All Chapters of ความรัก...อาการเป็นไงบอกหมอซิ: Chapter 21 - Chapter 30

“หา…ค้าของเถื่อนเหรอ?”เจมีไนน์ก้มกระซิบเสียงต่ำ หลังฟังเรื่องราวจากไรอัล เจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบที่ปฏิบัติการร่วมกับทางการมาเลเซีย โดยมีภารกิจเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของบุญกวงและเครือข่ายที่มีศาลเจ้าบังหน้าเรื่องนี้ใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้มาก…เป็นปฏิบัติการข้ามชาติเลยทีเดียวไรอัลยอมรับว่าตกใจไม่น้อยตอนเห็นเพื่อนเก่าปรากฏตัวขึ้น ทีแรกยังอดสงสัยไม่ได้ว่าเจมีไนน์จะมีเอี่ยวกับขบวนการหรือเปล่า แต่ดูจากท่าทีแล้วก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่งจะได้ไม่ต้องจับเพื่อน“ส่วนเด็กของมึงอะ…”“เขาชื่อถิงถิง” เจมีไนน์สวนทันควัน“เออ ชื่ออะไรก็ช่าง ถ้ามันรู้เห็นเป็นใจก็ต้องดำเนินคดีเหมือนกัน กูเตือนในฐานะเพื่อนนะเว้ย” ไรอัลพูดแต่สายตาคมกริบไม่ทิ้งแววเยือกเย็น“ถิงไม่น่าเกี่ยว… เขาไม่ได้ทำงานให้บุญกวง แล้วก็กำลังจะไปเรียนต่อ ไม่มีทางแลกอนาคตกับเรื่องสกปรกพวกนี้หรอก”“มึงมันกำลังอยู่ในช่วงโปร หลงเด็กน่ะสิไม่ว่า”“ผมเชื่อใจเขา”“แต่คิดเหรอว่าเขาจะเลือกมึง…ระหว่างแฟนรุ่นพ่อกับคนที่เลี้ยงดูเหมือนพ่อแท้ ๆ?” คำพูดนั้นแทงเข้าใจกลางความลังเล เจมีไนน์เถียงไม่ออกใช่…ปรมาเคารพบูญกวงไม่ต่างจากผู้มีพระคุณถ้าสักวันหนึ่งบุญกวงสั่งอ

ภารกิจสิ้นสุดลงเกือบค่ำกว่าทั้งสองจะกลับมาถึงบ้าน บรรยากาศยามเย็นในแรมซีย์ บูเลอวาร์ดดูสงบเรียบร้อย แต่ภายในใจของอัยยาลิณณ์กลับพลุ่งพล่านอย่างแปลกประหลาด‘อเล็กซ์เคยไปบรรยายที่เชียงรายด้วย อู้กำเมืองคล่องปรื๋อ ตอนนั้นตาลกับไอ้ต้มก็ไป ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอระยะประชิดแบบนี้…’เธอหยุดยืนดูรูปครอบครัวบานใหญ่ที่ประดับอยู่กลางห้องโถงโอ่อ่า รู้สึกเหมือนหลุดเข้ามาในฉากละครหลังข่าว บ้านของจักรทัศน์หรูหราจนแทบไม่อยากเชื่อว่าเพื่อนของเธอจะเติบโตมาในสถานที่แบบนี้“บุญของไอ้ตาลแท้ เป็นเพื่อนกับลูกเศรษฐี แล้วเจย์จะทำอะไรต่ออะ…จะกลับภูเก็ตวันไหน” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเหมือนเคย แต่ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงสายตาบางอย่างจากจักรทัศน์เขาทำสีหน้าเรียบนิ่งตั้งแต่ก้าวเข้าบ้าน เพราะกล้องวงจรปิดยังทำงานอยู่และไม่อยากให้คนในบ้านเข้าใจว่าตัวเองพูดคนเดียวอีก“เห้อ! วันนี้สุดยอดไปเลย” ชายหนุ่มบิดขี้เกียจแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม เธอทรุดนั่งบนโซฟาใกล้ ๆ ราวกับเป็นวิญญาณที่ล่องลอยไร้น้ำหนัก“ตามสบายนะ ขนมต้มจะดูซีรีส์ก็ดู จะไปเดินเล่นก็ได้” เสียงเขาอ่อนล้าแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจนใจเธอสั่นวูบห้องนอนสะอาดกว้างขวาง มีโ

จักรทัศน์เช็กอินเข้าที่พักโฮมสเตย์เล็ก ๆ ในตัวเมืองเชียงรายในย่านที่ค่อนข้างพลุ่กพล่าน อากาศเย็นสบายแม้เป็นบ่ายแก่ ๆ โฮมสเตย์แห่งนี้ไม่ไกลจากร้านข้าวแกงตาล-ต้มตามคำแนะนำของอัยยาลิณณ์เขาวางกระเป๋า เดินสำรวจห้องพักที่แม้ไม่หรูหราแต่ก็น่าอยู่ ติดพัดลมเพดานหมุนเบา ๆ และมีเสียงไก่ขันลอยมาเป็นระยะจากบ้านใกล้เรือนเคียง ยังไม่ทันได้หนั่งพักก็ต้องวางแผนยืมตัวตนจากเจ้าถิ่นวันนี้คือวันศุกร์แปลว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดและกว่าเจ้าของบัตรจะรู้ตัวก็คงเช้าวันจันทร์โน้นเลย“เย็นนี้พี่ธันจะไปกินข้าวที่ร้านตาล เจย์ต้องรับหน้าที่เรียกร้องความสนใจ”“จะให้เล่นละครตบตาสินะ”“โป๊ะเช๊ะ”แผนนั้นคือให้จักรทัศน์สวมบทบาทนักท่องเที่ยวที่พูดไทยไม่ได้ แล้วไปยืนงง ๆ สั่งข้าวกับแม่ของเธอเพื่อเรียกความสนใจให้ธันวาเห็นใจแล้วเข้ามาช่วยเป็นล่ามให้ ส่วนตัวเธอในร่างวิญญาณจะฉวยโอกาสหยิบบัตรเจ้าหน้าที่ศูนย์วิจัยจากกระเป๋าสะพายมาให้“การขโมยตัวตนเป็นสิ่งผิดกฎหมายแต่ถ้าจับไม่ได้ก็แปลว่าไม่ผิด”“เจย์นี่สุดยอด บทจะดีก็พ่อพระมาโปรด บทจะชั่วก็สามานย์ซะ!”“นี่ชมหรือด่า”“ก็ต้องชมสิ นี่ ๆ พักผ่อนก่อนเถอะเดินทางมาเหนื่อย เย็นนี้ค่อยลุย

เสียงเท้ากระทบขั้นบันไดเงียบเชียบ แต่ชัดเจนในความเงียบของยามดึก ราวกับเวลาทั้งโรงพยาบาลหยุดเดินเพื่อเปิดทางให้คนสองคน หนึ่งในโลกจริง อีกหนึ่งในโลกก้ำกึ่งชั้นสิบ...ประตูเหล็กหนักหน่วงเปิดออกโดยจักรทัศน์สแกนบัตรผ่าน จากนั้นเขาก้าวเข้าโถงที่ไฟเปิดไว้สลัว ๆ ด้วยโหมดกลางคืน ตรงเคาน์เตอร์หน้าหวอดพยาบาลเวรยังอยู่กันครบคน“ยังไม่มาเปลี่ยนเวรแน่เลย...” จักรทัศน์พึมพำแต่ยังไม่ทันจะขยับ อัยยาลิณณ์ก็นึกอะไรได้“เดี๋ยวตาลเคลียร์ให้เอง!” เธอหันไปทางทางเดินที่เชื่อมไปห้องเก็บของ ก่อนจะวิ่งแว้บหายไปเหมือนสายลม ไม่กี่อึดใจต่อมาเสียงอะไรบางอย่างดังปึงปังแว่วดังมาจนพยาบาลเวรลุกพรวดพราดไปดูแค่นี้ทางก็โล่งแล้วจักรทัศน์มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างทึ่ง ๆ“...ไม่รู้ว่าเก่งหรือซนกันแน่” เขาเขยิบตัวหลบหน้ากล้องวงจรปิดที่มุมเพดานที่กำลังจับภาพอยู่ แม้รู้ดีว่ากำลังทำสิ่งผิดกฎโรงพยาบาลอย่างร้ายแรงแต่บางอย่างมันไม่รอเวลาให้ถูกต้องเสมอไปเสียงเปิดสแกนดังติ๊ดเบา ๆ หลังใช้บัตรพนักงานแนบกับเครื่องตรวจหน้าโถงทางเดินสู่หวอดพิเศษ หลอดไฟสีเขียวกระพริบยืนยันว่าเข้าได้ ประตูตรงหน้าเปิดออกอย่างง่ายดายผิดคาดจักรทัศน์ก้าวอาด

อัยยาลิณณ์จอดรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กหน้ากลิ่นไม้โฮมสเตย์ ก่อนจะหันมองกระจกหน้าร้านด้วยหัวใจที่เต้นแรงเกินจังหวะปกติทันทีที่เห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้นจักรทัศน์สวมเสื้อผ้าฝ้ายสีพื้นเข้ม สีหน้าดูผ่อนคลายกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ข้างหน้าต่าง มืออีกข้างถือแก้วกาแฟ ชายเสื้อหลุดลุ่ยนิด ๆ ดูมีเสน่ห์ในแบบที่เขาไม่รู้ตัว“เฮ้! เจย์…เจย์”เธอตะโกนเรียกพลางโบกมือสูง ใบหน้ามีรอยยิ้มที่ขัดกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ก็ผุดขึ้นมาทันที แต่ครั้งนี้มันชัดเจนและจริงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา“ขนมตาล…”เขากระซิบเหมือนยังไม่แน่ใจว่าใช่ตัวจริงจึงยังไม่โบกมือกลับ อัยยาลิณณ์เดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มแหย ๆ พยายามซ่อนอาการประหม่าสวนทางกับแก้มแดงแปร๊ด“นี่ตาลร่างจริงเอง ไม่ใช่วิญญาณแล้ว”ขอพิสูจน์ก่อน“เอ่อ…พี่ครับ พี่เห็นเพื่อนผมหรือเปล่า” จักรทัศน์หันไปถามเจ้าของโฮมสเตย์ที่เดินผ่านมาพอดี ก็ได้คำตอบทำนองว่า‘...งามปะล่ำปะเลื่อขนาดนี้จะไม่เห็นได้ไง’“ก็พอไปวัดไปวาได้แหละเจ้า” เธอโดนชมจนอายม้วนแทบจะเอาถุงของฝากขึ้นมาปิดหน้า“อะนี่แกงฮังเล ตาลเอามาฝาก”“โอ้ ขอบคุณ