All Chapters of เล่ห์รักร้ายเดียงสา: Chapter 51 - Chapter 60

ใบหน้าของพ่อเลี้ยงทวีศักดิ์กลาดเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ฟังเสียงเจื้อยแจ้ว ช่างฉอเลาะของลูกสาวเพียงคนเดียวที่หยิบยกเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟังอย่างเพลิดเพลินให้พ่อและพี่ชายได้รับฟัง ขนาดว่าโทรศัพท์คุยกันไม่ขาด เรื่องเล่าก็ยังคงเยอะ สร้างเสียงหัวเราะ ทั้งความฉงนสงสัยต่างๆ นานา จนต้องซักถามกัน เติมเต็มก็คอยกระเซ้าเหย้าแหย่ผู้เป็นน้องอย่างสนุกสนาน นับตั้งแต่เจอหน้ากันเมื่อคืนตอนดึก ตื่นเช้ามาเจอกันก็ยังเป็นเช่นเดิม ปกติเวลานี้นายเต็มจะต้องเข้าไร่ไปตรวจดูความเรียบร้อยหน้างานแล้ว หลังจากนั้นถึงเข้าออฟฟิศไปจัดการเอกสาร แต่นี่ยังไม่ยอมไปไหนเลย เห็นพี่น้องรักใคร่สมัครสมานสามัคคีกันเป็นอย่างดี คนเป็นพ่อก็สุขใจ คิดไม่ผิดที่ส่งนายติณณ์ไปรับกลับมา หากเป็นคนอื่นไม่แคล้วอิงฟ้าไม่ยอมกลับมาตามคำสั่งของตนเองโดยง่ายแน่“นี่คุณพ่อมีโปรแกรมจะไปเที่ยวต่างประเทศอีกแล้วเหรอคะเนี่ย เดือนนี้สองรอบเข้าไปแล้ว ชีพจรลงเท้าถี่ไปไหมคะพ่อเลี้ยงเจ้าขา ลูกสาวกลับมาอยู่บ้านได้แค่วันเดียวก็ต้องมารับรู้ว่าอีกไม่กี่วันคุณพ่อจะทิ้งลูกไปเที่ยวอีกตามเคย แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว อย่าลืมของฝากนะคะ ส่วน

ร่างสูงของผู้จัดการไร่ในชุดเสื้อเชิ้ตฟ้าลายตารางหมากรุก กางเกงยีนส์สีเข้ม รองเท้าหนัง บนศีรษะสวมหมวกปีกกว้างสไตล์คาวบอยยืนมองดูต้นกล้าของผักเมืองหนาวที่แบ่งแยกเป็นโซนใครโซนมันในโรงเรือนเพาะชำอย่างพึงพอใจ เมื่อทุกต้นได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ก่อนมาที่นี่ก็แวะไปดูโรงเรือนเพาะเห็ดสายพันธุ์ใหม่ที่นำเข้ามาจากต่างประเทศ พลางอ่านรายงานสรุปในแต่ละวันประกอบไปด้วย ถ้าเห็นข้อผิดพลาดจะได้ท้วงติงคนรับผิดชอบในส่วนนั้นๆ ได้ทันท่วงที ไม่ว่าจะอะไรก็ตามหากนานวันไปรังแต่จะทำให้แก้ไขได้ยาก และหน้าที่การตัดสินใจในเรื่องที่เห็นว่าสมควรตนเองก็สามารถตัดสินใจได้เลยโดยไม่ต้องผ่านความเห็นชอบของพ่อเลี้ยงที่เป็นทั้งเจ้านายและเพื่อนสนิทนับตั้งแต่ตื่นนอนมาในช่วงที่ฟ้ายังไม่สาง เริ่มต้นการทำงานด้วยการออกดูคนงานเก็บเกี่ยวผัก ผลไม้ที่ถึงระยะเวลาของมันแล้ว ด้วยความที่ไร่มีพื้นที่เยอะทำให้ผลผลิตของไร่มีออกมาตลอดทั้งปี หมุนเวียนสรรพเปลี่ยนกับพวกที่ยืนพื้น ที่บางประเภทหนึ่งปีจะออกแค่เพียงหนึ่งครั้ง หรือหลายปีกว่าจะได้ผลของมัน ซึ่งพวกนั้นจะเป็นผลไม้ ส่วนประเภทต้นกล้าใหม่ๆ ที่ยังไม่เคยปลูกก็จะถูกนำมาทดลองในแปลงเล็กๆ ก่อนเ

เวลาในแต่ละวินาทีเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากหนึ่งชั่วโมงกลายเป็นสองสามสี่ห้าไปเรื่อยๆ จนเผลอแป๊บเดียวพระอาทิตย์ดวงโตก็กำลังจะลาลับขอบฟ้าเสียแล้ว คนงานชายหญิง หลายช่วงวัยทยอยกันกลับบ้านพัก ทิ้งหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเอาไว้เบื้องหลัง ส่วนอิงฟ้าที่ใช้เวลาหมดไปกับการคุยเล่นกับน้อยหน่า และคัดแยกเสื้อผ้าที่ไม่ใส่แล้วไปแจกจ่ายคนงานออกมายืนรับลมอยู่ตรงระเบียงกว้าง ปลายนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างกดแป้นพิมพ์โทรศัพท์อย่างคล่องแคล่ว และวันนี้ตลอดทั้งวันเธอยังไม่ได้คุยหรือพบปะหน้าติณณ์เลย ข้อความที่เธอเพียรส่งไปถามไถ่ไม่ว่าจะกินข้าวรึยัง ทำอะไรอยู่ เหนื่อยไหม ตั้งแต่ช่วงสายอ่ะ จนตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้เปิดอ่าน ไหนจะล่าสุดอีก ให้ตายเถอะ!เธอพยายามจะเข้าใจเขานะ บอกกับตัวเองว่าอย่าไปโมโหเลย เขาอาจจะยุ่งมาก หรืออาจจะลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน คิดซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ แต่ตอนนี้มันก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วไง โทรไปก็ไม่ติด ไม่ใช่ว่าทำโทรศัพท์หายไปแล้วหรอกนะจะโทรไปถามพี่เต็มก็ขี้เกียจหาข้ออ้าง คิดแล้วก็หงุดหงิด ลมหายใจถูกระบายออกมาแข่งกับสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านใบหน้าและร่างกาย“ทำงานจนไม่มีเวลาแม้แต่จะเปิดดูโทรศัพท์เลยเหรอ งานมั

การที่มีคนมาคอยห่วงใย บ่นนั่นบ่นนี่ จู้จี้จุกจิกไปบ้าง อาจดูน่ารำคาญสำหรับผู้ชายหลายๆ คน แต่สำหรับเขา กลับมองว่าน่าเอ็นดูมากกว่าน่ารำคาญเยอะ มันอาจจะขึ้นอยู่กับบุคคลด้วย เป็นอิงฟ้าเขาถึงมองว่าน่ารัก น่าเอ็นดู หากเป็นผู้หญิงคนอื่นก็คงไม่คิดอย่างนี้ เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่อาการลุ่มหลงที่เห็นด้านไหนก็ว่าสวยงามไปหมด นิสัยของอิงฟ้าเขารับได้ทุกรูปแบบมาตั้งนานแล้ว เพียงแค่ไม่เคยบอก หรือแสดงออก“ปัญหาอะไร แกยังไม่ตอบฉันเลยนะ รอฟังอยู่นะเว้ย” พ่อเลี้ยงหนุ่มโวยวาย ไม่คิดปล่อยไปโดยง่าย แทนที่มันจะเล่าแบบรวดเดียวจบ ครึ่ง ๆ กลางๆ อยู่นั่น น่าหงุดหงิด คนยิ่งอยากรู้อยู่ พ่อเลี้ยงหนุ่มคิดอย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าไม่ติดว่าไม่ได้อยู่ลำพัง ง้างปากมันไปนานแล้ว“วันนี้ทั้งวันฉันยังไม่ได้คุยกับอิงฟ้าเลยสักคำ แบตโทรศัพท์มันหมดตอนไหนไม่รู้ แกว่ามันคือปัญหาใหญ่ไหมล่ะ และไม่ใช่เพียงแค่นี้ เปิดเครื่องมาก็เห็นสายที่ไม่ได้รับและข้อความอีกเยอะแยะ” ในเมื่อปิดอะไรมันไม่ได้อีกแล้วก็สู้บอกความจริงไปเลยว่าอะไรเป็นอะไร เพราะไอ้พ่อเลี้ยงมันต้อนจนต้องเล่าให้มันฟังว่าความสัมพันธ์ของเขากับน้องสาวมันอยู่ในรูปแบบไหน ส่วนเรื่องที่มั

ปากหยักจูบมุมปากนุ่มเบาๆ อย่างหยอกเอิน ไม่เปิดโอกาสให้อิงฟ้าได้บ่ายเบี่ยง แล้วค่อยๆ เคลื่อนขยับมาประกบกลีบปากสวยสด ดูดเคล้าตักตวงความหวาน ผสานลมหายใจรวมกันเป็นหนึ่งเดียว กลิ่นสาโทติดลิ้นหนาลอยคลุ้ง พลอยทำให้อิงฟ้ารู้รสชาติของน้ำเมาไปด้วยแม้ไม่ได้ดื่มสักหยด หัวสมองพลันขาวโพลน คล้ายกำลังตกอยู่ในอาการมึนเมาฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นสะโพกสาวตามแรงอารมณ์ปรารถนา ร่างกายสั่นสะท้านด้วยกันทั้งคู่ ลิ้นสากหมุนเป็นวงกลมรอบลิ้นเรียวเล็กของหญิงสาว สลับกับผลัดกันดันลิ้นไปมา ซ้ายบ้าง ขวาบ้าง จากประสบการณ์เป็นศูนย์เมื่อถูกฝึกฝนหมายครั้ง พัฒนาการก็เริ่มมีและกล้าที่จะตอบสนองมากขึ้น ไม่ยอมที่จะตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำแค่เพียงคนเดียว“อ่าส์”อิงฟ้าเรียนรู้ที่จะทำตามจนสามารถเรียกเสียงคำรามจากร่างสูงที่หลงใหลในรสจูบได้หลายต่อหลายครั้งอย่างพอใจ และตอบโต้กลับไปด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่า มือสากกวาดไล้โค้งสะโพกหนั่นแน่น ลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบประโลมเมื่อร่างน้อยเริ่มสั่น เลื่อนมือขึ้นมาประคองท้ายทอยเล็กไว้มั่น เลาะเล็มรอบกลีบปากอิ่ม ขบเม้ม แล้วส่งปลายลิ้นเข้าไปทักทายอีก“ฮื้อ...” เสียงหวานใสครางประท้วง ปลายเล็บแหลมคมจิกบ่า