บทที่ 18: ความรักเปลี่ยนคนได้ แม้แต่เจ้านายมาเฟีย

ซ่า!

เสียงฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างแรงราวกับฟ้ารั่วทำให้หญิงสาวที่นั่งมองท้องฟ้าผ่านประตูกระจกนึกเป็นห่วงสามีที่ยังไม่กลับมาบ้าน

บุญแก้วหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มครึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาสามีผู้ออกไปทำธุระนอกบ้านตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ยังไม่ติดต่ออะไรกลับมา

ตู๊ดด ตู๊ดด~

เสียงสัญญาณดังขึ้นอยู่นานเพราะไม่มีใครรับสายทำให้คนรอทำปากยู่

“หนูแก้วขึ้นไปนอนก่อนดีมั้ยคะ เดี๋ยวนายน้อยทำธุระเสร็จก็คงกลับ”

ป้ารำไพที่นั่งเป็นเพื่อนนายหญิงอยู่ตรงโซฟารับแขกเอ่ยขึ้น แต่หญิงสาวคราวลูกกลับส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้มเป็นกังวล

“ไม่เป็นไรค่ะ ป้ารำไพไปนอนเถอะ เดี๋ยวแก้วรอคุณเทพทัตเอง กลัวกลับมาแล้วยังไม่ได้กินอะไร แก้วจะได้ไปอุ่นกับข้าวให้”

หญิงอาวุโสยกยิ้มอ่อนโยนตอบอีกฝ่าย

“งั้นมานั่งรอนายน้อยด้วยกันนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่อยู่เป็นเพื่อน”

บุญแก้วพยักหน้ารับแม่บ้านผู้ใจดี ถึงเธอขึ้นไปนอนอย่างไรก็ข่มตาหลับไม่ลงอยู่ดี

“อ๊ากกก!”

เสียงร้องอย่างทรมานดังก้องตึกร้างแข่งกับเสียงฝน เท้า