บททั้งหมดของ ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: บทที่ 171 - บทที่ 180

“เจ้ารู้ทันข้าอีกแล้วสาวงาม แน่นอนฟางเฟย ข้าจะรับผิดชอบ นับแต่นี้ชีวิตและหัวใจของเจ้าเป็นของข้าเป็นของซื่อเว่ยต้าตี้ ไปจนกว่าจะสิ้นสุริยันจันทรา”“หัวใจของข้าจะเป็นของท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ตลกมากข้าชอบท่านไปได้เช่นไร ดูสิเวลานี้ใบหน้าของท่านมีแต่ขนยาว ๆ ตัวก็แข็งมีแต่เกร็ดหนา ๆ ยังมีเขาอีก ซื่อเว่ยต้าตี้ท่านเป็นมังกรที่โตเต็มวัยแล้วใช่หรือไม่” ฟางเฟยหัวเราะชอบใจ ซบหน้าลงบนสันจมูกเจ้ามังกร นิ้วมือเรียวงามยังคงลูบคลำเส้นขนของเขาอยู่เช่นนั้น “เส้นขนของท่านช่างนุ่มนวล ซื่อเว่ยต้าตี้ ซื่อเว่ยต้าตี้ ข้ามีแต่ชื่อของท่านอยู่ในหัวตลอดเวลา ท่านรู้ไหม” เสียงพูดเรียกชื่อเขาซ้ำ ๆ แผ่วเบาจนอู้อี้ฟังไม่เข้าใจ“หัวใจของข้าก็เป็นของเจ้าเกาฟางเฟย สาวงามเจ้าง่วงแล้ว กลับไปนอนเถอะ สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับเจ้า อยู่นานอาจไม่สบายได้ อีกสักพักท่านไป่หู่จะมาแล้ว เจ้าอาจมีความผิดได้นะ ฟางเฟยตื่นก่อน”ซื่อเว่ยต้าตี้ยกหัวของเขากระแทกตัวหญิงสาวเบา ๆ “อืม ข้ากลับไปนอนก็ได้ พรุ่งนี้จะมาหาท่านอีกนะ” ฟางเฟยจูบลงบนจมูกใหญ่ ๆ ของเจ้ามังกรแล้วกอดใบหน้าของเขาแน่น ๆ ก่อนจะออกจากถ้ำไป ซื่อเว่ยต้าตี้มองดูหญิงสาวจนเดินลับหายไป

“ไม่ ๆ เกือบจะถึงแล้ว จะได้ให้ท่านสี่ผู้อาวุโสช่วยเหลือ เป็นแบบนี้แม้แต่มนต์จะเปิดประตูมิติ พี่ยังทำไม่ได้เลย เรื่องต้องดูแลเธอยิ่งไม่ต้องพูดถึง”เกาจางจิ้งนั่งกลางลานหินแห่งเสาจำรัสสี่สัตว์เทพ เทพเจ้าทั้งสี่ยืนประจำตำแหน่งทิศแห่งตนเอง ส่งพลังให้กับเกาจางจิ้ง ที่มีดาบปัญจธาตุลอยอยู่เหนือศีรษะ เสาทั้งสี่เปล่งแสงจากโคนเสาไล่ขึ้นไปตามตัวอักษรโบราณทีละตัว จนถึงยอดเสาบนสุด ที่มีรูปปั้นสัตว์ทั้งสี่ เต่าดำเซี่ยนหวู่ มังกรเขียวซิงหรง หงส์เพลิงจูเชว่ และพยัคฆ์ขาวไป่หู่ ที่ตั้งอยู่ตามทิศของตน ดวงตาของสัตว์ทั้งสี่ส่องลงมายังดาบปัญจธาตุและตัวของเกาจางจิ้ง ทั่วบริเวณเกิดแรงลมหมุนเวียน ด้วยพลังที่เกิดขึ้นเหมือนมีกระแสงไฟวิ่งวนทั่วทั้งตัวของเกาจางจิ้ง ดูเป็นสิ่งอัศจรรย์ที่ฟางเฟยไม่เคยเห็น“เดิมที่วิธีนี้ท่านทั้งสี่เตรียมไว้ใช้กับเจ้า แต่เพราะผลท้อลายม่วง เลยถูกตัดออกไป ไม่คิดว่าต้องได้ใช้กับท่านเทพผู้พิทักษ์แทน ว่าแต่ท่านซื่อเว่ยต้าตี้เป็นเช่นไรบ้าง” กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงเอ่ยถามขึ้น ระหว่างรอเกาจางจิ้ง“ท่านเทพเจ้าดวงดาวยังปลอดภัยดี เท่าที่ข้าเห็นนะ แต่ลึก ๆ เป็นเช่นไรข้ามิอาจรู้ได้เลย ท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง

“ไม่มีทาง เจ้าต้องปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” จอมปีศาจห่าวหรานแผดเสียงร้องตะโกน พร้อมพุ่งร่างเข้าใส่ชายหนุ่ม แต่พลังสะกดวิญญาณกลับสร้างเกาะคุ้มกันปิดกันพื้นที่เอาไว้ จอมปีศาจห่าวหรานได้แต่กระเด็นสะท้อนกลับไปที่เดิม นางพยายามหลายครั้งแต่ทุกครั้งก็เป็นเช่นเดิม จนหมดแรงได้แต่หอบเหนื่อยจ้องหน้าเทพเจ้าธาตุไฟด้วยความโกรธเคืองและกรีดร้องด้วยความโมโห“ท่านเทพ ปล่อยข้าไปเถอะ เราสองต่างทางเดินกันนานแล้ว ข้าไม่มีวันบรรลุเป็นเซียนได้ตามที่ท่านต้องการ ท่านเลิกล้มความตั้งใจเสียเถอะ ปล่อยข้าออกไปมีชีวิตของข้าเถอะนะ” แววตาโกรธแค้นแปลเปลี่ยนเป็นความเศร้าสร้อยน่าสงสาร“นางปีศาจผู้นี้ช่างร้อยเล่ห์เพทุบายนัก ท่านอาจารย์อย่าใจอ่อนกับนางเชียว ข้าขอเตือนท่านด้วยความหวังดี”“ข้ารู้แล้วน่า เจ้าเอาปีศาจตนอื่นไปไว้ตามตำแหน่งได้แล้ว” ชายหนุ่มชุดดำชี้มือไปยังแท่นหินที่เหลือด้านข้างให้แก่ซือซง เด็กหนุ่มทำตามคำสั่งด้วยความชำนาญ“ท่านอาจารย์ท่านควรผนึกมนต์ตราไม่ให้ปีศาจพวกนี้ได้ยินหรือพูดคุยกันด้วย จอมปีศาจห่าวหรานร้อยเล่ห์นักหากชักชวนปีศาจเล็ก ๆ พวกนี้ก่อความวุ่นวาย ข้าเกรงว่าจะสร้างความยุ่งยากให้เราได้”“ได้ เจ้าพูดมีเหตุผ

“ช่างรอบครอบเสียจริงเทพเจ้าดวงดาว เอาละตอนนี้ข้ากำลังทำบะหมี่หมูย่าง หลิงหลิงเจ้าช่วยข้าทำให้เมล็ดข้าวสาลีพวกนี้เปลี่ยนเป็นแป้งแล้วนวดเส้นได้เลย ฮุ้ยเหอ เจ้าช่วยข้าย่างเนื้อหมูนั่นที ข้าหมักไว้แล้ว”เทพรับใช้ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมา “เหตุใดท่านจึงไม่ใช้พลังเทพเสกสิ่งเหล่านี้ให้เป็นอาหารตามต้องการล่ะเจ้าคะ”เกาฟางเฟยหยุดมือทุกอย่าง เงยหน้ามองเทพรับใช้ทั้งสอง ดวงตาสุกสกาว “นั่นสิ ทำไมข้าคิดไม่ถึงนะ ดูสิ แค่ก่อไฟใส่ฟืนกว่าข้าจะทำได้มือดำหมดเลย มิน่าที่นี่เครื่องครัวถึงได้มีไม่มาก หาอะไรก็ไม่เจอ”หลิงหลิงและฮุ่ยเหอ ใช้พลังเพียงเล็กน้อยก็ได้หมูย่างกลิ่นหอม กับเส้นบะหมี่ลวกสุกพร้อมจัดใส่จาน แม้แต่ผักก็ถูกหลิงหลิงหันจนเสร็จภายในพริบตาเดียว ฟางเฟยลองใช้พลังจัดวัตถุดิบทุกอย่างลงชามอย่างสวยงาม “ว้าว ไม่คิดเลยว่าฉันจะทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย สุดยอดไปเลย แต่เดี๋ยวก่อน ของท่านไป่หู่ต้องใส่ในนี้ หญิงสาวยกชามใบใหญ่ขึ้นมา แล้วจัดทุกอย่างลงชามใบใหญ่”“ต้องใบใหญ่ขนาดนี้เลยหรือเจ้าค่ะ นี่มันเท่ากับคนห้าคนกินด้วยกันเลยนะ”“ท่านอาจารย์ไป่หู่เป็นเสือขาว ใช้แรงมากกินมาก ข้าตั้งใจทำพิเศษสำหรับเขา”เกาฟ

เกาจางจิ้งลืมตาขึ้นอีกครั้งภายในบ้านสกุลเกา เขากลับมาเป็นปกติได้ด้วยพลังของสี่สัตว์เทพที่ส่งมอบให้ ดูเหมือนพลังที่ได้รับครั้งนี้ จะทำให้ความทรงจำบางอย่างคืนกลับมาด้วย เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับมีคนผลักประตูเข้ามา“จางจิ้ง คุณกลับมาแล้ว เป็นอย่างไงบ้างผิดปกติอะไรรึเปล่า ตอนนี้ร่างของน้องฟางเฟยฉันต้องเริ่มให้อาหารเหลวแล้ว อีกนานไหมกว่าเธอจะกลับมา”“ลี่จู ผมโอเค ไม่มีอะไรน่าห่วง ร่างกายฟางเฟยมีปัญหาเหรอ ถึงต้องให้อาหารเหลว”“ไม่มีปัญหา แต่น้องฟางเฟยหลับมานานเกินไป ดวงจิตของเธออาจจะดี แต่ร่างกายที่นอนตรงนี้ไม่ใช่ ฉันให้น้ำเกลือกับอาหารเหลวเพื่อเลี้ยงรักษาสภาพร่างกายเอาไว้ ถ้าน้องฟางเฟยตื่นขึ้นมาบ้างจะดีกว่านี้มาก”“ผมก็ลืมบอกฟางเฟยถึงเรื่องนี้ แต่ช่วงนี้เธอยุ่งอยู่ คงยังไม่ได้กลับมาง่าย ๆ”“ยุ่งอะไร คุณสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่" ลี่จูถามขึ้นด้วยความสงสัย“ฟางเฟยกำลังเรียนรู้ที่จะใช้วิชาเทพ ส่วนซื่อเว่ยต้าตี้เขากำลังควบคุมพลังในแก่นจิตตนเอง ฟางเฟยวัน ๆ ก็เอาแต่เฝ้ารอเขาด้วยความเป็นห่วง”หมิงลี่จู มองหน้าเกาจางจิ้งที่ดูเศร้าสร้อยผิดปกติ ทำให้เธอไม่กล้าพูดเรื่องตัวเองกับเจียอีให้ชายหนุ่มร