บททั้งหมดของ OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14 : บทที่ 71 - บทที่ 80

ค่ำคืนนั้นทุกคนในบ้านต่างหลับใหลไปด้วยความคิดของแต่ละคนจวบจนกระทั่งถึงเช้าวันต่อมาซึ่งวันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่เด็ก ๆ ส่วนใหญ่รอคอยเพราะไม่ต้องไปโรงเรียนใช้เองก็เช่นกัน วันนี้เด็กหนุ่มดูกระชุ่มกระชวยเป็นพิเศษตั้งแต่ตื่นนอน เขาเดินผิวปากลงมาจากชั้นบนด้วยท่าทางอารมณ์ดีช่วยม๊าและเกสรยกของจัดร

ขณะที่ครอบครัวของหลินกำลังตัดสินใจอยู่นั้น คุณประทีปเจ้าของบ้านที่กำลังป่วยหนักและกำลังจะไร้ที่อยู่ก็ได้แต่ย้ายตัวเองจากฟูกนอนเก่ามานั่งเหม่อลอยอยู่ริมหน้าต่างผุพัง ดวงตาของเขาว่างเปล่ามองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีใครรู้ว่าในหัวของเขากำลังคิดถึงเรื่องอะไร หรือเคยเจอกับความโหดร้ายใด ๆ มาบ้างในชีวิตที

ใช้กำหมัดแน่น อยากจะเข้าไปช่วยแต่ก็รู้ว่าสู้แรงพวกมันไม่ได้ ตงเองก็พยายามจะเข้าไปช่วยเช่นกันทว่า...อาการที่หลังของเขาก็แสดงความเจ็บปวดออกมาเสียก่อนในจังหวะนั้นเอง... เกสรที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยแววตาสงบนิ่งมาตลอดก็ค่อย ๆ ก้าวออกมา หล่อนยืนประจันหน้ากับกลุ่มอันธพาลอย่างไม่เกรงกลัว"พวกแกจะทำอะไ

เมื่อเคี้ยงเห็นว่าประทีปมีท่าทีอ่อนลงและคลายความระแวงลงมากแล้ว หล่อนจึงตัดสินใจเอ่ยถึงเรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้ออกมา"คุณประทีปคะ... ไม่ว่าเรื่องราวที่ผ่านมาของคุณจะเป็นอย่างไร ตอนนี้คุณป่วยหนักมากพวกเราจะทิ้งคุณไว้แบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงใจ"ก่อนอื่นเลยนะคะ... พวกเรา

เช้าวันต่อมากิจกรรมยามเช้าของบ้านหลังน้อยริมคลองของครอบครัวก็ดำเนินไปอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมานับตั้งแต่เปิดร้าน เสียงตะหลิวกระทบกระทะ เสียงสับหมูสับผัก เสียงลูกค้าสั่งอาหาร และเสียงพูดคุยจอแจดังผสมปนเปกันไปหมด สร้างบรรยากาศมีชีวิตชีวาให้กับมุมเล็ก ๆ ท้ายซอยอันเงียบเหงามานานกลิ่นหอมของน้ำยากะท