Lahat ng Kabanata ng ANG BABAENG HINDI DAPAT BINITAWAN: Kabanata 11 - Kabanata 20

Tahimik ang buong bahay. Tanging ugong ng hangin at mahinang patak ng ulan ang maririnig mula sa labas.Ngunit sa loob ng safe house, may bagyong mas malakas, hindi ulan, kundi mga damdamin.”Si Rafael, nakatayo sa sala, hawak ang cellphone habang paulit-ulit na tinitingnan ang isang encrypted message mula sa hindi kilalang numero. “You think she’s safe? You’re wrong.”Huminga siya nang malalim. “They found us again,” bulong niya. Dumating si Billie, su

Mahinang ilaw lang ang nagbibigay-buhay sa malamig na silid. Ang tunog ng mga cooling fans ay humahaplos sa katahimikan, habang kumikislap ang daan-daang LED lights, tila mga matang nagmamasid mula sa dilim.Nakatayo si Marcus, tahimik, nakatitig sa holographic screen na punô ng gumagalaw na data streams. Matangkad siya, pino kung kumilos, at may titig na parang kayang basahin ang utak ng kausap.Sa likod niya, pumasok si Vicky, bitbit ang isang wine glass. Ang tunog ng kanyang takong ay mahinang pumapalo sa sahig, parang ritmo ng babalang paparating.

KABANATA 16 – “After the Fire”Ang buong ospital ay balot ng katahimikan.Ang malamig na hangin, ang amoy ng disinfectant, at ang mahinang ugong ng mga makina ay tila nagpapaalala sa kanila kung gaano sila kalapit sa kamatayan kagabi.Ngayon, tatlo silang naroon, mga buhay na parang sugatang sundalo matapos ang digmaan. Nasa tabi ng kama si Mariel, pinagmamasdan ang bawat paghinga ng lalaking halos mawalan ng buhay. Sa likod naman ay nakasandal si rafael sa isang malamig na pader, tahimik ngunit alerto, parang handang gumalaw anumang oras.Paminsan-minsan, kumikislap ang ilaw sa kisame, tila nakikisabay sa bigat ng katahimikan.Walang nagsasalita.

Tahimik ang gabi sa bagong safehouse nila. Sa labas, tuloy-tuloy pa rin ang ulan, mabagal, paulit-ulit, parang orasan na walang tigil sa pagbibilang ng mga sandaling natitira bago muling sumabog ang gulo. Sa bubong, ramdam ang bawat patak; sa bawat kalansing ng tubig, tila may kasamang bigat ng mga alaala ng nakalipas na gabi. Ang amoy ng basang lupa at lumang kahoy ay pumailanlang sa loob, parang paalala na kahit anong pagtatago, hindi pa rin sila ligtas.Sa loob, nakaupo si Mariel sa lumang sofa, habang hawak ang isang tasa ng tsaa na matagal nang lumamig. Nakayuko siya, halos walang imik. Ang mga mata niya’y pagod, hindi lang sa puyat, kundi sa bigat ng mga desisyon na pilit niyang inaalala. Sa bawat paghinga niya, parang may kirot na gustong kumawala. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga eksenang muntik nang tumapos sa kanila kagabi: ang putok ng baril, ang sigaw ni Billie, ang dugo sa kamay ni Rafael.Lahat ng desisyon nila, bawat galaw, parang mali. Kung hindi sila sinu

Tahimik silang tatlo habang nasa biyahe. Tanging ugong ng gulong at tunog ng ulan sa windshield ang maririnig — mabagal, paulit-ulit, parang tibok ng pusong hindi makahanap ng kapayapaan. Sa loob ng sasakyan, amoy pa rin ang usok ng baril, kahit matagal na silang nakalayo sa pinangyarihan ng huling labanan.Si Mariel ay nakatingin sa labas ng bintana, ang mukha niya’y malinaw na nasisinagan ng ilaw ng mga poste na unti-unting nawawala habang papasok sila sa madilim na kalsada ng kabundukan. Ang bawat patak ng ulan sa salamin ay parang salitang hindi niya masabi — mga tanong na paulit-ulit na bumabalik sa isip niya tuwing nagkakaroon ng katahimikan.Sa harap, seryosong nagmamaneho si Rafael. Mahigpit ang kapit niya sa manibela, ang mga daliri ay halos maputla sa