Semua Bab เล่ห์รักร้ายเดียงสา: Bab 11 - Bab 20

“ฟ้าปวดขาจังเลยค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ช่วยนวดขาให้ฟ้าได้ไหมคะ เราจะสลับกันนวดก็ได้ ติณณ์นวดให้ฟ้าก่อน แล้วเดี๋ยวฟ้านวดให้ติณณ์บ้าง จะได้ไม่เป็นการเอาเปรียบกัน” เธอลองยื่นข้อเสนอ พลางก้มลงบีบนวดปลีน่องของตัวเอง แล้วช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าคร้ามคมที่กำลังเคร่งเครียด มุมปากกดยิ้มเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มเบือนหน้าหลบไปมองอีกทาง“ผมมียาแก้ปวดชนิดทา คุณหนูเอาไปทาได้ตามสบายเลยครับ หลอดที่วางอยู่บนโต๊ะ ยี่ห้อนี้ดีมาก ผมใช้เป็นประจำเวลาปวดเมื่อย” ชี้นิ้วไปยังหลอดยาที่ว่าเป็นอีกครั้งที่เขาไม่กล้ามองต่ำเลย เพราะกลัวว่าถ้าเผลอจ้องมองนานๆ เข้าจะไม่สามารถถอนสายตาตัวเองออกจากความอวบอัดของก้อนเนื้อตูมเต่งน่าดอมดมที่ล่อตาล่อใจภายใต้ชุดนอนบางเบาได้ อิงฟ้ากลายเป็นคนช่างยั่วแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไอ้ตรงกลางลำตัวนี่ไม่ต้องพูดถึง แข็งจนไม่รู้จะแข็งยังไงแล้ว ใจพยายามต่อต้าน แต่ร่างกายมันกลับไม่ยอมฟัง สั่งยังไงมันก็ไม่อาจสงบ หากเป็นผู้ชายคนอื่นเขาเชื่อเลยว่าจะต้องกระโจนเข้าใส่โดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา“แต่ฟ้าอยากให้ติณณ์นวด และทายาให้นี่คะ ฟ้าปวดมาก นวดเองไม่ถนัดมือหรอกค่ะ แต่ถ้าติณณ์ลำบากใจมากก็ไม่เป็นไ

“ถ้าทานโจ๊กเสร็จแล้วฟ้ากอดติณณ์ได้เหมือนเดิมใช่ไหมคะ” อิงฟ้าเอียงหน้ามองคนหน้าขรึมแล้วฉีกยิ้มหวานอย่างชอบใจเมื่อชายหนุ่มทำหน้าเหมือนคนที่ถูกบังคับให้กินยาขมหรือสิ่งที่เจ้าตัวไม่ชอบอย่างไรอย่างนั้น ถ้าหากเปลี่ยนจากเธอเป็นสาวคนอื่นมากอดแทน ไม่รู้ว่าจะมีอาการแบบนี้ไหม หรือจะเป็นแค่เธอเพียงคนเดียวที่เขาไม่อยากให้แตะต้อง คิดแล้วก็อยากจะพิสูจน์จริงเชียว แต่ไม่เอาหรอก เรื่องอะไรจะต้องลงทุนทำอย่างนั้น เธอหวง ไม่อยากให้เขากอดใคร ไม่อยากให้เขาอะไรๆ กับผู้หญิงคนอื่น“ปล่อยครับคุณหนู เป็นผู้หญิงไม่ควรกอดผู้ชายที่ไม่ใช่คนในครอบครัว เพราะมันไม่เหมาะสมเอาเสียเลย คนที่เสียหายคือตัวของคุณหนูเอง รู้แบบนี้แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะให้เรียบร้อยครับ เดี๋ยวผมจะยกโจ๊กไปให้ทาน สายมากแล้วคุณหนูคงจะหิว” ชายหนุ่มดุคนเอาแต่ใจเสียงเข้มพร้อมให้เหตุผลที่ฟังขึ้นด้วยกันทั้งนั้นมาพูด มาเตือนหญิงสาวจอมดื้อรั้น เท่านั้นแหละ อิงฟ้าถึงได้ยอมปล่อยแขนออกด้วยอาการตะบึงตะบอน ใบหน้างอง้ำ เขาไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ เป็นผู้ชายที่มีความต้องการทางเพศ การที่อิงฟ้าทำอย่างนี้เขาจึงต้องใช้ความอดทนค่อนข้างมากในการหักห้ามใจ แต่ถ้าเมื่อใดมันม

แขนเรียวที่โอบรัดรอบลำคอแกร่งเอาไว้ออกแรงเขย่ามากขึ้น เมื่อเขาเริ่มจะขัดใจเธออีกแล้ว ใบหน้าสวยบูดบึ้งหนักกว่าเก่า พลางจ้องตาเจ้าของตักที่เธอใช้นั่งแทนเก้าอี้อย่างเอาเรื่อง เขาคิดไปเองทั้งนั้น และแคร์ความเหมาะสมบ้าบอนั่นมากเกินไป ถ้าจะแคร์มากขนาดนั้นทำไมยังเหมือนเดิมกับพี่เต็มเสมอมา โกหกไม่เก่งเอาซะเลยคนบ้า! เธอไม่ยอมหรอก ที่ผ่านมาเธอยอมให้เขามามากพอแล้วการสั่นไหวของเรือนร่างนุ่มนิ่มที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ เจือจางอยู่ภายในอากาศ มันทำให้เขาคิดอะไรแทบไม่ออกเลย แถมไอ้สิ่งที่มันควรจะเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในกางเกงอย่างสงบสุขมันกลับตื่นตัวขึ้นมาง่ายดายอย่างหน้าไม่คิดจะรักษาหน้าพ่อของมันเลยแม้แต่น้อยนิด หนำซ้ำแรงเบียดเสียดตรงกึ่งกลางร่างกายที่มันแนบชิดกันจนน่าหวาดเสียวเสียยิ่งกว่าเหตุการณ์เมื่อคืนอีก อยากจะร้องตะโกนออกมาดังๆ ว่าจะต้องทนไปอีกนานแค่ไหน“เรามาคุยกันดีๆ โอเคไหมครับ ถ้าไม่ลงไปนั่งข้างล่างก็ช่วยนั่งนิ่งๆ โปรดอย่าขยับตัวไปมาอย่างนี้เลย” เขายกมือขึ้นอย่างยอมแพ้แล้วสั่งคนเอาแต่ขย่ม เอ่อ...ขยับด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปโดยไม่ทำอะไรเลยคงได้จับฟาดแน่นอน และฟาดในที่นี้คง

“เป็นอะไรไม่ทราบ ทำไมต้องทำหน้าเบื่อโลกตลอดเวลาด้วย นับตั้งแต่หย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้แล้ว รู้สึกไม่สนุก ปวดหัว ปวดท้อง หรือว่ายังไง ไหนแถลงการณ์มาสิ อ้าว ทำปากคว่ำใส่ฉันอีกยายคนนี้ เป็นคนชวนฉันสองคนออกมาแต่เธอดันเป็นแบบนี้ บอกมาว่ากำลังมีเรื่องหนักอกหนักใจอะไร ไม่ใช่เอาแต่เงียบ ถอนหายใจ แล้วเล่นแก้วน้ำผลไม้วนไปอยู่อย่างนี้ นี่เรามากินข้าว ฟังเพลงกันนะยะ ถ้าไม่ได้เป็นอะไรก็ควรจะเฮฮาสิ ปกติไม่เห็นจะเป็นแบบนี้ นี่มันผิดวิสัยเพื่อนฉันสุดๆ ทำเอาฉันไม่เอนจอยไปด้วยเลยเนี่ย” รุ่งทิวาทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ หลังจากบ่นอิงฟ้ายาวเหยียด พลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบดับกระหาย และสบตากับมดแดง“เฮ้อ...จริงๆ แล้วมันก็ดีแหละ” เสียงหวานพึมพำ แล้วหันหน้ามองออกไปนอกกระจกใสบานใหญ่ที่ส่องสะท้อนเงาของตัวเองกับแสงไฟระยิบระยับ วิวงดงามยามค่ำคืนที่มองได้จากจุดที่เธออยู่ ให้ความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเศร้า ทั้งโรแมนติก แล้วแต่มุมมองของแต่ละคนว่ากำลังตกอยู่ในภาวะอารมณ์ไหน สำหรับเธอนั้น คิดว่ามันดูเหงาๆ ยังไงก็ไม่รู้ น้ำเสียงเพราะๆ ของนักร้องหญิงกับเสียงเปียโนที่ชายหนุ่มกำลังบรรเลงขับกล่อมในบทเพลงสากล ฟังแล้วเนื้อหามันช่างเหมือนกั

กลับเข้ามาหลังจากหายไปหลายชั่วโมงเธอก็เลือกที่จะเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องนอนที่เดิมทีมันว่างเปล่า เพราะเธออาศัยอยู่ในคอนโดนี้เพียงคนเดียว ซึ่งก็รับช่วงต่อมาจากพี่ชายอีกทีนั่นแหละ มีรุ่งทิวากับมดแดงมาพักด้วยชั่วครั้งชั่วคราว แต่ในตอนนี้มีใครอีกคนครอบครองเอาไว้ และสิ่งที่สายตาปะทะที่หน้าประตูก่อนเลยก็คือกระดาษโพสต์อิทสีชมพูหวานแหววที่เธอเขียนข้อความสั้นๆ แปะทิ้งเอาไว้ก่อนออกไปข้างนอก มันยังคงอยู่ที่เดิม มีความเป็นไปได้สูงว่าคนที่อยู่ในห้องอาจจะยังไม่เห็นหรืออาจจะเห็นแล้วแต่ทำเมิน มันคิดได้หลายทาง และคนที่รู้ดีที่สุดก็มีแค่เขาเท่านั้น“อย่าไปสนใจคนในนั้นให้มากนักเลยยายฟ้าเอ๊ย! ป่านนี้ก็คงจะนอนหลับฝันดีอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆ นั่นแหละ ไม่รับรู้ว่าเธอหายไปไฟหนมาตั้งหลายชั่วโมงหรอก” ปากอวบอิ่มสีสวยบ่นกระเง้ากระงอดกับบานประตูตรงหน้าก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังห้องนอนส่วนตัวของตนเองเข้าห้องนอนมาได้อิงฟ้าก็ทำการปลดเปลื้องเครื่องแต่งกายออกจนหมด แล้วสวมเสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์ปกปิดเอาไว้ก่อนเพราะยังต้องทำความสะอาดใบหน้า ลบล้างเครื่องสำอางให้หมดจด หลังจากเสร็จขั้นตอนเกี่ยวกับการดูแลหน้าก็เดินตรงมาเปิดน้ำอุ