All Chapters of เด็กเลี้ยง เจ้าแม่มาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

“บังเอิญฉันไม่ใช่คนที่ถูกซื้อได้ด้วยแหวนวงเดียวซะด้วยสิ” “ถ้าอย่างนั้น ผมจะต้องแลกกับอะไร อย่าบอกนะว่า ธุรกิจของตระกูลจ้าวทั้งหมดน่ะ เรื่องนั้น ผมคงให้คุณไม่ได้หรอกนะอลิศ” เขายกแก้วน้ำสีม่วงเข้มในมือขึ้นจิบบ้าง “ช่างเถอะ ผมก็แค่หยั่งเชิงดูเท่านั้นแหละ ถึงยังไง ไม่ช้าก็เร็ว คุณก็ต้องสวมแหวนวงนี้อยู่ดี ถึงตอนนั้น ต่อให้คุณยังไม่อยากวางทุกอย่าง ก็คงต้องวางล่ะนะ เอาล่ะ เลิกพูดเรื่องเครียดๆ แล้วมาทานอาหารกันเถอะ” เขาชวน แล้วตักซุปหูฉลามใส่ในถ้วยเล็กมาวางตรงหน้าเธอ ไม่รู้ว่าอลิศตาฝาดไปหรือเปล่า ที่มองเห็นวี่แววของความเจ้าเล่ห์พาดผ่านดวงตาคู่นั้นของเขาเพียงชั่วแวบก่อนจางหาย “ได้ข่าวว่า คุณรับพ่อบ้านคนใหม่จากเมืองไทย มาแทนพ่อบ้านคนเก่าที่เพิ่งตายไปใช่ไหม” “ดูคุณจะขยันให้คนไปรายงานเรื่องของฉันจังนะคะ” “อย่าประชดผมสิอลิศ ถึงเราจะไม่ได้รักกัน แต่ถึงยังไงผมกับคุณก็กำลังจะนอนเตียงเดียวกันแล้วนะ ผมก็ต้องรู้เรื่องของคุณเอาไว้บ้างสิ อย่าหาว่าผมเรื่องมากเลยนะ ผมว่า คุณไม่ควรจะรับพ่อบ้านส่วนตัวมาเลย คุณน่าจะรับแม่บ้านมากกว่า ให้ผู้ชายที่ไม่ใช่แฟนหรือสามีอยู่ใกล้ตัวมากๆ แบบนั้น ผมว่ามันไม่

“คุณอลิศครับ ผมขอโทษนะครับ” เชนสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เรียกความกล้าให้ตัวเอง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปประกบกลีบปากหนากับกลีบปากอิ่มสีหวานนุ่มดุจกุหลาบแรกแย้ม คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้เธอบดกลีบปากเข้าหาเขารุนแรง เร่าร้อน พร้อมกับพลิกกายขึ้นมาทาบทับอยู่เหนือร่างเขา แรงดุดดัน พาให้เชนเปิดปากจะประท้วงในความรีบร้อนของเธอ ทว่ากลับเปิดโอกาสให้เธอสอดแทรกปลายลิ้นอ่อนนุ่มร้อนเร่าเข้ามาควานค้นหาความหอมหวานในโพรงปากเขาจนได้ “อึม” เขาเผลอครางในลำคอ ยามเมื่อมือเธอเคลื่อนต่ำผ่านกล้ามอกตึงแน่นสมชายชาตรี หน้าท้องลอนคลื่นไร้ไขมัน ผ่านลงไปยังฝักข้าวโพดอวบใหญ่ ดีดผึงขึ้นมาเต็มกาย ทันทีที่กางเกงชั้นในตัวจ้อยถูกรูดออกไปพ้นปลายเท้า “คุณจะปล้ำผมรึไง” เขาเอ่ยปนหอบหายใจ เมื่อเธอเปิดโอกาสให้เขาได้หายใจหายคอ “ใช่ ที่จริงฉันก็ไม่เคยทำแบบนี้กับใครหรอก แต่ถ้ามันช่วยให้ฉันหายเร็วขึ้นก็คงดี” เธอกัดริมฝีปากแน่น ยามก้าวขึ้นคร่อมร่างเขาเอาไว้แบบไม่คิดจะโอ้โลมให้เสียเวลา ดูท่าแล้วยาของจ้าวหมิงเทียนคงจะฤทธิ์แรงมากทีเดียว ถึงได้เปลี่ยนคนเงียบขรึม ดูไร้ชีวิตชีวาอย่างเจ้านายเขาให้กลายเป็นนางแมวยั่วสวาทได้ขนาดนี้ เชนใ

ชั่วโมงต่อมาอลิศก็กลับมายังคฤหาสน์ตระกูลลี เพื่อจะพบว่าโจวเยว่พร้อมด้วยบรรดาบอดี้การ์ตของเธอยืนเรียงหน้ารออยู่ตรงห้องโถงใหญ่ของบ้าน ในสภาพเดียวกันคือ หน้าตาบวมปูด เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ดีว่าไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหนัก เห็นสภาพคนของตัวเองแล้ว อลิศก็อดแปลกใจไม่ได้เลยว่า ลู่เหยียนชิงไปเจรจากับจ้าวหมิงเทียนแบบไหน คนของเธอถึงได้รอดจากถ้ำเสือของจ้าวหมิงเทียนมาได้ “พวกนายแยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะเข้าบริษัทสักหน่อย”“ทุกคนไปพักผ่อนเถอะ ถ้าคุณจะไปบริษัท ผมจะไปคุ้มกันคุณเอง” โจวเยว่เสนอตัว“ไม่ต้องหรอก นายเจ็บหนักสุด ควรจะพักผ่อนให้มาก ฉันมีปืนกับนายเชนก็น่าจะพอแล้วล่ะ จ้าวหมิงเทียนคงไม่ทำอะไรกลางวันแสกๆ หรอก” ว่าแล้วอลิศก้าวเดินผ่านหน้าบรรดาบอดี้การ์ต ก้าวขึ้นบันไดไป ส่วนเชนแยกย้ายกลับไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวตามเจ้านายสาวเข้าบริษัท อลิศอ่านเอกสารแฟ้มแล้วแฟ้มเล่า ที่พ่อบ้านส่วนตัวหนุ่มสรุปให้ฟังไปกว่าครึ่งแทบไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนยาที่ได้รับกับศึกหนักที่ผ่านพ้นไปเมื่อคืน จะทำให้เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว อ่อนเพลียอย่างที่คนแข็งแรงอย่างเธอไม่เคยเป็นมาก่อน ที่แปลก

ภายในห้องพักซุปเปอร์วีไอพีของโรงแรมวิกตอเรียเพิร์ล จ้าวหมิงเทียนผุดลุกจากที่นอนอย่างรวดเร็ว ไม่ยี่หระต่อผ้าห่มผืนหนาร่นลงไปกองตรงหน้าตักเลยแม้แต่น้อย ร่างเปลือยท่อนบนวาดขาลงจากที่นอนนุ่ม แล้วก็ต้องนิ่วหน้า เมื่อสัมผัสถึงความปวดเมื่อยไปตลอดทั้งร่างกาย โดยเฉพาะตรงส่วนลับนั้น ความรังเกียจระคนแค้นเคือง ฉายวาบในดวงตาทั้งคู่ เพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นมาเมื่อคืน... ลู่เหยียนชิง คุณชายตระกูลลู่ ผู้ที่สื่อทุกแขนงในฮ่องกง ต่างยกให้เป็นหนุ่มหล่อ หน้าใส เน็ตไอดอล ผู้วางตนเป็นอินฟลูเอนเซอร์หนุ่มบนโซเชียลมีเดีย สองเท้าเหยียบย่างท่องไปตั้งแต่ผู้คนรากหญ้า ยันชีวิตหรูหรายากหยั่งในผืนแผนดินทุกตารางนิ้วบนเกาะฮ่องกง ปรากฏตัวขึ้นที่โรงแรมวิกตอเรียเพิร์ล ขณะที่เขากำลังสั่งการให้คนของเขา จัดการกับไอ้สุนัขรับใช้โจวเยว่ กับบอดี้การ์ตอีกสี่คนของอลิส หลังจากลูกน้องของเขาเสนอหน้ามารายงานว่า มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งพาอลิสหนีไปได้ “จับพวกมันไปขังไว้ แล้วทรมานพวกมัน จนกว่าเจ้านายของพวกมันจะมาขอร้องฉัน” แววตาทั้งคู่เยียบเย็น มองบรรดาบอดี้การ์ตของอลิสไม่ต่างอะไรจากมดปลวกตัวเล็กๆ ที่ไร้ค่า

“อึม หวานดี ผมชอบ” ลู่เหยียนชิงไม่พูดเปล่า ตวัดปลายลิ้นเลียริมฝีปากเปื้อนน้ำรัก กลืนน้ำลายลงคอหน้าตาเฉยอีกต่างหาก “กินแบบนั้น ไม่คาวรึไง” เขาถามเสียงกระด้าง เป็นเขาคงไม่นึกอยากกินน้ำของใครสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนั้นหรอก “ผมบอกแล้วนี่ว่าหวาน แต่ผมยังไม่อิ่มหรอกนะ อยากกินมันให้น้ำเต็มท้องเลย” “พูดบ้าๆ ออกไปได้แล้ว” “อย่าไล่กันสิ ให้ผมอมให้จนแตกคาปากแบบนี้แล้ว คิดเหรอว่า จะเฉดหัวผมไปง่ายๆน่ะ” ไม่พูดเปล่า ลู่เหยียนชิงยังหยัดกายลุกขึ้นมา โน้มดวงหน้าลงมาประกบริมฝีปากหยักหนากับกลีบปากนุ่มอีกหน เพียงแรกสัมผัส จ้าวหมิงเทียนก็คล้อยตามอย่างว่าง่ายกว่าเมื่อแรกซะอีก “ไฟคุณติดแล้ว ถ้าไม่ให้ผมช่วย คุณต้องเสียเวลาให้ลูกน้องหาคนมาให้อีกนะ ให้ผมช่วยเถอะน่า” เขากระซิบชิดริมหูนี่เอง แล้วซุกไซ้ใบหู ซอกคอให้อย่างเอาใจ มือแข็งแรงไม่อยู่สุขเลื่อนมาบี้เม็ดทับทิมกลางอกหนั่นแน่นอย่างเชิญชวน เพียงแค่นี้เส้นความอดทนของจ้าวหมิงเทียนก็ถึงคราวขาดผึงลงแล้ว เขาดันร่างลู่เหยียนชิงลงกับโซฟาใกล้ๆ จูบซับกลีบปากหยักหนาอย่างเร่าร้อน ก่อนเลื่อนริมฝีปากลงมาสำรวจทั่วทุกอณูกาย ยิ่งคนใต้ร่างครางเสียงหวาน เขาก็ยิ่งได้ใจ ความปรารถน