All Chapters of Marreid to the secret Billionaire: Chapter 31 - Chapter 40

Tahimik na gabi, pero hindi mapakali si Adrian. Habang palabas sila ni Calestine mula sa maliit na café na lagi nilang tinatambayan, may naramdaman siyang kakaiba. Sanay siya sa ganitong pakiramdam — ‘yung parang may mga matang nakasunod sa bawat kilos niya. Bilang CEO, madalas may nagmamanman dahil sa negosyo. Pero iba ngayon. Ibang presensya. Habang nakahawak siya sa likod ni Calestine, naglakad sila papunta sa sasakyan. “Ang tahimik mo,” sabi ni Calestine habang binubuksan ang pinto ng kotse. “May napansin lang ako,” sagot ni Adrian. “Naku, baka gutom ka lang. Kanina pa tayo naglalakad—” “Hindi gutom ‘to,” putol ni Adrian. “Someone’s watching.” Napatingin si Calestine sa paligid, pero agad siyang hinawakan ni Adrian sa braso. “Huwag kang lilingon. Sumakay ka muna.” “Ha? Adrian, baka naman nagi-imagine ka lang?” “Trust me.” Tahimik na sumunod si Calestine. Habang pinapandar ni Adrian ang sasakyan, sinulyapan niya sa rearview mirror. At ayun — isang lalaking naka-hoodie, n

“Grabe, Ma! Nakakatawa ‘tong nabasa ko!” halos maiyak sa tawa si Margaux habang nakatambay sa veranda ng Navarro mansion, hawak ang phone at kape. “Sikat na sikat na si Calestine sa group chat ng mga taga-office namin!” Nagkibit-balikat si Margarita habang nag-aayos ng mga alahas. “Ha? Bakit naman?” “Tingnan mo ‘to,” sabi ni Margaux sabay lapit ng phone sa kanya. “May nag-post daw sa anonymous office page — ‘Yung tipong independent kuno, may asawa pala pero lowkey at ordinaryong lalaki lang!’” sabay tawa nang malakas. “Ang caption pa: ‘Not all fairy tales end with a prince, some end with a janitor!’” Sumabog sa tawa si Margarita. “Oh my God! Sino kayang nag-post niyan? Ang witty! Parang ikaw!” Nagkunwaring inosente si Margaux. “Who knows, Ma? Maybe may secret admirer akong matalino rin.” Ngumiti siya, halatang siya talaga ang pasimuno. “Kawawa naman ‘yung bata,” sabi ni Margarita na kunwari ay may awa, pero may halong ngisi sa labi. “Akala mo noon, ‘yung mga simpleng kilos niya

Hindi pa rin humuhupa ang inis ni Adrian kahit ilang oras na ang lumipas. Ang bote ng scotch ay halos paubos na, at ang mga mata niya ay namumula—hindi lang dahil sa alak, kundi sa galit na pinipigilan niyang sumabog. Kanina pa siya pabalik-balik sa sala, may hawak na baso, habang paulit-ulit na binubulong sa sarili: “Akala nila simpleng tao lang ako… Akala nila pwede nilang apihin si Calestine…” Pinuno niya ulit ang baso. Isang lagok. Sunod-sunod. Napasinghap siya sa hapdi ng alak, pero imbes na umatras, lalo lang siyang uminit ang ulo. “Hindi nila alam…” mariin niyang sabi, habang nakatingin sa litrato ni Calestine sa cellphone niya. “Hindi nila alam kung sino talaga ako. Pero isang araw—isang araw, magbabayad sila sa lahat ng ginawa nila sa’yo.” Tumama ang baso sa mesa nang malakas, dahilan para umalingawngaw sa buong unit ang tunog ng salamin. Pero hindi siya alintana. Kinuha niya ang jacket niya, pero agad din niyang ibinagsak ulit sa sofa. “Hindi, Adrian,” bulong niya

Ang unang sinag ng araw ay pumasok sa condo, pinapadama ang banayad na init sa loob ng silid. Tahimik ang buong unit, maliban sa malumanay na hilik ni Adrian sa tabi ni Calestine. Dahan-dahan, nagising si Adrian. Ang katawan niya ay medyo masakit pa mula sa gabing panay alak, ngunit ang nakikita niyang tanawin ay walang kasing halaga. Nakahiga sa tabi niya si Calestine, ang buhok ay bahagyang nakalugay sa unan, mukha ay payapa at relaxed, halos hindi nakikinig sa mundong abala sa labas. Napangiti si Adrian, bahagyang napatingin sa kanya at muling inalala ang gabing iyon. Ang kanyang sarili ay napagod sa galit at frustrasyon sa mga taong nananakit kay Calestine, pero ang pagkalinga at dedikasyon ng babae sa kanya, kahit sa kabila ng sitwasyon niya, ay nagbigay sa kanya ng kakaibang init sa dibdib. “Paano ko ba siya mapapasalamatan?” bulong niya sa sarili. Dahan-dahan niyang iniangat ang ulo, tinignan ang bawat detalye ng mukha ni Calestine — ang maamong kilay, ang bahagyang nakatun

Pagkababa ni Calestine mula sa sasakyan ni Adrian, hindi niya na inalintana ang nanlalamig na hangin ng umaga. Gusto lang niyang makauwi, makapagpahinga kahit saglit, at huwag munang isipin ang bigat ng kagabi—lalo na ang pag-aalaga niya kay Adrian hanggang tuluyang mahimbing ito sa kalasingan. Pero bago pa man niya mabuksan ang gate, bumungad na sa kanya ang boses na parang sirang plaka. “Ay, ayan na siya!” sigaw ni Maragux, nakaabang sa may pinto, nakataas ang kilay na parang dating artista na hindi natuloy ang career. “Nakarating na ang prinsesa! Sasakay-sakay pa sa mamahaling kotse!” Kasunod nito si Margarita, nakapamewang, parang may hawak na listahan ng lahat ng kasalanan niya. “Hindi ka pa ba nahihiya, Calestine? Ibang klase ka rin. May naghatid sa’yo na ganyan kamamahal ang sasakyan tapos ang business mo palugi?” Huminto si Calestine sa harap nila—pero hindi siya katulad ng dati. Hindi siya yung tatahimik. Hindi siya yung iiwas.Hindi siya yung manginginig. Ngay