All Chapters of Bound to the Billionaire's Desire: Chapter 91 - Chapter 100

Tahimik ang opisina ni Elena nang gabing iyon, ang uri ng katahimikan na nagbibigay-daan para marinig niya ang mahinang ugong ng aircon, ang pagpitik ng relo sa pader, at ang tuloy-tuloy na pagpatak ng ulan sa labas ng salamin. Late na, pero naroon pa rin siya—nakaupo sa swivel chair niya, may hawak na papel, at nakabukas ang laptop sa harap.Hindi niya naman talaga kailangan pang pagdaanan ang lahat ng reports, pero gusto niyang mauna. Gusto niyang mapatunayan—sa sarili, sa kumpanya, at sa lahat—na hindi siya nadala ng aksidente. Na hindi siya mahina. Na kaya niyang bumangon at mas magningning pa.Habang sinusuri niya ang financial projection para sa susunod na quarter, biglang nag-vibrate ang phone niya sa tabi ng laptop. Isang message notification. Walang pangalan—unknown number. Pero nang mabasa niya ang unang linya sa lock screen, agad kumunot ang noo niya. May isang taong may ganitong klaseng salita lang.Si Veronica.Hinila niya ang phone at binuksan ang message.VERONICA:Uy,

Simula nang gabi na nag-usap sila sa mansion, hindi na tumigil si Nathan sa pagpapakita ng pag-aalala. Hindi agresibo. Hindi rin pilit. Pero halatang sinusubukan nito, araw-araw, tahimik at buong pasensiya—isang lalaking unti-unting natutong lumapit nang hindi nanggigipit.Pag-ising ni Elena kinabukasan, una niyang nakita sa bedside table ay isang maliit na bouquet ng white roses—hindi pulang rosas, dahil alam ni Nathan na ayaw niyang masyadong flashy. Malinis. Simple. At sa loob ng mga petals, nakasingit ang isang maliit na folded note.“Good morning. I hope today is kinder to you. —N”Hindi siya ngumingiti, pero napansin niyang hindi na rin siya nabibigla.Sanay na ba ako? tanong niya sa sarili.Pero agad niyang iniligpit ang rosas at nagpatuloy sa routine, ayaw hayaang makadagdag sa emosyon.Pagdating sa trabaho, laging may naghihintay sa mesa niyang paper bag mula sa paborito niyang café—hot latte na may dalawang shot, at almond croissant. Palagi ring may maliit na sticky note.“F

Tahimik ang umaga sa mansyon, isang uri ng katahimikan na hindi malamig pero puno ng mahiwagang tensyon—parang hinihintay ang isang bagay na hindi pa dumarating. Nasa veranda si Elena, nakabalot ng malambot na kumot habang umiinom ng mainit na tsaa. Ang sikat ng araw ay tumatama sa kanya, pero ang loob niya ay hindi pa rin lubos na maliwanag. Marami pa ring iniisip, marami pa ring sugat na hindi pa naghihilom.Hindi nagtagal ay kumatok si Manang Liza, may dalang isang malaking kahon na may pulang ribbon.“Ma’am Elena… dumating po ulit,” ani nito, may bahagyang ngiti.Alam na agad ni Elena kung kanino galing iyon—halos araw-araw na itong nangyayari.Pagkalagay ni Manang Liza sa mesa, marahan niyang tinali ang ribbon at inangat ang takip. Naroon na naman ang mga paborito niyang puting rosas, nakahanay nang maayos at may kasamang maliit na sulat.Tulad ng nakaraang linggo, pare-pareho ang laman: pagsisisi, paghingi ng tawad, at pangakong babawi.Pinulot niya ang maliit na note.“I won’t

Ang lungsod ay tahimik sa simula ng umaga, ngunit sa loob ng mansyon ni Nathan, tila isang bagyo ang nangyari. Si Elena ay nakaupo sa living room, naka-yoga pants at simpleng t-shirt, habang hawak ang phone niya at nagbabasa ng mga notisya sa media. Ngunit isang headline ang kumutkot sa kanyang mga mata at biglang nagdulot ng tensyon sa dibdib niya:“EXCLUSIVE: CCTV Footage Reveals Veronica Ruiz’s Involvement in Attempted Accident Targeting Designer Elena Arguelles.”Hindi niya akalain. Ngunit habang binabasa niya ang buong artikulo, tila naninindigan sa harap niya ang bawat salita. May mga screenshot ng CCTV footage na ipinakita ang isang itim na SUV na nagmaneho nang mabilis sa lugar ng aksidente, at ang plate number… hindi maikakaila. Ipinapakita ng report na ang plate number ay nakarehistro kay Veronica Ruiz.Pumunta sa kanyang isip ang lahat ng nangyari sa nakaraang mga linggo. Ang galit, sakit, at kawalan ng kapanatagan—lahat ng iyon ay may dahilan. At sa gitna ng lahat, si Nath

Matapos ang kanilang tahimik ngunit puno ng damdamin na pag-uusap sa dinner, hindi agad bumaba sa rooftop si Elena at Nathan. Sa halip, naglakad sila sa gilid ng terrace, pinagmamasdan ang kumikislap na lungsod sa ilalim nila. Ang malamig na hangin ng gabi ay dahan-dahang dumampi sa kanilang mga mukha, nagdadala ng kakaibang kaginhawahan, tila ba ang bawat hinga ay nagwawasak ng mga tensyon at galit na nanatili sa nakaraan.“Alam mo…,” simula ni Nathan, habang nakatingin sa skyline, “parang… lahat ng nangyari, kahit sobrang sakit, ngayon lang natin nare-realize kung gaano natin pinahahalagahan ang isa’t isa.”Tumango si Elena, kahit bahagya pa rin ang kanyang cold expression.“Yes… I feel that too. Pero hindi ibig sabihin na lahat ng bagay na nangyari… mababalewala.”“I know,” sagot ni Nathan, dahan-dahan niyang hinalikan ang tuktok ng kamay ni Elena, isang simpleng gesture pero puno ng pag-aalaga. “Pero tonight… let’s just enjoy. Let’s leave the past behind, kahit sandali lang.”Napa