บทที่ 1 ระบบพยากรณ์สวรรค์

[บทที่ 1 ระบบพยากรณ์สวรรค์

บัดซบ! นี่มันเรื่องอะไรกัน

ซินเหยารู้สึกตัวอีกที ร่างของนางกำลังลอยคว้างอยู่เหนือพื้น สายลมเย็นวาบปะทะใบหน้า เสียงกรีดร้องดังระงมรอบกาย

“รีบหลบ! สายสลิงขาดแล้ว!” เสียงใครบางคนตะโกนขึ้นอย่างแตกตื่น ก่อนที่ภาพสุดท้ายที่นางเห็นคือแสงไฟที่วูบไหว และพื้นแข็งที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

พลั่ก!

แรงกระแทกสะท้านไปทั่วร่าง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านรุนแรงจนสมองมืดดับ ภาพทุกอย่างถูกกลืนหายไปในความว่างเปล่าอีกครั้ง

จนกระทั่งเสียงกังวานใส ๆ แทรกเข้ามาอีกครั้ง 

‘ติดตั้งระบบสำเร็จ’

‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่ ระบบพยากรณ์สวรรค์เจ้าค่าา’

เย่วซินเหยา ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ รอบกายปรากฏ ภาพพื้นหญ้ากว้างใหญ่ สีเขียวสดใส ลมเย็นพัดผ่าน ใบไม้ไหวเล็กน้อยและแสงแดดอ่อนๆ ส่องลงมากระทบพื้นหญ้า ทำให้เธอรู้สึกสงบแต่ก็แฝงไปด้วยความแปลกประหลาด

ข้างหน้าเป็นบ้านหลังใหญ่สองชั้น ตั้งตระหง่าน มีหลังคาสีเข้ม หน้าต่างบานใหญ่สะท้อนแสงอาทิตย์อย่างงดงาม ด้านหน้าบ้านมี ลานกว้างและสวนดอกไม้ เรียงรายเป็นระเบียบ แต่พอเพ่งดูดีๆ ก็เห็นว่าในมุมหนึ่งมี ต้นไม้ใหญ่ที่เหมือนจะมีพลังวิเศษแผ่รังสีอ่อนๆ

ทางด้านซ้ายมือของบ้านทอดตัวไปเป็น แม่น้ำใส จนน้ำสะท้อนแสงแดดเป็นประกายสีรุ้งระยิบระยับ ข้างๆ บ้านมีบ่อน้ำเล็กๆ น้ำในบ่อใสจนมองเห็นก้นบ่อ แต่กลับแผ่ประกายสีรุ้งราวกับเก็บพลังบางอย่างเอาไว้ บ่อน้ำนี้ดู ทรงพลังและลึกลับ ราวกับเป็นศูนย์กลางของพลังธรรมชาติในมิติแห่งนี้

“เจ้าคือตัวอะไรกันแน่ เทพ ภูตผีหรือปีศาจ” ซินเหยาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

‘ข้าคือระบบเจ้าค่ะ’ น้ำเสียงใสกังวานเอ่ยตอบ

“…” นางอ้าปากค้างไปชั่วขณะ ไม่รู้จะด่า หรือจะถามต่อดี ระบบคืออันใด ขยายความได้หรือไหม ตัวตนเจ้าก็ไม่มีได้ยินแต่เสียง

‘อย่ามองข้าเป็นสิ่งลี้ลับเลย ระบบก็คือระบบ… เอาไว้ช่วยท่านดำเนินชีวิตใหม่ยังไงล่ะ’

“ข้าตายแล้วมิใช่หรือ ยังจะมีชีวิตอันใดอีก”

‘ท่านตายจากโลกเก่าเจ้าค่ะ วิญญาณท่านถูกดึงมาในโลกใหม่นี้ เพื่อใช้ชีวิตอีกครั้ง ส่วนข้ามีหน้าที่ช่วยเหลือและมอบภารกิจจากเบื้องบนให้ท่าน’

“ใช้ชีวิตอีกครั้ง? ภารกิจจากเบื้องบน?”

‘ใช่เจ้าค่ะ แต่ละภารกิจหากท่านทำสำเร็จก็จะมีรางวัลให้ท่านด้วย ท่านจะใช้ชีวิตในโลกใบใหม่ได้ง่ายขึ้น’

“โลกใบใหม่ที่เจ้าว่า ข้าจะยังมีพลังปราณและพลังหยั่งรู้ฟ้าดินติดตัวหรือไหม” ซินเหยาเอ่ยถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียดายเพราะนางฝึกฝนอย่างหนักกว่าจะก้าวถึงขั้นสูง หากต้องเริ่มจากศูนย์นางย่อมไม่ยอมง่ายๆ

ระบบเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนเสียงใสจะดังขึ้นอีกครั้ง ‘ความทรงจำเดิมยังคงอยู่และพลังปราณจะถูกเปลี่ยนเป็นพลังยุทธ์แทนแต่จะถูกปิดผนึกไว้ เพื่อไม่ให้ท่านเอาเปรียบโลกใหม่นี้เกินไป หากท่านทำภารกิจสำเร็จ รางวัลอาจเป็นการปลดผนึกพลังทีละขั้น หรือแม้แต่ประทานพลังรูปแบบใหม่ที่เหมาะกับโลกนั้น’

“ปิดผนึก…” ซินเหยาขมวดคิ้วแน่น “เช่นนั้นมิใช่ว่าข้าต้องกลับไปเริ่มต้นเป็นคนอ่อนแออีกหรือ”

‘มิใช่เจ้าค่ะ’ ระบบตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

‘ท่านยังมีพรสวรรค์การหยั่งรู้และความเข้าใจวิถีปราณติดตัว ความรู้การฝึกฝนไม่สูญหาย เพียงแต่ร่างกายใหม่นี้จะไม่มีกำลังมหาศาลเหมือนเดิม ท่านต้องสร้างฐานใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง หากท่านมีความพยายาม ภารกิจและรางวัลจะทำให้เส้นทางฝึกฝนครั้งนี้ไม่ยากเท่าเดิม’

ดวงตาของซินเหยาสั่นไหวเล็กน้อย 

“แล้วถ้าข้าไม่ยอมรับล่ะ?” นางถามเสียงแผ่ว

‘ระบบจะไม่บังคับท่าน’ เสียงนั้นตอบอย่างเย็นชาและจริงจังในคราวเดียว 

‘แต่ถ้าท่านปฏิเสธ วิญญาณท่านจะคงล่องลอยอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่าราวๆ แสนปี ถึงจะได้ถูกดึงไปเข้าสู่วัฏสังสารอีกครั้ง และระบบก็ไม่รับประกันว่าท่านจะได้เกิดเป็นตัวอะไร’

“แสนปี!” นี่มันเกินไปแล้ว ซินเหยาคิดอย่างแค้นใจ นางช่วยผู้คนไม่ให้อดตายนับแสนนับล้านคน นี่คือผลตอนแทนความดีเช่นนั้นหรือ เบื้องบนท่านจะเอาเปรียบข้าเกินไปหรือไหม! ไม่เหลือทางให้เลือกเช่นนี้

‘เอาล่ะ เช่นนั้นระบบจะส่งท่านไปพื้นที่ว่าง...’

“เดี๋ยว!! ตกลงข้าตกลงไปใช้ชีวิตใหม่” ซินเหยาเอ่ยอย่างจำยอม 

แม้ถ้อยคำจะบ่งบอกถึงการยอมรับ แต่ใบหน้าของนางกลับเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ ดวงตาคมเรียวยังคงฉายแววแข็งกร้าว มุมปากตึงราวกับบังคับไม่ให้สั่น เส้นคิ้วขมวดแน่น คล้ายคนที่ถูกกดดันให้เลือกทางที่ไม่อยากเลือก สายตาของนางไม่ได้มีประกายแห่งความหวัง หากเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและไม่พอใจที่ต้องจำนนต่อสถานการณ์

‘ถ้าเช่นนั้น ขอตอนรับสู่โลกใบใหม่ค่ะ’

‘ขอแนะนำสถานที่แห่งนี้อย่างเป็นทางการ ที่นี่คือมิติจิตของท่าน ท่านสามารถเข้าออกได้ตามใจชอบ เพียงแค่นึกถึง จะเข้ามาแต่จิตหรือเข้ามาทั้งตัวก็ได้เช่นกัน บ่อน้ำนั้นคือ น้ำวิเศษครอบจักวาล ท่านสามารถรักษาโรคภัย บาดแผล หรือฟื้นฟูพลังได้ทุกชนิด แต่ขอให้ใช้อย่างระมัดระวัง เพราะการใช้อย่างฟุ่มเฟือยอาจส่งผลต่อสมดุลพลังของท่าน น้ำวิเศษหากนำไปใช้ภายนอกหรือให้บุคคลภายนอกรู้อาจจะภัยมาสู่ท่านได้ ส่วนต้นไม้นั้นก็เป็นต้นไม้วิเศษเช่นกันผลของมันจะออกทุกวัน ผลของมันจะช่วยให้จิตวิญญาณแข็งแรง ขอแนะนำว่าไม่ควรนำออกนอกมิติเพราะมันจะดึงดูดวิญญาณร้ายมาได้’ ซินเหยาฟังอย่างเงียบงันพยายามทำความเข้าใจสิ่งต่างๆรอบกาย 

ไม่นานก็ปรากฏหน้าจอโปร่งใสขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าซินเหยา แสดงข้อมูลแบบ 3 มิติ ตัวอักษรและไอคอนลอยเด่นชัด ล้อมรอบด้วยกรอบแสงสีเงินอ่อนๆ สามารถหมุนและปรับมุมมองได้ตามสายตาของซินเหยา ดวงตาของนางเพ่งไปที่จอ ข้อความและตัวเลขกระพริบเล็กน้อย ราวกับสิ่งมีชีวิต 

เมื่อเธอเอื้อมมือไปแตะ แถบสถานะก็ตอบสนองราวกับสัมผัสจริง ตัวอักษรสว่างขึ้นเล็กน้อย และมีเส้นแสงบางๆ ลากไปตามนิ้วเหมือนหน้าจอสัมผัสเหนืออากาศโดยตรง ทำให้ซินเหยาเห็น ชื่อภารกิจ, ระดับพลัง, และคำสั่งจากระบบ อย่างชัดเจนโดยไม่ต้องออกแรงหรือพูดอะไรเลย 

ซินเหยาไม่สามารถเก็บความตื่นเต้นไว้ได้ ดวงตาของนางเบิกกว้าง เงยหน้ามองตัวอักษรลอยอยู่ตรงหน้าราวกับของวิเศษ มือที่แตะไปก็สั่นเล็กน้อย ความรู้สึกเหมือนได้จับสิ่งมหัศจรรย์ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

[ผู้ถูกเลือก: เยว่ ซินเหยา]

ระดับ 1                                                                              

ค่าประสบการณ์ 0/10,000

ความสามารถ: พลังหยั่งรู้ฟ้าดินขั้นสูง (ไม่สามารถตรวจดวงชะตาตัวเองได้)

พลังชีวิต: 50/100

พลังยุทธ์: 1/10

เงิน: 1,000

[ภารกิจปัจจุบัน]

[ภารกิจ: ฟื้นความทรงจำ]

รางวัลเมื่อสำเร็จ: เงินรางวัล 10,000 หยวน / คะแนนสะสม 100 แต้ม

บทลงโทษหากล้มเหลว: -

สถานะ: -

“อะไรคือการฟื้นความทรงจำ ข้าไม่ได้ความจำเสื่อมเสียหน่อย”

‘เดี๋ยวท่านก็จะทราบเองเจ้าค่ะ เอาละได้เวลาที่ท่านต้องเผชิญกับโลกใหม่แล้วของให้โชคดีเจ้าค่ะ หากมีสิ่งใดเรียกระบบในใจได้เลยเจ้าค่ะ’

วูบบบ

ติ๊ด… ติ๊ด… ติ๊ด…

เสียงเครื่องวัดชีพจรดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซินเหยาค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ร่างกายหนักอึ้งเหมือนถูกกดทับอยู่ด้วยภูเขา กลิ่นยาฆ่าเชื้อฉุนขึ้นจมูกจนทำให้เธอเบ้หน้าเล็กน้อย ใบหน้าคมขมวดคิ้วอย่างระแวง สายตาของนางกวาดไปรอบห้องด้วยความงุนงง เตียงคนไข้แบบมาตรฐาน โต๊ะเล็กๆ ข้างเตียงมีขวดน้ำและอุปกรณ์เครื่องมือแพทย์วางอยู่เป็นระเบียบ