All Chapters of Bound to the Billionaire's Desire: Chapter 71 - Chapter 80

Tahimik ang opisina ni Elena. Ang lungsod sa labas ay naglalaro sa kanyang mga mata, kumikislap sa dilim ng gabi na parang nagpapahiwatig ng mga posibilidad, ngunit sa kabila nito, ramdam niya ang bigat ng mundo na halos sumabog sa kanya nitong nakaraang araw.Ngunit sa kabila ng tensyon at mga banta, may kakaibang kapayapaan na bumabalot sa kanya—isang kapayapaan na hindi niya naranasan bago. Ito ay hindi dahil wala na ang panganib—hindi, si Vanessa ay palaging present sa isip niya. Ngunit dahil naramdaman niya ang proteksyon ni Nathan, ang tiwala sa sarili niya, at ang suporta ng mga taong tunay na naniniwala sa kanya.Lumakad siya patungo sa malaking bintana ng opisina, nakasandal sa frame nito habang nakatitig sa cityscape. Ramdam niya ang malamig na simoy ng hangin mula sa bukas na bintana, pero ang init ng determinasyon ay unti-unting pumupuno sa dibdib niya.“Hindi ako nag-iisa,” bulong niya sa sarili. “May Nathan ako. May Aya at Mia. May team ako na handang tumulong. At higit

Tahimik ang penthouse office ni Nathan, ngunit sa loob niya, tila bumubulusok ang alon ng galit at pagkabigla. Hindi niya matanggap ang eksena na nakita ni Elena—ang halik niya kay Veronica, na hindi niya ninais na makita ng asawa niya. Ang problema: sobrang bilis ng pangyayari. Ang plano ni Veronica ay laging mabilis, calculated, at ngayon, dumating ang timing na hindi niya kontrolado—saktong pagpasok ni Elena sa opisina. “I should’ve known she’d strike the moment Elena arrived,” bulong niya sa sarili, habang pinipisil ang mga daliri sa gilid ng mesa. Hindi siya nagalit kay Elena—siya ang biktima ng pangyayaring iyon. Ang galit niya ay kay Veronica at sa sitwasyon. Ini-rewind niya ang bawat segundo sa isip: dumating si Veronica, mabilis, confident, walang pakialam sa paligid. Nathan ay walang pagkakataon na pigilan ang instant na halik. Mabilis ang timing—walang warning, walang panahon para iwasan. Kahit ilang hakbang lang bago pumasok si Elena, iba na ang hangin sa opisina, iba a

Ang apartment ni Elena ay tahimik, pero sa loob niya, nagngangalit ang bawat emosyon na hindi niya maipaliwanag. Ang nakitang halik nina Nathan at Veronica sa opisina—kahit na alam niyang may paliwanag—ay hindi basta mawawala sa kanyang isipan. Ang puso niya ay parang pinipiga, ang dugo ay kumakulo sa galit at pagkabigla. Tumayo siya sa sofa, hinawakan ang ulo niya sa dalawang kamay, at huminga nang malalim. Pero hindi nakatulong ang malalim na hininga. Ang sama ng loob at pagkabigla ay parang alon na hindi kayang pigilan. “Hindi… hindi ko siya mapapatawad,” bulong niya sa sarili, at ramdam niya ang init ng luha na halos pumatak. Sa puntong iyon, dumating si Nathan sa pinto ng apartment, mabilis at determined. “Elena, please, pakinggan mo ako,” tawag niya, may urgency sa boses. Hindi siya lumingon. Tumayo siya sa gitna ng sala, nakatayo parang pader sa harap ng lalaki. “Hindi, Nathan. Hindi ko kayang pakinggan ang kahit ano sa’yo ngayon.” Nathan lumapit, ngunit hindi pa rin siya

Tahimik ang penthouse office ni Nathan. Ang liwanag mula sa lungsod ay dahan-dahang pumapasok sa malalaking bintana, ngunit sa loob, may ibang liwanag na naglalaro sa kanyang isipan—isang liwanag ng pangamba at pagkabahala.Biglang tumunog ang kanyang phone. “Sir Nathan,” ang boses ni Mia sa kabilang linya, maingat pero may halong kaba.“Hi, Mia. Ano’ng nangyari?” tanong ni Nathan, ramdam ang tensyon sa kanyang boses.“Sir… uh… gusto ko lang po sanang malaman… nasaan po si Ma'am Elena? Hindi po siya pumasok sa opisina ngayon,” sabat ni Mia, medyo nanginginig.Tumigil sandali si Nathan, parang hindi makapaniwala. Hindi pumasok? Bakit hindi siya nag-text, hindi nag-email, hindi nagbigay ng kahit anong abiso? Biglang kumulo ang init sa dibdib niya—hindi dahil sa galit, kundi sa pagkabahala.“Wha—hindi siya pumasok?” ulit niya, halos di makapaniwala sa narinig. Ramdam niya ang mabilis na pagtibok ng puso, ang kaba na hindi niya naranasan sa matagal na panahon.“Wala po akong alam, Sir Nat

Tahimik ang paligid sa ospital, pero para kay Elena, ang mundo niya ay gumuho at bumalik sa lahat ng nangyari bago siya narito. Nakahiga siya sa kama, may bandages sa braso at binti, at ang bawat galaw niya ay nagdudulot ng kirot—pero mas masakit ang damdamin niya kaysa katawan. Ramdam niya pa rin ang adrenaline na tumatakbo sa bawat ugat. Naiisip niya kung paano niya nagawa iyon—paano niya nawala sa sarili at nadapa sa ganitong sitwasyon. Bumalik sa isip niya ang huling bahagi ng araw—ang init ng galit, ang tensyon na hindi niya mapigilan. Ang nakikita niya sa opisina… sina Nathan at Veronica, dikit na dikit sa halik. Ang bawat detalye ay nanatili sa kanyang isipan. Para bang bawat segundo ay sinusunog ang kanyang dibdib. “Nakita ko… talaga ko silang nakita,” bulong niya sa sarili, ramdam ang pait sa dila. “Hindi ko maipaliwanag… pero sakit… sobra ang sakit.” Hindi niya naisip kung paano niya napalabas ang sarili mula sa building. Ang puso niya ay mabilis, ang isip niya ay gulo.