All Chapters of เล่ห์รักร้ายเดียงสา: Chapter 61 - Chapter 65

“ผมรักลูกสาวของพ่อเลี้ยงครับ...ผมรักคุณหนูอิงฟ้า” เสียงทุ้มห้าวกล่าวอย่างหนักแน่นทุกถ้อยคำ อีกทั้งสีหน้า และแววตาก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าที่ลั่นวาจาออกมานั้นมันมาจากส่วนลึกภายในใจจิตใจ หาใช่เพียงลมปาก“หือ จะไม่พูดเกริ่นนำอะไรกับลุงสักนิดเลยเหรอเจ้าติณณ์” คิ้วสีดอกเลาเช่นเดียวกับสีผมของพ่อเลี้ยงทวีศักดิ์ขมวดกันจนยุ่ง รอยย่นตามกาลเวลาปรากฏชัดเจน สายตาคมกริบของคนสูงวัยจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าคร้ามคมติดนิ่งของชายหนุ่มผู้เปรียบเสมือนบุตรชายอีกคนอย่างพิจารณา แววตาเด็ดเดี่ยว แต่แฝงความกังวลเล็กๆ ที่จับสังเกตได้ แผ่นหลังตั้งตรง อกผาย ไหล่ผึ่ง สองมือวางไว้บนหน้าขา การวางตัวดูสุภาพกว่าปกติ เด็กรับใช้ที่ไปตาม บอกนายติณณ์มาขอพบ ก็คิดอยู่ว่าคงต้องเป็นเรื่องอะไรสำคัญ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาในเวลานี้แน่ แล้วก็จริงดังที่คาดเดาเอาไว้ มันสำคัญจริงๆ และมันไม่ใช่เรื่องงานด้วยสิ พอเจอหน้ากัน ยังไม่ทันได้กล่าวทักทายอะไรให้มากความก็มาสารภาพว่ารักยายฟ้า ทำเอาประหลาดใจแต่หัววันจริงๆ“ผมไม่รู้ว่าควรจะเกริ่นนำยังไงในเรื่องนี้ดี ผมเลยเลือกที่จะกราบเรียนตามตรง และผมขอยืนยันอีกครั้งว่าผมรักเธอครับ” เขาไม่ใช่คนมีวาทศิลป์ใ

หลังกินข้าวเช้าด้วยกันแล้ว ทุกคนต่างก็เตรียมแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง เธอก็ขอตามติณณ์เข้าไร่ด้วย เพราะตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน ยังไม่มีโอกาสได้ออกไปไหนเลย ออฟฟิศก็ยังไม่ได้เข้าไปเรียนรู้งาน แต่งกายทะมัดทะแมงตามที่เขาต้องการเป๊ะ พ่อคุณทูนหัวก็ยอมพามา เธอเลือกใส่เสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อนพับแขนถึงข้อศอกแบบพอดีตัว ชายเสื้อทับด้วยกางเกงยีนส์ขายาวสีเข้ม และรองเท้าผ้าใบ เดินเหินจะได้สะดวก บนศีรษะสวมหมวกปีกกว้างป้องกันแสงแดด ตามที่คนบงการสั่ง ทั้งที่มันยังรำไร ยังไม่ส่องแสงแผ่ความร้อนระอุลงมา เขาใส่ใจเธอทุกเรื่อง เวลาทำงานเขาก็จริงจัง แต่ก็คอยมองมาที่เธออยู่ตลอด ชี้นิ่วสั่งแล้วยังลงมือทำด้วย ส่วนเธอได้แต่นั่งมองอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกมาให้ผู้คนได้อาศัยหลบความร้อนกับคนงานหญิงอีกสองคนที่มานั่งคุยเป็นเพื่อน“นายติณณ์ไม่ปล่อยให้คุณหนูคลาดสายตาเลยนะคะ”“นั่นสิคะ ปกติเวลานายติณณ์ทำงานจะไม่สนใจสิ่งรอบตัว ตั้งหน้าตั้งตาทำอย่างเดียว มีวันนี้นี่แหละค่ะ ที่แตกต่างไปจากทุกวัน คงเป็นเพราะคุณหนูอิงฟ้ามาด้วยแน่ๆ เลยค่ะ จิตใจนายเลยอยู่ไม่ค่อยสุขเท่าที่ควร” พูดจบก็พากันหัวเราะคิกอิ

“หอมจัง”“ทำไมไม่นอนต่อล่ะคะ รีบลุกมาทำไม” อิงฟ้าหันมามองแวบหนึ่ง“ไว้รอนอนพร้อมกัน พี่อยากนอนกอดเมีย ไม่อยากนอนคนเดียว”ร่างสูงเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว เท้าคางมองแม่ครัวคนสวยที่หันหลังให้เขาอย่างชื่นชมปนหลงใหล ต้นคอขาวมีรอยแดงสลับแซม สะโพกหนั่นแน่น บั้นท้ายกลมกลึง กระทั่งเรียวขา ทุกส่วนมันดูเซ็กซี่ไปหมดอิงฟ้าอมยิ้ม วันไหนที่เธอมาค้างคืนด้วยเขาจะอ้อนเป็นพิเศษ อาทิตย์หนึ่งก็สามวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ แต่ใช่ว่าระหว่างนั้นติณณ์จะยอมทน มีโอกาสเป็นต้องหาเรื่องเปลื้องผ้า อีกไม่กี่เดือนเราสองคนจะแต่งงานกันแล้วด้วย คุณพ่อท่านเลยทำเป็นเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ไม่ว่าไม่บ่นเรื่องที่เธอมานอนที่นี่“จะกินอะไรก่อนดีคะ ไข่ลวก หรือข้าวผัด”“ฟ้าทำพี่หมดแรง เอาไข่ลวกมาก่อนเลยดีกว่า”“ติณณ์ทำตัวเองมากกว่า ฟ้าห้ามแล้ว เอาแค่สามฟองพอนะคะ ห้ามันมากไป ไม่กินก็คึกจะแย่” เดินเหินยังขัดๆ อยู่เลย คิดแล้วก็เขิน ห้ามเขาไม่เคยได้เลยสักครั้ง“รักมากก็คึกมากเป็นธรรมดา” เขารวบเอวสาวเสิร์ฟแสนสวยมากอด มาหอม และยอดอกที่ดุนดันเสื้ออยู่มันทำให้เขาอยากเปลี่ยนมาดื่มนมสดจากเต้าแทนกินอย่างอื่น“ค่ะ ธรรมดาก็ธรรมดา และฟ้