บททั้งหมดของ จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]: บทที่ 61 - บทที่ 70

ส่วนจิรากรพ่อของจิรัติกรที่เป็นพี่ชายคนโตของตระกูลแต่กลับไม่มีเขี้ยวเล็บหรือพิษสงอะไรให้พี่น้องคนอื่นได้เกรงกลัว อีกทั้งเขายังสวมบทพระเวสสันดรที่เอาแต่ให้ และเห็นแก่พี่น้องมากกว่าพี่น้องคนอื่น ๆ แต่ในสายตาของภรรยาอย่างอารยาที่มองสามี เขาเป็นเพียงไอ้งั่งหุ่นเชิดคนหนึ่งที่ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรในเอกาฤกษ์มากนัก และมักจะคล้อยตามคำพูดสวยหรูของน้องชายอย่างจิรัติฐากรที่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าไม่ได้มาดี แต่สามีของเธอเหมือนจะตามใจเขาไปทุกสิ่ง และการที่อีกฝ่ายมาที่บ้านใหญ่ไม่รู้ว่าครั้งนี้ต้องการอะไรหรือว่ามีแผนชั่วอะไรในใจอีกก็สุดจะรู้ เธอมองไปยังปล่องลิฟต์แก้วที่กำลังเลื่อนขึ้นไปยังชั้นบนชั้นสามของบ้านด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาก่อนจะเดินหายเข้าห้องนอนของตัวเองไปเฉกเช่นทุกวัน“มีอะไรไอ้เชาวน์” จิรัติกรอดที่จะถามเพื่อนสนิทของเขาไม่ได้ที่ตั้งแต่ก้าวเท้ามายังคลับ VIP ก็เอาแต่กรอกเหล้าเข้าปากไม่หยุดไม่หย่อน ส่วนวิสกี้แบรนด์โปรดในมือเขากลับไม่พร่องลงไปแม้แต่น้อย จิรัติกรโคลงแก้วไปมาน้ำแข็งทรงกลมเกลือกกลิ้งไปกับของเหลวสีอำพันอยู่ในแก้วทำให้เกิดเสียงเบา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่อึดอัดและกำลังจะมาคุในไม่ช้า

หลังจากวันนั้นปานประดับนอนพักที่โรงพยาบาลเพียงสองคืน อีกทั้งแผลไม่ได้ลึกจนต้องเย็บ ตอนนี้เหลือเพียงร่องรอยขีดข่วนเล็กน้อยเท่านั้น จากชีวิตเด็กเอนฯ กลับกลายเป็นคุณหนูในชั่วพริบตา ปานประดับเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่เธอมองกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความประหม่า มันดูหรูหราและดูโอ่อ่ากว่าที่เห็นในละครมาก แต่บรรยากาศระหว่างผู้คนที่นี่ดูแล้วไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ในความคิดของปานประดับ ไม้ใหญ่หลายต้นคอยให้ความร่มเงา แต่มันก็เหมือนบดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้สาดส่องกระทบกับพื้นดิน แม้ว่าจะเย็นสบายแตกต่างจากบ้านในเมืองแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกเยือกเย็น อ้างว้าง ลมเอื่อย ๆ ที่พัดจนเกิดเสียงหวีดหวิว เสียงกิ่งไม้ที่เสียดสีทำให้พุ่มไม้ไหวเอนเป็นระยะ ๆ หากเป็นเวลากลางคืนเธอไม่กล้าเดินไปไหนมาไหนคนเดียวเป็นแน่แม้แต่คนรับใช้เองก็แตกต่างจากบ้านพักต่างอากาศที่ชิดชอบอยู่พอสมควร แม่บ้านอย่างอบเชยยังดูเป็นกันเองมากกว่าคนรับใช้ที่อยู่ที่นี่ ดูก็รู้ว่าเจ้านายเป็นคนประเภทไหน คุณกชกรใบหน้าสวยหวานมักจะมีรอยยิ้มพิมพ์ใจประดับอยู่บนใบหน้าอยู่เสมอ แต่ทำไมสาวใช้และแม่บ้านถึงได้ดูเกร็งและกลัว เหมือนกับว่าหากทำอะไรผิดเพียงเล็กน้

“หลับสบายไหม” นายท่านเอ่ยถาม“สบายค่ะ” ปานประดับรู้สึกประดักประเดิดทุกครั้งที่ต้องนั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับพวกคนรวย นายท่านสีหน้าแช่มชื่นผิดหูผิดตา อาหารมากหน้าหลายตาเรียงรายอยู่บนโต๊ะแต่ปานประดับกลับไม่รู้สึกอยากอาหารแม้แต่น้อย อยู่ท่ามกลางสายตาแม่บ้านนับสิบที่ยืนรอรับใช้ มันน่าอึดอัดเสียจนไม่กล้าขยับตัว“เป็นอะไรไป” ชิดชอบเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กสาวตรงข้ามเขี่ยข้าวต้มในจานไปมา“ไม่ถูกปากหรือ” ปานประดับส่ายหน้า“ไม่เลยค่ะ อร่อยมากเลยต่างหาก…เพียงแต่”“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” กชกรเสริมขึ้นมา“แค่ไม่ชินนิดหน่อยนะคะ” ปานประดับตอบอ้อมแอ้มเธอไม่ชินวิถีชีวิตแบบนี้จริง ๆ นี่นา เคยใช้ชีวิตปากกัดตีนถีบ พอต้องมานั่ง ๆ นอน ๆ แบบนี้มันก็ไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่“จริงสิ ได้ยินมาว่าหนูจบม.6 อยากเรียนต่อหรือเปล่า” ชิดชอบเอ่ยถามอย่างใจกว้าง ปานประดับตาลุกวาวทันทีที่ได้ยิน“ได้เหรอคะ ไม่ ไม่ หนูหมายถึงว่าหนูจะได้เรียนต่อปริญญาตรีจริงเหรอคะ” กชกรหัวเราะน้อย ๆ กับท่าทีนั้นของเด็กสาวตรงหน้า“ได้สิจ๊ะถ้าหนูเป็นเด็กดี” กชกรตอบเสียงใสก่อนจะหันมาถามชิดชอบ“ไปเรียนต่อที่เมืองนอกดีไหมคะ จะได้เปิดหูเปิดตาด้วย” แต่ชิด

ตกเย็นก็มีงานเลี้ยงเล็ก ๆ สำหรับสี่คนในครอบครัว ความจริงมันควรจะเป็นมื้ออาหารที่อบอุ่น เต็มไปด้วยความสุข แต่เจ้าของงานอย่างปานประดับกลับรู้สึกตรงกันข้าม แม้ว่าพ่อของเธอจะยิ้มแย้มหน้าชื่นตาบาน แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันสุขแบบไม่สุด ความรู้สึกนี้เธอไม่ได้แบกมันเพียงลำพัง ยังเผื่อแผ่ไปถึงคนรับใช้ แม่นมคนสำคัญของคุณกชกรอย่างแม่นมไพรีหลายอย่างยังไม่เคลียร์ทั้งเรื่องของฮวดไช้ที่ตายปริศนา อาของจิรัติกรที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวหาว่าเธอเป็นลูกสาวที่หายสาบสูญ เรื่องนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เชื่อมโยงกันแต่อย่างใด แต่ในความคิดของปานประดับ เรื่องห่าเหวทั้งหมดนี้กลับเชื่อมโยงกันอย่างน่าประหลาด บางทีอาจจะมีมือที่สามที่เธอมองไม่เห็นคอยปั่นป่วนอยู่เบื้องหลัง บางทีเจ้าหนี้ของเธอที่ตั้งตนเป็นเจ้าของกระดานหมากนี้อาจเป็นเพียงเบี้ยหมากตัวหนึ่งที่ถูกกำจัดเมื่อมือมืดเบื้องหลังบรรลุวัตถุประสงค์ แล้วอีกกลุ่มที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังเป็นใครกันแน่? สองคิ้วเรียวยาวขมวดเป็นปมเ พลันสบสายตากับแม่นมไพรีที่ยืนจ้องมองเธออยู่แล้วคนเราสามารถเกิดความรู้สึกไม่สบายใจ ไม่ถูกชะตาเมื่อพบเจอกับใครอีกคนในเสี้ยววินาทีได้ นรลักษณ์หรือโหงวเฮ้งของ

เชาวน์ชลิตยังไม่นอนกำลังสั่งและกำชับแม่บ้านเรื่องของชิดชอบและปานประดับ ปกติสี่ทุ่มแม่บ้านต้องกลับห้องพักที่อยู่เรือนหลังของตึกใหญ่แล้ว แม่บ้านสองคนพยักหน้าและยืนฟังอย่างตั้งใจ“คุณพ่อต้องเป็นอาหารอ่อน ย่อยง่าย เน้นพวกปลา ปกติจะมีนักโภชนาการเข้ามาสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง แต่คราวนี้จะส่งมาเพียงเมนูอาหารเท่านั้น ทำตามนี้ก็พอ”“ได้ค่ะ”“อ้อ…ส่วนของปานถ้าเขาอยากกินอะไรก็ทำตามนั้น เข้าใจไหม”“เข้าใจค่ะ” เชาวน์ชลิตที่กำลังจะอ้าปากสั่งอีกสองสามประโยคพลันได้ยินเสียงเรียกด้านหลัง“คุณเชาวน์ มาทำอะไรที่นี่คะ?”“คุณแม่นอนแล้วเหรอครับ”“ค่ะ” เชาวน์ชลิตไม่ได้ตอบคำถามที่แม่นมไพรีถาม เขากลับถามกลับ“ผมแค่มากำชับเรื่องอาหารของคุณพ่อ”“มีอะไรสั่งผ่านดิฉันได้ค่ะ ไม่จำเป็นต้องลงมาเอง”“ไม่เป็นไรครับ รบกวนแม่นมเปล่า ๆ” ไพรีเลี้ยงทั้งกชกรและเชาวน์ชลิต เป็นแม่นมสองรุ่น ในความคิดของเชาวน์ชลิตไพรีไม่ได้เป็นเพียงแม่นม แต่กุมอำนาจเบ็ดเสร็จในบ้านหลังนี้แทนแม่ของเขาอีกที ดูได้จากท่าทีของคนใช้ที่ตื่นกลัวแม่นมไพรีมากกว่าเขาซึ่งเป็นทายาท แต่ช่างเถอะ เชาวน์ชลิตคร้านจะสนใจเรื่องในบ้านหยุมหยิมพวกนี้ เรื่องในบ้านให้แม่ของเขา