Semua Bab Bound to the Billionaire Contractor: Bab 71 - Bab 80

MAYANalamukos ko yung shirt niya. Dinikit yung katawan ko sa katawan niya. Binuhos ko bawat desperasyon at takot at pangangailangan sa halik na yun.Natigilan si Renzo. Pero hindi rin nagtagal. Umakyat ang kamay niya. Isa sa batok ko at isa sa bewang ko. Hinalikan niya rin ako!Gumalaw yung bibig niya sa bibig ko. Parang gutom na gutom siya. Napahigpit pa yung hawak niya sa batok ko at hinila akong palapit sa kanya. Napapikit ako. Hindi pwede, Maya. Hindi ka pwedeng matangay!Inikot ko siya para makita ko yung laptop nya. Malapit ng matapos yung pag-download!Pinasok niya yung dila niya sa bibig ko at nagulat ako. Ganito niya rin ako halikan bilang Maya. Nanginig ang tuhod ko. Naalala ko yung lahat ng pinagsaluhan namin ng gabing iyon. Bumaba ang kamay niya sa likod ko at inilapit ako lalo sa kanya. Naramdaman ko yung pangangailangan niya… yung pagnanasa niya… yung…100%! Download complete na! Habang hinahalikan ko siya, dahan-dahan akong umatras. Sinundan naman niya ako. Ayaw

RENZO The silence was suffocating. As in, literal. Parang may nakadagan sa dibdib ko. Maya sat rigidly in the passenger seat—straight-backed, hands twisted together sa lap niya, nails digging into her own skin. Staring out the window. Avoiding me like I might break if she met my eyes. And me? I was barely holding it together. Jealousy. Rage. Hurt. Confusion. Everything swirling inside my chest, parang storm na walang direksyon. I didn’t know which emotion to grab first, so lahat sila lumalabas sabay-sabay. “Who is he?” tanong ko, mababa pero matigas. “I told you. A friend—” “Don’t lie to me.” My voice cracked, and I hated that it did. My hands tightened on the steering wheel, knuckles white. “Please. For once. Just—just don’t lie.” She inhaled shakily. Didn’t look at me. The streetlights passing outside reflected sa glass, and for a second I saw her reflection—eyes shining, tense, terrified of what she’d say. “Katrabaho ko nga siya,” she whispered finally. “Kumakai

RENZO “Mr. Velasco, Mrs. Constantino,” sabi niya. Steady lang ang boses niya pero nakikita kong nanginginig yung kamay niya. “Tama lang naman po maging concerned kayo.” Maya, no… “My background is… humble,” patuloy niya. “At naiintindihan ko po ang pagpapakasal kay Renzo, the future leader of this company, really raises questions.” “Maya…” gusto ko siyang pigilan. Pero inangat niya nang bahagya yung kamay niya. Yung ako lang ang nakakita. “Pero,” sabi niya, sabay lingon kay Dad. “Napakabait sa akin ni Mr. Rogelio. Mula pa nung umpisa. He welcomed me. Tinrato niya ako nang may respeto. At para sa akin…” Huminto siya. “Para sa akin, hindi po fair na natatanong siya nang ganito dahil lang sa akin.” Lumambot ang mukha ni dad. “My son made his choice,” sabi niya. “And it was a good choice,” sabi ni Maya bago tumingin sa mga board members. “Kasi nakapagpalaki siya ng isang anak na marunong gumawa ng mahihirap na desisyon. May integridad. Isang taong gumagawa ng tama kahit mahirap…

RENZO“Nay…” Iyon pa rin ang lumalabas sa bibig niya kahit anong sabihin ko.I tried to change my strategy.“Si Nanay…” parang na-stuck sa lalamunan ko yung sasabihin ko pero pinilit kong ilabas. “Wala na siya. Pero gusto niya maging safe ka. Gusto niyang magpatuloy ka mabuhay. Ginawa mo ang best mo para ma-save siya. It’s not your fault.”“Pero… Pero nabitawan ko siya. Hinila ako ng tubig. Nabitawan ko ang kamay niya…”@#$! She’s blaming herself for her mother’s death.I could not imagine the torture that she endured for years.I shook my head. Think of another one.“Maya, ilang taon ka na?”“Seventeen.”So she’s stuck.“Okay, so you’re seventeen. Still a teen. Against a flood. You did everything you could. Alam yun ni Nanay.” Lumunod ako. “Hindi niya gusto na dalhin mo to. This guilt. This pain.”This time she looked at me. Really looked. Then she blinked rapidly.“Renzo?”Finally.“Yes, it’s me. And we’re safe. Look around. See? Nasa evacuation center tayo. There are people here.

RENZONanigas ako.Napatingin ako kay Maya sa kabilang side ng classroom—nakaluhod sa sahig, tinitirintas ang buhok ng isang lola para hindi matakpan ang mata nito.Nakangiti. Nagpapakalma ng tao.Walang kamalay-malay na may isa na namang bahagi ng buhay niya ang gumuho.“Ano’ng nangyari?” tanong ko nang mahina.“Aksidente daw po sa daan,” sagot ni Teo, paos, umuugong ang boses. “Yung Provincial Road po papuntang Hagonoy yung dapat ginawa last year. Marami pong sasakyang dumausdos dahil sa madulas. Nahulog po sila sa kanal… kasama na si Tita.”Napahawak ako sa sentido ko.Of course.Infrastructure failure.Isa na namang ghost project.Hindi pa siya nakakapagpatuloy nang biglang may sumalo sa phone—si Tito mismo.“Kamusta kayo, iho?” mabigat ang boses, pero pinipilit magiging steady.“Okay naman po kami dito. Safe po kami. Kayo po ba?”“Okay naman kami ni Teo. Nasa ospital kami. Tenth floor, kaya hindi kami inabot ng baha.” Napahinto siya. “Iho… kung sakaling humupa ang ulan… pakisabi