Semua Bab My Stepbrother is Obsessed with Me (SPG): Bab 71 - Bab 80

Damien’s POV Pagdating namin sa harap ng bahay nina Isla, agad kong kinuha ang jacket ko at lumabas ng sasakyan. Basa pa rin ang daan dahil sa ulan kagabi. Pinagbuksan kami ng gate ng kasambahay. Nasa terrace ang mga magulang ni Isla — sina Mr. at Mrs. Montes. “Damien, hijo! Pasok ka muna. Kumain ka na ba?” masayang bati ni Mrs. Montes. “Hindi na po, tita. Marami pa po akong aayusin sa office,” magalang kong sagot. “Anak, huwag mo namang tanggihan,” sabat ni Mr. Montes. “Nagpapasalamat nga kami kasi sobrang bait mo kay Isla. Sabi niya, ikaw raw ang gumamot sa sugat niya. Kung hindi dahil sa’yo, baka lumala ‘yung paso niya.” Ngumiti ako kahit mabigat sa dibdib. “Wala po ‘yon, Tito. Kaibigan ko naman po si Isla. Natural lang na tulungan ko.” Habang nag-uusap kami, lumabas si Isla mula sa pinto. Nakasuot na siya ng manipis na puting damit at may benda pa sa braso. “Damien,” tawag niya. “Hindi ka ba muna papasok?” Umiling ako. “Hindi na. Kailangan ko na talagang umalis.” “Pero sa

Flora’s POV Naiiyak na lang ako habang pinagmamasdan sina Camille, Andrea, at Conrad. Kasama ko silang mag-workout sa living room. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o mahiya sa sobrang effort nila. Nakikita ko kung gaano sila ka-concern sa akin, lalo na si Conrad. Parang siya na talaga ang asawa ko, hindi si Damien. “Flora, ‘wag mong pilitin masyado ‘yong stretching,” sabi ni Conrad habang hawak ang balikat ko. “Dahan-dahan lang, baka sumakit ‘yong lower back mo.” Tumango ako. “Okay lang ako. Sanay na ako sa ganitong sakit.” “Hindi, hindi pwede. Kapag buntis ka, kailangan relax lang lagi.” Nilapitan pa niya ako, inayos ‘yong posisyon ng kamay ko. “Ganiyan. Better.” Napangiti ako nang kaunti. “Salamat, Conrad.” “Wala ‘yon,” sagot niya, nakatingin lang sa akin na parang lagi siyang alerto. “Ayokong mapano ka.” Umupo si Camille sa gilid, bitbit ang bottled water ko. “Grabe, Conrad. Para kang stage husband, ah. ‘Pag nagkataon, ma-fall ka na riyan kay Flora.” Natawa ako, pero

Damien’s POV Pinunit ko ang annulment papers na pinadala ni Flora sa akin. Halos hindi ko makontrol ang galit ko. Sinipa ko ang table, nagkalat ang mga papeles sa sahig. Sinuntok ko ang dingding hanggang sa mamula ang kamao ko. Hindi ko matanggap na gano’n lang niya ako bibitawan. Anim na buwan kong tiniis na hindi siya makasama. Anim na buwan kong pilit na iniintindi ang mga kondisyon ng ama ko. Araw-araw akong naglalaban sa sarili ko — kung susundin ko ba siya o lalaban para kay Flora. Pero lagi kong pinipili ang tahimik na paraan, kasi takot akong tuluyang mawala ang mag-ina ko. Sa loob ng anim na buwang iyon, sinubukan kong buuin muli ang García Elite Builders & Development Corporation. Wala na halos kaming kliyente. Bumagsak ang mga proyekto. Habang abala ako sa pagpapatakbo ng kompanya, unti-unti kong hindi namamalayan na nasasaktan ko na talaga si Flora. Hindi ko siya pinaglaban sa publiko. Hindi ko man lang masabing asawa ko siya. At ngayong gusto ko nang ayusin lahat, heto

Damien’s POV Tahimik ang buong kwarto ng ospital. Tanging tunog lang ng monitor ang naririnig habang nakahiga si Flora sa kama, hindi gumagalaw, hindi pa rin nagigising. Magpit kong hawak ang kamay niya. Sa kabilang braso ko, yakap ko ang maliit naming anak na nasa incubator kanina pero pinayagang buhatin ko sandali dahil tulog na ito. “She’s okay, sweetheart,” mahina kong bulong sa baby. “You just need to rest. Mommy will wake up soon.” Pinagmasdan ko si Flora. Maputla pa rin siya. Nakakabit pa rin sa kaniya ang dextrose at mga monitor. Bawat paghinga niya, pinakikinggan ko. Natatakot akong baka bigla na lang siyang hindi huminga. Maya-maya, pumasok si Conrad. May dala siyang mga papeles. “Damien, the police are here. Kailangan ka nilang makausap sandali tungkol kay Isla.” “Anong sabi nila?” tanong ko agad. “Nakatakas siya pagkatapos ng aksidente,” sagot ni Conrad. “Pero may mga witness na nagsabing tumakbo siya papunta sa bandang Tagaytay. Pinaghahanap na siya ng mga pulis.”

Flora’s POV Pagkalipas ng ilang linggo, bumuti na ang pakiramdam ko. Nakakalakad na ako kahit papaano. Ang mga sugat ko ay unti-unti nang naghihilom, pero ang sakit sa loob ko—hindi pa rin. Araw-araw ay naroon si Damien. Kahit sinabi ko nang umalis siya, kahit ilang beses ko siyang iniiwasan, hindi siya nawawala. Lagi siyang nasa tabi ng kama, tahimik lang, pinapanood ako. Isang gabi, habang pinapatulog ko si Stella, narinig ko ang boses niya sa likod. “Flora, can we talk?” Hindi ako lumingon. “Wala na tayong dapat pag-usapan.” “Please,” pakiusap niya. “Just this once. Pakinggan mo lang ako.” Huminga ako nang malalim, saka ako tumalikod. “Ano na naman ba ang gusto mong sabihin, Damien? Ilang beses ko na bang sinabi sa iyo na tapos na tayo?” Tumayo siya sa may pinto, halatang kinakabahan. “Hindi ko kayang tapusin ‘to, Flora. Hindi ko kayang mawala ka ulit.” “Pero ako, kaya ko,” sagot ko agad. “Kaya ko nang mabuhay nang wala ka.” Umusad siya ng bahagya, parang gusto niyang lapit