บททั้งหมดของ จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: บทที่ 21 - บทที่ 30

ส่วนค็อกเทลในตัวที่สอง มีส่วนผสมคือเหล้ากาแฟ (Kahlua+Sambuca) เป็นเหล้ารสชะเอม สีขาวใส และมีแอลกอฮอล์สูงมาก ๆ คือประมาณ 35-42 ดีกรี ทั้งหมดผสมเสร็จลงในแก้วบรั่นดีเมื่อส่วนผสมทั้งสองส่วนเสร็จสิ้น ปานประดับกับใบสนนับถอยหลังกับชีวิตที่เหลือของพวกเขาสองคนทันที คืนนี้คงเมาไม่เป็นท่าและไม่รู้ว่าหากดื่มแล้วเหตุการณ์ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบาร์เทนเดอร์นำ Sambuca รินช้า ๆ บนหอคอยแก้ว ให้เหล้าไหลละเลียดลงแก้วไปเรื่อย ๆ ซึ่งมันคือตัวนำทางให้ไฟลุกลามลงไปสู่แก้วแต่ละแก้ว จากนั้นก็ลนไฟแก้วบรั่นดีให้อุ่นร้อน โดยลนแก้วด้านนอกประมาณ 1 นาที พอความร้อนได้ที่ก็จุดไฟภายในแก้วบรั่นดีทันใดนั้นเปลวไฟสีน้ำเงินก็ลุกพรึบสวยงาม…พร้อมกับหลอดดูดที่ยื่นมาตรงหน้าจากมือเฮียไช้ แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรแต่สายตาคู่นั้นก็กดดันอยู่ในที ปานประดับสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก็ยังดีกว่าดื่มเหล้าในขวดที่เฮียไช้ถือมาเอง เธอก้มลงไปดื่มเหล้าภายใต้เปลวไฟสีเงินที่ลุกโชน ความร้อนแรงของแอลกอฮอล์ไหลผ่านแผดเผาลำคอและหลอดอาหารอย่างรู้สึกได้ ภายในท้องรู้สึกถึงความอุ่นร้อนของของเหลวที่เธอเพิ่งดื่มมันลงไป ใบหน้าและลำคอแดงก่ำก่อนจะทำเรื่องบ้าบิ่

ปานประดับไม่ได้รู้ลึกตื้นหนาบางระหว่างความขัดแย้งของคนทั้งสองระหว่างเฮียไช้กับจิรัติกร เธอแค่คาดเดาและต้องการหาทางรอดให้กับตัวเองโดยอาศัยการปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหลายและเสี่ยงดวงเพื่อข่มขู่เจ้าหนี้ของเธอก็เท่านั้น แต่เหมือนว่าโชคชะตาจะเข้าข้างเธอไม่น้อย หลังจากตื่นนอนรับเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงวอร์มของอีกฝ่ายมาใส่พร้อมกับชั้นในตัวเองที่ซักอบแล้วเรียบร้อยอีกฝ่ายก็ยัดเยียดข้อตกลงที่เธอทำได้เพียงแต่ก้มหน้ายินยอมอย่างน้อยก็ยังดีกว่าตกอยู่ในมือเฮียไช้ อีกทั้ง…อีกฝ่ายยังเสน่หาในตัวเธออย่างแรงกล้าดูได้จากจูบเมื่อคืน ปานประดับเมื่อกลับมาถึงหอหญิงของตัวเองก็ก้มลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าพลางจ้องรูปถ่ายของผู้เป็นแม่ที่วางอยู่ข้างหัวเตียง“แม่…คุ้มครองปานให้รอดปลอดภัยด้วยนะ” ปานประดับพลันนึกไปถึงเรื่องราวเมื่อคืนหลังจากที่เธอดื่มไปหลายอึกในหัวพลันนึกถึงหนทางเอาตัวรอด เธอเลยประกบปากป้อนเครื่องดื่มที่ร้อนแรงนั้นลงลำคอฮวดไช้ด้วยเช่นกัน ยาเสพติดบางชนิดไม่สามารถใช้ร่วมกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้โดยเฉพาะ…โคเคนสองตาเริ่มหนักอึ้งเพราะเหนื่อยล้า แต่ต้องสะดุ้งโหยงเพราะเสียงเคาะประตูที่หนักหน่วงฟังดูก็รู

เมื่อสอบปากคำเสร็จสิ้น ปานประดับก็ยกมือไหว้ขอบคุณทนายความเลิศสินด้วยความนอบน้อม แถมเขายังอาสามาส่งเธอที่หอพักอีก“หากคุณไม่ได้ติดต่อมาพอดี ฉันคงลำบากมากกว่านี้”“ไม่หรอกครับ ผมว่าถูกที่ถูกเวลามากกว่า”“แต่…” ปานประดับทำท่าจะแย้ง ทนายอาสาที่ทางรัฐจัดหามาให้อย่างน้อยรัฐก็เป็นฝ่ายเสียเงิน ไม่ก็ไม่แพงอย่างทางที่จัดหามาเองเริ่มต้นหลักพัน หากพัวพันหลายคดี รวมไปถึงคดีอาญาอาจถึงหลักแสน“จริงสิครับ นี่เป็นเงินก้อนแรกที่ทางคุณหญิงจ่ายมาให้ก่อน ยังเหลืออีกสองครั้ง” ปานประดับยื่นมือสั่น ๆ ไปรับซองสีน้ำตาลนั้นด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง“อีกสองครั้งคงเล่นแง่น่าดู” ทนายเลิศสินเอ่ยยิ้ม ๆ“ลำบากคุณอีกแล้ว รวมไปถึงคุณเชาวน์ชลิตด้วย”“อย่าคิดมากเลยครับ อีกอย่างก็เป็นการทำร้ายร่างกาย เป็นคดีอาญาคุณในฐานะลูกจ้างย่อมได้รับความคุ้มครองจากนายจ้าง”“ยังไงก็ต้องขอบคุณ คุณอีกครั้งรวมไปถึงคุณเชาวน์ชลิตด้วยค่ะ” เลิศสินยิ้มน้อย ๆ ให้หญิงสาวตรงหน้า“คุณไปขอบคุณเขาเองจะดีกว่า…ผมขอตัวก่อนนะครับ” ปานประดับคิด ก็จริงอย่างที่ทนายเลิศสินพูด ฝากความขอบคุณไปก็ดูจะไม่มีมารยาท หากมีโอกาสเธอคงต้องโทรไปขอบคุณคุณเชาวน์ชลิตด้วยตัวเอ

“งั้น….ถ้าฉันหาเงินมาคืนคุณได้ คุณไม่ควรเรียกฉันว่าลูกหนี้อีก…จริงไหม?” ปานประดับล้วงไปหยิบซองสีน้ำตาลในกระเป๋าเป้ที่เธอสะพายไว้ข้างหน้า กอดมันเอาไว้อย่างหวงแหน ดันไปกึ่งกลางบนโต๊ะระหว่างคนทั้งสอง แต่จิรัติกรไม่ได้สนใจเงินในซองนั่นแม้แต่น้อย“เซ็นรับเงินในช่องนี้ให้ฉันด้วย” แต่อีกคนกลับไม่ไหวติง“คุณ” ปานประดับเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างงงงวย เขารับซองในเงินไปถือไว้ก่อนจะเทลงบนโต๊ะ เงินแบ้งก์พันมัดเป็นปึก 16 มัด ล้านหก!“ถือซะว่าเป็นดอกเบี้ย” ปานประดับกัดฟันพูด“ฉันจะรู้ได้ไงว่าครบ เธอไม่ได้ยัดไส้ แบงก์จริงหมดหรือเปล่า”“งั้นก็นับตอนนี้สิ จับดูก็รู้แล้วว่าจริงหรือปลอม”“ฉันไม่มีเวลา” ปานประดับเบิกตากว้างรู้แล้วว่าหลงกลเขาหมายจะเอื้อมมือไปกวาดเงินพวกนั้นแต่อีกฝ่ายไวกว่า กวาดลงใต้โต๊ะที่มีลิ้นชักอยู่จนหมดพร้อมกับโชว์กุญแจในมืออย่างผู้ชนะ“ถ้าฉันไม่เซ็นยังไงเธอก็เป็นหนี้ฉันอยู่วันยังค่ำ” แถมยังหมุนกุญแจในมืออย่างสบายใจเฉิบ ปานประดับอยากจะเข้าไปฟ้อนเล็บใส่หน้าเขาให้ลายพร้อยซะเดี๋ยวนี้“คุณ!”“อะไร”“คุณมันสารเลว”“แล้วฉันบอกเธอเมื่อไหร่ว่าฉันเป็นคนดี” ปานประดับไม่รอให้เขาพูดจบก็ปีนข้ามโต๊ะกระโ

“คนนี้มึงจริงจัง” สองคนนี้สนิทกันขนาดไหนไม่ต้องเอ่ย ถึงขั้นหย่อนก้นลงบนโซฟาโดยที่เจ้าของห้องไม่ต้องเอ่ยปาก ก่อนจะก้มไปหยิบยางมัดผมสีดำที่หล่นใต้เท้าขึ้นมาปัดป่ายไปมาบนอากาศ“มึงมีรสนิยมอย่างนี้กับเขาด้วยเหรอวะ”“อย่างไหนพูดให้ดี ๆ ไอ้เสือ น้ำในตู้เย็นหยิบเอง” จิรัติกรเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ายางรัดผมสีดำนั้น“อะ เดี๋ยวก่อน” เสือหรือสิบปกรดึงมือกลับมาก่อนจะฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ จิรัติกรเป็นคนแบบไหนเพื่อนอย่างเขารู้ดี และอยากรู้มาตลอดว่าผู้หญิงแบบไหนที่คนอย่างไอ้หมอนี่จะสนใจ พอเห็นสายตาของเพื่อนรักเขาก็อดที่จะถามไม่ได้“ถึงขนาดเอาไว้ดูต่างหน้า ไม่ใช่สเปกนี่หว่า”“หุบปาก” สิบปกรหลุดขำพรืด จิรัติกรจ้องหน้าอีกฝ่ายจนหัวคิ้วขมวดชนกัน“มึงถ่อมาถึงนี่เพื่อมานั่งขำกับเรื่องนี้เนี่ยนะ”“ก็มันน่าขำนี่หว่า” จิรัติกรสะบัดหน้าหนีก่อนจะลุกไปหยิบวิสกี้ทรงสวยออกมาพร้อมกับแก้วสองใบ“เออ น้ำท่าไม่ยกมาให้ ล่อแต่หัววันเลย” ปากบ่นแต่มือก็เอื้อมไปหยิบเหล้าสีสวยขึ้นมาดมก่อนจะจิบอย่างสำราญใจ“ถ่อมาถึงนี่มีไร”“เหอ ๆ ก็มาเรื่องคดีฮวดไช้น่ะแหละ”“แล้วเกี่ยวอะไรกับกู”“นั่นสิ แล้วผู้หญิงที่ชื่อปาน