บททั้งหมดของ อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ: บทที่ 31 - บทที่ 40

Chapter 31 “เอยช่วยพี่ยกของได้ไหม มันมีหลายถุงน่ะ เราจะได้ไปไร่ชวนชมเร็วๆ” ยศพลพูดกับคนที่นั่งรถมาด้วย “ของอยู่ท้ายรถ” “เหมือนบ้านไม่มีคนอยู่เลยนะคะ” หล่อนอดถามไม่ได้ “คุณลุงพี่อยู่น่ะ ท่านเป็นคนนอนเร็ว สองทุ่มก็นอนแล้ว และเวลานอนก็จะไม่เปิดไฟสักดวงอย่างที่เห็นนี่แหละ พี่มีกุญแจ ไม่ต้องเรียกท่าน แค่เอาของไปเก็บในบ้านก็กลับเลย” เขาตอบ “พี่ไปเปิดบ้านก่อนนะ จะได้เปิดไฟ มืดสนิทแบบนี้มองอะไรไม่ค่อยเห็น” ว่าแล้วก็ลงจากรถ เดินไปยังตัวบ้าน จัดการเปิดประตูบ้าน และเปิดไฟด้านล่าง จากนั้นเดินกลับมายังรถยนต์ที่มีณศรินทร์นั่งอยู่ “ไปเอย ช่วยพี่ขนของหน่อยครับ” ณศรินทร์ก้าวลงจากรถ เดินไปยังท้ายรถที่มีถุงหลายใบวางอยู่ หล่อนถือไปเพียงสองถุง แต่ไม่เดินนำหน้าเขา ให้ยศพลเป็นคนเดินนำ ส่วนตนเดิมตามอย่างระวังตัว คนจ้องย่อมได้เปรียบคนระวังตัว หลังจากทั้งสองวางถุงลงบนพื้นบ้าน ณศรินทร์รีบหมุนตัว หมายก้าวเดินออกจากบ้าน หล่อนย่างเท้าไปเพียงสองก้าว ร่างสวยถูกลำแขนยศพลโอบรัดทางด้านหลัง ก่อนยกร่างหล่อนขึ้นสูง พาหล่อนไปยังโซฟา “ว้าย! ปล่อยนะ ปล่อย

Chapter 33 “หรือว่าป้าจะกลับมาก่อนกำหนด” ยศพลคิดว่าเป็นเช่นนั้น ซึ่งคิดผิด นัยน์ตายศพลเบิกกว้าง เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของกรชวิลก้าวเข้ามาในบ้าน ท่าทางอีกฝ่ายน่าเกรงขามมาก รัศมีความน่ากลัวแผ่กระจายรอบตัว พลังอำมหิตถูกส่งมายังร่างยศพล “พี่ยักษ์” “เออ ไอ้ระยำ มึงคิดทำชั่วกับเมียกู มึงไม่ได้ตายดีแน่” สถานะณศรินทร์จากปากกรชวิล เรียกความตกใจให้คนได้ยินมาก หน้ายศพลที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดซีดเผือด หัวใจเต้นแรง หากรู้มาก่อนว่า กรชวิลมีความสัมพันธ์ใดกับณศรินทร์ ยศพลไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับหล่อนเด็ดขาด “เดี๋ยวพี่ ไม่ใช่อย่าง...ผลัก ผลัก ผลัก โอ๊ย ผลัก ผลัก” ยศพลพูดได้เพียงแค่นี้ ทั้งกำปั้นและเท้ากรชวิล ประเคนไปบนหน้า บนตัวยศพล เสียงคนถูกทำร้ายมีแต่เสียงร้องเจ็บ ดังตามจังหวะการปล่อยมวยไทย “พี่ยักษ์ โอ๊ย...ฟัง...โอ๊ย...ฟังผมก่อนพี่...ผมไม่ได้ตั้ง...โอ๊ย...อะ...โอ๊ย” ยศพลพูดไม่จบประโยค ตั้งใจบอกความจริงว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแผนการของใคร คนคิดชั่วทำชั่วไม่มีทันได้พูด กรชวิลที่ตกอยู่ห้วงแรงโทสะ สาดความเจ็บปวดให้ยศพลต่อเนื่อง กรชวิลเห็นไม้เบสบอลบนพื้น จึงหยิบม

Chapter 35“เพราะแกรักออยไม่พอล่ะมั้ง ทำให้ไม่อยากแต่งงานกับออย หรือไม่ก็มีผู้หญิงอื่นในใจ และอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม” วิรัชพูดในวงกว้าง ไม่ให้ลูกชายจับพิรุธได้ว่า ตนล่วงรู้ความลับกรชวิลฉุกใจกับประโยคนี้ เพราะตรงกับความรู้สึกเขาเหลือเกิน เวลานี้เขามั่นใจเกินร้อยว่า ในหัวใจมีหญิงสาวคนใดครอบครอง แต่เขาเปิดเผยให้ใครรู้ไม่ได้ ยิ่งปนัดดา ยิ่งบอกไม่ได้“ก็ประมาณนั้นครับ” กรชวิลตอบ สีหน้าเศร้า ไม่ต่างกับน้ำเสียง“บอกให้แม่แกรู้เรื่องนี้ไหมล่ะ บอกไปสิ เผื่อแม่แกจะเปลี่ยนใจ”“บอกไปก็เท่านั้นครับ คุณแม่ไม่มีวันยอมให้ผมแต่งงานกับคนอื่นแน่ครับ มันไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยซ้ำ” พูดจบก็ถอนหายใจ “อีกอย่างผมคงขัดใจคุณแม่ไม่ได้ ผมไม่อยากให้คุณแม่ผิดหวัง เสียใจหรือผิดหวังใจตัวผมครับ”วิรัชสะอึก พูดไม่ออก เขารู้ความหมายในคำพูดประโยคนี้ เขาตบบ่าลูกชายเบาๆ พรางถอนหายใจ วิรัชอยากเอ่ยประโยคนี้ หากพูดออกไป กรชวิลต้องรู้แน่ว่า ความลับที่คิดปกปิด มีคนรู้“พ่อขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้แม่แกเสียใจ ผิดหวัง จิตใจเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ถึงได้พานเกลียดเอย”ประโยคที่วิรัชเอ่ย จึงเป็นประโยคนี้“พ่อเข้าใจ” วิรัชมองหน

Chapter 37 อีกด้านหนึ่ง ปนัดดามองมือถือตนเองด้วยสายตาแข็งกร้าว จ้องมองบุตรชายคนโตที่เดินเข้าไปในบ้านพักณศรินทร์ นางบำเรอลับ ที่นางมอบความเกลียดชังให้แบบไม่ลดระดับ กลับเพิ่มมากขึ้นทุกวินาที ยิ่งรู้เรื่องนี้ นางยิ่งชิงชัง คิดกำจัดณศรินทร์ที่มีแม่เป็นผู้หญิงสารเลว แย่งผัวชาวบ้าน นางรอไม่ได้ ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ลับนี้เกิดขึ้นอีก และไม่มีวันยอมให้อรัญญาเป็นภรรยาหลวง โดยมีณศรินทร์เป็นภรรยาน้อย ก่อนกรชวิลกับอรัญญาแต่งงานกัน นางต้องจัดการณศรินทร์ให้พ้นไปจากชีวิต คิดได้ดังนั้น ปนัดดาโทรศัพท์หาวิรัชทันที วันนี้ณศรินทร์ต้องไปจากไร่ชวมชม...ไปแล้วไปลับไม่กลับมา21.00 น. ณศรินทร์เดินถือกะละมังน้ำอุ่นขึ้นมาบนชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ หลังจากเจ้าของห้องมาเปิดประตู หล่อนเดินเข้าไปข้างใน ทำหน้าที่บีบนวดให้ปนัดดาเหมือนเคย หล่อนทำหน้าที่อย่างดี บีบนวดให้ปนัดดาผ่อนคลาย แต่ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อตนได้ “แกเคยคิดบ้างไหมว่า ถ้าไม่อยู่ที่นี่ แล้วแกจะไปอยู่ไหน” ปนัดดาถาม คนถูกถามชะงักไปเพียงนิด แต่ก็มีคำตอบ “ออกไปหาบ้านเช่าอยู่ค่ะ ท

Chapter 39 “ฮือ...ฮือ” ณศรินทร์ร้องไห้โฮ ไม่คิดว่าความเกลียดชังที่ปนัดดามีต่อตน จะมากมายถึงเพียงนี้ ถึงขั้นสั่งฆ่าตน ดีที่ว่าวิรัชค้านแผนปนัดดา พูดโน้มน้าวให้แค่ดันณศรินทร์ออกไปจากชีวิตก็พอ ซึ่งปนัดดายอมอ่อน ความจริงที่ได้รับรู้ ทำให้หล่อนตระหนักว่า คนในบ้านหลังนั้น ไม่มีใครสักคนที่ต้องการหล่อน ไม่มีเลย แม้แต่บุรุษที่หล่อนรักสุดหัวใจ วิรัชเห็นณศรินทร์ร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยนแล้วสงสารจับใจ เขาขยับตัวเข้าไปใกล้อีกหน่อย รั้งร่างเศร้าโศกเสียใจเข้ามากอด แม้ว่าเขาติดค้างปนัดดาเรื่องความผิดในอดีต แต่ก็ไม่คิดทำร้ายคนดีๆ แสนน่าสงสารคนนี้ ตรงกันข้าม เขากลับช่วยเหลือให้หล่อนพ้นจากบ้านหลังนั้นมากกว่า “ลุงผิดเอง ลุงเป็นต้นเหตุทำให้หญิงเกลียดชังเมียน้อย หญิงเลยพานเกลียดแม่ของเอย ก่อนที่ความเกลียดนั้นเผื่อแผ่มาถึงเอยด้วย ทั้งที่แม่และเอยไม่มีส่วนผิดใดใดสักนิดเดียว และแม้ช่วงหลังๆ เราไม่ได้เจอกันบ่อย ไม่ได้พูดคุยกัน แต่ลุงก็รักเอย เอ็นดูเอย ลุงทำร้ายเอยไม่ลงหรอกลูก” คือความรู้สึกจากหัวใจวิรัช “ไปจากที่นี่นะลูก ไปจากที่นี่ แล้วไม่ต้องกลับมาอีก ทำให้เหมือนกับว่า เอยไปจากชี