All Chapters of หมอเทวดาทะลุมิติ มาอุ้มท้องให้แม่ทัพไร้ทายาท: Chapter 21 - Chapter 30

“ใช่แล้ว คิดว่าพวกเราตาบอด มองไม่เห็นหรืออย่างไร”“พวกเรา พวกเราจะไม่ทำอีกเป็นอันขาด”รองแม่ทัพจางมองฝูงชนนับร้อยด้วยใจที่หวาดหวั่น ไหนเลยจะยังกล้าแสดงอำนาจบาตรใหญ่อีก “ฮ่า ๆ~”มู่หนิงเห็นภาพนี้ก็อดหัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ได้นางขยับเข้าไปกระซิบข้างหูโม่จิ่นยวนแล้วยิ้มกล่าว “คาดไม่ถึงว่าท่านจะมีอิทธิพลในใจของชาวบ้านมากมายถึงเพียงนี้ ดูท่าแล้วพวกเขาคงเป็นห่วงว่าพวกเราจะถูกรังแกระหว่างทางเนรเทศ จึงได้แอบซุ่มสังเกตการณ์อยู่ตลอดสินะ”นางผู้ล่วงรู้ประวัติศาสตร์ย่อมทราบถึงความเก่งกาจของโม่จิ่นยวนมาโดยตลอด แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ ย่อมไม่มีทางถูกบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์หากไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง นางก็คงไม่เชื่อว่าจะมีภาพที่น่าประทับใจเช่นนี้อยู่จริงโม่จิ่นยวนเองก็ซาบซึ้งใจเช่นกัน เขาขยับเข้าไปตอบข้างหูมู่หนิง “ข้าเองก็คาดไม่ถึงว่าชาวบ้านจะทำเพื่อข้าถึงเพียงนี้ ผ่านเรื่องวุ่นวายในวันนี้ไปแล้ว ช่วงเวลาที่เหลือของการเดินทางพวกเราคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากนัก”ท้ายที่สุดก็เป็นโม่จิ่นยวนที่ออกหน้ามาไกล่เกลี่ย ชาวบ้านจึงได้ยอมจากไปแต่โดยดี“ท่านเจ้าหน้าที่ ห่อผ้านี้ให้พวกท่านเก็บรัก

หยางซูหว่านก้าวออกมา เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด“เจ้าสารเลว เกิดมาทั้งทีไม่เคยเห็นผู้หญิงหรืออย่างไร?”หลังจากรองแม่ทัพจางฟังจบ ก็ตบหน้าเจ้าหน้าที่ท้องป่องหลิวไปหนึ่งฉาด พร้อมกับตวาดว่า “ก่อนออกเดินทางเจ้าไม่ได้ยินที่ท่านแม่ทัพหลัวพูดหรือ? เขาสั่งให้พวกเราดูแลคนตระกูลโม่ให้ดีระหว่างทาง นี่คือการดูแลของเจ้าอย่างนั้นรึ?”“หัวหน้า ท่านเข้าใจอะไรผิดไปหรือไม่? การดูแลที่ท่านแม่ทัพหลัวพูดกับการดูแลที่ท่านพูดมันความหมายเดียวกันหรือ?”เจ้าหน้าที่ท้องป่องมองเขาด้วยสีหน้างุนงง“ดูแลยังจะมีความหมายอื่นได้อีกหรือ?”รองแม่ทัพจางเดินเข้าไปใกล้เขา จ้องมองอย่างเย็นชา “หรือว่าเจ้าคิดว่าข้าไร้การศึกษา ไม่เข้าใจแม้แต่ความหมายของคำว่าดูแล? ถ้าอยากจะแทนที่ตำแหน่งของข้านัก ก็ได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าประลองตัวต่อตัว”พูดจบ เขาก็ชักกระบี่พกติดตัวออกมา ท้าทายเจ้าหน้าที่ท้องป่องมู่หนิง “...”รองแม่ทัพจางคนนี้น่าสนใจอยู่บ้างตอนแรกเขาสร้างความประทับใจที่ไม่ดีนัก แต่หลังจากอยู่ด้วยกันมาสองสามวัน นางก็พบว่าเขาไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดปากร้าย แต่การกระทำกลับไม่เลวร้ายเลยโดยเฉพาะไอ้แม่ทัพหลัวบ้าบ

มู่หนิงยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา ฉวยโอกาสที่สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่กลุ่มของเจ้าหน้าที่ท้องป่อง นางก็หยิบก้อนหินเล็ก ๆ ขึ้นมา แล้วแอบส่งให้พี่สะใภ้รองฟางเหวินซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด นางมีเพียงฝีมือ แต่ไม่มีพลังลมปราณ ดังนั้นเรื่องแบบนี้จึงต้องให้พี่สะใภ้ที่มีพลังลมปราณเป็นผู้จัดการฟางเหวินสบตากับนาง เห็นเพียงมู่หนิงชี้นิ้วไปที่ศีรษะพลางมองไปยังเจ้าหน้าที่ท้องป่อง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองกระเบื้องที่แตกบนหลังคาวัดร้าง ทันใดนั้นนางก็เข้าใจในทันทีจึงหนีบก้อนหินไว้ระหว่างนิ้วมู่หนิงยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อบังสายตาของทุกคนให้ ฟางเหวินหาจังหวะที่เหมาะสม ใช้พลังลมปราณดีดก้อนหินออกไป“เพียะ~”เสียงกระเบื้องแตกพลันดังขึ้น เศษกระเบื้องร่วงหล่นลงมาจากหลังคา พอดีกับที่ตกลงบนใบหน้าของเจ้าหน้าที่ท้องป่อง“อ๊า~ ตาข้า”เมื่อเจ้าหน้าที่ท้องป่องได้ยินเสียง ก็เงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณ แต่ไม่คาดคิดว่าเศษกระเบื้องที่แตกจะพุ่งเข้าเสียบตาซ้ายของเขาทันที เขาล้มลงนอนกับพื้นและกรีดร้องอย่างเจ็บปวดกระเบื้องดี ๆ อยู่ เหตุใดจู่ ๆ ถึงแตกได้?รองแม่ทัพจางเหลือบมองเหล่าสะใภ้ตระกูลโม่ รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้อ

เจ้าหน้าที่หลี่ถามว่า “ท่านคือท่านหมอของร้านนี้หรือ?”ท่านหมอตอบกลับอย่างนอบน้อม “เรียนท่านเจ้าหน้าที่ ข้าเองขอรับ”เจ้าหน้าที่หลี่ยื่นนิ้วชี้ไปที่โม่จิ่นยวน แล้วพูดว่า “บาดแผลของเขาติดเชื้อแล้ว ต้องจัดการหน่อย ท่านไปดูเถิด”หยางซูหว่านและจางหลานจือประคองโม่จิ่นยวนนั่งลงบนม้านั่งด้านข้างท่านหมอเปิดเสื้อของเขาออกดู บาดแผลจากกระบี่ยาวห้าเซนติเมตร ตอนนี้เน่าเปื่อยเป็นหนองแล้ว เขาพลันสูดหายใจเข้าลึกอย่างหนาวเหน็บแล้วกล่าวว่า “บาดแผลของคุณชายผู้นี้ติดเชื้อรุนแรงแล้ว ต้องตัดเนื้อเน่าออกไปเท่านั้น”“ตัดเนื้อหรือ?”ฮูหยินผู้เฒ่าโม่พอได้ยินว่าจะต้องตัดเนื้อ แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจจนน้ำตาไหลออกมาในทันทีเรื่องอย่างการตัดเนื้อที่ติดเชื้อ ตอนที่นางยังสาวเคยผ่านมาแล้วในสนามรบ ความเจ็บปวดแสนสาหัสราวกับหัวใจจะฉีกขาดนั้น บัดนี้จะต้องเกิดขึ้นกับลูกชายของนางอีกครั้ง นี่มันทรมานยิ่งกว่าการคว้านเนื้อของนางเสียอีก“ขอรับ และต้องขูดออกให้หมดจด มิฉะนั้นหากติดเชื้อรุนแรงเกินไป อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้” ท่านหมอพยักหน้า แล้วจับชีพจรให้โม่จิ่นยวนอีกครั้ง ก่อนจะถามอย่างตกใจว่า “บาดแผล

นางจะอยู่เป็นเพื่อนโม่จิ่นยวน อย่างน้อยก็เพื่อให้เขารู้ว่า เขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง“ก็ได้ขอรับ”ท่านหมอเห็นว่านางไม่กลัวจริง ๆ จึงไม่ได้พูดอะไรมากยาแก้ปวดที่มู่หนิงให้ ออกฤทธิ์เร็วมาก ท่านหมอเพิ่งจะคว้านเนื้อไปได้ไม่กี่ครั้งก็เห็นผลแล้วสีหน้าของโม่จิ่นยวน จากที่เจ็บปวดจนแทบขาดใจ ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสงบนิ่งท่านหมอคิดว่าเขาเจ็บจนชาไปแล้ว จึงไม่ได้คิดอะไรมากหลังจากการรักษาเสร็จสิ้น ท่านหมอก็เหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัวโม่จิ่นยวนที่ถูกพันแผลแล้ว นอนฟุบอยู่บนตักของมู่หนิงอย่างอ่อนแรง ไม่นานก็ทนไม่ไหวหลับไป“ท่านหมอ ทั้งหมดเท่าไหร่หรือเจ้าคะ?”ฮูหยินผู้เฒ่าโม่เดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าโม่จิ่นยวนไม่เป็นอะไรแล้ว จึงค่อยวางใจลงท่านหมอคำนวณดูแล้วกล่าวว่า “ทั้งหมดสิบห้าอีแปะขอรับ”หยางซูหว่านได้ยินดังนั้น ก็หันไปมองเจ้าหน้าที่หลี่ที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูดว่า “ท่านเจ้าหน้าที่! ได้โปรดคืนห่อผ้าที่ท่านแม่ให้ข้ามาสักครู่ ข้าอยากจะหยิบเงินออกมาจ่ายเจ้าค่ะ”เจ้าหน้าที่หลี่กล่าวอย่างลำบากใจ “ขออภัย หากไม่ได้รับอนุญาตจากรองแม่ทัพจาง ข้าให้ไม่ได้”“ท่านไม่คืนห่อผ้าให้พวกเรา แล้วพวกเราจะเอาเงินที่ไหน