บทที่ 5 คำเตือน

บทที่ 5 คำเตือน

[ภารกิจด่วน: เตือนคุณหมอให้กลับบ้าน – สำเร็จ!]

[ผู้ถูกเลือก: เยว่ซินเหยา]

ระดับ 1

ค่าประสบการณ์ 200/10,000

ความสามารถ: พลังหยั่งรู้ฟ้าดินขั้นสูง (ไม่สามารถตรวจดวงชะตาตัวเองได้)

พลังชีวิต: 100/100

พลังยุทธ์: 1/10

เงิน: 41,000 หยวน

ซินเหยามองยอดเงินอย่างพึงพอใจ พรางสงสัยถึงเรื่องระดับและค่าประสบการณ์จึงได้เอ่ยถามในใจ

“จริงสิฉันลืมถามระดับกับค่าประสบการณ์คือสิ่งใด”

‘ระดับก็คือเลเวลยิ่งเลเวลสูง ผู้ใช้งานก็จะยิ่งมีความสามารถเพิ่มมากขึ้น ขอใบ้ว่าระดับสองสามารถเปิดร้านค้าในระบบได้นะคะ ส่วนค่าประสบการณ์ก็มาจากการทำภารกิจสะสมคะแนนหรือการดูดดวงชะตาช่วยเหลือผู้อื่นเมื่อคะแนนเต็มก็จะได้เลื่อนเลเวลค่ะ’

“แล้วพลังยุทธ์ล่ะฉันจะเพิ่มพลังได้อย่างไร”

‘เพิ่มได้โดยการฝึกฝนร่างกาย ใช้หลักการฝึกเดียวกันกับการฝึกพลังปราณเลยค่ะ เพียงแต่โลกแห่งนี้ไม่มีพลังปราณให้ดูดซับ เพียงฝึกฝนให้ร่างกายแข็งแกร่งระดับก็จะเพิ่มขึ้น’

“หมายความว่าฉันเพียงแค่ฝึกจนร่างกายแข็งแรงขึ้น ระดับพลังยุทธ์ก็จะตามมาด้วยงั้นหรือ?”

‘ใช่ค่ะ ร่างกายที่แข็งแกร่งจะเป็นรากฐาน ทุกกล้ามเนื้อ ทุกลมหายใจ คือเส้นทางในการยกระดับพลังยุทธ์ของท่าน และหากท่านตั้งใจทำภารกิจบางภารกิจก็จะมียาเพิ่มพลังกายให้ท่านด้วย‘

“ยาเพิ่มพลังกาย…?”

‘ถูกต้องค่ะ ยานี้จะช่วยทำให้โฮสต์ก้าวหน้าในพลังยุทธ์เร็วกว่าการฝึกเพียงอย่างเดียว’

“อืม เช่นนั้นก็รีบส่งภารกิจที่รางวัลเป็นอย่างอื่นนอกจากเงินมาบ้างเถอะ”

‘ภารกิจส่งมอบให้ตามคำสั่งเบื้องบนค่ะ’

“….” ได้ยินดังนั้นซินเหยาก็เงียบไปราวกับหมดคำจะพูด ใบหน้างามที่นิ่งอยู่แล้วก็ดูจะเย็นชาขึ้นอีกส่วนราวกับไม่สบอารมณ์

‘การดูดดวงชะตาเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นก็สามารถทำคะแนนได้นะคะ แม้จะไม่ได้รางวัลจากระบบ แต่สามารถเรียกเก็บเงินจากผู้ดูดวงชะตาได้ค่ะ ค่าหมอดูจะถูดระบบหักอัตโนมัติ 10% เพื่อส่งมอบให้กับเบื้องบนเป็นการทำบุญเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ’

ดึงวิญญาณข้ามาเพื่อใช้งานข้าแล้วยังจะมาหักเงินข้าอีกหรือพวกเจ้านั่งทำอะไรกันไม่ยุติธรรมกับข้าเลย เธอตะโกนด่าเบื้องบนอยู่ในใจ ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงฟ้าผ่าดังลั่น

โครมมมมมม ครืนนนนนนนน

“…” ซินเหยาชะงันเล็กน้อย แต่ใบหน้าก็ยังเรียบนิ่งไม่สะทกสะท้านต่อเสียงฟ้าใดๆ

เสียงระบบเตือนก็ดังตามทันที

‘คำเตือนครั้งที่หนึ่ง: ห้ามด่าเบื้องบน’

“นั้นไม่ใช่คำด่า...เจ้าพวกเบื้องบนบัดซบ!! นี่สิคือคำด่า” ซินเหยาตอบเสียงนิ่ง ใบหน้ายังคงเรียบเฉย ราวกับระบบเตือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

ครืนนนนนนนน… ครืนนนนนนนน…

ฟ้าผ่ากระหน่ำอย่างต่อเนื่อง ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวสั่นสะเทือน ทันใดนั้น ระบบก็เด้งเตือนอีกครั้ง พร้อมตัวหนังสือสีแดงฉูดฉาดบนหน้าจอ

‘คำเตือนครั้งสุดท้าย ห้ามด่าเบื้องบน ห้ามด่าเบื้องบน! ไม่งั้นท่านจะโดนทัณฑ์สวรรค์’ ซินเหยาเหลือบมองหน้าจอ แล้วยักคิ้วขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าของเธอยังคงเรียบนิ่ง ราวกับคำเตือนนั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่เธอไม่ได้ตอบหรือคิดอะไร เพื่อเรียกทัณฑ์สวรรค์ให้มาลงโทษ

“หักก็หัก...ตามนั้นเถอะ”

ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ซินเหยาหันไปเห็นพยาบาลถือแฟ้มเอกสารเดินเข้ามา

“สวัสดีค่ะ คุณซินเหยา วันนี้จะออกจากโรงพยาบาลใช่ไหมคะ?” พยาบาลถามอย่างอ่อนโยน ซินเหยาพยักหน้า นางพยาบาลจึงช่วยจัดเอกสารการออกจากโรงพยาบาลให้เรียบร้อย นัดให้มาตรวจอาการอีกสองอาทิตย์

จากนั้นจึงพยุงซินเหยาให้นั่งลงบนรถเข็น เธอจึงนั่งรถเข็ญไปตามน้ำ ทั้งที่จริงแล้วเธอหายดีแล้วด้วยซ้ำ รถเข็นถูกเข็ญไหลไปตามทางอย่างสงบ เสียงล้อรถเข็นกระทบพื้นเบาๆ

ระหว่างทาง ซินเหยาสะดุดสายตากับเงาร่างวิญญาณทั้งแบบปกติ และแบบสยองขวัญตลอดทาง แต่เธอเพียงเหลือบมอง ก่อนจะละสายตาไป ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย เมื่อออกมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล รถที่ซินเหยาเรียกไว้ผ่านแอปพลิเคชันก็มาถึงพอดี เธอจึงขึ้นรถพร้อมกับเด็กๆ ทั้งสองที่ตามขึ้นมานั่งเรียบร้อย รถเคลื่อนออกไปสู่บ้านพักของเธอ

- ทางด้านคุณหมอ -

หลังจากออกจากห้องคนไข้ที่เตือนเขา เขารีบโทรหาภรรยาด้วยความรีบร้อน แต่ปลายสายเงียบสนิท ไม่มีใครรับ สายตาเขาเริ่มสั่นคลอนด้วยความกังวล

“ทำไม…ทำไมไม่รับสาย?” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด รีบตรงไปยังแผนกรถฉุกเฉินของโรงพยาบาล

“ขอโทษครับ ผม…ผมต้องใช้รถแอมบูแลนซ์ด่วนที่สุด ไปที่บ้านของผมทันทีครับ!” เสียงหมอเต็มไปด้วยความเร่งด่วน ทำให้เจ้าหน้าที่มองเขาด้วยความตกใจ แต่ไม่กล้าเถียง เมื่อเห็นสีหน้าของหมอ หมอไม่รอช้า ก้าวขึ้นรถด้วยความกังวล เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่คนไข้คนนั่นพูดจะเป็นจริงหรือไม่แต่สัญชาตญาณของเขาร้องเตือนว่า ถ้าไม่รีบไป…ภรรยาและลูกในท้องอาจตกอยู่ในอันตรายจริงๆ

หากไม่มีอะไรจริงๆ ก็ไม่เป็นไรเขาก็พร้อมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายหรือความเสียหายใดๆ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือ ความปลอดภัยของภรรยาและลูกในท้อง

คุณหมอหนุ่มรีบขึ้นรถแอมบูแลนซ์ทันที เจ้าหน้าที่ประจำรถช่วยเปิดประตูให้ เขาขึ้นไปนั่งบนเบาะ มือหนึ่งถือโทรศัพท์ กดเปิดกล้องวงจรปิดที่บ้านดู ภาพสัญญาณเรียลไทม์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

เจ้าหน้าที่ก็สตาร์ทรถ ไฟไซเรนกะพริบเสียงดัง รถแอมบูแลนซ์แล่นออกจากโรงพยาบาลทันที หมอจ้องจอภาพอย่างตั้งใจ ทุกสายตาไม่ละจาก ภาพของภรรยาที่กำลังเดินไปมาบนชั้นสองของบ้าน ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงมากยิ่งขึ้น พยายามกดโทรออกไปหาภรรยาแต่ก็ไม่มีคนรับ

ภาพจากกล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นภรรยากำลังเดินลงบันไดด้วยความระมัดระวัง และแล้ว…วินาทีที่ทำให้หัวใจหมอแทบหยุดเต้น ภาพจากกล้องจับได้ชัดเจนว่า ภรรยาก้าวลงสะดุดขอบบันได

ร่างของเธอเสียการทรงตัว เธอล้มไปกระแทกกับขั้นบันไดกลางๆ ร่างสะบัดไปตามแรงกระแทก แต่เธอยังพยายามยกมือป้องตัวและกอดท้องไว้ ภาพนั้นทำให้หมอแทบลืมหายใจ

ในขณะเดียวกัน รถแอมบูแลนซ์แล่นมาถึงหน้าบ้านพอดี หมอรีบพุ่งลงจากรถ เขาไม่รอช้า วิ่งเข้าไปยังบันไดที่ภรรยาล้มลง หมอช้อนร่างภรรยาไว้แน่น มือของเขาสัมผัสกับรอยช้ำและเลือดเล็กน้อยที่ไหลออกจากศีรษะ เธอหายใจแรงและตื่นตกใจ แต่ยังโชคดีที่ไม่มีบาดแผลลึก

“ไม่เป็นไร…ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ปลอดภัยแล้วนะครับ” หมอพูดเสียงสั่นพลางกุมมือภรรยาไว้แน่น

เจ้าหน้าที่แอมบูแลนซ์รีบเข้ามาช่วย เขาและหมอจัดท่าร่างภรรยาให้นอนลงบนเปลอย่างระมัดระวัง จากนั้นรีบเคลื่อนย้ายขึ้นรถไปยังโรงพยาบาลทันที ระหว่างทาง หมอจับมือเธอไว้แน่น ปลอบโยนและตรวจอาการเบื้องต้นอย่างระมัดระวัง ตรวจดูการหายใจ อัตราการเต้นของหัวใจ และความปลอดภัยของทารกในครรภ์

เมื่อถึงโรงพยาบาล ทีมแพทย์ช่วยกันตรวจเช็กอย่างละเอียด พบว่าเธอมีเพียงรอยฟกช้ำเล็กน้อยและบาดแผลเล็กๆ จากการกระแทก หมอถอนหายใจด้วยความโล่งใจ แพทย์ทำปฐมพยาบาลและเฝ้าสังเกตอาการสักพัก

“คุณปลอดภัยแล้ว…ลูกในท้องก็ปลอดภัยเช่นกัน” หมอพูดพลางยิ้มเบาๆ ภรรยาหลับตาอย่างเหนื่อยล้า หัวใจหมอค่อยๆ คลายความตึงเครียด หลังจากเหตุการณ์ที่น่ากลัวครั้งนี้

ในความคิดของเขา ภาพซินเหยาที่เตือนล่วงหน้าและช่วยให้เขามาถึงทันเวลายังคงชัดเจนอยู่ในใจ หมอรู้สึกถึงขอบคุณอย่างลึกซึ้ง

“ขอบคุณ…ขอบคุณจริงๆ ที่เตือนผมทันเวลา” เขาพึมพำเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง แต่ก็เป็นคำขอบคุณต่อซินเหยา คนที่ทำให้เขาและครอบครัวปลอดภัยจากเหตุการณ์อันตรายนี้