บทที่ 14 ร้ายมาร้ายกลับ

ผลั่ก!

"ว๊ายยย!" เสียงผลักประตูทำให้สองหนุ่มสาวที่กำลังเริงรักอย่างเมามันส์ชะงักหันมองประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน ก่อนผู้หญิงคนนั้นจะร้องอุทานด้วยความตกใจรีบลนลานลงจากตักมาเฟียหนุ่มหยิบเสื้อผ้าขึ้นสวมใส่ ขณะอีกคนยังมีสีหน้าหน้าเรียบนิ่งไม่ได้มีท่าทางตื่นตระหนกตกใจหรือละอายกับสิ่งที่ทำสักนิด

"ออกไป!" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งกับเลขาสาวเสียงนิ่ง สิ้นคำสั่งของเขาเลขาสาวก็วิ่งหน้าตาตื่นออกไปทันทีเหลือเพียงเขากับหญิงสาวสองคน

"ทุเรศ!" หงส์ฟ้าก่นด่ามาเฟียหนุ่มเสียงดังลั่นในตอนที่เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนทั้งที่กางเกงยังคาอยู่ขาอ่อนทำให้เธอเห็นเจ้าโลกที่ยังชี้โด่อยู่เต็มสองตา

"ทำไมพี่ทุเรศแบบนี้ ทุเรศ ๆ" เธอรีบหันหลังหนีพลางก่นด่าด้วยความโมโห มือก็ยกขึ้นขยี้ตาพัลวันเพื่อลบภาพเมื่อกี้ออก

นี่มันวันซวยของเธอหรือยังไงกันนอกจากจะได้ยินเสียงทุเรศ ๆ แล้วยังต้องมาเห็นภาพอุจาดตาอีกเห็นทีกลับไปเธอคงต้องล้างทั้งหูทั้งตาแล้วล่ะ

"..."

คำพูดจากริมฝีปากอวบอิ่มไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มสะทกสะท้านสักนิด ดวงตาคมกริบจับจ้องแผ่นหลังบางไม่วางตา ขณะดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่เหมือนเดิมจากนั้นก็เดินเข้าไปยืนประกบหลังร่างอรชร โน้มใบหน้าลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก "เธอมันก็โรคจิต"

น้ำเสียงเย็นยะเยือกและลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดใบหูทำให้ร่างอรชรถึงกับสะดุ้งเฮือกขนลุกซู่ไปทางกายรีบพาตัวออกห่างแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่เกรงกลัว วันนี้แหละเธอจะเอาคืนเขาให้สาสม

ใบหน้าหวานเหยียดยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจจับจ้องร่างสูงด้วยแววตาของคนที่เหนือกว่า ก่อนเปล่งเสียงพูดค้อนแขวะเหมือนที่เขาพูดกับเธอในวันนั้น "เป็นถึงผู้บริหารแต่มาทำเรื่องต่ำ ๆ ในบริษัทเสียเอง ทำแบบนี้ไม่เหมาะจะเป็นเจ้าคนนายคนเลยนะคะ หากพนักงานในบริษัทมาเห็นจะเอาไปนินทาเอาไปทำตามได้นะคะ"

"มันจะมากไปแล้วนะหงส์ฟ้า!" มาเฟียหนุ่มกัดฟันกดเสียงต่ำจ้องหน้าหญิงสาวเขม็งคำพูดของเธอทำให้เขาโกรธมากไม่เคยมีใครกล้าว่าเขาแบบนี้ แถมเธอยังอายุน้อยกว่าเขาตั้งหลายปี

"ทำไมคะหงส์พูดแทงใจดำเหรอ หรือว่ารับไม่ได้ที่หงส์มารู้เรื่องต่ำ ๆ ของพี่" ใบหน้าหวานเชิดขึ้นอย่างท้าทาย ท่าทางดุดันแววตาเกรี้ยวกราดของร่างสูงไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัวสักนิดยังคงพูดจาสอดเสียดแทงใจดำไม่เลิกยิ่งเห็นเขาโกรธจนหน้าดำหน้าแดงเธอก็ยิ่งสะใจ

"เธอมันก็คงไม่ได้ดีอะไรนักหรอกหงส์ฟ้า ไม่อย่างนั้นคงไม่ใจกล้าเข้ามาในตอนที่คนอื่นกำลังมีอะไรกัน เธอมันก็แค่เด็กใจแตก นิสัยไม่ดี"

"แล้วยังไงคะถึงหงส์ใจกล้า แต่ก็คงใจกล้าหน้าด้านไม่เท่าพี่ที่มามีอะไรกันในบริษัท อีกอย่างถึงหงส์ใจแตก หรือนิสัยไม่ดีมันก็ไม่ได้ไปหนักบนหัวพี่"

"พูดจาให้ดี ๆ หงส์ฟ้ากูอายุเยอะกว่ามึง"

"แล้วไงอายุเยอะแต่ทำตัวไม่น่าเคารพ หงส์ไม่จำเป็นต้องเคารพ"

"หงส์ฟ้า!" คำพูดและท่าทางแสนท้าทายหยิ่งผยองของร่างอรชรทำให้อารมณ์โกรธของมาเฟียหนุ่มพุ่งถึงขีดตวาดใส่เธอเสียงดังลั่น สรรพนามที่เรียกแทนตัวเปลี่ยนไปบ่งบอกได้ว่าเขามีน้ำโหมากแค่ไหน ดวงตาคมกริบจับจ้องร่างอรชรเขม็ง หากฉีกเนื้อเธอออกเป็นชิ้น ๆ ได้เขาคงทำไปแล้ว

"หรือจริง ๆ แล้วที่เธอเข้ามาขัดจังหวะเพราะอยากจะทำเสียเอง" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเย้ยหยันพร้อมกับเท้าใหญ่ที่เริ่มย่างสามขุมเข้าหาร่างอรชรช้า ๆ

"ทุเรศ! ต่อให้บนโลกนี้มีพี่คนเดียวหงส์ก็จะไม่ยุ่งด้วย ยอมแห้งเหี่ยวตายดีกว่า" หงส์ฟ้าตะเบ็งเสียงก่นด่าด้วยความโกรธกับความคิดสกปรกของร่างสูงตรงหน้า ความโกรธและความอยากเอาชนะทำให้เธอลืมความกลัวไปหมดสิ้นยังคงยืนนิ่งจ้องใบหน้าคมคายอย่างท้าทาย "ถ้าพี่ทำอะไรหงส์ หงส์จะเอาเรื่องคาว ๆ ที่พี่ทำในบริษัทไปบอกคุณลุง คราวนี้เก้าอี้ผู้บริหารคงได้สั่นคลอน"

มาเฟียหนุ่มชะงักเท้าอัตโนมัติเมื่อได้ยินคำพูดจากริมฝีปากอวบอิ่ม อีกคนยิ้มเยาะออกมาเพราะคิดว่าคำขู่ของตัวเองได้ผล ทว่าเธอคิดผิดถนัดเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาและคำพูดที่หลุดจากริมฝีปากหนา

"หึ" มาเฟียหนุ่มเค้นหัวเราะในลำคอเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ก่อนรอยยิ้มจะหายไปใบหน้าเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวในทันตา "เหรอ...งั้นถ้าเป็นมึงที่ทำเรื่องคาว ๆ ในห้องนี้กับกูมึงยังจะกล้าบอกอยู่ไหม"

"พี่จะทำอะไร" หงส์ฟ้าถอยหลังกรูดตามสัญชาตญาณเมื่อรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตในแววตามาเฟียหนุ่ม ก่อนรีบหมุนตัววิ่งออกจากห้องเพราะรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

"กรี๊ด!" เธอก้าวเท้าวิ่งได้สองสามก้าวเท่านั้นก็ต้องหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อถูกร่างสูงตามมาคว้าตัวไว้ แล้วลากไปเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวยาวอย่างแรงส่งผลให้ศีรษะกระแทกเข้ากับพนักพิงโซฟาลำตัวกระแทกกับพื้นโซฟาจัง ๆ ความเจ็บปนจุกแล่นพล่านไปทั้งกาย

"อึก" ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บ มือเรียวยกขึ้นกุมหน้าท้องกัดฟันข่มความเจ็บเอาไว้พยายามดันกายลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่ทันจะได้ทำอะไรก็ถูกร่างสูงจับไหล่กดลงไปนอนราบบนโซฟาแล้วตามขึ้นมาคร่อมไว้

ใจดวงน้อย ๆ ของหงส์ฟ้ากระหน่ำเต้นแทบจะกระดอนออกมานอกอกรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย ผู้ชายตรงหน้าเธอในตอนนี้ดูน่ากลัวมากเหลือเกิน ทว่าถึงแม้ภายในใจจะเริ่มรู้สึกกลัวเธอก็ยังไม่แสดงสีหน้าท่าทางออกมาให้เขาหัวเราะเยาะได้

"อย่ามายุ่งกับหงส์ ปล่อยย" เธอตะเบ็งเสียงร้องท้วงด้วยความไม่พอใจพลางพยายามดิ้นรนขัดขืน ยกมือขึ้นผลักไสสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่เหมือนการกระทำของเธอจะเปล่าประโยชน์คนด้านบนไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน

"ทำไม..กลัวหรือไงเมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลย" มาเฟียหนุ่มกดยิ้มมุมปากเค้นเสียงพูดอย่างเย้ยหยันถึงแม้เธอจะไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ออกมาให้เห็นว่ากลัวแต่จังหวะการเต้นของหัวใจเธอมันดังเสียจนเขาได้ยินบ่งบอกได้ว่าเธอกำลังหวาดหวั่น

"หงส์ไม่ได้กลัวแต่รังเกียจ ขยะแขยง" หงส์ฟ้าตวาดเสียงกร้าวสวนกลับทันควัน เสียอะไรเสียได้แต่เธอจะไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาดโดยเฉพาะกับคนอย่างมาเฟียหนุ่มพร้อมกับเริ่มออกแรงดีดดิ้นมากว่าเดิม "พี่มันทุเรศ น่าขยะแขยงอย่ามาแตะต้องตัวหงส์ ปล่อยยย"

มาเฟียหนุ่มใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มจับจ้องคนใต้ร่างด้วยแววตาวาวโรจน์ คำพูดและท่าทางที่ร่างอรชรแสดงออกมาว่ารังเกียจขยะแขยงอย่างชัดเจนทำให้เขาอยากเอาชนะ สั่งสอนให้เธอไม่กล้าหือกับเขาอีก

"งั้นลองมีอะไรกับคนหน้าขยะแขยงอย่างกูหน่อยก็แล้วกันอาจจะถึงใจมึงก็ได้" ไม่พูดเปล่าใบหน้าคมคายโน้มลงซุกไซ้ขบเม้มซอกคอระหงด้วยความรุนแรง

"ปล่อยหงส์...ทำไมพี่ถึงเลวแบบนี้ สารเลว ๆ" หงส์ฟ้าก่นด่าด้วยความโมโหออกแรงต่อต้านขัดขืนสุดกำลัง มือเรียวพยายามผลักไสใบหน้าคมคายออกจากซอกคอสลับกับทุบตีลงบนแผ่นหลังกว้างหวังให้เขาหยุดการกระทำแต่ก็ไร้ผล อีกคนกลับฝังฟันคมลงบนคอระหงจนเป็นรอยแดงสร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย

"ไอ้สารเลวปล่อยฉัน ปล่อย..อึก" เธอได้แต่กัดฟันคมความเจ็บปวดไว้ไม่แสดงความอ่อนแอให้ซาตานแบบเขาได้เห็น ก่อนกวาดสายตามองหาสิ่งของใกล้ตัวที่พอป้องกันตัวได้จนสายตาสะดุดเข้ากับที่เขี่ยบุหรี่แก้วใสบนโต๊ะ

มือเรียวเอื้อมไปขวนขวายจับที่เขี่ยบุหรี่แก้วใสอย่างไม่รอช้า ก่อนฟาดลงบนศีรษะคนด้านบนที่กำลังขบเม้มซอกคออยู่สุดแรง

ตุ้บ!

"โอ๊ย!" มาเฟียหนุ่มหลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บผละตัวออกจากร่างอรชรอัตโนมัติ แรงกระแทกส่งผลให้ศีรษะของเขาแตกเป็นแผลเลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลซึมออกมา

ส่วนหงส์ฟ้าก็ใช้โอกาสนั้นดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาวิ่งไปยืนริมประตูด้วยความเร็วมองร่างสูงที่นั่งกุมศีรษะอย่างสะใจ "หงส์ไม่ใช่ผู้หญิงที่พี่จะมาทำอะไรได้ง่าย ๆ"

"มึง!" มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่นจนนูนเป็นสันจับจ้องร่างอรชรด้วยแววตาพิฆาตเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดที่เลอะติดฝามือมา ก่อนหยัดกายลุกขึ้นพุ่งตัวเข้าหาคนที่ทำให้เขาเลือดตกยางออกด้วยความโกรธ

"สมน้ำหน้า เลือดชั่ว ๆ จะได้ออกไปบ้าง" หงส์ฟ้ายิ้มเยาะด้วยความสะใจ พูดทิ้งท้ายแล้วรีบเปิดประตูวิ่งออกจากห้องก่อนที่อีกคนจะถึงตัว

"เฮงซวย เฮงซวยที่สุด" เธอสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเดินเข้ามาในลิฟต์แล้วพร้อมกับยกมือขึ้นถูซอกคอบริเวณที่โดนมาเฟียหนุ่มซุกไซ้ขบเม้มอย่างแรงด้วยความขยะแขยงจนแดงเถือก ในใจคุกรุ่นไปด้วยไฟแห่งความโกรธเมื่อเขากล้าทำขนาดนี้เธอก็จะไม่ไว้หน้าเขาอีกต่อไปร้ายมาร้ายกลับไม่โกง

มือเรียวล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาเปิดดูคลิปที่มาเฟียหนุ่มเริงรักกับเลขาสาวอย่างใช้ความคิดตอนแรกเธอก็แค่จะเอาไว้ขู่เขาเฉย ๆ แต่ตอนนี้เธอจะส่งให้พ่อของเขาดูแทน

เชื่อว่าเขาต้องโดนเล่นงานไม่มากก็น้อยแน่ ๆ