All Chapters of มาเฟียปลาข่อใหญ่: Chapter 11 - Chapter 20

“เราจะไปไหนกันเหรอคะ” วันนี้หนุ่มไทบ้านลอกคราบมาอยู่ในลุกมาเฟียหล่อมาดร้ายเหมือนในซีรีส์ เขาพาเธอนั่งรถมาด้วยและบอกว่าจะพาไปข้างนอก “จะพาไปดูผับใหญ่ที่กรุงเทพฯสักหน่อย” “วันนี้เปลี่ยนจากคนเลี้ยงควายมาเป็นเถ้าแก่เหรอคะ” เขาไม่ตอบคำถามแต่บรรยากาศกลับไม่ได้ดูอึดอัดอะไร ชายหนุ่มด้านข้างสวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาวสีดำขับผิวให้เขาดูหล่อเหลากว่าเดิม ทั้งผมทรงทูบล็อกสีเดียวกับเสื้อที่ถูกเซตอย่างดีเสริมความเท่ของเจ้าตัวทำเอาบุญแก้วแอบตะลึงอยู่พักใหญ่ แล้วก็ไม่บอกว่าจะพาเข้าเมืองกรุง หญิงสาวก็นึกว่าจะพาไปตลาดเลยใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนธรรมดา ดีอยู่ที่เธอยังพอแต่งหน้าแต่งตาให้มีสีสันอยู่บ้าง กว่าจะมาถึงดวงตะวันก็ลาลับขอบฟ้า รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดตรงโซน VIP ก่อนเขาจะเปิดประตูลงจากรถ บุญแก้วจึงเปิดประตูลงตาม คนตัวเล็กเดินตามหลังร่างสูงต้อย ๆ จนถึงทางเข้าผับขนาดใหญ่ เรือนขายาวก้าวเข้ามาในร้านซึ่งมีแสงไฟหลากสีส่องวิบวับในความมืด เสียงเพลงดังกระหึ่มชักชวนให้ลูกค้าอัดแน่นลุกขึ้นมาเต้นกันอย่างเมามัน “มาคนเดียวเหรอคะ”

“ป้ารำไพทำอะไรคะ” หลังจากเทพทัตออกไปดูงานในไร่ บุญแก้วก็เดินมาดูหญิงอาวุโสที่กำลังรื้อของออกจากห้องชั้นล่างดังตึงตังอยู่เพียงลำพัง “ป้ากำลังรื้อห้องเก็บของน่ะค่ะ ว่าจะทำเป็นห้องสำหรับเด็ก” “เด็ก? เด็กไหนคะ” หญิงสาวคิ้วขมวดเพราะไม่เข้าใจว่าป้าแม่บ้านหมายถึงเด็กที่ไหน ทำไมเธอไม่เห็นรู้เรื่องนี้ เทพทัตเองก็ไม่ได้บอกอะไร หรือจะเป็นหลานของป้ารำไพ? “จะเด็กที่ไหนกันละคะ ก็ลูกของนายน้อยกับนายหญิงนั่นแหละ” “คะ?!” ใบหน้ามนขึ้นสีเลือดฝาดเมื่อป้ารำไพเฉลยว่าเด็กที่เจ้าตัวหมายถึงคือลูกของเธอ “ยังไม่มีหรอกค่ะป้ารำไพ” “นายน้อยขยันทำการบ้านขนาดนั้นจะไม่มีได้ไงคะ อย่าดูถูกน้ำยาของนายน้อยเชียวนะคะหนูแก้ว” ใบหน้ามนขึ้นสีแดงเถือกเมื่อได้ยินประโยคล่าสุดพร้อมด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มส่งมาจากคนพูด แค่เห็นท่าทางของป้ารำไพหญิงสาวก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายคงได้ยินเสียงการร่วมกิจกรรมเอาตัวรอดในป่าใหญ่ของตนกับผู้เป็นสามีแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ “เมียจ๋า วันนี้เรามาขี่ควายกันมั้ย” “ไม่เอา

“คุณเทพทัต กินอันนี้เป็นบ่ อาหารถืกปากบ่” (คุณเทพทัต กินอันนี้เป็นมั้ย อาหารถูกปากมั้ย) ย่าบุญเกิดเอ่ยถามชายหนุ่มร่างสูงที่วันนี้สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสบาย ๆ เขานั่งขัดสมาธิลงบนเสื่อและร่วมวงกินมื้อเย็นกับครอบครัวของเมีย อาหารวันนี้ส่วนมากเป็นกับข้าวบ้าน ๆ พวกหมกดักแด้ใส่หัวปลี แกงสายบัวใส่ปลาทู นึ่งไก่ แจ่วบองสูตรเด็ดของย่า ลาบวัว ซอยจุ๊ ตอนแรกมีกับข้าวแค่สองอย่าง แต่เมื่อเห็นหลานสาวกับหลานเขยมาเยี่ยมพร้อมกับวัตถุดิบอีกมากมาย คนเป็นย่าจึงเข้าครัวไปทำอาหารเพิ่มโดยมีหลานสาวคอยเป็นลูกมือ “ย่ากับพ่อ ตามสบายเลยนะครับ ไม่ต้องเกร็ง” เทพทัตที่สังเกตเห็นผู้อาวุโสสองคนนั่งตัวเกร็งทั้งที่เป็นเจ้าบ้าน ชายหนุ่มจึงเอ่ยปากออกมาตรง ๆ “เกรงใจคุณเทพทัตอยู่แหล่วครับ เป็นเจ้าเป็นนายคนใหญ่โตปานนั้น พวกผมเป็นแค่ซาวบ้านธรรมดา ๆ นึง” บุญเกื้อผู้เป็นพ่อพูดความจริงออกมาจากใจ เขากับผู้เป็นแม่ต่างเกร็งกันทั้งคู่เมื่อเห็นใบหน้าเรียบนิ่งของลูกเขยผู้ลือเลื่องว่าเป็นหัวหน้ามาเฟียมีอิทธิพล เป็นบุญของเขาแค่ไหนแล้วที่ลูกสาวเปรียบดั่

“เป็นไงบ้างคะหนูแก้ว กลับบ้าน” “ก็ดีค่ะป้ารำไพ ไม่คิดว่าคุณเทพทัตจะเข้ากับครอบครัวของแก้วได้ดีขนาดนี้” หลังจากผู้เป็นสามีเข้าไปทำงานในฟาร์มหญิงสาวที่เอาแต่ยิ้มหน้าบานพลันถูกป้าแม่บ้านทักด้วยรอยยิ้ม “นายน้อยรักหนูแก้วมากเลยนะคะ ป้าไม่เคยเห็นนายน้อยเปิดใจให้ใครเลย เพิ่งเห็นหนูแก้วนี่แหละ แล้วก็คุณญา...” “คุณญา?” เสียงเล็กทวนคำของป้าแม่บ้านจนหญิงมีอายุสะดุ้งตกใจเมื่อตระหนักได้ว่าตนหลุดพูดในสิ่งที่ไม่ควรออกไป “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ช่วงนี้ป้าอาจจะเบลอ ๆ เลยพูดอะไรไม่รู้ออกไป” เมื่อเห็นรอยยิ้มแหย ๆ ของคู่สนทนาคิ้วได้รูปพลันขมวดเล็กน้อย บุญแก้วเก็บงำความสงสัยเอาไว้ในใจก่อนจะช่วยป้ารำไพทำความสะอาดบ้านต่อ อยู่ ๆ หญิงสาวกลับรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างไรก็ไม่รู้ “คุณรู้ใช่มั้ยคะว่าฉันเคยมีสามีมาก่อน” หลังจากล้มตัวลงนอนในอ้อมกอดของสามีเหมือนทุกคืน บุญแก้วพลันเอ่ยเปิดประเด็นขึ้น “รู้ อย่าไปพูดถึงไอ้นั่นเลย มีเพชรอยู่ในมือแต่ไม่ใส่ใจ ถ้ามันนึกเสียดายแล้วคิดจะทวงคืนเธอทีหลังก็ลองดู แต่ต้องข้ามศพฉันไ

วันนี้เทพทัตพาภรรยาตัวน้อยมาเดินตลาดประจำจังหวัดซึ่งเป็นที่ดินของเขาทั้งสิ้น มือหนาจับจูงอีกฝ่ายเข้ามาด้านในซึ่งดูสะอาดสะอ้านและเป็นระบบ “อยากได้อะไรซื้อเลยนะ” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดครู่หนึ่งก่อนเสียงแจ้งเตือนจะดังขึ้นมาจากด้านในกระเป๋าผ้าของบุญแก้ว ‘มียอดเงินโอนเข้าบัญชี 10,000 บาท’ มือเล็กหยิบโทรศัพท์ของตนออกมาดูและพบข้อความจากธนาคารโชว์หราทำเอาหญิงสาวตาโตเป็นไข่ห่าน “อะนี่ พกเงินสดด้วย” พรวด! ธนบัตรสีเทาห้าใบถูกควักออกจากกระเป๋าสตางค์สีดำแล้วนำมายัดใส่ในมือขาว “พอมั้ย” “เยอะเกินไปด้วยซ้ำค่ะ” ดวงตากลมมองเงินในมือด้วยประกายระยิบระยับ มันจริงนะตอนที่เราไม่มีเงินหรือมีน้อยเราจะคิดแค่ว่าแต่ละวันมีอะไรกินเพื่อประทังชีวิตบ้าง แต่พอมีเงินเหลือเฟือในมือกลับคิดว่ากินอะไรดีถึงจะอร่อย แบบนี้พวกอาหารหรือขนมอะไรที่เธอเคยอยากกิน หญิงสาวก็สามารถซื้อมันได้ไม่อั้นเลยน่ะสิ “ไม่มีคำว่า ‘เกินไป’ สำหรับเมียของฉัน” มือหนายกขึ้นลูบหัวน้อยของภรรยาก่อนจะหันไปกำชับบอดีการ์ดในชุดส