บททั้งหมดของ จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: บทที่ 51 - บทที่ 60

“ที่ผมกลับบ้านดึกดื่น สนิทสนมหัวชนกันกับวิก็เพราะเหตุนี้ ตอนนั้นพวกเราเองก็ไม่แน่ใจ จนวิเค้าทำการทดลองสำเร็จจากสารตั้งต้นที่มีในห้องทดลอง เขาสามารถสังเคราะห์เฮโรอีนบริสุทธิ์ออกมา บริสุทธิ์มากกว่าที่ท้องตลาดจำหน่ายกันอยู่ แต่คุณรู้ไหมหากวิเขาไม่หยุดเรื่องนี้ ครอบครัวของพวกเราทุกคนคงจะถูกลากลงน้ำ อาจโดนตัดสินทั้งตระกูลข้อหาทำลายประเทศชาติไปแล้วก็ได้ จัดจำหน่ายและเสพยังพอมีโอกาสได้ลดโทษ แต่ถ้าหากบริษัทยากลายเป็นแหล่งผลิตยาขึ้นมาเสียเอง ผลกระทบที่ได้รับคงหนักหนาเกินกว่าที่สองตระกูลจะรับไหว ตอนนั้นผมกับคุณแต่งงานกันแล้ว สามีภรรยาก็เป็นคนคนเดียวกันทางกฎหมาย ตอนนั้นเราเพิ่งมีลูกคนแรก ผมแค่อยากจะกันคุณและลูกให้ออกห่างจากเรื่องนี้” ชิดชอบเม้มปากก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา ตอนนั้นที่เขารู้ว่ามีการผลิตเฮโรอีนในโรงงานของตัวเองเขาแทบช็อกเกือบจะเสียสติไปแล้ว ดีที่วิกานดาช่วยเตือนสติ และบอกให้เขาหาทางหยุดยั้งเรื่องนี้โดยไม่ให้คนอื่นรู้ตัว เพราะว่าเรายังจับมือใครดมไม่ได้ ใครคือผู้บงการตัวจริง อีกทั้งในโรงงานผลิตยาแห่งนี้เป็นแหล่งรวมพวกหัวกะทิทั่วฟ้าเมืองไทยเอาไว้ที่นี่เลยก็ว่าได้จะเป็นใครก็ได้ ไม่ว่า

“ยังไงเธอก็ต้องย้ายไปอยู่กับฉัน”“คุณชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าที่คุณพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง” ปานประดับสบตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้!“จิรัติฐากร เอกาฤกษ์” ปานประดับนิ่งอึ้งกิมกี่ มันเป็นสายสัมพันธ์เฮงซวยจริง ๆ“ฉันจะไปอยู่กับคุณได้ยังไง ตอนนี้ฉันอยู่กับจิรัติกร…เขาคงเป็นเครือญาติสายไหนของคุณสักสายล่ะมั้ง”“มันเป็นหลานฉัน…อย่าบอกนะว่าพวกเธอ!” ดวงตาสองคู่นั้นแทบจะถลนออกมาจากเบ้า ดูแล้วสองอาหลานน่าจะไม่ถูกกัน แล้วเธอจะไม่ยอมเป็นหมากให้ทั้งสองคอยบงการ แต่จะเป็นหมากที่เลือกทางเดินของตัวเอง!“วิตถาร!”“แล้วยังไง ใครใช้ใครคุณตามหาเราไม่เจอเองล่ะ” จิรัติฐากรทำท่าจะปรี่เข้ามาหาปานประดับ เธอเองก็ตั้งท่ารอเหมือนกัน เหลือบไปเห็นแจกันทรงสวยที่วางอยู่บนตู้ข้างหัวเตียง หากเขาทำร้ายเธอ เธอก็จะฟาดเขาสักเปรี้ยงเพื่อป้องกันตัวเอง“ทำใจซะเถอะ ดีไม่ดีคุณจะได้อุ้มหลานในเร็ววัน” ปานประดับยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเอง เอาสิ ใครจะอกแตกตายก่อนกัน“ปานประดับ!” เขาแผดเสียงเรียกชื่อเธอเสียงดังจนแสบแก้วหู ก่อนจะเดินตึงตังออกจากห้องไป ปานประดับเป่าลมออกจากปากของตัวเอง เธอนั่งอยู่บนเตียงด้วยความสับสน ไ

ภายในห้องพักผู้ป่วยนอกจากเสียงของเครื่องปรับอากาศแล้ว ความเงียบที่ปกคลุมชวนให้เจ้าของห้องอย่างปานประดับรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อยเพราะว่าเธอไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้อะไรสักอย่างตั้งแต่ต้น ได้แต่พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวมากมายในหัวเข้าด้วยกัน ดูเหมือนว่าจะมีคนรู้จักแม่ของเธออยู่ไม่น้อย เธอที่เป็นลูกแท้ ๆ กลับไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของแม่เลยสักนิดวิกานดา/ปานจิต จะเป็นคนคนเดียวกัน? เพราะว่าแม่ปานจิตที่เธอรู้จักเอาแต่ทำงานหนักอยู่ในครัวมาโดยตลอด ไม่เคยพูดถึงเรื่องราวในอดีต เธอเองแทบไม่อยากจะเชื่อว่าแม่ปานจิตของเธอในอดีตจะเป็นอดีตเภสัชกรที่มีชื่อเสียงและความสามารถมากมายขนาดนั้นแล้วเพราะอะไรแม่ถึงได้ทิ้งอนาคตและหันหลังให้กับหน้าที่การงานที่กำลังรุ่งโรจน์?ปานประดับมืดแปดด้าน แต่ก็ไม่อยากจะกระโจนลงไปในโคลนตม อีกทั้งเส้นทางชีวิตของเธอเหมือนถูกชักใยจากมือมืดที่มองไม่เห็น พัวพันเรื่องราวห่าเหวมากมาย ไม่รู้คนไหนพูดจริง คนไหนแกล้งหลอก ดูได้จากจิรัติฐากรที่ประกาศโต้ง ๆ ว่าเป็นพ่อบังเกิดเกล้า ความจริงเขาแทบไม่มีความยินดีในการมีอยู่ของเธอเลยด้วยซ้ำ ที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าเธอในวันนี้อาจเป็นเพราะมีคนส่งข้อมูลใ

จิรัติกรกลับมาบ้าน “เอกาฤกษ์” ในตอนบ่าย คฤหาสน์ใหญ่โตกว้างขวางโอ่อ่าแต่กลับซ่อนความสกปรกโสมมเอาไว้มากมาย เพราะเหตุนี้เขาถึงไม่อยากกลับมาที่นี่ บางทีครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนจริง ๆ นั่นแหละ จิรัติกรจอดรถหน้าประตูยังไม่ทันก้าวลงจากรถบรรพตก็รีบวิ่งหน้าตื่นมาต้อนรับ“คะ คุณชาย จะกลับบ้านทำไมไม่แจ้งก่อนล่ะครับ” จิรัติกรยกมือ“ผมแค่แวะมาแป๊บเดียว ไม่อยากให้คุณบรรพตต้องเหนื่อยน่ะครับ” บรรพตประสานมือที่สวมถุงมือสีขาวไว้ตรงหน้าท้อง ค้อมตัวอย่างนอบน้อมต่อเด็กหนุ่มตรงหน้า“ไม่เลยครับคุณชาย เชิญครับ” บรรพตผายมือเชิญคุณชายเล็กเข้าไปในตัวบ้าน“คุณปู่อยู่หรือเปล่าครับ”“อ่า…อยู่ครับ” พอเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของคนรับใช้คนสนิทของปู่เขาก็เดาออกได้ทันทีว่ายังมีสมาชิกคนอื่นเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่นี่ด้วย แถมในมือยังถือชาถ้วยโปรดเดินมาวางถ้วยชาบนโต๊ะในห้องรับแขกอย่างสบายอารมณ์พลางเอ่ยถาม“ว่าไงหลานรัก ไม่เจอกันเสียนาน สบายดีไหม” จิรัติกรหันมายกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตรงข้าม บรรพตล่าถอยไปอย่างรู้งาน“ก็ไม่เท่าไหร่ครับ ขอบคุณ คุณอาที่เป็นห่วง”“กลับบ้านมาทั้งทีทำไมไม่ยกน้ำยกท่ามาให้คุณชายเขาสักหน่อยละ”

เพียงเพราะอยากจะเฟ้นหาคนที่มีศักยภาพที่สุดที่จะควบคุมบังเหียนธุรกิจขนาดใหญ่แห่งนี้เอาไว้ภายใต้เงื่อนไขชิงดีชิงเด่น สุดท้ายเงินตราและอำนาจก็ข้นกว่าสายเลือด ไม่มีพ่อแม่พี่น้อง มีแต่ตัวเองที่จะได้นั่งบัลลังก์เลือดนั้น และที่เขาต้องนอนติดเตียงก็เพราะลูกในไส้ที่คิดจะปิตุฆาตเพื่อผลประโยชน์มหาศาลในมือชายแก่อย่างเขาที่ลูก ๆ คิดว่าเป็นอุปสรรคต่อการนั่งเก้าอี้ประธานบริษัท แต่สำหรับจิรัติกรเก้าอี้ประธานบริษัทก็เหมือนเก้าอี้ดนตรี คนชนะก็มีอำนาจในมือเพียงชั่วคราว สั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่หารู้ไม่…อำนาจนั้นไม่ยั่งยืนและไม่มีคำว่าคงอยู่ตลอดไป วันหน้าคนอื่นมาเป็น อำนาจในมือที่มีก็ย่อมหมดไป ดาบที่ฟันลงไปก่อนหน้า สักวันดาบนั้นย่อมชี้เข้าหาตัวเองแน่นอน แม้เขาจะเป็นหนึ่งในเอกาฤกษ์แต่เขาไม่ยอมเป็นเบี้ยให้คนอื่นเหยียบย่ำเพื่อก้าวขึ้นสู่อำนาจอย่างแน่นอน และเขาจะไม่ยอมเป็นราชาเสียเอง เป็นผู้ชมสิ…ถึงจะสนุกและเร้าใจ“แกอยากจะให้ฉันทำอะไร”“ทำในสิ่งที่พ่อที่ดีสมควรทำ” จริญพยักหน้าน้อย ๆ สองสามครั้ง เหมือนกำลังชั่งใจอะไรสักอย่างอยู่ในใจ ก่อนจะหันมาสบตากับชาติชายทนายคนสนิท“งั้นผมกลับก่อนนะครับ” จิรัติกรตบเตีย