All Chapters of ความรัก...อาการเป็นไงบอกหมอซิ: Chapter 11 - Chapter 20

“ห๊า! ลุงเจมส์เป็นเสือไบเหรอ เพิ่งจีบสาวมาหยก ๆ ไหงตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะกินหมอเจย์”อัยยาลิณณ์ตื่นมาก็มาอยู่บนที่นอนในห้องจักรทัศน์แล้ว แถมได้เห็นแพทย์หนุ่มตาเยิ้มกระโจนใส่อ้อมอกหนุ่มใหญ่พอดิบพอดี ถึงเจมีไนน์จะผงะไปบ้างแต่ก็…โอบกอดลูบหลังอยู่สักพักเหมือนจะชอบใจเอามาก ๆ ด้วยซ้ำ แต่เรื่องแปลกมันมีมากกว่านั้นทำไมเจมีไนน์ถึงมีน้ำตาเมื่อรู้เรื่องครอบครัวของจักรทัศน์ทำไมต้องหยิบรูปถ่ายบานนั้นติดมือไปด้วย ชอบหรือประทับใจคนในรูปหรืออย่างไรทำไมต้องทำมีลับลมคมในถึงเพียงนี้อัยยาลิณณ์มาถึงลานจอดรถจนเจอกับฝาแฝดจักรทัศน์ งั้นขอเสียมารยาทยืนฟังด้วยแล้วกัน“นี่คุณ…คุณพูดไทยงั้นเหรอ” ดวงตาคู่งามเบิกโพล่งโตด้วยความแปลกใจงั้นทุกคนรวมทั้งตัวเธอโดนต้มจนเปื่อยเสียแล้ว อีกอย่างข้อมูลบนหนังสือเดินทางระบุชัดเจนว่าชายคนนี้อายุ 53 ปี แต่หน้าตากลับดูอ่อนเยาว์จนเหมือนถือพาสปอร์ตปลอมยังไงยังงงั้น“นั่น! ในมือคุณ นั่นมันรูปถ่ายจากที่ห้องเจย์นี่นา นี่คิดจะขโมยงั้นเหรอ” เจนีนแค่นเสียง ชี้นิ้วย้ำ ๆ ไปยังสิ่งที่อยู่ในมือ“เข้าใจผิดแล้ว พอดีผมเซไปชนมันตกน่ะ เลยจะเอาไปเปลี่ยนกรอบให้เดี๋ยวมาคืนทีหลัง รูปครอบครัวแตกมัน

แจ้งขอลาออกจากราชการของทันตแพทย์หญิงนีนลดา วงศ์รวีพร – รอพิจารณาทันทีที่สถานะปรากฏบนฐานข้อมูลบุคลากรโรงพยาบาล เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ยังไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริง บ้างก็ว่าเป็นเรื่องปกติของแพทย์จบใหม่ที่ทนแรงกดดันในงานไม่ไหว บ้างก็ว่านีนลดาจะไปประจำคลีนิกเอกชน แต่ที่แน่ ๆ มีคนซุบซิบว่าคงไม่อยากทำงานที่เดียวกับแฟนเก่าหลังจบภารกิจทันตแพทย์อาสานีนลดากลับมาประจำที่แผนกทันตกรรมด้วยใบหน้าแจ่มใสไร้กังวล ใครเห็นก็ว่าเป็นธรรมดาของคนที่กำลังอินเลิฟ ส่วนเจ้าของหัวใจคนปัจจุบันเอาใจใส่ดูแลอย่างไม่ขาดตกบกพร่องฟ้าหลังฝนมีอยู่จริงแต่ลึก ๆ แล้วมันยังไม่ใช่สิ่งที่ต้องการอยู่ดีหนึ่งเดือนกว่าที่คบหากับธาวิน นีนลดาก็ยังไม่ลืมความรักครั้งเก่า พอเห็นจักรทัศน์ทำตัวปกติ ไม่มีความทุกข์ร้อนใด ๆ ทำให้รู้สึกอยากเอาชนะมากขึ้นไปอีกยิ่งตอนพบหน้าสบตากันที่ร้านกาแฟในโรงพยาบาลแล้ว…มันยิ่งอยากรุกเข้าหาอีกครั้ง“ไง หนูนาไปลงพื้นที่เหนื่อยมั้ย” แฟนเก่าคนดีคนเดิมไม่มีอะไรเพิ่มเติมเลยสักนิด นีนลดาอึ้งไปชั่วครู่ยังไม่ตอบคำถามหรือสั่งเครื่องดื่มกับบาร์ริสต้า“ขอคาปูชิโน่ ไม่หวาน นมอัลมอนด์ แก้วใหญ

‘…สถานะการณ์โรคไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ DV ที่กลายพันธุ์มาจากไข้เลือดออกยังคงน่าเป็นห่วงจึงยังต้องเฝ้าระวังต่อไปโดยเฉพาะแถบภาคใต้ของประเทศไทย ขอให้ประชาชนช่วยกันกำจัดแหล่งเพาะพันธุ์…’ เสียงประกาศจากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ในกับร่างผอมกะหร่องที่นอนจับสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม ระหว่างรอแฟนหนุ่มออกซื้อยารักษาโรคไข้หวัดใหญ่ DV ตามโพยกระดาษเก่า ๆ ใบหนึ่งใบสั่งยาไม่เป็นทางการกับลายเซ็นถูกส่งต่อเหมือนจดหมายลูกโซ่ เพราะทุกคนที่รับยาตามนั้นต่างก็หายป่วยโดยไม่ต้องไปโรงพยาบาล ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีเว้นก็แต่ครั้งนี้…ชายหนุ่มแกะยาเม็ดป้อนแฟนสาวตามด้วยดื่มน้ำอึกใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงนอน มือแห้งกร้านลูบเรือนผมสีดำขลับเบา ๆ โดยหวังว่าเช้าวันพรุ่งนี้อาการจะดีขึ้น ผ่านไปราว 5 ชั่วโมงหญิงสาวอาเจียนอย่างรุนแรงตามด้วยอาการชัดเกร็งจนตาค้าง ฝ่ายชายจำใจโทร.เรียกรถฉุกเฉินให้มารับตัวไปส่งโรงพยาบาลแพทย์เวรถึงกับต้องมาดูอาการด้วยตัวเอง ก่อนจะสรุปว่าเป็นผลข้างเคียงจากตัวยาที่กินเข้าไป ที่สำคัญเธอไม่ได้ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ DVสิ่งที่น่ากังวลยิ่งกว่านั้นเมื่อนำยาที่ซื้อเองมาให้ดูยังพบว่ายาหมดอายุแล้วและไม่ได้มีไว้รักษาโรคไข้หวัดให

“หมอเจย์ หมอเจย์...”“เอ่อ... ครับ ลุงเจมส์” จักรทัศน์ที่กำลังใจลอยเหม่อมองวิวทะเลอันดาอันกว้างใหญ่เบื้องหน้า สะดุ้งเบา ๆ ก่อนจะหันมาขานรับหลังมาถึงคฤหาสน์บนเนินเขาในช่วงบ่ายแล้วพบว่าชีวิตของเศรษฐีอย่างเจมีไนน์เรียบง่ายจนเกือบเหงา บรรยากาศภายในบ้านหลังใหญ่ช่างเงียบสงบ สวนทางกับภาพลักษณ์ภายนอกที่เต็มไปด้วยแสงสีเขานั่งอยู่ที่ห้องรับแขกริมระเบียงเปิดกว้าง สายลมทะเลเย็นจัดพัดเอาความกังวลในใจให้เบาบางลงทีละน้อย รู้ตัวอีกทีก็ไม่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้าบ้านแล้ว“มีอะไรไม่สบายใจอยู่หรือเปล่า”เจมีไนน์ทักด้วยน้ำเสียงนุ่ม สุขุม เหมือนคนที่คุ้นเคยกันมานาน ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานนัก แต่จักรทัศน์กลับไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยสักนิดเขาหยิบเบียร์ขึ้นจิบ พลางถอนหายใจเบา ๆ“ก็นิดหน่อยครับ...”“ถ้าไม่รังเกียจ ลุงยินดีรับฟังนะ”จักรทัศน์ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้คนที่เพิ่งรู้จักได้ง่ายดายขนาดนี้... บางทีอาจเพราะแววตาเจมีไนน์ที่ไม่รับฟังโดยไม่ตัดสิน ไม่ซักไซ้ ไม่เร่งเร้าและเต็มไปด้วยความเข้าใจ“ลุงเจมส์อย่าเพิ่งตัดสินว่าเจย์นิสัยไม่ดีนะครับ...” เขาหลุดหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนเล่าเรื่องในห

“อื้อ…!”เสียงครางแผ่วดังหลุดจากปากเล็ก ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อถูกกลีบปากร้อนผ่าวประกบแน่น ลิ้นของเขาแทรกเข้ามาในโพรงปาก กวาดสำรวจทุกซอกมุมอย่างหิวกระหายแบบไม่ทันตั้งตัวแผ่นอกกว้างเบียดแนบจนแทบจะกลืนปรมาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง ปรมาที่เคยสั่นเพราะฟ้าร้องกลับสั่นด้วยเหตุผลที่ต่างออกไปหัวใจเต้นแรงแทบทะลุอก สติเลือนรางเพราะจูบที่แทบไม่ปล่อยให้หายใจ ในความสับสนเธอเผลอกัดปากเข้าอย่างแรง“Ouch!!”“อุ๊ย! ถิง…ถิงขอโทษนะคะ!” เธอรีบผละออกด้วยใบหน้าแดงซ่าน ดวงตาเริ่มชินกับความมืดทำให้เห็นรอยเลือดจาง ๆ ที่ริมฝีปากล่างของเจมีไนน์มันคือจูบแรก... ที่ไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว“ลุงเจมส์...ถิงไม่ได้ตั้งใจ…”“ลุงก็เหมือนกัน…ไม่ได้ตั้งใจจะหยุด...” พอพูดจบก็คว้าปรมาเข้ามาแนบอกอีกครั้ง ก่อนจะบดจูบอย่างดุดันจนไม่เหลือช่องให้ตั้งสติร่างเล็กถูกดันให้เอนลงบนเตียง มือสากไล้ตามโคนขาเนียนไปอย่างช้าๆ ราวกับสำรวจขุมทรัพย์ราคาแพง ลมหายใจเธอเริ่มติดขัด ทุกสัมผัสของเขาเหมือนวาดลวดลายไฟบนผิว“อื้อ…อื้อ...”ปรมากอดคอเขาแน่น ลิ้นเล็กตวัดตอบรับการรุกรานแบบเก้ๆ กังๆ ไร้ประสบการณ์ แต่ความซื่อใสกลับเร้าอารมณ์ยิ่งนัก มือของเจ