Semua Bab มาเฟียกำราบรัก: Bab 11 - Bab 20

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงหงส์ฟ้าก็เดินกลับเข้ามายังห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มหลังจากเจนนี่พาเธอไปทำความรู้จักพนักงานแต่ละแผนกเรียบร้อยแล้ว"ไหนโต๊ะทำงานหงส์คะ แล้วหงส์ต้องทำอะไรบ้าง" เธอเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานมาเฟียหนุ่มแล้วถามขึ้น"ก็นี่ไงโต๊ะทำงานของเธอ" มาเฟียหนุ่มตวัดสายตามองโต๊ะที่เขาสั่งให้จอห์นยกมาวางข้างโต๊ะทำงานของเขา แล้วดึงสายตากลับไปมองใบหน้าหวานเชิงบอกให้เธอรู้ว่านั้นคือโต๊ะทำงานของเธอ"ห๊ะ!" หงส์ฟ้าถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อรู้ว่าโต๊ะทำงานตัวเองอยู่ใกล้มาเฟียหนุ่มเพียงแค่เอื้อมมือ ดวงตากลมโตมองสบดวงตาคมกริบอย่างไม่เข้าใจลำพังให้เป็นผู้ช่วยก็พอเข้าใจได้ว่าคงต้องการให้เธอเรียนรู้งานจากเขา แต่ทำไมต้องให้นั่งใกล้ขนาดนี้ด้วย"ทำไมต้องเอาโต๊ะทำงานหงส์มาวางใกล้พี่ด้วยคะ" เธอมองสบดวงตาคมกริบนานนับนาที ก่อนเปล่งเสียงถามไปอย่างใจเย็นที่สุดพยายามไม่เอาอารมณ์เข้าว่าเหมือนคนเอาแต่ใจอย่างที่เขาพูด เธอจะทำให้เขาเห็นว่าเธอเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูแลเขาจะได้เลิกวุ่นวายกับเธอสักที"เพื่อสะดวกในการสอนงาน หรือเธอมีปัญหาอะไร" คนถูกถามตอบอย่างยี้ยวนเหมือนต้องการกวนประสาทให้อีกคนหัวเสี

ผลั่ก!"ว๊ายยย!" เสียงผลักประตูทำให้สองหนุ่มสาวที่กำลังเริงรักอย่างเมามันส์ชะงักหันมองประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน ก่อนผู้หญิงคนนั้นจะร้องอุทานด้วยความตกใจรีบลนลานลงจากตักมาเฟียหนุ่มหยิบเสื้อผ้าขึ้นสวมใส่ ขณะอีกคนยังมีสีหน้าหน้าเรียบนิ่งไม่ได้มีท่าทางตื่นตระหนกตกใจหรือละอายกับสิ่งที่ทำสักนิด"ออกไป!" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งกับเลขาสาวเสียงนิ่ง สิ้นคำสั่งของเขาเลขาสาวก็วิ่งหน้าตาตื่นออกไปทันทีเหลือเพียงเขากับหญิงสาวสองคน"ทุเรศ!" หงส์ฟ้าก่นด่ามาเฟียหนุ่มเสียงดังลั่นในตอนที่เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนทั้งที่กางเกงยังคาอยู่ขาอ่อนทำให้เธอเห็นเจ้าโลกที่ยังชี้โด่อยู่เต็มสองตา"ทำไมพี่ทุเรศแบบนี้ ทุเรศ ๆ" เธอรีบหันหลังหนีพลางก่นด่าด้วยความโมโห มือก็ยกขึ้นขยี้ตาพัลวันเพื่อลบภาพเมื่อกี้ออกนี่มันวันซวยของเธอหรือยังไงกันนอกจากจะได้ยินเสียงทุเรศ ๆ แล้วยังต้องมาเห็นภาพอุจาดตาอีกเห็นทีกลับไปเธอคงต้องล้างทั้งหูทั้งตาแล้วล่ะ "..." คำพูดจากริมฝีปากอวบอิ่มไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มสะทกสะท้านสักนิด ดวงตาคมกริบจับจ้องแผ่นหลังบางไม่วางตา ขณะดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่เหมือนเดิมจากนั้นก็เดินเข้าไปยืนประกบหลังร่างอรชร โน้มใบหน้า

@คฤหาสน์คาร์เตอร์รถหรูที่มีมาเฟียหนุ่มนั่งอยู่ด้านในเคลื่อนตัวมาจอดลงยังคฤหาสน์คาร์เตอร์ ก่อนร่างสูงที่นั่งอยู่เบาะหลังจะเปิดประตูก้าวลงจากรถด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์อย่างมากเพราะยังรู้สึกโมโหคนที่ฝากรอยแผลไว้บนศีรษะไม่หาย หากผู้เป็นพ่อไม่โทรเรียกมาพบเขาคงจะตามไปจัดการตัวต้นเหตุแล้ว แผลบนศีรษะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บสักนิดแต่เจ็บใจมากกว่าเขาจะต้องกำราบผู้หญิงพยศอย่างหงส์ฟ้าให้อยู่ใต้อาณัติให้ได้"มาแล้วเหรอไอ้ลูกตัวดี" เสียงอันทรงพลังของคาร์เตอร์ดังขึ้นทันทีที่บุตรชายเพียงคนเดียวย่างกรายเข้ามาในบ้านทำเอาคนเป็นลูกอย่างเซริวถึงกับชะงักกับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของพ่อทั้งที่ปกติท่านไม่เคยพูดจาเสียงดังเกรี้ยวกราดแบบนี้กับเขามาก่อนได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามผู้เป็นพ่อ ก่อนเปล่งเสียงถาม "ป๊ามีอะไรครับ เรียกผมมาทำไม""..." คาร์เตอร์ไม่ตอบอะไรกลับเปิดคลิปที่หงส์ฟ้าส่งให้ แล้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าบุตรชายแทนคำตอบ มาเฟียหนุ่มมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างงง ๆ ก่อนเลื่อนสายตาลงมองหน้าจอมือถือ คลิปบนหน้าจอทำให้เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ยังมีสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิมไม่ได้แสดงอาการใ

ร่างอรชรถูกมาเฟียหนุ่มลากไปเหวี่ยงขึ้นบนเตียงอย่างไร้ความอ่อนโยนทันทีที่ลูกน้องของเขาหายหลังไปนับว่าโชคยังดีที่เตียงนอนเป็นเบาะนุ่มพิเศษทำให้คนโดนโยนไม่เจ็บมากนักหงษ์ฟ้ากำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกโกรธตอนแรกเธอก็เริ่มรู้สึกผิดคิดว่าตัวเองทำเกินไป แต่พอมาเฟียหนุ่มกระทำป่าเถื่อนความรู้สึกผิดก็มลายหายไปกลายเป็นความสะใจแทน เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งหันกลับไปจ้องหน้าก่นด่าร่างสูงเสียงแข็ง "หน้าตัวเมีย"มาเฟียหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านกับคำด่าทอสักนิดกระโจนขึ้นเตียงด้วยความเร็วจับร่างอรชรกดลงกับที่นอนอีกครั้งแล้วขึึ้นคร่อมเอาไว้ ขณะที่อีกคนออกแรงต่อต้านขัดขืนสุดกำลัง"ปล่อยฉันไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้ทุเรศ" ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอด่าด้วยความโกรธพลางใช้กำปั้นทุบตีแผงอกแกร่งระรัว แต่กลับโดนเขารวบมือไปกดไว้บนที่นอนข้างศีรษะไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากเปล่งเสียงก่นด่า "ไอ้เหี้ยปล่อยฉันนะ อะ..""อื้อ" เสียงก่นด่าถูกกลืนหายไปในลำคอเจ้าของริมฝีปากอวบอิ่มต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อถูกคนด้านบนประกบจูบปิดปากโดยไม่ทันได้ตั้งตัว จูบของเธอถูกผู้ชายที่เกลียดแสนเกลียดขโมยไปอีกครั้งแล้ว เธอพยายามส่ายหน้าหนีริมฝีปากร้าย ออกแรง

"เป็นอะไรไปเนี่ย" หงส์ฟ้าสะบัดศีรษะพรึบ ๆ เมื่อจู่ ๆ สมองก็พร่าเบลอโดยไม่ทราบสาเหตุรู้สึกหมดเรี่ยวแรงแม้กระทั่งแรงจับปากกายังไม่มี ลำคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายลงคอครั้งแล้วครั้งเล่า เหงือเม็ดเล็ก ๆ เริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้าและอุ้งมือใบหน้าหวานขมวดยุ่งเหยิงอย่างคิดไม่ตกไม่เข้าใจว่าอาการที่ตัวเป็นอยู่คืออะไร เธอตรวจสุขภาพทุกปีสุขภาพก็ปกติดี หรือเธอจะทานอะไรผิดแต่พอคิด ๆ ดูก็ไม่มี แล้วมันเป็นเพราะอะไรกันแน่คำถามมากมายผุดขึ้นในสมอง ก่อนความสงสัยของเธอจะเริ่มกระจ่างเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นมาเฟียหนุ่มที่นั่งเหยียดยิ้มมองเธอด้วยแววตาร้ายกาจดวงตากลมโตก้มมองกาแฟในแก้วที่เหลือเพียงน้อยนิดแล้วตวัดสายตามองมาเฟียหนุ่มต่อในสมองก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวต่าง ๆ หากคิดไม่ผิดในกาแฟต้องมียาอะไรแน่นอนหลังจากเธอดื่มเข้าไปจึงได้มีอาการ และยิ่งนึกถึงท่าทางร้อนรนของเลขาสาวก็ยิ่งทำให้มั่นใจได้ว่าเธอโดนวางยาจริง ๆ แต่เป็นยาอะไรนั้นไม่สามารถรู้ได้เลยเธอพลาดท่าให้มาเฟียหนุ่มเสียแล้วเพราะความชะล่าใจเกินไปสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือต้องพาตัวเองออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด คิดได้ดังนั้นเธอจึงรวบรวมแรงที่มีเพียงน้อยนิดพยุง