บททั้งหมดของ อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

Chapter 21 บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียว ขนาดไม่ใหญ่มาก เหมาะกับการอยู่คนเดียว มีห้องโถงที่มีเพียงโซฟากลางเก่ากลางใหม่ตั้งอยู่ ทีวีขนาดสามสิบสองนิ้ว ตู้เย็นขนาดห้าจุดสองคิวตั้งอยู่ทางด้านขวามือ ห้องน้ำอยู่ติดกับห้องครัวเล็กๆ ทางด้านซ้ายคือห้องนอน ณศรินทร์เข้าไปในห้องนอน โดยมีร่างหนาเดินตามมาด้วย หลังจากวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง หล่อนเปิดแอร์ เดินไปหยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนราวไม้ ไม่คิดหยิบชุดนอนมาสวมใส่ เนื่องจากหล่อนจะใส่มันก็ต่อเมื่อ เขาออกไปจากห้องนี้ จากนั้นก็เดินออกจากห้องเพื่อไปอาบน้ำ กรชวิลทำตัวสบายๆ ราวกับว่าอยู่ในห้องตนเองง เขาถอดเสื้อและกางเกงยีนส์ออกจากตัว เหลือเพียงชั้นในที่ปกปิดปราการชาย เอนตัวนอนเล่นมือถือ รอณศรินทร์อาบน้ำเสร็จ ขณะกึ่งนั่งกึ่งนอนเล่นมือถือ กระเป๋าสะพายณศรินทร์ที่วางไว้หมิ่นเหม่ ตกลงมาบนพื้น ความที่หล่อนไม่ได้รูดซิปกระเป๋าไว้ ทำให้ถุงใส่ถุงยางอนามัยโผล่ออกมานอกกระเป๋า คราแรกกรชวิลไม่สนใจ แต่เหตุใดมิทราบได้ คล้ายกับว่ากระเป๋าหล่อนมีแรงดึงดูด เขาวาดเท้าลงบนพื้น ลุกเดินมายังกระเป๋าใบนั้น หยิบมันขึ้นมา แล้วเปิดดูของด้

Chapter 23เสียงเคาะประตูบ้านดังหลายครั้ง ณศรินทร์ที่กำลังนั่งแปรงผมหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ลุกเดินไปเปิดประตูด้านนอก หล่อนมองหน้าคนยืนอยู่หน้าบ้าน ก่อนเบี่ยงตัวให้อีกฝ่ายเดินเข้ามา“ฉันส่งข้อความบอกแกตั้งแต่ตอนเก้าโมงแล้วว่า ให้เอาถุงยางไปให้ที่ห้อง ทำไมถึงไม่ทำตามคำสั่ง” อรัญญาโวยวายใส่พี่สาว“พี่ไม่ค่อยสบาย ปวดหัว ไม่ได้แตะมือถือเลย”ณศรินทร์ตอบ อรัญญามองหน้าผู้พูด ที่ไม่มีความโป้ปด เนื่องจากสีหน้าณศรินทร์บ่งบอกว่า ไม่สบายจริง“แล้วของอยู่ไหน ฉันไปเอาเอง ให้แกเดินไป กลัวจะเป็นลมตาย”แม้เห็นว่า ณศรินทร์ไม่สบาย ทว่าอรัญญาไม่คิดถามไถ่ หล่อนไม่สนใจด้วยซ้ำไป“อยู่ในกระเป๋า ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง” อรัญญาเดินไปยังห้องนอน ณศรินทร์ไม่ได้เดินตามไป หมุนตัวนั่งบนโซฟา เพราะเกิดอาการเวียนหัวห้องนี้อรัญญาเข้ามาหลายครั้ง จึงเดินไปหยิบของที่ตนฝากพี่สาวซื้อโดยง่าย ขณะหยิบถุงใส่เครื่องป้องกันหลายกล่อง ก่อนหย่อนมันใส่กระเป๋าที่ตนสะพายมาด้วย กันคนเห็นว่า ตนถือถุงใส่สิ่งนี้มาทำไม สายตาเหลือบไปเห็นเข็มขัดที่ตกบนพื้นข้างเตียง ในระยะสายตาไม่กี่เมตร หล่อนมองเห็นมันถนัดตา และจำได้ดีว่า เป็นของใคร เพราะอรัญญาเป็นคนซ

Chapter 25ตอนเช้ากรชวิลหาคำตอบที่อยากรู้ คนแรกที่เขาคิดว่า มีความสัมพันธ์กับณศรินทร์คือ ยศพล กรชวิลคิดวิธีถามข้อมูลจากยศพล โดยไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย ด้วยการพูดถึงเรื่องงานที่มารดาของพวกเขาคิดทำร่วมกัน ก่อนถามยศพลว่า เมื่อวานพาณศรินทร์ไปไหน คำตอบคือ กินข้าวกับไปเที่ยวผับ เป็นคำตอบเหมือนกับณศรินทร์บอกตนณศรินทร์ไม่ได้โกหก...แล้วเครื่องป้องกันเหล่านั้น หล่อนซื้อมาทำไมหรือว่า ใช้กับคนอื่น กรชวิลคิดได้ทางเดียว แต่เมื่อนึกย้อนถึงคำพูดณศรินทร์ที่ว่า ตนจะใส่ใจทำไม เมื่อความสัมพันธ์ลับนี้ไม่มีข้อตกลงว่า เขาหรือหล่อนจะมีคนอื่นไม่ได้ใช่...ต่างฝ่ายต่างมีคนอื่นได้ทว่าสำหรับณศรินทร์ ไม่ได้...หล่อนต้องมีเขาคนเดียวขณะกำลังนอนกอด นอนมองหน้าณศรินทร์ เปลือกตาเขาค่อยๆ ปิดลง จนในที่สุดก็หลับตามสาวร่างเล็ก ทั้งที่เขาไม่เคยนอนกลางวัน แต่เหตุใดไม่ทราบได้ ดันเผลอหลับซะงั้นหลับแบบนี้กรชวิลมีความสุขใจอย่างบอกไม่ถูก...หลับโดยกอดณศรินทร์แนบกาย 17.30 น. อรัญญามารีสอร์ท ด้วยเหตุผลที่ว่าติดต่อกรชวิลไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นทางมือถือ ทางไลน์ หรือแม้แต่โทรศัพท์มาที่ห้องทำงานเขา โทรถามกิตติลูกน้องคนสนิ

Chapter 27 คืนนี้ท้องฟ้าเปิด พระจันทร์กลมโตลอยเด่นบนท้องฟ้าสีทะมึน รายล้อมด้วยพรรณรายกระจายโดยรอบ อากาศดีมาก ไม่หนาวเกินไป ไม่ร้อนอบอ้าว มีลมพัดโชยเย็นๆ มาปะทะกาย นำพาความสดชื่นสู่หัวใจหญิงสาวที่กำลังนั่งมองดูดาว อยู่บนเนินเขาลูกเตี้ย ห่างจากบ้านพักของตนราวหนึ่งร้อยเมตร “ยายจ๋า เอยคิดถึงยายจ้ะ” ณศรินทร์เอ่ยเสียงเบา นัยน์ตามองท้องฟ้า แล้วยิ้มบาง ราวกับว่าส่งยิ้มให้ยายแอ๋ว ที่ไม่ได้เจอกันนานหลายเดือน ได้แต่ส่งของไปให้ และโทรสอบถามอาการป่วยของยายเท่านั้น ณศรินทร์หวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต ในวันที่หล่อนมีความสุขกับบิดามารดาและยายแอ๋ว ช่วงเวลานั้นหล่อนคิดว่า เป็นช่วงที่ดีที่สุดในชีวิต มีแต่เรื่องราวที่น่าจดใจ นึกถึงทีไรรอยยิ้มเกิดขึ้นบนดวงหน้า และเปรียบเสมือนเป็นยาวิเศษ รักษาหัวใจช้ำๆ ดวงนี้ ทว่าหลังจากคนที่รักมากที่สุดจากโลกนี้ ชีวิตณศรินทร์พลิกผัน หน้ามือเป็นหลังมือจนถึงทุกวันนี้ ความรู้สึกเดียวที่หล่อนได้รับคือ ความทุกข์ใจนำพาความเสียใจ เจ็บปวดมาสู่อุราทับถมกันจนเป็นกำแพงสูง เป็นปราการอันแข็งแรงมาก ที่ไม่คิดว่า จะพังทลายลงมา ขณะทอดสายตามอ

Chapter 29 “พี่กรพามากินข้าวค่ะ ตอนแรกตั้งใจไปดูหนัง แต่ลูกชายพี่กรท้องเสีย พี่กรเลยต้องไปดู ตอนนี้เอยกำลังกลับบ้านค่ะ” หล่อนตอบให้เคลียร์ เขาจะได้ไม่ถามต่อ “อีกสักยี่สิบนาที ฉันจะถึงตัวเมือง เธอไปรอฉันที่หน้าห้างล่ะกัน ฉันจะไปรับ แค่นี้นะ”กรชวิลตัดสาย ไม่รอให้ณศรินทร์ตอบรับหรือปฏิเสธ ณศรินทร์ถอนหายใจ ไม่อยากทำตามก็ต้องทำ ห้างที่เขานัดหมาย อยู่ห่างจากร้านอาหารที่ปรกรณ์พามากินไม่มากนัก หล่อนเลือกใช้บริการรถสองแถว เพื่อพาตนไปยังห้างนั้น ณศรินทร์ก้าวลงจากรถสองแถว เมื่อนำพาหล่อนมาถึงจุดหมาย หล่อนเดินเข้าไปในตัวห้าง เพื่อเข้าห้องน้ำ ระหว่างทางไปจุดหมาย หล่อนคิดถึงยายแอ๋ว พานให้นึกถึงคำสัญญาของกรชวิลที่ว่า จะพาตนไปเยี่ยมยายแอ๋วที่กรุงเทพ หญิงสาวหัวใจเศร้าหมองอีกครั้ง เพราะวาจาเขาอาจไม่มีวันเป็นจริงและนั่นทำให้ณศรินทร์นึกถึงอีกคนขึ้นมา คืออรัญญา คำบอกกล่าวเมื่อหลายวันก่อนที่ว่า ช่วงนี้บ้านพักคนชราวิมลมาลางดเยี่ยมชั่วคราว จนกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกกับคำสั่งนี้ เนื่องจากมีครั้งหนึ่ง ณศรินทร์ไปเยี่ยมยาวแอ๋วโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้าหรือโทรสอบถามก่อน