บทที่ 3 มิติ

บทที่ 3 มิติ

“สวัสดีครับคุณเย่วซินเหยา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่จริงจัง

“คุณเยว่ครับ เรื่องค่ารักษาพยาบาลของคุณ…รวมทั้งหมดสามหมื่นหยวนครับ” เขาวางเอกสารลงแล้วชี้ตัวเลขด้วยท่าทีเรียบเฉย เยว่ซินเหยาก้มมองตัวเลขบนเอกสาร ใบหน้าสงบนิ่ง ไม่พูดอะไร เพียงแค่หรี่ตามองเขา ดูชะตาผ่านใบหน้า ใบหน้าเจ้าเล่ห์ ดูไม่มีความจริงใจ

“และ…นี่ครับ” ผู้ช่วยผู้กำกับเปิดซองเล็กๆ ออกมา พร้อมกับวางเงินอีกหนึ่งก้อนลงบนโต๊ะ

“ค่าทำขวัญ…หนึ่งหมื่นหยวน สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในกองถ่าย รบกวนเซ็นรับด้วยครับ”

เยว่ซินเหยาเอื้อมมือไปหยิบปากกา มองตัวเลขบนเอกสารอีกครั้ง ซินเหยาเห็นที่มาของเงินก้อนนี้มาจาก ผู้ชายอีกคนที่โยนมาให้คนผู้นี้รับผิดชอบมาพูดคุยกับนางเพื่อจบเรื่อง

‘ระบบ เงินจำนวนนี้น้อยไปหรือไม่’ ซินเหยา เอ่ยถามระบบในใจแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ ด้วยความที่เพิ่งได้รับความทรงจำ สิ่งต่างๆ จึงยังไม่เข้าที่ดีนักเธอจึงไม่แน่ใจว่าเงินจำนวนนี้มากหรือน้อยสำหรับค่าบาดเจ็บ เมื่อไม่ได้รับการตอบกลับจากระบบซินเหยาจึงเซ็นลงไปเพื่อจบเรื่อง

“รับทราบ” เธอกล่าวเสียงเรียบ ผู้ช่วยผู้กำกับพยักหน้า ยิ้มบางๆ

“ขอบคุณครับ คุณเยว่...หวังว่าคุณจะฟื้นตัวได้เร็ววัน” เยว่ซินเหยาเพียงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะวางเอกสารและเงินลงที่เดิมอย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้นเขาหยิบเอกสารอีกชุดหนึ่งมาวางบนโต๊ะ

“นี่ครับ…เอกสารเพิ่มเติม เป็นเรื่องการปกปิดเหตุการณ์ทั้งหมดในกองถ่าย รบกวนเซ็นรับทราบและยินยอมไม่เปิดเผยรายละเอียดอุบัติเหตุของคุณให้ใครรู้เด็ดขาด”

เยว่ซินเหยาหยุดนิ่ง หรี่ตามองเขาเขาอีกครั้งและมองตัวอักษรบนเอกสารชั่วครู่ เธอถอนหายใจเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็หยิบปากกาเซ็นลงไป เพื่อจบปัญหา ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะสู้รบกับใครจึงได้ยินยอมอย่างง่ายดาย

“รับทราบ” เธอกล่าวอย่างเรียบเฉย ผู้ช่วยผู้กำกับพยักหน้าอย่างพอใจ

“ดีครับ…ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อย คุณสามารถพักฟื้นได้เต็มที่ ค่ารักษาพยาบาลไม่ต้องเป็นห่วงทางเราจะชำระให้เอง” กล่าวจบเขาก็เดินออกไปด้วยความอารมณ์ดีที่จัดการปัญหาได้อย่างง่ายดายทั้งที่คิดว่าอีกฝ่ายจะเรียกเงินเยอะกว่านี้

“เด็กๆ ขึ้นมานอนกับหม่าม้าบนเตียงไหมคะ” ซินเหยา ไม่ได้สนใจชายผู้นั้นอีกหันมาหาเด็กๆ ทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างเตียง

“หมิงหมิงกลัวหม่าม้าเจ็บครับ เดี๋ยวหมิงหนิงจะนอนกับน้องที่โซฟาตรงนั้นหม่าม้ารีบพักผ่อนนะครับ” กล่าวจบเด็กชายก็จูงมือน้องสาวไปนอนบนโซฟาตัวกว้าง โชคดีที่พยาบาลเห็นใจนำหมอนและผ้าห่มมาไว้ให้เรียบร้อย

เมื่อเห็นเด็กๆ นอนหลับสนิทแล้ว ซินเหยาจึงเอื้อมมือไปหยิบแก้วเปล่าข้างๆ จากนั้นจึงนึกถึงน้ำในบ่อวิเศษเพียงไม่นาน แก้วเปล่าที่อยู่ในมือก็เริ่มเต็มไปด้วยน้ำวิเศษ เธอจึงรีบดื่มน้ำอย่างหิวกระหาย เมื่อดื่มน้ำหมดแก้ว จึงทิ้งตัวลงนอนพร้อมหลับตาและพาจิตเข้าไปในมิติส่วนตัว

วูบบบ

ชั่วพริบตาจิตวิญญาณเธอก็เข้ามาอยู่ในมิติ หน้าบ้านหลังใหญ่อีกครั้ง

‘ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ’ เสียงใสกังวานของระบบดังขึ้น

“เหตุใดเมื่อครู่ข้าถามเจ้าจึงไม่ตอบ”

‘ระบบกำลังอัพเดทพอดีค่ะ จึงไม่สามารถทำการตอบได้’ เสียงระบบตอบกลับมาด้วยคำพูดในยุคปัจจุบัน ซินเหยาที่มีความทรงจำของเจ้าของร่างแล้วจึงไม่ได้งงกับคำศัพท์ใหม่มากนัก

“เช่นนั้นก็แล้วไปเถอะ ว่าแต่ส่งข้ามาเกิดใหม่เหตุใดจึงต้องบาดเจ็บถึงเพียงนั้น” ซินเหยา พูดอย่างไม่สบอารมณ์

‘เป็นโชคชะตาค่ะ ระบบไม่สามารถตอบได้ เพียงแต่คุณซินเหยา ดื่มน้ำวิเศษไปตั้งหนึ่งแก้วเต็มพรุ่งนี้ตื่นมาร่างกายก็หายเป็นปกติแล้วค่ะ‘

“หื้ม… วิเศษเพียงนั้นเชียว” เธอถามด้วยความสนใจ

‘ใช่ค่ะระบบได้แจ้งท่านไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าให้ใช้อย่างระมัดระวัง พรุ่งนี้ก็เตรียมตอบคำถามเหล่าคุณหมอดีๆ นะคะ’

“ว่าแต่ข้าฟื้นความทรงจำเจ้าของร่างได้หมดแล้วภารกิจผ่านหรือยัง”

‘ผ่านแล้วค่ะสามารถเช็คสถานะได้ที่หน้าต่าง เพียงแค่เอ่ยว่าสถานะก็จะมีหน้าต่างขึ้นให้ค่ะ ระบบขอแนะนำให้ ผู้ใช้งานเปลี่ยนคำพูดเป็นภาษาปัจจุบันเพื่อความเคยชินนะคะ’

“อืม” ซินเหยารับคำ อย่างขอไปทีก่อนจะเรียกสถานะขึ้นมา

[ผู้ถูกเลือก: เยว่ซินเหยา]

ระดับ 1

ค่าประสบการณ์ 100/10,000

ความสามารถ: พลังหยั่งรู้ฟ้าดินขั้นสูง (ไม่สามารถตรวจดวงชะตาตัวเองได้)

พลังชีวิต: 80/100

พลังยุทธ์: 1/10

เงิน: 21,000 หยวน

[ภารกิจ: ฟื้นความทรงจำ - สำเร็จ]

รางวัลเมื่อสำเร็จ: เงินรางวัล 10,000 หยวน / คะแนนสะสม 100 แต้ม

“เหตุใดเงินถึงเพิ่มเป็น 21,000 หยวน”

‘เงินที่ได้จากภารกิจ 10,000 หยวนและเงินที่ได้จากค่าทำขวัญ 10,000 หยวน เงินสดจะถูกนำมาใส่ระบบอัตโนมัติ หากโฮสต์ต้องการใช้เงินสดสามารถคิดและดึงเป็นเงินสดออกมาใช้ได้เลยหรือจะสแกนจ่ายผ่านระบบมือถือก็ทำได้เลยค่ะจะได้สะดวกต่อโฮสต์’

“อืมก็ง่ายดี” ซินเหยาคิดตาม พลางนึกถึงระบบมือถือในยุคปัจจุบัน ที่ใช้โอนเงินหรือจ่ายค่าใช้จ่ายต่างๆ ได้เพียงปลายนิ้วสัมผัส

ความคิดนี้ทำให้นางอดยิ้มไม่ได้ รู้สึกว่าโลกใหม่นี้ แม้จะเต็มไปด้วยความลึกลับและไม่คุ้นเคย แต่ความสะดวกสบายหลายอย่างกว่าโลกที่นางจากมา คุยกับระบบจบเธอจึงเดินเข้าไปสำรวจสิ่งของภายในบ้าน บ้านนี้มีสามห้องนอนอยู่ชั้นบน แต่ละห้องตกแต่งเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยของใช้ส่วนตัว

ชั้นล่างมี ห้องทำงานขนาดใหญ่ โต๊ะทำงานเรียงรายด้วยเครื่องเขียน มีตู้หนังสือขนาดใหญ่สองฝั่ง ฝั่งนึงเต็มไปด้วยหนังสือเก่าโบราณหาได้ยาก ส่วนอีกฝั่งเป็นหนังสือในยุคสมัยใหม่ ถัดมาเป็น ห้องนั่งเล่นกว้างขวาง แสงแดดส่องเข้ามาจากหน้าต่างใหญ่ พรมและโซฟาจัดไว้อย่างอบอุ่นด้านหลังเป็น ห้องครัว ตู้ เตา และอุปกรณ์ครัวครบครัน แต่ทุกอย่างดูเรียบง่ายและเป็นระเบียบ

สุดท้ายซินเหยา เดินมาเปิดประตูห้องสุดท้าย ทันใดนั้น…สายตาของเธอเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น ภายในห้องขนาดใหญ่เต็มไปด้วย สิ่งของสะสมโบราณ ที่นางเคยรักและเก็บไว้ในโลกที่แล้ว มีหีบใส่ทองคำแท่ง ขนาดใหญ่ห้าสิบหีบ เรียงตัวเป็นระเบียบบนพื้น ภายในแต่ละกล่องมีทองหนึ่งหมื่นตำลึง หรือราวๆ สามร้อยเจ็ดสิบกิโล บนชั้นวางมี เครื่องประดับเก่าแก่ ทั้งกำไลหยก กำไลเงิน กำไลทอง ชุดปิ่นปักผม จี้อัญมณี และสร้อยคอที่ฝังอัญมณีหลากสี

มุมหนึ่งของห้อง มีของสะสมมีค่าอื่นๆ ทั้งเครื่องแกะสลักไม้ รูปปั้นสำริดโบราณ เครื่องปั้นดินเผาลวดลายวิจิตร ของเล่นไม้แกะสลักด้วยมือ รูปวาดของปรมาจารย์ชื่อดัง ซินเหยา ยกยิ้มอย่างดีใจ ของมีค่าที่นางเก็บสะสมไว้ติดตามมาด้วยและที่สำคัญเมื่อมันมาอยู่ในยุคนี้มูลค่าของมันยิ่งมหาศาล มีของเหล่านี้ข้าก็ไม่ต้องทำงานแล้ว เลี้ยงเด็กๆ ได้อย่างสบาย เธอคิดอย่างอารมณ์ดี เมื่อสำรวจในมิติจนพอใจแล้วเธอจึงออกจากมิติ แล้วหลับไป

ร่างบางค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ แสงอ่อนสาดผ่านหน้าต่างห้องโรงพยาบาล ทำให้สายตาเย่วซินเหยาปรับโฟกัสช้าๆ ความเจ็บปวดที่เคยปะทุในร่างกายกลับ หายไปอย่างน่าเหลือเชื่อ ทุกแผล ทุกรอยช้ำที่เคยเจ็บปวด เหมือนถูกลบออกไปหมด

เย่วซินเหยาลุกขึ้นนั่งบนเตียง พลางมองไปที่เด็กๆ สองคนที่ยังหลับสนิทอยู่บนโซฟา ใบหน้ากลมโตและไร้เดียงสาของพวกเขาทำให้นางอดยิ้มไม่ได้

ไม่นาน เสียงเคาะเบาๆ ที่ประตูบอกให้รู้ว่ามีผู้มาเยือน พนักงานโรงพยาบาลเปิดประตูเข้ามาพร้อม อาหารเช้าที่จัดไว้เรียบร้อย จานขาวสะอาดวางบนถาด มีข้าวต้มร้อนๆ พร้อมเครื่องเคียงเล็กๆ และน้ำผลไม้

“อาหารของเด็กๆ สามารถสั่งเดลิเวอรี่ขึ้นมาได้ไหมคะ” ซินเหยา เอ่ยถามขึ้นตามความทรงจำว่า ในยุคนี้มีสิ่งที่เรียกว่า แอพพลิเคชั่นที่สามารถสั่งอาหาร ให้มาส่งได้

“ได้ค่ะ เพียงแต่ว่าจะต้องมีผู้ลงไปรับ พนักงานส่งอาหารไม่สามารถขึ้นมาส่งถึงห้องได้ค่ะ…หรือถ้าหากคนไข้ไม่สะดวก สามารถสั่งอาหารกับทางโรงพยาบาลได้นะคะจะมีเมนูวางอยู่บนโต๊ะ โทรสั่งได้เลยค่ะจะมีค่าใช้จ่ายแยกต่างหากตอนออกจากโรงพยาบาลค่ะ” พนักงานเงียบไปชั่วครู่เมื่อพิจารณาเห็นผู้ป่วยกับเด็กๆ จึงคิดว่าน่าจะไม่สะดวกจึงเสนออีกทางเลือกให้ พร้อมทั้งเดินไปหยิบเมนูส่งให้ถึงมือ

“ขอบคุณมากค่ะ”

“ยินดีค่ะ” ซินเหยา จึงได้ทำการสั่งอาหารมาไว้ให้เด็กๆ อย่างหลากหลาย