All Chapters of ความรัก...อาการเป็นไงบอกหมอซิ: Chapter 51 - Chapter 60

บ้านของซ้อใหญ่อยู่ห่างจากศาลเจ้าเพียงไม่กี่ช่วงตึกสมฐานะนักธุรกิจท้องถิ่ยนและผู้อุปถัมภ์ศาลเจ้าปรมาเดินตามคนรับใช้เข้ามาในเรือนไปยังชานบ้านที่ซ้อใหญ่กำลังนั่งจิบชา ท่าทีเหมือนไม่ตั้งใจแต่แววตาดั่งพญาหงส์นั้นจ้องรออยู่ก่อนแล้ว“กว่าจะมาได้นะแก!” หล่อนแค่นเสียงเข้ม ร่างเล็กหยุดเท้าทันที ก่อนพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม“ขอโทษที่ช้าค่ะซ้อ”“หึ อีกหน่อยก็ไม่ต้องฟังคำสั่งฉันแล้วสินะ” ซ้อใหญ่ปรายตามองหัวจรดเท้า“แกอยู่กับพวกฉันมากี่ปี ยี่สิบเอ็ดปีใช่มั้ย…” คำถามแรกก็พุ่งเป้าตรงเข้าใส่โดยไม่ต้องเกริ่นอ้อมค้อม ปรมานิ่งไปครู่ ก่อนตอบเรียบ ๆ“ประมาณนั้นค่ะ”ซ้อใหญ่ยิ้ม แต่ไม่ใช่ยิ้มที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น“ก็ใช่น่ะสิ ตั้งแต่ยังเป็นแค่เด็กหัวฟูตัวเล็ก ๆ เดินต้อย ๆ ในศาลเจ้า อยู่กินจนเติบโตก็เริ่มอยากมีอะไรเป็นของตัวเองบ้าง…” หล่อนวางถ้วยชาลงเสียงดังเหมือนตั้งใจให้ได้ยิน“เช่น ผัว ลูกหรือบ้านสักหลังสินะ?”ปรมาก้มหน้าลงนิ่ง ๆ พยายามกลั้นคำพูดที่มันแทบจะหลุดออกมาเต็มที“แกไม่ต้องพูดอะไรหรอก ฉันพอจะเดาได้อยู่” ซ้อใหญ่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ลูบผ้าคลุมไหล่อย่างเชื่องช้า ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วแต่เฉียบคม“บุญกวงเขาก็

เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งยังแว่วมาจากที่ไกล ปนกับเสียงหายใจแรง ๆ ของกลุ่มชายฉกรรจ์ที่หลบซ่อนตัวอยู่ในโรงงานร้างกลางพื้นที่รกร้างกว่า 20 ไร่สถานที่แห่งนี้กำลังถูกปรับหน้าดินใหม่และซ่อมแซมเงียบ ๆ ทำให้มีคนงานไม่กี่คนเข้าออกที่นี้ ภายนอกก็ล้อมด้วยรั้วลวดหนามและป้ายพื้นที่หวงห้ามในนามของหน่วยงานรัฐติดไว้โกดังใหม่ที่พวกตำรวจตามหาขณะนี้มันถูกใช้เป็นฐานกบดานชั่วคราวของบุญกวงเขากับพรรคพวกเพิ่งหลุดรอดการบุกจับของตำรวจไปได้อย่างฉิวเฉียด ทั้งบ้าน ทั้งศาลเจ้าที่ถูกตรวจค้นและอายัดทรัพย์สินไว้หมดแล้ว ถึงกระนั้นก็ไม่พบหลักฐานใดชัดเจน เพราะทุกอย่างถูกเคลื่อนย้ายไปก่อนหน้า บางส่วนก็ละลายไปกับกองเพลิงแม้จะเอาตัวรอดมาได้ แต่ความคับแค้นยังคั่งอยู่เต็มอก“แม่งเอ๊ย…” บุญกวงสบถต่ำ ปาขวดน้ำกระแทกพื้นดังปังสะท้อนกำแพงเหล็ก ลูกน้องคนสนิทเข้ามารายงานด้วยน้ำเสียงหนักใจ“คนงานที่โดนลากตัวไปสอบ...เกินครึ่งแล้วครับ”บุญกวงกัดฟันแน่น ไม่ตอบอะไร จนกระทั่งลูกน้องอีกรายเอ่ยชื่อที่ทำให้เขาขุ่นเคืองใจ“แต่…ถิงถิงไม่ได้อยู่ที่ศาลเจ้าแล้วครับ พอถามกับที่ทำงาน เห็นว่สมันลาไปสัมมนาที่ต่างประเทศ…”“ว่าไงนะ?! ต่างประเทศ?”“ใ

สามวันให้หลังอัยยาลิณณ์มาปรากฏตัวอีกครั้งในช่วงหลังเลิกงานพอดี ห้องพักของจักรทัศน์ยังอบอวลกลิ่นน้ำมันอโรม่าและไอน้ำอุ่นจาง ๆ จากห้องน้ำ เขาเดินออกมาขณะเช็ดเส้นผมหมาด ๆ ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยแผ่นอกกว้างกับรอยกล้ามเนื้อแน่นได้รูปภายใต้แสงไฟสลัว“เหนื่อยมั้ยวันนี้?”เสียงใสเอ่ยขึ้นอย่างคุ้นเคย“ก็เหมือนทุกวันนั่นแหละ…ยังดีที่ไม่มีเคสหนักก่อนลงเวร”จักรทัศน์ตอบขณะเดินไปหยิบเสื้อยืดมาสวม อัยยาลิณณ์ที่นั่งเล่นอยู่ข้างเตียงเบือนหน้าหนีเล็กน้อย แต่หางตายังแอบเหลือบมองร่างสูงอย่างห้ามใจไม่อยู่คนอะไร หุ่นอย่างกับเทพเจ้าปั้นเองกับมือ…“รอบนี้ตาลมาช่วงเย็นเลยนะ ก่อนวาร์ปมาทำอะไรอยู่?” เขาถามต่อขณะจัดเสื้อผ้าในลิ้นชัก“ก็นอนดูซีรีส์ในห้อง แล้วคงเผลอหลับไป…”เธอว่าเสียงเบาพยายามเลี่ยงจะพูดถึงฤทธิ์ยานอนหลับ เขาไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อให้มากความ ขณะดึงเสื้อยืดลงแนบลำตัวอย่างเรียบเฉย ก่อนหันมาพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้“ลืมบอก คืนนี้ลุงเจมส์เลี้ยงเหล้า”“ว้าย! ตาลไม่ได้เจอลุงเจมส์ตั้งนาน—สุดหล่อของตาล ถึงจะมีเจ้าของแล้วก็เถอะ!” อัยยาลิณณ์ยิ้มตาวาว ดี้ด้าจนลืมตัว ไม่ทันสังเกตเลยว่าเจ้าของห้องกำลังจ้องเธออยู่เง

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของชายฉกรรจ์วิ่งกรูกันออกไปตามเสียงตะโกนจากหน้าทางเข้าโรงงานร้าง ทิ้งให้ห้องโถงกว้างที่เต็มไปด้วยกลิ่นสนิมผสมฝุ่นควันเหลือเพียงความเงียบ เสียงหยดน้ำจากหลังคารั่วกระทบพื้นซีเมนต์ดังติ๋ง ๆ เป็นจังหวะเหมือนนาฬิกานับถอยหลังบนเก้าอี้เหล็กกลางห้อง เชือกเส้นใหญ่ที่เคยรัดร่างเจมีไนน์แน่นหนาถูกคลายออกแล้ว เขาถอนหายใจแรง เหมือนปลดบ่วงออกจากคอ แม้ท้ายทอยยังปวดหนึบจากแรงกระแทกก่อนหน้านี้ แต่สติของเขายังคมกริบร่างสูงชะลูดสาวเท้าอย่างเงียบกริบไปตามทางเดินด้านหลังของโกดัง หวังหาประตูหนีสู่ความมืดด้านนอก เขากวาดสายตามองหาช่องทาง—ทุกฝีก้าวคือการระวังเสียงลมหายใจของตนเองแต่ยังไม่ทันพ้นหัวมุม ก็ต้องหยุดกึกทันที ร่างกดต่ำลงกับพื้นเย็นเฉียบ สายตาเหลือบลอดรอยแตกบนผนังไม้ผุเข้าไปในอีกห้องหนึ่งสิ่งที่เห็นทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นทันทีจักรทัศน์ถูกชายฉกรรจ์สองคนลากเข้ามา มัดมือไพล่หลัง ใบหน้ามีรอยฟกช้ำจาง ๆ เหมือนเพิ่งถูกเล่นงานมา“หมอเจย์…” เจมีไนน์ขบกรามแน่น เสียงเอ่ยต่ำเหมือนคำสบถจักรทัศน์ถูกผลักให้คุกเข่าลงบนพื้นเปื้อนคราบน้ำมันและฝุ่นผง ไม่นานนักบุญกวงก็เดินโผล่มาจากอีกฝั่ง ดวงตาแดง

หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านั้น...ในร้านกาแฟข้างโรงพยาบาลชายแปลกหน้าท่าทางนักเลงเดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะของจักรทัศน์ ดวงตาแข็งกร้าวแต่ลึก ๆ แฝงแววหวาดระแวงพยักพเยิดให้เขาออกไปคุยข้างนอก ก่อนจะว่าตนเองเป็นเพื่อนเก่าของเจมีไนน์‘ถ้ามันไม่เกเรไปก่อน มันคงเหมือนคุณน่ะล่ะ’ น้ำเสียงต่ำห้วน แต่ประโยคที่พูดออกมากลับเหมือนมีดกรีดใจ จักรทัศน์มองหน้าชายคนนั้นนิ่งไปชั่วขณะไรอัลไม่มีเจตนาจะขายเพื่อนแต่บางคนก็สมควรได้รู้ความจริง“แปลว่าลุงแดน…อยู่กับผมมาตลอดสินะครับ ทำไมลุงถึงไม่บอกผมเอง” น้ำเสียงสั่นพร่าอย่างห้ามไม่อยู่ สายสืบนอกเครื่องแบบได้ยินแบบนี้ก็ทำได้เพียงถอนหายใจ“มันแค่ไม่ยกโทษให้ตัวเอง”“แต่ครอบครัวเราไม่ได้โกรธอะไรลุงแดนเลย…” เขามองท้องฟ้าด้วยดวงตาเลื่อนลอย ที่ผ่านมาก็รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก คำพูดแปลก ๆ ชวนให้ขบคิด กระทั่งได้เห็นรูปเขาที่หน้าตาเหมือนตัวเองก็ตามมันเหมือนจิ๊กซอว์ที่หายไปถูกวางลงตรงหน้า‘ผมมาบอกแค่นี้แหละ คุณจะทำไงต่อก็ตามใจ’ ชายคนนั้นทิ้งท้าย ก่อนยื่นบุหรี่ให้หนึ่งมวน จักรทัศน์รับมา จุดสูบเงียบ ๆ ควันสีขาวลอยขึ้นช้า ๆ คล้ายเป็นสัญญาณเริ่มต้นของความลับที่ถูกเปิดเผยแต่สิ่งที่