All Chapters of เล่ห์รักร้ายเดียงสา: Chapter 21 - Chapter 30

มือใหญ่ยกขึ้นอังหน้าผากของตัวเองเพื่อเช็คอุณหภูมิร่างกายว่าปกติแล้วหรือยัง อาการปวดหัว ปวดตัวเริ่มทุเลาเบาบางลงมากแล้วหลังจากกินยาแก้ปวดไปถึงสองเม็ดในครั้งเดียว แถมยังมีแม่มดน้อยแสนสวย และแสนใจดีมาช่วยเช็ดตัวให้ ไข้ที่มันมีจึงลดลงเร็ว ตื่นขึ้นมาเลยค่อนข้างรู้สึกดีกว่าช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา ปกติร่างกายเขาแข็งแรงจะตาย ไม่บ่อยนักที่จะเจ็บไข้ได้ป่วย ถึงเป็นก็จะฟื้นตัวได้เร็วมากกว่าคนที่ไม่ได้ออกกำลัง เพราะสภาพร่างกายเขาไม่ใช่คนอ่อนแอเป็นทุนเดิม พอได้นอนหลับพักผ่อนจนเต็มอิ่ม ค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย และคิดว่าสาเหตุในครั้งนี้มันคงเป็นเพราะผลพวงมาจากการทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำ จัดการงานภายในไร่ให้เรียบร้อยที่สุดก่อนจะลงมากรุงเทพ บวกกับการขับรถติดต่อกันเป็นระยะเวลายาวนานร่างกายมันเลยประท้วงจนป่วย ทนและถึกมากแค่ไหนก็มีวันล้มได้อย่างที่ถูกปรามาสเอาไว้จริงๆ การนอนซมอยู่บนเตียงเขาไม่ชื่นชอบนัก แต่ครั้งนี้ยอมรับว่ามันดีกว่าทุกครั้งที่ไม่สบายระหว่างนอนคิดอะไรเพลินๆ ก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังขยุกขยิกอยู่บริเวณข้างกาย เหมือนหมอนข้างแต่มันไม่ใช่ พอก้มลงมองก็พบกับก้อนกลมๆ ที่ขดตัวนอนอยู่เคียงข

เสียงหวานครางบ่นอู้อี้ งึมงำ ฟังไม่ได้ศัพท์ จับใจความไม่ได้เลย คิ้วเรียวงามโก่งสวยดุจคันศรเดี๋ยวขมวดเดี๋ยวคายปมเป็นพักๆพลางพลิกตัวจากท่านอนหงายมาเป็นนอนตะแคงข้างหันมาทางขวา ใบหน้านวลเนียนไร้สิว ไฝ ฝ้า จุดด่างดำทั้งหลายทั้งปวงถูไถไปมาบนหมอนนุ่มใบโตอย่างเพลิดเพลิน และหยุดนิ่งไปในที่สุดเมื่อได้ท่านอนที่พึงพอใจ ริมฝีปากอวบอิ่มผุดเผยรอยยิ้มออกมาบางเบาราวกับว่ากำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน แขนขาวผ่องเหยียดออกจนสุดแล้วบิดตัวเพื่อขับไล่อาการเมื่อยขบอย่างเกียจคร้าน ส่งเสียงครางอืออาในลำคอเบาๆ เหมือนแมว แข้งขายกขึ้นถีบผ้าห่มที่ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายออกอย่างไม่ใยดี ก่อนจะกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท คอโงนเงน ไม่ตั้งตรง คล้ายคนละเมอ ผมยาวแผ่สยายยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ปกปิดหน้าตา แต่พอเวลาผ่านไปสักพัก สมองเริ่มทบทวน ประมวลผลต่างๆ จนเสร็จสิ้นถึงได้ลืมตา คอตั้งขึ้นมา อาการสะลึมสะลือจางหายไป แต่ริมฝีปากยังคงอ้าหาวเป็นระยะ และสิ่งแรกที่เธอทำหลังจากสติกลับมาเต็มร้อยก็คือหันมองข้างกาย ผลปรากฏว่าทางแถบซ้ายมือของเธอนั้นว่างเปล่า ปราศจากผู้ชายตัวโตที่เธอมาเฝ้าไข้ คอยเช็ดตัวให้ในช่วงกลางดึก

“อย่าซนสิฟ้า อยู่นิ่งๆ” เสียงทุ้มปรามแต่ก็ไม่ได้ทำการยึดมือน้อยแต่อย่างใด ให้อิสระเสรีในการซุกซนอย่างเต็มที่ และหัวคิ้วก็ย่นเข้าหากันเมื่อปลายนิ้วนุ่มนิ่มขยับลากมาที่หน้าผาก เล่นเป็นปูไต่เลย เดี๋ยวตรงนั้นที ตรงนี้ที นี่มาตรงระหว่างคิ้วอีกแล้ว ร่างกายก็คอยขยับเสียดสีไปมา มีความสุขเหลือเกิน คิดว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนตุ๊กตาไร้ความรู้สึกหรืออย่างไรกัน“ฟ้าซนตรงไหนคะติณณ์ ฟ้าไม่ได้ซนสักหน่อย กล่าวหากันแบบนี้ไม่ได้นะคะ” อิงฟ้ายกนิ้วชี้ขึ้นมาส่ายดุ๊กดิ๊กอย่างน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาคนมองยิ่งนัก แต่ทว่าสาวสวยไม่ทันรู้ตัว คิดแค่ว่าเขาน่ะปลักปรำ เธอแค่ต้องการแหย่เขาเล่นเพื่อสร้างความอภิรมย์ให้แก่กันก็เท่านั้นเอง คิดและเท้าคางมองใบหน้าคมเข้มที่เริ่มเรียบตึงขึ้นทุกที แต่เธอไม่สน พลางทิ้งน้ำหนักวางข้อศอกลงบนหน้าอกแข็งแกร่ง มุมปากคลี่ออกเป็นรอยยิ้มหวานเท่าที่จะหวานได้ ใช้นิ้วชี้อีกข้างที่ว่างเขี่ยตรงปลายจมูกโด่งคมเล่นอย่างนึกสนุก เสียงทีวีมันดังแต่เธอก็ยังคงได้ยินเสียงหัวใจเต้นโครมครามชัดเจนราวกับว่ามันเงียบ ซึ่งเดาไม่รู้ว่าของใครดังกว่ากัน อาจจะเป็นของเธอหรืออาจจะของเขาหรือมันอาจจะเต้นเป็นจังหวะเดีย

“ติณณ์”น้ำเสียงแสดงถึงความดีใจ และรอยยิ้มหวานของหญิงสาวใบหน้าสวยคมปรากฏทั้งดวงตา ทั้งริมฝีปาก ฉาบด้วยความสุข เมื่อร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เปล่งเสียงเรียกขานเดินตรงเข้ามาทิศทางที่เธอนั่งอยู่ พลันรอยยิ้มยินดีมีอันต้องชะงักลงเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่เดินเคียงกันมาด้วยท่าทางสนิทสนม จากอารมณ์ดีๆ กลายเป็นอารมณ์ขุ่นมัวเริ่มเข้ามาแทนที่ทีละน้อย แต่ก็ยังคงรักษาอาการไม่พอใจเอาไว้ในอกอย่างแนบเนียน ทว่าสองมือบนหน้าขากับบีบกันแน่นจนปลายเล็บคมๆ จิกลงบนฝ่ามือ กระทั่งทนต่อความเจ็บปวดที่ได้รับไม่ไหวจึงได้คลายออกในที่สุดชายหนุ่มเจ้าของนามส่งยิ้มให้อารดารวมถึงเพื่อนคนอื่นๆ ที่มารวมตัวกันในค่ำคืนนี้ด้วย พอทุกคนทราบว่าเขาลงมากรุงเทพ เลยถือโอกาสนี้นัดกัน และไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้ปฏิเสธเต็มปากเต็มคำ เพราะเหตุผลที่ว่านานๆ จะได้เจอกันสักที เขาจึงมาปรากฏตัวที่บ้านของประพัทธ์ เพื่อนผู้อำนวยความสะดวกเรื่องสถานที่ รวมถึงเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม โดยมีอิงฟ้าติดสอยห้อยตามมาด้วย ให้นอนอยู่คอนโดก็ไม่ยอม งอแงจะมาให้ได้ นั่งกอดอก ประท้วงเป็นเด็กๆ ครั้นจะใจแข็งก็ทำไม่ได้ จึงต้องตามใจอีกตามเคย“สวัสดีค่ะ” อิงฟ

“ไม่บ่อยครับ” เขาเลือกที่จะตอบสั้นๆ ตามความเป็นความจริง และถ้าจะพูดให้ถูก อารดาจะเป็นฝ่ายโทรหาเขาก่อนทุกครั้ง ถ้าว่างก็จะรับแต่ส่วนมากเขาจะไม่ว่างรับสายของเธอ แล้วเขากับเธอก็ไม่ได้สนิทสนมกันมากไปกว่านี้ด้วย ไม่เคยให้ความหวังใดๆ หรือแสดงออกให้รู้ว่าเธอมีความสำคัญ เพราะนอกจากแม่ผู้ล่วงลับไปแล้วผู้หญิงที่พิเศษที่สุดในชีวิตสำหรับเขาก็... “อ๋อค่ะ คุยกันไม่บ่อย” เธอพยักหน้าเข้าใจ “งั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่ติณณ์จะต้องเอ่ยถึงฟ้าให้พี่อายได้รับรู้ความเป็นไปของทุกจังหวะชีวิตจริงไหมคะ เราสองคน หมายถึงฟ้ากับพี่อายน่ะค่ะ ไม่ได้สนิทกันด้วย” อิงฟ้ายิ้มมุมปาก เลิกคิ้วมองอารดา ที่สีหน้าจืดเจื่อนลงไปเยอะ แถมหูยังแว่วๆ ได้ยินเสียงอะไรแตกดังเพล้ง อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องให้ตัวเองเสียหน้าเฉยเลย เธอล่ะชอบใจในการตอบคำถามที่หนักแน่นของติณณ์จนอยากจะโน้มคอเขาลงมาหอมแก้มแบบเน้นๆ ด้วยซ้ำ แต่ก็ได้แค่คิด เลยเลือกที่จะวางมือลงบนขาแกร่งแทน และแน่นอนว่ายายพี่อายคนสวยต้องเห็น เพราะหล่อนนั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของติณณ์ เดาผิดซะที่ไหน ตานี่ขยายกว้างเชียวฝ่ามือสากหนาลูบหัวไหล่กลมกลึง โดยปราศจากคำพูดใดๆ รู้ว่าเขาต้องการจะบอก