บททั้งหมดของ OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14 : บทที่ 31 - บทที่ 40

ทันทีที่เท้าแตะพื้นกลิ่นอายของตลาดก็โชยมาปะทะจมูกทันที มันเป็นกลิ่นที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งกลิ่นผักสด กลิ่นผลไม้ กลิ่นคาวของเนื้อ หรือกลิ่นของเครื่องเทศรวมถึงกลิ่นหอมของอาหารปรุงสุกจากร้านรวงต่าง ๆ และกลิ่นอับชื้นตามแบบตลาดสดทั่วไป เสียงผู้คนจอแจดังมาจากทุกทิศทาง ทั้งเสียงพ่อค้าแม่ขายตะโกนเรียกลูกค้

หลินมองอาม่าก่อนที่เธอจะพอคาดเดาได้ราง ๆ "อาม่าได้บ้านแล้วหรือคะ" เธอลองหยั่งเชิง ดวงตาเล็ก ๆ ฉายแววตื่นเต้นไม่แพ้กันเคี้ยงหัวเราะออกมาด้วยความดีใจระคนเอ็นดูในความช่างสังเกตของหลานสาว "ใช่แล้วละอาหมวย! ม่าไปเจอมาหลัง นึงอยู่ในซอยข้างตลาดนั่นแหละ" นางเล่าอย่างกระตือรือร้น"เป็นห้องแถวเก่า ๆ สองชั้น

เมื่อกิมลั้งพาพวกของเคี้ยงเดินมาถึงโทรศัพท์เครื่องสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานในสำนักงานของโรงสี ใช้ก็ไม่รอช้าเขารับกระดาษที่จดเบอร์มาจากมือแม่ตรวจดูตัวเลขอีกครั้งให้แน่ใจ ก่อนจะยกหูโทรศัพท์ที่หนักอึ้งขึ้นแนบหู แล้วใช้นิ้วชี้ค่อย ๆ หมุนแป้นตัวเลขตามที่จดไว้ทีละตัว...แกร๊ก... แกร๊ก...ทุกคนในห้องยืนรออ

ในเวลาเดียวกันนั้นเคี้ยงกับใช้ยังคงยืนอยู่หน้าบ้านเก่าสายตาของสองแม่ลูกกำลังสำรวจสภาพภายนอกที่ดูทรุดโทรมแต่โครงสร้างยังคงแข็งแรง ความคิดในหัวของทั้งคู่กำลังตีกันอย่างหนัก"ชั้นล่างมันก็กว้างดีนะอาตี๋" เคี้ยงเปรยขึ้น "โล่งอย่างนี้ ถ้าเรากั้นครัวทำที่ตั้งโต๊ะดี ๆ ก็เปิดร้านขายข้าวแกงได้สบายเลย""แต่ดู

แววตาของเคี้ยงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความกระตือรือร้นที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ตามคำชี้แนะที่ได้รับมา เพราะเธอเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่านี่คือหนทางที่ถูกกำหนดมาเพื่อครอบครัวของตนหลินแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก (สำเร็จไปอีกขั้น) เธอดีใจที่แผนการของตัวเองดูจะได้ผลดีเกินคาดแม้จะต้องอ้างถึงอาม่าในฝันก็ตาม แต่ถ้า