Semua Bab OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14 : Bab 21 - Bab 30

หลินดูดน้ำส้มไบเล่ไปเงียบ ๆ พยายามไม่สนใจบรรยากาศมาคุระหว่างใช้กับทูนที่ยังคงนั่งหน้าบึ้งใส่กันอยู่คน ละฝั่งก่อนจะกวาดตามองไปรอบร้านกาแฟแห่งนี้อีกครั้งที่บรรยากาศคึกคักเมื่อครู่เริ่มเงียบสงัดลงทุกคนในร้านต่างเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังออกมาจากวิทยุเครื่องใหญ่ที่ตั้งอยู่บนชั้นไม้ เสียงเพลงถูกตัดจบไปแล้วตา

ใช้มองเงินเกือบสองพันบาทในมือที่ได้มาจากการขึ้นเงินรางวัลหลังถูกเจ๊ส้มหักค่าบริการไปใบละสิบบาทด้วยมืออันสั่นเทา มันเป็นธนบัตรใบละร้อยหลายใบกับแบงก์ยี่สิบและแบงก์สิบอีกจำนวนหนึ่งมากมายกว่าเงินทั้งหมดที่เขาเคยมีรวมกันเสียอีก"เปี๊ยก! อั๊ว... อั๊วไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต!" น้ำเสียงของใช

ตกเย็นวันนั้น เมื่อตงและชัยกลับมาจากการทำงานแบกหามที่โรงสีด้วยสภาพเหนื่อยล้าและมอมแมมทั้งคู่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นบรรยากาศในบ้านที่เปลี่ยนไป เคี้ยงไม่ได้มีท่าทีเศร้าโศกหรือเคร่งเครียดเหมือนเมื่อคืนวานกลับกันหล่อนดูมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า ส่วนใช้ก็ดูมีชีวิตชีวาผิดปกติวิ่งวุ่นช่วยแม่ทำงานบ้านอย่างขยั

ท่ามกลางความเงียบและความกดดันที่โรยตัวอยู่รอบเตียงผู้ป่วย เสียงของเคี้ยงก็ดังขึ้นมาอย่างหนักแน่นแต่นุ่มนวล หล่อนเดินเข้าไปใกล้ลูกชายคนเล็กเอื้อมมือไปลูบศีรษะเขาเบา ๆ"อาตี๋! ฟังแม่นะ"ใช้เงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นแม่แววตายังคงสับสนและเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย"ลื้อไปเรียนต่อเถอะลูก" เคี้ยงพูดด้วยน้ำเ

คำพูดของหลินที่อ้างถึงอาม่าในฝันทำให้เคี้ยงนิ่งไป ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย จ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ของหลานสาวอย่างพิจารณา(เจี่ย...มาบอกเรื่องขนมจีนด้วยอย่างนั้นเหรอ?) ความเชื่อในเรื่องที่พี่สาวผู้ล่วงลับยังคงห่วงใยและพยายามช่วยเหลือครอบครัวผ่านความฝันของเด็กน้อยคนนี้ยิ่งดูเหมือนจะเป็นความจริงมากขึ้นใ