All Chapters of ความรัก...อาการเป็นไงบอกหมอซิ: Chapter 61 - Chapter 70

สองสัปดาห์ต่อมาเจมีไนน์ฟื้นตัวดีขึ้นวันต่อวัน กราฟชีพจรและความดันเริ่มคงที่ แม้ร่างกายยังไม่รู้สึกตัวเต็มที่ แต่ทีมแพทย์ก็ตัดสินใจให้เขาออกจาก ICU มายังห้องผู้ป่วยปกติไดอาน่านั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง คอยบีบมือหนาหวังให้เขารับรู้ถึงสัมผัส และยังคงพูดคุยเสมือนว่าเขาได้ยินทุกคำ“พี่แดน…เดียร์ยังอยู่ตรงนี้นะ”เพื่อนร่วมงานที่แวะเวียนมาเยี่ยมต่างพากันประหลาดใจที่ไดอาน่าแนะนำตัวว่าเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเจมีไนน์ เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยบอกกับทุกคนว่าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนจักรทัศน์กับเจนีนก็แวะเวียนมาทุกวัน มาพร้อมรอยยิ้มและน้ำเสียงร่าเริง“สู้ ๆ นะครับลุงแดน เจย์เป็นกำลังใจให้”“ลุงแดนคะ เจนีนรอดื่มมาตินี่ด้วยนะ อ้อ ส่วนเจย์ก็รอเมาเหมือนหมาอยู่นะคะ” เสียงสดใสของทั้งคู่เหมือนแรงผลักให้ห้องเงียบ ๆ เต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้เจมีไนน์ยังไม่รู้สึกตัว แต่ก็เหมือนจะสัมผัสได้ถึงพลังบวกที่โอบล้อมอยู่รอบกาย“ว่าไป…นี่ก็เกือบครึ่งเดือนแล้วนะคะแด๊ด ที่เราลุงแดนกลับมาอยู่กับเรา” ประโยคเรียบง่ายของเจนีนกลับสะกิดใจน้องชายเข้าอย่างจังครึ่งเดือนแล้วเหรอ?จักรทัศน์หันขวับไปยังประตูห้องพัก ที่ซึ่งเธอน่าจะกำลังรออยู่นอกห

บรรยากาศอึดอัดกดทับลงมาในทันใด แม่ของอัยยาลิณณ์ยกมือแตะต้นแขนสามีเบา ๆ พยายามห้ามทัพ ส่วนอธิพงษ์ทำหน้าไม่สู้ดีเหมือนจะเข้าใจทั้งสองฝ่ายอัยยาลิณณ์ก้มหน้าลงเล็กน้อย รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้ครอบครัวกับแขกต้องมาเผชิญหน้ากันแบบนี้ พ่อขยับเก้าอี้เล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงต่ำแต่หนักแน่น“คุณ…เป็นใครกันแน่ ถึงได้อยากช่วยลูกสาวผมขนาดนี้” สายตาคมจ้องจักรทัศน์ราวกับจะเจาะทะลุเข้าไปในใจ“เจย์…” อัยยาลิณณ์พยายามเอ่ยห้าม แต่เขายกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร“เป็นเพื่อนสนิทของตาลครับแล้วก็เป็นหมอที่อยากให้คนไข้กลับมาใช้ชีวิตปกติ”แต่พ่อยังคงมองอย่างระแวง“แล้วคุณได้อะไรจากการมายุ่งเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่ผลประโยชน์?”“เจย์ไม่ได้อะไรเลยครับ นอกจากได้เห็นตาลอาการเขึ้น” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ผมเป็นหมอ หน้าที่ของผมคือทำทุกอย่างเพื่อให้คนไข้หายขาด และสำหรับตาล…เธอไม่ได้เป็นแค่คนไข้ แต่เป็นเพื่อนที่ผมอยากปกป้อง”คำพูดตรงไปตรงมาเรียบง่ายจนผู้เป็นแม่เผลอสูดลมหายใจแรง ๆ ดวงตาสั่นไหวด้วยความซาบซึ้ง อธิพงษ์ที่ยืนพิงผนังอยู่ข้างครัวก็เหลือบตามามองพี่สาวอย่างครุ่นคิดอัยยาลิณณ์ช้อนสายตาขึ้นมองจักรทัศน์

สองอาทิตย์เต็ม ๆ นับจากวันที่ส่งเอกสารชุดสุดท้ายไปยังนอร์เวย์ อัยยาลิณณ์ค่อย ๆ ฟื้นตัวอย่างเห็นได้ชัด อาการเหนื่อยล้าเมื่อเดินไม่กี่ก้าวลดลง กล้ามเนื้อที่เคยอ่อนแรงกลับมามีเรี่ยวแรงมากขึ้น แม้แพทย์จะยังย้ำว่าเธอควรใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง แต่อัยยาลิณณ์ก็รู้สึกเหมือนได้กลับมาหายใจเต็มปอดอีกครั้งส่วนจักรทัศน์ แม้งานโรงพยาบาลที่ภูเก็ตจะรุมเร้า ทั้งเวรกลางวันกลางคืน แต่เขาไม่เคยพลาดจะโทรหรือวิดีโอคอลหาอัยยาลิณณ์ บางวันคุยเพียงไม่กี่นาทีก่อนเขาเข้าเคสฉุกเฉิน บางวันคุยนานจนเสียงหัวเราะของเธอดังไปทั้งบ้าน เหมือนทุกวินาทีของวันไม่วุ่นวายเกินกว่าจะหาเวลาให้กันได้กระทั่งคืนหนึ่ง ที่ห้องพักแพทย์“หือ ใครอะ!?” จักรทัศน์สะดุ้งเฮือก เมื่อหันมาเห็นเงาคนยืนอยู่ข้างเตียง“ตาลไง จะใครเล่า” ร่างเล็กมือเล็กไขว้ไว้ด้านหลัง รอยยิ้มหวานส่งมาให้“อ๋อ ตาลเองเหรอ เอ่อ…อืม ๆ เดือนนึงแล้วสินะ” เขาดันร่างขึ้นจากที่นอนพร้อมใบหน้าสะลืมสะลือ แต่ยังจำรายละเอียดได้แม่น วันนี้ครบเดือนพอดี หลังการหลับยาวจนเข้าขั้นวิกฤตของเธอ“ไหน ๆ ตาลก็มาคือตาลมีเรื่องจะสารภาพน่ะ ตาลพูดกับหมอก็ไม่ได้ พูดที่บ้านไม่ได้ มันอึดอัดมากเลย”

วันนี้คฤหาสน์วิวทะเลอันดามันของเจมีไนน์บรรยากาศคึกคักกว่าทุกครั้งเพราะมีนัดถ่ายภาพครอบครัวประทานชัยเซ็ตใหม่ภาพที่มีสมาชิกพร้อมหน้าอย่างแท้จริงกล้องตั้งอยู่บนขาตั้งหันหน้าออกไปทางวิวทะเลสีคราม เด็กชายวัยสามขวบอย่างขุนพลซึ่งเป็นลูกชายของพลพยัคฆ์วิ่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่หน้ากล้องทำเอาทุกคนเรียกหาด้วยความเอ็นดู เขาพยายามจะอุ้มแต่ก็โดนลูกชายดิ้นหนีเล่นซ่อนหากับคุณพ่อแทนสมาชิกใหม่อีกหนึ่งคนที่วัยเพียงหกเดือนในอ้อมกอดของคุณปู่สุดเฮี๊ยบอย่างเอื้อมพัฒน์ที่ประกาศกร้าวว่า…คืนนี้จะไม่เมาทำเอาทุกคนส่ายหัวพร้อมกัน“ขอบใจที่ให้ยืมบ้านจัดปาร์ตี้นะแดน” เมธากรพูด“ยินดีครับพี่เรย์”เจมีไนน์เองก็ไม่นึกว่าจะได้มีช่วงเวลานี้ ขณะยืนมองทุกคนด้วยแววตาอิ่มเอม หันไปมองไดอาน่าแล้วเหลือบมาทางหลานฝาแฝด จักรทัศน์กับเจนีนที่กำลังจัดแจงยืนบังแสงไฟให้พอดี เขาสูดลมหายใจลึกรู้สึกเหมือนฝันที่ได้ยืนอยู่ตรงนี้“ในที่สุด…ก็ไม่ต้องใช้วิธีตัดต่อโง่ ๆ อีกแล้วเนอะ” เขาพูดพลางหัวเราะแห้ง ๆ แล้วสารภาพกับทุกคนว่าเคยหยิบภาพถ่ายจากคอนโดมาสแกนตัต่อดตัวเองลงไป เพื่อให้รู้สึกว่ามีส่วนอยู่ด้วยเจนีนที่นั่งแต่งหน้าเติมปากแดงอยู่ก็ร้อง

บาร์รูฟท๊อปที่คืนนี้เต็มไปด้วยแสงไฟอบอุ่นและเสียงเปียโนคลอเบา ๆ เจมีไนน์ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ในสูทสีดำเข้ารูป เงาสะท้อนในแก้วคริสตัลทำให้ใบหน้าคมเข้มของเขาดูอ่อนกว่าที่เป็นจริงนิดหน่อย เขายิ้มต้อนรับลูกค้าเหมือนเช่นทุกคืน แต่สายตากลับสะดุดกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาหนุ่มคนนั้นอายุราว 26 – 27 ปี หน้าตาคมคายเหมือนจะเคยเห็นผ่านจอทีวีหรือบทสัมภาษณ์ทางออนไลน์ ที่สำคัญแววตาของเขายามสบกับตนมีแววเขินอายเล็ก ๆ จนคนที่ผ่านโลกมามากอย่างเจมีไนน์ยังเผลอหัวใจสะดุด“สายัณห์สวัสดิ์ครับคุณผู้ชาย จะรับอะไรดีครับ?” บาร์ทนเดอร์หนุ่มใหญ่เอ่ยเสียงนุ่ม“เอ่อ…เอาเป็น เอ่อ อะไรก็ได่แก้วนึงครับ” ชายหนุ่มยกยิ้มบางอย่างเก้ ๆ กัง ๆ คล้ายไม่คุ้นชินกับบรรยากาศบาร์หรู“ได้ครับ รบกวนรอสักครู่นะครับ”เจมีไนน์โชว์ลีลาการผสมเครื่องดื่มที่ใครเห็นก้ต้องหยุดมอง ครู่ต่อมาค็อกเทลสีอำพันจะถูกดันมาตรงหน้า หนุ่มใหญ่ยกยิ้มมุมปากพลางโน้มตัวลงเล็กน้อย แสงไฟนวลเหนือบาร์ทอดเงาบนกรอบหน้าคมเข้มที่แม้ผ่านกาลเวลามากว่า 50 ปี แต่ยังดูน่าหลงใหลไม่ต่างจากชายหนุ่มวัยกลางคนทั่วไปหรืออาจจะยิ่งกว่านั้น“ลองชิมดูสิครับ สูตรพิเศษคืนนี้