All Chapters of ความรัก...อาการเป็นไงบอกหมอซิ: Chapter 31 - Chapter 40

“ใช่ค่ะ”เจมีไนน์ยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยนก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นแนบอกแน่น แล้วพาเธอเข้าสู่ห้องนอนที่เปิดรับแสงจันทร์เต็มผืนฟ้า แสงสีเงินจากดวงจันทร์ลอดผ่านผ้าม่านพลิ้วไหวลงมากระทบผิวขาวนวลของหญิงสาวราวกับสาดประกายให้เธอเรืองรองอยู่กลางห้องเมื่อวางเธอลงเบา ๆ ที่ปลายเตียง ปรมาก็เบือนหน้าหนีเล็กน้อย แก้มแดงจัด มือเล็กขยุ้มผ้าปูเตียงแน่นราวกับไม่รู้จะหนีไปซ่อนความเขินไว้ที่ไหนเจมีไนน์ไม่ได้เร่งเร้าเพียงนั่งลงข้างกันอย่างแผ่วเบา มือใหญ่แตะลงบนไหล่บางพร้อมเสียงเรียกที่นุ่มลึกดังขึ้นใกล้หู“ถิง…”เสียงทุ้มต่ำเสนาะหู ราวกับท่วงทำนองที่ปลอบประโลมจิตใจเธอให้สงบลง เขาก้มลงจูบหน้าผากของเธอเบา ๆ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะประคองให้ร่างบางเอนตัวลงนอนน้ำหนักตัวของเขาทาบลงอย่างนุ่มนวล แผ่นอกอุ่นแนบชิดเหนือร่างบาง มือหนาสองข้างประคองเธอไว้เหมือนของล้ำค่าในแววตาของเจมีไนน์ไม่ใช่เพียงแรงปรารถนา แต่แฝงไว้ด้วยความลังเล อารมณ์ที่สั่นไหวของคนที่กลัวจะทำลายบางสิ่งบางอย่างไปหากก้าวเร็วเกินไป“ถิง…” เขาเรียกอีกครั้ง เสียงพร่าและแหบต่ำอย่างกดไว้ไม่ให้เตลิด ปรมาสบตาก่อนจะหลุบตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก มือบางกำชายเส

เสียงคลื่นกระทบฝั่งแผ่วเบาดั่งบทเพลงกล่อมยามเช้า กลิ่นทะเลจาง ๆ ลอยมากับลมอ่อนที่พัดผ่านเข้ามาทางระเบียงเปิดแง้มปลุกปรมาให้ขยับตัวตื่นจากห้วงฝันอย่างเนิบช้ามันเป็นการตื่นเช้าที่ดีที่สุดในชีวิตเธอลืมตาขึ้นพลางรู้สึกถึงแรงกอดแน่นจากทางด้านหลัง อกกว้างที่แนบหลังอยู่ยังคงเคลื่อนไหวอย่างสม่ำเสมอ เป็นจังหวะของคนที่ยังหลับอยู่ ริมฝีปากหยักแตะเบา ๆ ที่ท้ายทอยของเธอเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องรีบไปไหนปรมายิ้มบาง ๆ ก่อนจะจับมือนั้นมากอดแน่นขึ้นอีกนิด“อรุณสวัสดิ์ค่ะ…ลุงเจมส์” เธอกระซิบกับลม แต่เขาคงได้ยิน เพราะเสียงทุ้มต่ำที่ยังงัวเงียก็ตามมาทันที“อื้ม…ถิงตื่นแล้วเหรอคะ”“ค่ะ…” เธอหันหน้ากลับไปสบตาเขา แก้มยังคงแดงเรื่อ“เช้านี้…ลมดีจังเลยนะคะ”เจมีไนน์จูบเบา ๆ บนขมับเธอ“หรือเพราะคนในอ้อมแขนลุงสวยที่สุดกันแน่คะ…”“อื้อ ไม่เอา…พูดอะไรแต่เช้า” เธอผลักอกเขาเบา ๆ ก่อนจะหัวเราะคิก แล้วรีบคว้าผ้าห่มคลุมตัวก่อนจะลุกจากเตียง[หมอเจย์เป็นไงบ้าง]ไม่นานนักจักรทัศน์ก็แจ้งข่าวดีกลับ[อ๋อ สบายใจดีครับลุงเจมส์ เจย์แค่โดนตักเตือนจากแพทยสภาครับยังไม่โดนยึดใบอนุญาต ฮ่าๆ][ลุงดีใจด้วยนะแล้วหลักฐานที่ยื่นไปล่ะ][กรร

“เจย์ถามทำไม” เสียงอัยยาลิณณ์เบาราวกระซิบ ขณะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ตรอกเล็ก ๆ นี้มีคนผ่านไปมาบางตาเหมาะจะพูดเรื่องส่วนตัวสุด ๆ“ก็แค่อยากรู้น่ะ...” จักรทัศน์ตอบช้า ๆ พลางละสายตาไปมองพื้นกรวดข้างล่าง“ดูดิ...ขนาดพี่ธันวายังไม่สมหวังเลย”คำพูดนั้นเหมือนแทงทะลุเข้ามาในใจหญิงสาว อัยยาลิณณ์กะพริบตาถี่ ใจสั่นเล็กน้อยก่อนเอ่ยกลับ“เรื่องแบบนี้ตาลบอกไม่ได้หรอก มันขึ้นกับ...ความรู้สึก”เขานิ่งไปเล็กน้อยคล้ายกำลังทบทวนอะไรในใจพลางหลุบตาลงต่ำ ลมหายใจพร่าเบาเมื่อเอ่ยคำถามที่เหมือนจะถามเธอ...แต่ก็คล้ายถามตัวเอง“ถ้าไม่อยากเป็นแบบพี่ธันวา…ต้องทำตัวแบบไหนเหรอ?”อัยยาลิณณ์เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ“เอ่อ…เจย์หมายถึงใครเหรอ?”คำถามนั้นตกค้างในอากาศอย่างไม่มีคำตอบ ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบงันที่แปลกประหลาด แต่ความเงียบนั้นไม่ใช่ความอึดอัดแต่กลับอบอุ่น...เหมือนระหว่างพวกเขามีบางอย่างเชื่อมโยงกันอยู่ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ย แต่หัวใจของทั้งสองกลับสื่อสารกันผ่านความรู้สึกที่พัดผ่านในวินาทีนั้น“ก็หมายถึง…”จักรทัศน์ทำท่าจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลงจนแทบกลายเป็นลมหายใจ อัยยาลิณณ์เบิกตากว้างนิด ๆ ใจเต้นแรงอย่า

[ตาลว่าเจย์ไม่ถูกโฉลกกับ ธ.ธง และ ว.แหวน นะ]ข้อความจากอัยยาลิณณ์ที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอทำให้จักรทัศน์ยิ้มบาง ๆ ขณะรอสัมภาระที่สายพานในสนามบินภูเก็ตตอนขึ้นเครื่องบินก็แอบใจหายที่จะไม่เจอหน้าเธอไปอีกสักพัก[คงงั้นแหละ]น้ำเสียงในแชทเหมือนยอมรับแต่ก็แฝงความปลง[ดูแลตัวเองดี ๆ นะเจย์][โอเคครับ รับทราบ] เขาหยุดนิ้วไว้ตรงแป้นพิมพ์ พลันเงยหน้ามองไปรอบตัวพลางถอนหายใจ จะว่าไม่ถูกโฉลกก็คงจริง…จบจากธันวาก็มาเจอธาวินแถมยังจัดการยากกว่าเป็นไหน ๆจักรทัศน์รับกระเป๋าเดินไปที่ทางออกก็เจอลิลด๊อจรออยู่ก่อนแล้ว ระหว่างทางลิลด๊อจเล่าว่าร้านขายยาที่จ่ายยาหมดอายุถูกปิด เภสัชกรถูกเพิกถอนใบอนุญาต ส่วนตัวเขาถูกตักเตือนและกำลังอยู่ระหว่างการพักงาน“ขอโทษที่ทำให้มึงลำบากนะไอ้ด๊อจ”“ขอโทษทำไมมึงไม่ได้พูดชื่อกูด้วยซ้ำ พวกสาสุขสืบได้เองต่างหาก กูชี้เป้าให้ด้วยนะว่าใครเป็นคนเอายาจากโรงบาลมาขายให้กูไปทำกำไร”“เอาเว้ย แก๊งทุจริตยาโรงบาลจะถูกทลายแล้ว ทั้งหมดเกิดจากความนอกคอกของไอ้เจย์คนนี้แหละ” จักรทัศน์ยกหางตัวเองอย่างภาคภูมิใจ“อีกเรื่องนึงหมอหนูนารู้แล้วนะว่ามึงจะกลับมาทำงาน เตรียมหลบทั้งตีนทั้งถ่านไฟเก่าเลยนะ” ก

วันแรกของการกลับมาทำงานเหมือนจะปกติดี!จักรทัศน์รู้สึกได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เดินเข้าอาคาร เพื่อนร่วมงานต่างมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ บางก็ทำเป็นยิ้มทักทายแต่พอหันหลังก็ซุบซิบไม่หยุด“สวัสดีค่ะหมอเจย์ สบายดีมั้ยคะ” พยาบาลประจำแผนกเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มและตาหยีปิด“สวัสดีครับ สบายดีครับ ขอบคุณครับ”ระหว่างเดินไปยังคลินิกตรวจ คนไข้รายแรกก็นั่งรอพร้อมสมุดเวชระเบียนครบถ้วน เขาตรวจถามไถ่ ดูผลแล็บและอธิบายด้วยถ้อยคำที่ชัดเจนเขายังคงทำงานแบบไร้ที่ติจนบางคนอดชมกันเงียบ ๆ ไม่ได้ แต่...คำชมเหล่านั้นไม่ได้ส่งต่อถึงเจ้าตัวโดยตรง เพราะไม่มีใครยิ้มอย่างจริงใจและยังไม่มีการยินดีกับการกลับมาอย่างที่ควรจะเป็นเนื่องจากข่าวลือที่ว่าจักรทัศน์สั่งยาไม่ผ่านระบบ ทำตัวก้าวร้าวกับเดชดำรงค์สั่งสอบวุ่นวายไปหมด รวมถึงแฟนใหม่ของแฟนเก่าก็อีกมันก็แค่เสียงนกเสียงกาแต่คงไม่น่าปวดหัวเท่าสิ่งที่เจอหลังเลิกงานขณะกำลังเดินอยู่ในลานจอดรถ ก็มีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ มาจากด้านหลัง ตามด้วยเสียงเรียกเชิงเย้ยหยัน“ว้าว ๆ ยินดีต้อนรับกลับมานะครับ หมอเจย์เก้าชีวิต!”จักรทัศน์ถอนหายใจ กรอกตามองบนด้วยความระอา ก่อนจะหันไปช้า ๆ เผชิญหน้ากับ