Semua Bab จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: Bab 41 - Bab 50

“ฉันมาจากต่างจังหวัดค่ะ เพิ่งมาทำงานที่กรุงเทพฯ ได้ไม่กี่ปี” ปานประดับโป้ปด ตั้งแต่เด็ก เธอก็วิ่งเต้นทำงานก้นครัวในกรุงเทพฯ เมืองที่ไม่เคยหลับใหล แสงสีที่ว่าศิวิไลซ์นั้นกลับไม่เคยสาดส่องมายังห้องเช่าเล็ก ๆ ในตรอกซอยแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเธอจำได้เพียงว่าต้องย้ายที่ซุกหัวนอนอยู่บ่อย ๆ แม้แต่หม้อหุงข้าวยังไม่มีติดในห้อง เครื่องใช้ไฟฟ้าอื่น ๆ ไม่ต้องถามถึงหากห้องเช่านั้นไม่มีพัดลมบนเพดานให้ ปานประดับจำได้ว่าแม่ของเธอใช้กระดาษหนังสือพิมพ์มาพับครึ่งคอยพัดให้เธอจนหลับไปทั้งอย่างนั้นทุกคืน“ช่างเถอะ” แล้วชิดชอบก็เลื่อนรถเข็นไฟฟ้าจากไป“รบกวนคุณปานประดับด้วยนะครับ” เชาวน์ชลิตหันมายิ้มบาง ๆ“เรียกฉันว่าปานก็พอค่ะ ไม่ต้องมีคุณอะไรหรอกฉันมาทำงานเป็นลูกน้องคุณนี่คะ”“แต่…”“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ”“งั้นผมรบกวนคุณด้วยนะครับ พ่อผมเมื่อก่อนแกไม่ได้มีนิสัยแบบนี้” เชาวน์ชลิตยิ้มแห้งกับผลงานของพ่อเขา ทั้งห้องเต็มไปด้วยเศษแก้ว เศษอาหารเกลื่อนพื้น“ค่ะ” ปานระดับก้มนั่งยอง ๆ จะเห็นได้ว่าทั่วทุกมุมห้องจะมีรองเท้ากันเศษแก้วให้เปลี่ยน รวมไปถึงที่ไม้กวาดขยะและที่ตักผงอันเล็ก ๆ เหน็บอยู่ตามซอกปานประดับแค่อยากมาเห็นคนค

กลิ่นเหม็นไหม้ของล้อยางรวมไปถึงกลิ่นกำมะถันอะไรสักอย่างที่เลยฟุ้งกำจายอยู่กลางอากาศ เธอพยายามใช้ฝ่ามือที่สั่นเทาปิดปากตัวเองกลั้นเสียงสะอื้น แม้ว่าจะมีเสาไฟให้ความสว่างอยู่บ้าง แต่เป็นเพราะเสาไฟฟ้าที่ชาวบ้านติดหน้าบ้านกันเองเพราะว่าซอยนี้มันมืดและเปลี่ยวแถมมีอาชญากรรมค่อนข้างมาก หลายคนเลยติดไฟไว้ที่หน้าบ้าน บ้างเวลามีคนเดินผ่านถึงจะสว่างขึ้นมาเป็นแบบอัตโนมัติ แสงไฟสลัวบวกกับม่านน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัว แต่ผู้ชายที่สวมชุดสีดำไปทั้งตัวรวมไปถึงหมวกกันน็อคในมือถือปืนที่มีกระบอกยาว เวลาเขาลั่นไกข้อมือกระตุกน้อย ๆ เพราะแรงดีดรวมไปถึงประกายไฟที่แลบออกมา ปานประดับกลืนก้อนสะอื้นลงไปในคอ เพราะว่ากลัวว่าเธอจะเป็นรายต่อไปที่ปากกระบอกปืนนั้นจะหันมาหาเธอเป็นรายที่สามไม่ผิดเพราะว่าเธอเห็นคนร้ายสองคนเดินกันไปคนละฝั่ง พยายามจะเปิดกระชากประตูรถพลันมีเสียงหมาหอน ออกมาเห่าดังเรื่อย ๆ ส่งเสียงหอนโหยหวนไปตามหาง ผู้คนเริ่มเปิดไฟบ้างชะโงกมาดูเหตุการณ์ตรงถนน สุดท้ายคนร้ายทำได้เพียงเล็งไปยังตรงถังน้ำมันอยู่หลายนัดจนเกิดสะเก็ดประกายไฟเล็ก ๆ ไล่โลมเลียไปตามเส้นทางน้ำมันที่หยดไปตามทางก่อนจะควบ

“ผ่าแตงโมครึ่งซีก จากนั้นวางแนวยาว ผ่าอีกครึ่งนึง ตัดหัวท้ายออก ใช้มีดผ่าอีกครึ่งนึง จากนั้นใช้มีดกรีดเปลือกออกเหลือเฉพาะตรงกลาง วางในแนวนอนแล้วหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ จัดวางเสิร์ฟในจานที่เตรียมไว้ วางสลับขึ้นลงตามชอบ”ตอนนั้นปานประดับยังเด็กถามด้วยความไม่เข้าใจ“ก็แค่แตงโมผ่าครึ่งแล้วใช้ช้อนตักกินก็จบเรื่อง ทำไมต้องทำให้ยุ่งยากด้วย” แต่แม่ของเธอกลับหัวเราะพลางลูบหัวแล้วเอ่ยว่า“การทำอาหารใช้ว่าจะทำส่ง ๆ ได้ จริงอยู่ที่ว่าเรากินเพื่ออยู่ แต่การทำอาหารต้องอาศัยความสามารถทางศาสตร์และศิลป์ ใช้ทักษะความคิดสร้างสรรค์และความใส่ใจในการสร้างอาหารให้อร่อยและสวยงาม ก็เหมือนอย่างโต๊ะจีนที่ต้องมีการจัดวางจานชามอย่างเป็นระเบียบ ปานรู้หรือเปล่าว่าแม่ครัวแต่ละคนสามารถถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกผ่านอาหารที่ทำได้ เช่นความสุข ความเศร้า ความอบอุ่น”“แล้วตอนนี้แม่มีอารมณ์แบบไหนจ๊ะ”ปานจิตยิ้มให้ลูกสาวที่อยู่ในวัยถามไถ่เหมือนเจ้าหนูจำไม ถามนั่นนี่ไม่รู้จักหยุดจักหย่อน อารมณ์ในตอนนี้ของเธอนะหรือ…อาจจะเป็นความคำนึงละมัง ความหลังที่มีทั้งเรื่องน่ายินดี ควรค่าแก่การจดจำ แต่บางเรื่องทิ้งไว้เบื้องหลังปล่อยให้มันตายไป

ที่ก่อนเรื่องจะแดงได้ทำการลาออกเนื่องจากปัญหาสุขภาพไปหลายเดือนพร้อมกับไมโครชิพที่ภายในบรรจุข้อมูลการลักลอบนำเข้า เครือข่ายโรงพยาบาล บริษัทยาที่เป็นผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังขบวนการนี้ ตอนนั้นชิดชอบไม่อยากจะเชื่อว่าวิกานดาหักหลังและหันไปเข้ากับบริษัทคู่แข่ง ชิดชอบไม่มีโอกาสได้ไถ่ถามเพราะเกิดเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นเสียก่อน โกดังถูกตำรวจบุกทลายยึดของกลาง ตอนนั้นข่าวอึกทึกครึกโครมพาดหน้าหนึ่งไปหลายสำนักพิมพ์ นักเคมี นักวิจัยที่อยู่ในทีมติดคุกกันหลายคน แต่ตัวการจริง ๆ กลับยังลอยนวลจนถึงทุกวันนี้ อีกทั้งภายในบ้านภักษ์ดีดำรงเองก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญด้วยเช่นกันวิกานดาหายเข้ากลีบเมฆโดยที่ชิดชอบไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังตั้งท้องลูกของเขา ลูกที่ไม่ได้เกิดจากความสัมพันธ์ทางร่างกายแต่เกิดจากการทำเด็กในหลอดแก้ว เพราะเรื่องนี้จึงทำให้สามีภรรยาที่แต่งงานกันเพราะถูกคลุมถุงชนเข้าหน้ากันไม่ติดจนถึงทุกวันนี้ คนที่ไว้ใจ…ร้ายที่สุด“คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง!” ชิดชอบที่อยู่กินหลังจากเรียนจบได้ไม่นานกับกชกร ทั้งสามเป็นเพื่อนที่ร่วมคณะ ร่วมสถาบัน และร่วมกันก่อตั้งบริษัทวัชรเวชภัณฑ์ขึ้นมา เพียงแต่ว่าวิกานดาเป็น

“ได้ครับ” ทั้งอบเชยและเชาวน์ชลิตออกมานอกห้อง เชาวน์ชลิตซักถามแม่บ้านเก่าแก่อยู่หลายประโยคก็ไม่ได้ใจความสำคัญอะไร นี่แหละยิ่งแก่ยิ่งเคี้ยวยาก สมกับเป็นคนที่พ่อของเขาไว้ใจและวางใจในหลาย ๆ เรื่องให้อบเชยจัดการ“ดิฉันไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ ค่ะคุณเชาวน์ คุณท่านเรียกหาปานประดับ พอดิฉันกลับมาคุณท่านที่พยายามจะลุกจากเก้าอี้เพื่อหยิบหนังสือในชั้นที่สองก็เซทรงตัวไม่อยู่ ปานประดับปรี่เข้าไปช่วยแต่ก็ไม่ทันกาล แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น ดิฉันจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ” อบเชยหลุบตามองพื้นมือประสานกันตรงท้องน้อย รายงานไปตามที่เห็นตามจริง“แล้วความต้องการของคุณพ่อคืออะไร…?”“ดิฉันไม่ทราบค่ะ” อบเชยยืนกราน เชาวน์ชลิตคร้านจะซักไซ้ต่อ เขาหรี่ตามองดูแม้บ้านตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจ“แล้วปานประดับล่ะ”“พักอยู่ห้องตรงข้ามค่ะ” เชาวน์ชลิตแม้จะเป็นเจ้านายที่ใจป้ำ ไม่ได้ขี้เหนียวกับลูกน้องแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่พ่อของเขาให้ความสนใจกับปานประดับ คงไม่ใช่ว่า…ถูกใจเด็กรุ่นหลานเข้ากระมัง เชาวน์ชลิตยืนอึ้งเล็กน้อยอยู่หน้าห้องพักระดับ VVIP จู่ ๆ ก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจ พ่อเขาคงไม่ได้ถูกใจเด็กสาวคนนี้จนยกขึ้นมาเป็นเมียน้อยชูหน้