาง หากเป็นของสตรีผู้หนึ่งที่ทำงานเสี่ยงอันตรายในโลกพิกลประหลาด และสตรีนั้นคือมารดา ของเด็กน้อยสองคนตรงหน้า หัวใจนางไหวสะท้าน ความสับสนแปรเปลี่ยนเป็นหนักอึ้ง นางมองเด็กทั้งคู่ที่เบิกตากว้างจ้องตนเองด้วยความกังวล ริมฝีปากเล็กๆ ของเด็กชายขยับสั่นเครือ

“หม่าม้าเป็นอะไรครับ หมิงหมิงจะไปตามหมอให้นะ” พูดจบร่างเล็กๆ ก็วิ่งออกไปทันที

เย่วซินเหยานิ่งไปครู่หนึ่ง ความอบอุ่นประหลาดแผ่ซ่านขึ้นกลางอก แม้ไม่ใช่ความทรงจำของตนเอง หากแต่ความรู้สึกนั้นชัดเจนยิ่งกว่าภาพใดๆ

“เด็กสองคนนี้…คือบุตรของข้า…” นางพึมพำออกมาเบาๆ

เยว่ซินเหยา หญิงสาววัย 25 ปี อาศัยอยู่ประเทศซี เมืองหลวง หลันเฉิง เธอเรียนจบสาขาการแสดง แต่เส้นทางนักแสดงของเธอถูกตัดทอนลงหลังเหตุการณ์ตั้งครรภ์โดยไม่คาดคิด ทุกอย่างเริ่มต้นเพียงจากคืนฉลองเรียนจบกับเพื่อนๆ แต่เช้าวันต่อมา เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงในโรงแรมหรูแห่งหนึ่งพร้อมร่างกายเปลือยเปล่า และพบว่ามีชายหนุ่มนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างๆ ด้วยความตกใจทำให้เธอคว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างเร่งรีบและหยิบเงินวางไว้ให้ชายหนุ่มถึงห้าร้อยหยวน แล้ววิ่งออกไปทันที

แม้จะวันนั้นกินยากันตั้งครรภ์เอาไว้แล้ว แต่สุดท้ายกลับเกิดเป็นเด็กฝาแฝดขึ้นมา ชีวิตนักแสดงและอนาคตที่วาดฝันไว้พังทลายลง แต่เธอก็ไม่ยอมจำนน เยว่ซินเหยาเลือกเก็บเด็กไว้ลูกคือครอบครัวที่สวรรค์ส่งมาให้เธอ เธอเป็นเด็กกำพร้าและใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาตลอดเมื่อรู้ว่าตนตั้งครรภ์ ความรู้สึกทั้งดีใจและเสียใจจึงปะปนกันไปและสิ่งที่เธอไม่คิดจะทำคือการเอาเด็กออก ซินเหยาเลือกใช้ชีวิตต่อไปด้วยการเป็นสตั๊นหญิง ใช้ร่างกายและทักษะการต่อสู้ที่เคยฝึกฝนมาเพื่อหาเลี้ยงตัวเองและลูกๆ

จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุขึ้นทำให้เจ้าของร่างเสียชีวิตและเป็นเธอเข้ามาแทนที่ ซินเหยา ค่อยๆซึมซับและทำความเข้าใจกับโลกใบใหม่และชีวิตใหม่ โลกใบใหม่นี้ไม่มีพลังปราณ ไม่มีวิชาตัวเบา ไม่มีโอสถวิเศษ มีแต่สิ่งที่เรียกว่าเทคโนโลยี เครื่องบินที่พาคนบินอยู่บนฟ้า รถยนต์และมอเตอร์ไซต์ที่วิ่งเร็วกว่ารถม้า โทรทัศน์ มือถือ คอมพิวเตอร์ ภาพความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมที่ไหลเข้าสู่จิตใจเธออย่างไม่ขาดสาย ความทรงจำเหล่านั้นรวมเข้ากับจิตวิญญาณของซินเหยา จนทั้งสองกลายเป็นหนึ่งเดียว ทำให้เธอเข้าใจชีวิตที่ผ่านมาและสถานการณ์ปัจจุบันของร่างนี้ โลกใบนี้ทำเอาเธออึ้งไปหลายรอบ ชีวิตนี้อัศจรรย์เกินไปแล้ว ตายเพราะโดนหลอกให้ทำพิธีช่วยมนุษย์ โดนดึงวิญญาณมาเจอสิ่งที่เรียกว่าระบบ พอฟื้นขึ้นมาก็เจอกับโลกประหลาดพร้อมบุตรอีกสองคน!!

ซินเหยาค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น ร่างกายรู้สึกหนักและอ่อนแรงไปทั้งตัว ศีรษะมีผ้าพันแผลรัดแน่น แขนข้างหนึ่งถูกใส่เฝือก แขนอีกข้างก็ยังรู้สึกชาและเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวก ขาทั้งสองก็ถูกใส่เฝือกเช่นกัน

ความเจ็บปวดจากบาดแผลแล่นไปทั่ว ราวกับไฟเล็กๆ ไหลผ่านเส้นประสาททุกเส้น มือของซินเหยากำแน่นบนผ้าห่ม ใบหน้าคมขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด 

“หม่าม้าเจ็บมากไหมคะ” เสียงเล็กๆ ของลูกสาวดังขึ้น ซินเหยาหันไปมองดวงตากลมโตแดงช้ำของเด็กหญิง ซินเหยากัดฟันเล็กน้อย ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดจากผ้าพันแผลและเฝือกที่รัดแขน แต่หัวใจกลับอ่อนละมุน เธอพยายามรวบรวมเสียงให้มั่นคงที่สุด แม้จะเจ็บแค่ไหนก็ไม่อยากให้เด็กตรงหน้าต้องเป็นห่วง 

“ไม่…ไม่มากหรอกลูก หม่าม้าแค่เจ็บเล็กน้อย นอนตื่นเดียวก็หายแล้ว” เธอพยายามยิ้ม แม้รอยยิ้มจะสั่นเล็กน้อยและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด 

เด็กหญิงพยักหน้าเบาๆ น้ำตายังเต็มดวงตา แต่รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นด้วยความโล่งใจ ร่างเล็กของเด็กหญิงค่อยๆ ยื่นมือไปแตะมือแม่เพื่อสร้างความมั่นใจ 

ซินเหยาก้มหน้ามองเด็กหญิง มือเล็กๆ ของลูกที่แตะมือเธอเบาๆ ทำให้หัวใจของนาง อบอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ความเจ็บปวดจากบาดแผลเหมือนเบาบางลงทันที ดวงตาของเธอพร่าเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ผสมผสานระหว่างความรักและความห่วงใย ในช่วงเวลานั้น เธอรู้สึกชัดเจนว่า นี่คือความรู้สึกของสิ่งที่เรียกว่าแม่ ความผูกพันที่ไม่อาจอธิบายด้วยคำพูด ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นเพียงแค่สัมผัสจากลูก ความรักที่ไม่มีเงื่อนไข ซินเหยายิ้มบางๆ แม้จะเจ็บร่างกาย แต่ความรู้สึกในใจกลับเต็มไปด้วยพลังและความมั่นคง เธอค่อยๆ ประคองมือเล็กนั้นไว้แน่นขึ้น รู้สึกว่าตอนนี้ เธอไม่ได้อยู่ในโลกประหลาดตัวคนเดียวต่อไป ความเจ็บปวดจากร่างกายและความสับสนในใจถูกกลบด้วยความอบอุ่นและความรับผิดชอบใหม่ของเธอคือหน้าที่แม่ที่พร้อมจะปกป้องและดูแลลูกทั้งสอง

หัวใจของซินเหยาปั่นป่วนขึ้นมาอย่างเงียบๆ ความรักและความผูกพันกับเด็กน้อยกลายเป็นแรงผลักดันให้เธอมีชีวิตต่อไป แม้ร่างกายจะอ่อนล้าและบาดแผลยังเจ็บปวด แต่ในใจของเธอมีเพียงความมั่นคงและความตั้งใจ

ข้าไม่ใช่เพียงเย่วซินเหยาในโลกใหม่เท่านั้น ข้าคือแม่ของพวกเจ้า ไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูกของข้าได้ ซินเหยาเอ่ยในใจ มือของเธอกำแน่นเธอพร้อมจะเผชิญทุกอุปสรรคในโลกใหม่ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อลูกทั้งสอง

ทันใดนั้น ประตูห้องเปิดออกเบาๆ หมอประจำโรงพยาบาลก้าวเข้ามา พร้อมกับลูกชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ดวงตาของเด็กชายยังแดงช้ำ น้ำตาเกาะอยู่ที่ขอบตาเหมือนเพิ่งร้องไห้ออกมา

“หม่าม้าครับ คุณหมอมาแล้ว!” เสียงเด็กชายสั่นเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความดีใจ หมอหนุ่มขยับก้าวเข้ามาใกล้เตียง ตรวจดูอาการก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อาการของคุณแม่ค่อยข้างรุนแรงนะครับ ศีรษะแตกแต่ไม่ถึงขั้นต้องเย็บ สิ่งที่น่ากังวลคือแขนซ้ายกระดูกราวและขาทั้งสองขากระดูกราว ต้องพักฟื้นในโรงพยาบาลอย่างน้อยเจ็ดคืน เพื่อให้กระดูกเชื่อมตัวและไม่เกิดภาวะแทรกซ้อน ช่วงนี้อย่าเพิ่งขยับตัวนะครับ”

“ค่ะ” ซินเหยารับคำอย่างว่าง่าย จากนั้นหมอจึงเดินออกไป ไม่กี่นาทีต่อมา ประตูห้องก็เปิดอีกครั้ง ผู้ช่วยผู้กำกับก้าวเข้ามา แล้วยิ้มแห้งๆ พร้อมแฟ้มเอกสารในมือ

“สวัสดีครับคุณเย่วซินเหยา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่จริงจัง