All Chapters of ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: Chapter 181 - Chapter 190

สายหมอกและมวลหมู่เมฆหลากหลายสีสัน สลับซับซ้อน บดบังสายตา เกาจางจิ้งในชุดเกราะเทพผู้พิทักษ์ ยืนอยู่ท่ามกลางความขุ่นมัวของสายหมอกและม่านเมฆ เบื้อหน้ามีเงาร่างสตรีนางหนึ่ง แม้เพียงเงาก็รู้ว่าเป็นใคร“ฟางเฟยนั่นเธอใช่ไหม” เกาจางจิ้งรีบก้าวเท้าเข้าหาหญิงสาวชุดสีแดงตรงหน้า แต่จะก้าวช้าหรือเร็วก็ไปไม่ถึงตัวเธอ ชายหนุ่มหอบเหนื่อย พยายามมองใบหน้าที่รางเลือน“ท่านเทพผู้พิทักษ์ นับแต่นี้ไปดินแดนทั้งห้าแห่งปัญจธาตุ ข้าต้องฝากท่านดูแลแล้วนะ เรื่องราวทั้งหมดในชาติภพนี้ข้าจะจดจำไปตลอดกาล ขอบใจทุกสิ่งที่ท่านทำเพื่อข้า แต่อย่าทำแบบนี้อีก ระหว่างเราสอง สวรรค์อาจสร้างให้มีหน้าที่ร่วมกัน แต่มิใช่คู่ครองกัน ท่านเองก็รู้ดี ข้าเพียงปรารถนาให้ท่านมีชีวิตเป็นไปตามแบบของท่าน มีความสุขกับความงดงามเบื้องหน้า มีความสุขต่อสิ่งที่ได้สัมผัส อย่าจดจำข้า อย่าคิดถึงข้า หากมันทำให้ท่านต้องทุกข์ใจ ลาก่อนจางเหว่ยเสินจวิน”ม่านเมฆค่อย ๆ คลี่คลายออก รูปร่างเหมืองเกาฟางเฟย แต่ใบหน้าไม่ใช่ หญิงสาวดวงตาเรียวดั่งตาหงส์ ริมฝีปากบางได้รูปราวกลีบกุหลาบสีแดงสด พวงแก้มนวลแดงระเรื่อ หน้าผากคิ้วค้างงดงามราวภาพสลัก หญิงสาวยิ้มให้เข้าอย

เทพเจ้าหนุ่มดึงเอาพลังรอบกาย กลับคืนเข้าภายในร่างของตนเอง จนทุกอย่างกลับมาเป็นภาวะปกติ เทพเจ้าหนุ่มปล่อยตัวลงเบื้องหน้าสัตว์เทพไป่หู่ เขาเพียงถ่ายพลังเล็กน้อยให้สัตว์เทพหนุ่ม เทพไป่หู่ก็กลับมาเป็นปกติไม่อ่อนแรงเช่นเมื่อครู่ เกาฟางเฟยปล่อยตัวลงมายืนเคียงข้างเขา มองดูสิ่งที่เขาทำ“ท่านทำได้แล้ว ซื่อเว่ยต้าตี้ ในที่สุดท่านสามารถควบคุมพลังเทพและมารได้สำเร็จ” สัตว์เทพเซี่ยนหวู่และซินหรง มีท่าทียินดีเป็นอย่างมาก“ทั้งหมดเป็นเพราะฟางเฟย ในวินาทีที่ข้าถูกพลังมารควบคุม ข้าได้ยินเสียงและได้รับพลังที่บริสุทธิ์จากนาง ข้าถึงมีสติเข้าควบคุมมันได้สำเร็จ”ซื่อเว่ยต้าตี้ทำการคารวะต่อสี่สัตว์เทพ “ข้าซื่อเว่ยต้าตี้แห่งแดนดาราห้วงเวหา ขอขอบคุณน้ำใจต่อท่านทั้งสี่ที่ต้องลำบากเพื่อข้า”“ลำบากอะไรกัน ข้าทั้งสี่ล้วนเห็นท่านเป็นคนสำคัญ มีปัญหาสมควรที่ต้องช่วยเหลือ” สัตว์เทพผู้เฒ่าเซี่ยนหวู่ยิ้มให้เทพเจ้าดวงดาว“ไม่คิดเลยว่าเพียงเวลาไม่นาน เกาฟางเฟยจะสามารถใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาได้ขนาดนี้ นอกจากเรื่องดื้อรั้น อย่างอื่นก็ไม่มีที่ติสินะ” จูเชว่พูดขึ้นพร้อมหันไปยิ้มให้หญิงสาว“ขอบคุณท่านอาจารย์ที่สั่งสอนศิษย์เจ้าค่

จอมปีศาจห่าวหรานยันกายลุกออกจากร่างของเทพเจ้าธาตุไฟ นางดึงเสื้อแพร่สีแดงขึ้นปิดไหล่ที่เผยผิวขาวนวล ปาดหยาดน้ำตาออกจากใบหน้างดงามคมคาย นางเริ่มเล่าถึงที่มาของตนเอง ให้เจียวหัวลี่หมิงได้ฟัง ชายหนุ่มไม่ทันสังเกตเลยว่า ห่าวหรานได้ใช้วิชาที่มีทำลายยันต์สะกดวิญญาณบนลานหินลงแล้ว ริมฝีปากสีแดงที่ขยับเอ่ยวาจาดั่งร่ายมนต์สะกด เทพเจ้าธาตุไฟเหมือนหลงใหลอยู่ในความฝันที่เลือนรางเจียวหั่วลี่หมิงยันกายลุกขึ้นนั่งตามนาง ดวงตาจับจ้องแต่ใบหน้างดงามของปีศาจห่าวหราน ฟังนางเล่าเหตุการครั้งอดีตดั่งภาพฝันที่เคลื่อนไหวราวมีชีวิตภายในตำหนักอัคคีผลาญมาร ของกำนันจากองค์หญิงเลี่ยงซูส่งมาถึง และถูกวางทิ้งไว้อย่างหมางเมิน “ท่านเทพ จะมิตรงสอบของกำนันที่ส่งมาสักหน่อยหรือขอรับ”“ไม่ ทิ้งไว้เช่นนั้น ข้ามีอย่างอื่นต้องทำมากมาย เจ้ามิเห็นรึลั่วเฉินซิง” เทพเจ้าธาตุไฟชักสีหน้ารำคาญใจใส่ผู้ดูแลตำหนัก“ขอรับ ขอรับ ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยขอตัว” ลั่วเฉิงซิงกำลังเดินออกจากห้อง พลันกล่องไม้สีดำก็หล่นลงมาจากโต๊ะที่วางของกำนัน กล่องไม้แตกออกเผยให้เห็นแมงมุมสีดำตัวใหญ่ ที่เดินโซเซออกมาจากกล่อง ที่คอของมันห้อยกระพรวนเล็ก ๆ หนึ่งอันแล

นางปีศาจตัดสินใจในเสี่ยววินาทีคงเพราะนางดูดกลืนพลังของเขา จึงส่งผลให้เจียวหั่วลี่หมิงมีสภาพเช่นนี้ นางจับใบหน้าของเทพเจ้าหนุ่มให้นิ่ง และหันมาจ้องมองใบหน้าของนาง ห่าวหรานถ่ายตบะบำเพ็ญเข้าสู่ปากและจมูกของเขา หวังไถ่โทษที่ดูดกลืนพลังวิญญาณ จนทำให้เทพเจ้าธาตุไฟอยู่ในความทรมานเช่นที่เห็น เพียงครู่เดียวร่างของเจียวหัวหลี่หมิง และแสงจากเปลวไฟกลางหน้าผากก็สงบลง แต่ยังคงทิ้งสัญลักษณ์เปลวอัคคีเอาไว้ ตอนนี้ใบหน้าของจงหยวนเจี่ย ได้แปลเปลี่ยนเป็นเจียวหั่วลี่หมิง เป็นเทพเจ้าธาตุไฟ เป็นเจ้าตำหนักอัคคีผลาญมารที่นางปีศาจแมงมุมเคยรู้จัก ความคุ้นเคยที่ห่างเหินไปเนินนาน นางค่อย ๆ วางร่างไร้สติของเทพเจ้าหนุ่มลงบนพื้น แล้วล้มตัวที่ไร้เรี่ยวแรงของตนลงนอนเคียงข้างเขา โดยที่ยังจับกุมมือและจ้องมองใบหน้าของเขาเอาไว้เสียงแคะประตูดังขึ้น ซื่อเว่ยต้าตี้รีบถอนริมฝีปากออกจากฟางเฟย เทพเจ้าดวงดาวเม้มริมฝีปากกลืนน้ำลายแล้วส่ายหน้าด้วยความไม่สบอารมณ์ของผู้ที่เข้ามาขัดจังหวะ ฟางเฟยมองดูเขาแล้วได้แต่ยิ้มหัวเราะเบา ๆ “นั่นใคร” ฟางเฟยส่งเสียงเอ่ยถามผู้ที่มาแคะประตูยามวิกาล“นายหญิง ข้าเองเจ้าค่ะ เฟิ่งหวู่เฉิง”“นางปีศาจน

เกาจางจิ้งเดินเข้าบ้านสกุลเกา โดยมีตงเจ๋อหอบหิ้วกรอบรูปและแฟ้มเอกสารเดินตามหลังมาติด ๆ ผู้เฒ่าเกาซูว่านกำลังเดินไปลานยุทธ มองเห็นหลานชายที่กำลังเดินผ่านมา เลยหยุดรอเพื่อพูดคุยกับเขา“คิดว่าแกจะไม่มานอนบ้านซะแล้ว เกากังเฟยหรงไม่ได้อยู่ไกล แกกลับมานอนบ้านไม่ได้รึไงจางจิ้ง”“ครับคุณปู่ งานเรียบร้อยแล้ว ผมกลับมานอนบ้านแล้วครับ”“ฉันกำลังไปลานยุทธ สนใจซ้อมดาบกับปู่หน่อยไหม”จางจิ้งยิ้มมุมปาก “ได้เลยครับคุณปู่ ดีเหมือนกันไม่ได้ขยับแขนขาซะหลายวัน ได้ยืดเส้นยืดสายซักหน่อยก็ดีครับ”“แล้วนั่นอะไร” ผู้เฒ่าเกามองไปที่กรอบรูปในมือตงเจ๋อ“ภาพวาดครับ ผมฝันเห็นเลยวาดออกมา”“ฝันเห็นเหรอ ฉันขอดูหน่อยได้ไหม” เกาจางจิ้งยิ้มให้คุณปู่ ภายในห้องทำงานหลังศาลเจ้า ของผู้เฒ่าเกาซูว่าน เกาจางจิ้งแกะกระดาษห่อกรอบรูปออก เผยให้เห็นภาพวาดลายเส้นดินสอที่แค่มองผ่าน ๆ ก็รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือเกาจางจิ้ง “ไม่เห็นแกวาดรูปนานแล้ว ฝีมือยังดีอยู่เลย ว่าแต่ผู้หญิงในภาพนี้เป็นใคร ที่ว่าแกฝันเห็นคือผู้หญิงคนนี้เหรอ”จางจิ้งโบกมือเป็นสัญลักษณ์ให้ตงเจ๋อออกไปด้านนอก พอชายหนุ่มเดินพ้นประตูออกไป จางจิ้งถึงเริ่มเล่าให้คุณปู่ฟัง “ใช่คร