All Chapters of ความรัก...อาการเป็นไงบอกหมอซิ: Chapter 41 - Chapter 50

“ว่างนักเหรอถึงได้ก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้ ห๊า!” เสียงเข้มจัดจากชายอาวุโสก้องสะท้อนไปทั่วห้องสอบสวนนีนลดารีบถอยกรูไปยืนมุมห้อง หลุบตามองพื้นในทันใดเดชดำรงค์เดินเข้ามากลางวงด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่สายตากลับเฉียบคมจนทุกคนในห้องหยุดหายใจไปชั่วครู่เขากวาดมองลูกชายที่มีเลือดซิบที่มุมปากก่อนจะหันไปมองจักรทัศน์ซึ่งนั่งนิ่งราวกับไม่สะทกสะท้านอะไร“ไบเบิ้ล!”เสียงเรียกสั้น แต่ทรงพลัง“นี่หรือคนที่ฉันวางใจให้ดูแลงานกับชื่อเสียงของครอบครัว? เอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง วิ่งเข้าไปชกเขาในโรงพยาบาลต่อหน้าคนไข้กับพยาบาลเรียกว่าวุฒิภาวะเหรอ?!”ธาวินเม้มปากแน่น ก้มหน้าอย่างไม่อาจสู้สายตา“พ่อครับ…มันคือหม—”“เงียบ! อย่ามาโทษใครตอนนี้!” เขาตวัดเสียงทันควัน ก่อนปรายตามองจักรทัศน์แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนเยือกเข้าไปถึงกระดูก“แล้วคุณล่ะ หมอจักรทัศน์…จะทำตัวเป็นพระเอกผู้เสียสละอีกนานแค่ไหน? ตีหน้าเคร่งเดินเปิดโปงนู่นนี่ให้คนยกยอ ปั่นให้ระบบวุ่นวาย แต่อย่าลืม…ว่าไม่ใช่ทุกคนจะยอมรับความกล้าหาญแบบคุณ”จักรทัศน์เงยหน้าขึ้นสบตาคู่ตรงข้ามโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ดวงตาเขานิ่งและลึก เหมือนสระน้ำที่ไร้ระลอกคลื่น แต่เจนีนกล

ตั้งแต่กลับมาจากศาลเจ้าเมื่อบ่ายความหวาดหวั่นยังคงค้างคาในใจ ไม่ใช่แค่คำพูดหรือการล่วงเกินจากบุญกวง แต่ปลายทางชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ถ้ายังต้องพึ่งพาร่มเงาของเขา เธออาจต้องละทิ้งศักดิ์ศรีตัวเองเพื่ออนาคต“ไม่ถูกปากเหรอคะ” เจมีไนน์นั่งอยู่ข้างกันถามขึ้น ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่เธอด้วยแววห่วงใย ปรมาสะดุ้งเล็กน้อย ฝืนยิ้มบาง ๆ แล้วตักข้าวขึ้นจานอีกนิด“เปล่าค่ะ แค่คิดเรื่องงานวิจัยนิดหน่อย”เจมีไนน์เลิกคิ้ว แต่ไม่ได้ซักต่อทันทีราวกับรู้ดีว่าเวลาจะคลี่คลายทุกอย่างออกมาเอง ความเงียบแผ่คลุมโต๊ะอาหารไปชั่วครู่“แล้วเจ้านายถิงเคยถามเรื่องการขอทุนบ้างมั้ย”ปรมาเงยหน้าขึ้นแล้วส่ายศีรษะ เขาไม่แปลกใจเลยสักนิดจึงถามต่อ“เขารู้ใช่มั้ยคะว่าถิงอยากเรียนต่อ”เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจพยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดเสียงเรียบ“ใช่ค่ะ แต่…เหมือนไม่สนับสนุน เถ้าแก่คงอยากให้ถิงอยู่ทำงานใปตลอดชีวิต”“เห็นแก่ตัวที่สุด”“อย่าว่าเถ้าแก่เลยค่ะ ถิงมีทุกวันนี้ได้เพราะเถ้าแก่ บุญคุณครั้งนี้ตอบแทนทั้งชาติก็ไม่หมด”“แม้จะมีอนาคตที่ดีและไม่เป็นภาระน่ะเหรอ”ปรมาเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อเจมีไนน์พูดคำว่าภาระ คำคำนั้นสะท้อนลงกลาง

เสียงแอร์ในห้องตรวจเบาเย็นจาง อัยยาลิณณ์นั่งตรงเก้าอี้พลาสติกข้างเตียงตรวจ แขนสองข้างวางไว้บนตักอย่างเรียบร้อย ขณะให้แพทย์ซักถามอาการ แม้ในใจจะพะวงกับอีกเรื่องหนึ่งมากกว่า“หลับไปตอนกี่โมงครับ” คุณหมอวัยกลางคนยิ้มบางๆ พลางเลื่อนแว่นอ่านข้อมูลบนแฟ้ม“เมื่อช่วงเที่ยง ๆ บ่าย ๆ ค่ะ …” เธอตอบพร้อมยิ้มให้พอเป็นมารยาท “ถ้านับตั้งแต่หลับ...ก็คงประมาณสิบแปดชั่วโมงกว่าได้มั้งคะ?”“หลับต่อเนื่องเลยเหรอครับ”เธอพยักหน้าช้า ๆ“พอดีเราได้รับแจ้งจากที่บ้านน่ะครับ…”“คงตื่นตูมกันไปเองน่ะค่ะ หลับยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ” อัยยาลิณณ์พูเแบบไม่ใส่ใจ“ไม่ใช่นะครับ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่คนไข้หลับแล้วปลุกไม่ตื่นช่วงบ่าย เราจำเป็นต้องบันทึกเพื่อประเมินอาการครับ” แพทย์อธิบายอย่างมีเหตุและเป็นขั้นตอน“แต่ตาลว่ามันก็น้อยลงจากที่เคยนะคะ รอบก่อนหน้าตั้งเกือบเจ็ดวันแน่ะ มันอาจจะเป็นพัฒนาการทำให้ตาลหลับสั้นลงก็ได้นะคะ”“มีความน่าจะเป็นครับ” คุณหมอยิ้มบาง ๆ พลางจดบันทึกด้วยความสนใจ“รอบนี้ความดัน คลื่นหัวใจ คลื่นสมองปกติดี ไม่ต้องเจาะเลือด” หลังได้ยินว่าไม่ต้องเจาะเลือด คนไข้สาวก็ถอนหายใจโล่งอกไม่งั้นได้อธิ

เช้าตรู่ในเมืองภูเก็ตยังไม่ทันสว่างดีนัก แต่แสงอาทิตย์สีทองก็เริ่มแทรกผ่านม่านเมฆบาง ๆ บนท้องฟ้า ปรมาแต่งตัวด้วย เสื้อเชิ้ตขาวรีดเรียบกับกกระโปรงผ้าสีอ่อนบ่ายวันนี้คือตัวตัดสินโครงงานวิจัยที่เธอทุ่มเททั้งแรงกาย แรงใจเพื่อให้ได้ทุนต่อปริญญาโท ชีวิตใหม่ที่ต่างแดนอยู่ใกล้แค่เอื้อม หากพรีเซ้นต์วันนี้ราบรื่นเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมข้อความจากผู้ช่วยของหนึ่งในคณะกรรมการ[รบกวนมาพบ ดร. วิทย์ก่อน 9 โมงที่ห้องทำงาน ท่านมีคำแนะนำเรื่องสไลด์เพิ่มเติมให้ครับ"ข้อความนั้นไม่ได้ดูผิดปกติอะไรเนื่องจากอาจารย์วิทย์ไม่เคยใช้คำวิจารณ์รุนแรง ยิ่งตอนสรุปร่างแรกก็ยังเป็นคนเดียวที่ให้คำปรึกษาอย่างสุภาพและมีชั้นเชิง จนปรมาคิดว่าเขาเป็นคนที่พึ่งได้เวลา 08:10 น. ปรมาเคาะประตูสองที ก่อนผลักเข้าไปตามคำอนุญาต“เชิญนั่งก่อนครับ…บอกตรง ๆ วันนี้คุณทำได้แน่ ผมดูสไลด์แล้ว มันดีมาก”“ขอบคุณนะคะ ถิง...ซาบซึ้งมากค่ะที่อาจารย์ช่วยดูให้ตลอด”ดร. วิทย์ยิ้มก่อนเดินอ้อมโต๊ะมานั่งบนโซฟาใกล้เธอ ระยะห่างระหว่างกันเริ่มน้อยลงโดยไม่ทันตั้งตัว มือข้างหนึ่งวางทับแฟ้มของเธอที่วางบนตัก มืออีกข้างแตะเบา ๆ ที่ต้นแขนเล็ก

อัยยาลิณณ์ลืมตาขึ้นในเช้าวันพุธรู้สึกเหมือนเวลาถูกดึงยืดยาวผ่านตัวเธอไปอย่างช้า ๆ แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่านบาง ทาบลงบนปลายเท้าอย่างนุ่มนวลเธอกะพริบตาถี่ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ทันใดนั้นมีเสียงกุกกักที่ประตู ก่อนมันจะถูกเปิดออกช้า ๆ“อ้าว...ตื่นแล้วเหรอ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ฟังดูโล่งใจแต่ไม่ได้ตกใจอะไร“แม่เกือบจะโทรเรียกรถแล้วนะเนี่ย ดีที่ไอ้ต้มบอกให้เข้ามาดูก่อน”“ตาลโอเคค่ะ แม่”อัยยาลิณณ์แสร้งอ้าปากหาวและบิดขี้เกียจช้า ๆ“รอบหลับลึกเมื่อคืนสามสี่ทุ่ม...” อธิพงศ์พูดพลางยืนพิงกรอบประตู “รอบนี้ไม่ถึงสองวันดี ๆ แต่ก็บ่อยขึ้นนะพี่ตาล เดือนนี้ก็สองรอบแล้วนะ”“ก็ดีกว่าหลับทั้งสัปดาห์นะ” อัยยาลิณณ์พยุงตัวลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายกลับโงนเงนจนต้องมีน้องชายรีบเข้ามาประคอง“โหย พี่ตาล แบบนี้จะดีกว่าได้ไง? ระหว่างหลับไม่ได้รับสารอาหารเลยนี่สิ”“เดี๋ยวกินอะไรสักหน่อยก็คงดีขึ้นแล้วมั้ง” แม่ถอนหายใจเบา ๆ พร้อมเดินไปเปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเท“หลับลึกไม่ใช่เรื่องแปลก แต่แม่ไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องปกตินะ ต้มเอ๊ย พาพี่ไปห้องครัวหน่อย”ระหว่างนั้นอธิพงศ์ยังจ้องพี่สาวไม่ละสายตา“เหมือนพี