All Chapters of จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: Chapter 31 - Chapter 40

“แต่งานนี้คงลำบากไม่น้อย ปกติพยาบาลที่จ้างมาทนได้มากสุดแค่สัปดาห์เดียว” เชาวน์ชลิตยิ้มแห้งให้กับความเอาแต่ใจของพ่อเขา คนเคยเดินเหินไปไหนมาได้จู่ ๆ กลับเดินเหินไม่ได้เสียอย่างนั้น ความอัดอั้นตันใจเลยทำให้พ่อเขาที่เคยสุขุมกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิดและโวยวาย เปลี่ยนเป็นคนละคนลิบลับ แม้แต่ลูกหลานก็ยังไม่อยากเข้าใกล้ พยาบาลที่ว่ามีวุฒิและมีหาทางทำมาหากินช่องทางอื่น แต่สำหรับวุฒิม. 6 อย่างเธอไม่ได้มีทางเลือกมากมายขนาดนั้น“ฉันจะพยายามดูค่ะ ฉันเคยดูแลผู้ป่วยติดเตียงมาก่อน” ปานประดับยิ้มบาง ๆ เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เธอถือคติเหนื่อยจากการทำงานดีกว่าเหนื่อยจากการหางานทำ…บางคนไม่เคยจน ไม่เคยล้มลุกคลุกคลานเลยไม่รู้ถึงความยากลำบาก และคำว่าไม่มีแม้แต่ข้าวสารจะกรอกหม้อ เธอกับแม่ผ่านวันคืนที่ยากลำบากมาด้วยกันมามากมาย แต่สุดท้ายแม่ของเธอก็อายุไม่ยืนพอที่จะเห็นเงินก้อนโต จับเงินหมื่นถือเงินแสน ใครบ้างไม่อยากมีชีวิตที่สุขสบาย เธอก็เคยวาดฝันไว้อย่างนั้นเหมือนกัน แต่ตอนนี้ขอแค่มีชีวิตรอดไปวัน ๆ ก็เพียงพอแล้ว“แล้วฉันสามารถเริ่มงานได้เมื่อไหร่เหรอคะ?” ปานประดับกระตือรือร้นในการทำงานนี้ มันฉายชัดบนใบหน

“ไม่พอ” เฮียไช้นอนตะแคงพรมจูบที่หน้าอกสวยได้รูปของปานประดับ สองมือขยำอย่างมันมือ แต่ปานประดับไม่คิดต่อต้านเพราะเธอรู้ว่าฤทธิ์ของยากำลังทำงานร่วมกับค็อกเทลพวกนั้นอย่างมีประสิทธิภาพ แต่เธอกลับอดกังวลไม่ได้ ดูเหมือนว่าพ่อค้ายาจะดวงดีมาโดยตลอดที่ใช้ยาเสพติดร่วมกันหลายชนิดแต่กลับมีชีวิตรอดมาจนถึงปัจจุบันกลัวแต่จะตายคาอกเธอตอนนี้พอเห็นเขาแกะซองยาเท่านั้นแหละเธอลนลานตาโต แต่เขากลับยิ้มกริ่มมองหน้าเธอพลางโบกซองยาในมือ เลือกเอาระหว่างเหล้าในแก้วนั้นที่ไม่รู้ว่าตั้งอยู่บนหัวเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ กับยาในซองนี้แน่นอนว่าเธอเลือกอย่างแรก! โดยไม่ต้องคิด น้ำใสในแก้วทรงสวยแม้จะน่าดึงดูดขนาดไหนแต่ปานประดับก็รู้แต่แรกว่าเฮียไช้ไม่ได้มาดี“ไม่ดื่มด้วยกันเหรอคะ”“มันเหมาะกับเธอ” ปานประดับไม่ได้หยิบแก้วขึ้นมาดมแม้จะมีกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ยิ่งไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีรสนี่แหละอันตราย ไม่ว่าจะเป็นนักท่องราตรีเองก็ตามถ้าเธอเดาไม่ผิดในแก้วนี้ต้องมีสารผสมของยาเสพติดตัวใหม่ที่เป็นที่นิยมในหมู่นักท่องราตรี และชุมชนคลับเฮ้าส์ต่าง ๆ…Happy Water เกิดจากการผสมสูตรของยาเสพติดไม่ว่าจะเป็นยาอี ยาเค และยานอนหลับ แม้ว่า

จิรัติกรให้ทางบ้านมาเอารถไปล้างให้ เขารับสิ่งที่อยู่ในซองซิปจ้องมองด้วยสายตาที่บัตเลอร์เก่าแก่อย่างบรรพตเองก็อ่านไม่ออก การรับใช้ตระกูลใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่ายและความสัมพันธ์ภายในบ้านค่อนข้างซับซ้อน ดังเช่นคุณชายเล็กตรงหน้าที่ดูเหมือนจะไม่เข้ากับใครในบ้าน ไม่สุงสิง ไม่ช่างพูด แต่กลับกลายเป็นคนที่บรรพตคิดว่า…ไม่ควรเข้าใกล้มากที่สุดรองจากคุณจิรัติฐากรน้องชายของคุณจิรากรพ่อของคุณจิรัติกรและคุณชายเล็กก็หัวขบถ ไม่ค่อยกลับบ้านใหญ่สักเท่าไหร่“มีอะไรเหรอครับ” จิรัติกรเอ่ยถามพลางเอียงหน้าน้อย ๆ เหมือนเด็กหนุ่มที่ไร้พิษสง นัยน์ตาสีนิลที่จ้องมองมานั้น…ทำเอาบรรพตรีบก้มหน้ากุมมือที่สวมถุงมือสีขาววางบนท้องน้อยเอาไว้ตามเดิม“คุณท่านฝากเรียนว่าอยากให้คุณชายกลับไปที่บ้านบ้างครับ”“รับทราบครับ” ขานตอบรับเป็นพิธีแต่ไม่ได้ตอบว่าจะกลับไปหรือไม่“คงไม่พ้นเรื่องแต่งงานสินะครับ” แต่บรรพตเลือกที่จะไม่ตอบ เขาก้มหน้าหลุบตามองพื้นอยู่อย่างนั้น“ช่างเถอะครับ…ว่าแต่เรื่องลิป”“ไม่มีใครรู้เห็นอะไรทั้งนั้นครับ” บรรพตตอบหน้านิ่ง แววตาและสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย“คุณบรรพต” จิรัติกรแสร้งถามย้ำอีกครั้ง“ผมเองก็ไม่

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย…ซี้ด” ปานประดับก่นด่าการกระทำอันป่าเถื่อนของเจ้าหนี้หน้าเลือด เขามันช่างร้ายกาจและเจ้าแผนการ เธอร้องจนคอแทบแตกเขาก็ไม่ออมมือให้สักนิด เธอประคองร่างกายที่สั่นเทา ก้าวขาแต่ละข้างแทบไม่ออก เดินออกมาจากคอนโดหรูในสภาพทุลักทุเล ใครมองก็ต้องคิดว่าเธอต้องผ่านสมรภูมิรบแบบไหนมา ผู้ชายคนนั้นต้องซาดิสม์ โรคจิตแหง ๆ แต่ปานประดับแอบเรียกในใจว่า ‘ห้องเชือด’ พูดแล้วก็เจ็บใจ สภาพเธอตอนนี้คงดูไม่จืด มือหนึ่งไต่ไปกับกำแพงเพื่อพยุงตัว มือนึงกุมท้องน้อยเอาไว้ กางเกงยีนที่สวมก็รัดแน่นเสียจนรู้สึกอึดอัด มาเจอเขาคราวหน้าคงต้องสวมกางเกงวอร์มเสียแล้ว กว่าจะประคองตัวเองลงมาจนถึงล็อบบี้ด้านล่างเหงื่อก็โทรมกาย ใบหน้าซีดเผือด ขาแทบก้าวไม่ออกเธออยากจะกรีดร้องแต่ก็เจ็บคอ ลำคอแห้งผากเนื่องจากใช้เสียงมากเกินไปเมื่อครู่ ขาทั้งสองข้างของเธอสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด เธอพยายามอยู่หลายครั้งกว่าจะขวบมอเตอร์ไซค์ได้สำเร็จ ปากก็ร้องโอดโอย ใครมาเห็นเธอสภาพนี้ก็คงคิดเป็นอื่นไม่ได้!แต่ตัวต้นเรื่องกลับยิ้มกริ่มจิบบรั่นดีอย่างสบายอารมณ์ปานประดับไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งจับตามองดูอยู่ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไห

ความจริงคืออะไรกันแน่…และที่ไอ้เจ้าหนี้เฮงซวยเจาะจงว่าต้องเป็นเธออาจจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรที่มากกว่าการเป็นเด็กเอนฯ เด็กดริ้งก์ตามผับบาร์ธรรมดาก็เป็นได้ปานประดับหลับเหมือนตาย ตื่นมาตอนเช้าของอีกวัน เธอไม่ได้ทานแม้กระทั่งข้าวเย็น มือที่กำลังตักข้าวไข่เจียวเข้าปากกำลังสั่นเทา เธอปวดระบมไปหมดจนต้องแวะซื้อยาที่ข้างทาง เพราะทำงานกลางคืนเกี่ยวพันกับคนมากหน้าหลายตา อาชีพของเธอไม่ได้จะดวงดีไปตลอด วันไหนหากเสียตัวอย่างน้อยก็ต้องมีสติรู้จักป้องกันตัวเอง เธอจะซื้อถุงยางอนามัยติดกระเป๋าเป้และยาคุมฉุกเฉินเอาไว้ตลอด เธอถือคติ ‘มีแล้วไม่ได้ใช้ ดีกว่าจะใช้แล้วไม่มี’ ถามเภสัชกรถึงเรื่องยาต้านต่าง ๆ ในกรณีฉุกเฉิน และบางทีอาจเป็นเพื่อนร่วมอาชีพที่ต้องใช้มัน ลูกหว้า ใบสนต่างก็หายไปสารบบของเธอ เธอไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ลูกหว้ามีนายพลคอยคุ้มกะลาหัว แล้วใบสนที่เจ๊สรจีบปากจีบคอว่าไปดีแล้วนั่นหมายความว่ายังไง…ยังคงเป็นปริศนาที่หาคำตอบไม่ได้อยู่ดีปานประดับไม่รู้เลยว่าตอนที่ตัวเองเลือกซื้อยาหรือถามไถ่ยากับเภสัชกรถูกรายงานไปยังปลายสายหมดแล้วเช่นกันมาถึงหมู่บ้านจัดสรรก็แนะนำตัวกับรปภ. ก่อนจ