บททั้งหมดของ อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ: บทที่ 41 - บทที่ 50

Chapter 42 “ถ้าพูดกันตามตรง ผมว่าน่าสงสารเอยมากกว่าครับ” กรชีวันพูดอย่างเป็นกลาง “เอยอยู่ไร่ชวนชมมาสิบกว่าปี ผม คุณแม่ พี่ยักษ์ จงเกลียดจงชังเอยมาตลอด กระทำต่อเอยไม่ดีสักเท่าไหร่ ความเจ็บปวด เสียใจจึงสะสมในหัวใจเอย ยิ่งรู้เรื่องพี่ยักษ์กับเอย ผมยอมรับเลยว่า เอยเก่งมากครับ หัวใจแข็งแกร่งมาก”“และเมื่อคนเจ็บมากๆ ได้รับอิสระ ที่จะเอาตัวเองออกจากความเจ็บปวด พ่อไม่แปลกใจหรอกนะ ที่นกไร้รังอย่างเอย จะโบยบินไปหารังของตัวเอง สร้างรังให้แข็งแรง แล้วหลบซ่อนตัวอยู่ในนั้น ปกป้องตัวเองจากคนที่เคยทำร้ายตัวเอง” วิรัชมองกรชวิลที่หลับจากฤทธิ์สุรา มือใหญ่วางลงบนขาลูกชาย “สี่ปีมานี้ ยักษ์ได้รับบทเรียนหนักมากนะ เจ็บกายยังหายได้ แต่เจ็บหัวใจนี่สิ มันยากนะที่จะหาย พ่อว่า พ่อต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว”“ทำอะไรครับคุณพ่อ” กรชีวันรีบถาม“แล้วพ่อจะบอกอีกที แต่ตอนนี้เราช่วยกันพายักษ์ไปอาบน้ำดีกว่านะ พ่อว่าตัวคงไม่ได้โดนน้ำมาหลายวันแน่ๆ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย”สองพ่อลูกช่วยกันพากรชวิลไปห้องน้ำ แม้รูปร่างวิรัชกับกรชีวันไม่หนีกรชวิลสักเท่าไหร่ แต่กว่าทั้งสองจะพาตัวคนเมาเข้าไปในห้องน้ำได้ ก็เล่นเอาหอบ กรชีวันทำหน้าที่อาบน้ำ

Chapter 44 “เสร็จแล้ว” ปนัดดาบอกอดีตสามี “ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว เหม็นขี้หน้า” “ทนเอาหน่อยก็แล้วกัน เพราะคุณต้องเห็นผมเดินเข้าออกบ้านหลังนี้ไปตลอดชีวิต อย่าอกแตกตายซะก่อนล่ะ” วิรัชพูดให้อีกฝ่ายคันใจเล่นๆ ไม่ทุกข์ร้อนกับคำพูดปนัดดา และไม่เกรงใจนางเหมือนก่อน เขาเก็บกระดาษแผ่นนั้นใส่ในซองตามเดิม ลุกเดินออกจากบ้านทันที พ้นประตูบ้าน วิรัชหลุบตามองซองในมือแล้วยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยเลศนัย ที่ปนัดดาไม่มีทางรู้ว่า เขากำลังทำอะไรอยู่ ถ้ารู้ล่ะก็ มีหวังได้กรี๊ดลั่นบ้านแน่นอน ชักอยากเห็นภาพตอนนั้นซะแล้ว... ไม่น่าเชื่อว่า อรัญญาจะมาวัดตามที่บอกไว้กับปนัดดา แต่ไม่ได้มาทำบุญเช่นปากบอก หล่อนมาพบใครบางคนที่นัดหมายไว้ หญิงสาวเดินหน้าตาบูดบึ้งไปยังที่นั่งพัก ที่ทางวัดจัดเตรียมไว้ให้นั่ง “มาวัดทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิ” ดวงพรน้องสาวคนละแม่กับอรทัย มารดาอรัญญาทักหลานสาว ที่ใบหน้ายังคงเช่นเดิม สายตาอรัญญามองดวงพร เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย รำคาญใจ “ทำไมถึงนัดที่นี่ นัดที่อื่นไม่ได้หรือไง” อรัญญากระแทกเสียงถามน้าสาว “ก็วันนี้

Chapter 46ในการช่วยเหลือครั้งนั้น เหมือนเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรไมตรีที่มีต่อกัน เมื่อชาญณรงค์รู้ว่า ระหว่างตั้งครรภ์ อาชีพของณศรินทร์คือ จัดชุดเบรกหรือชุดอาหารว่าง ส่งตามบริษัทที่มีการจัดการประชุมหรือสัมมนา ตามงานบุญและงานขาวดำ ซึ่งงานไม่ได้มีทุกวัน สัปดาห์ละสามถึงสี่วัน แต่ก็ถือว่าเพียงพอต่อการเลี้ยงชีพ ณศรินทร์มีความคิดขยายตลาด แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องรอให้คลอดลูก และให้ลูกมีอายุสักหนึ่งขวบ จึงค่อยขยับขยายตามความตั้งใจชาญณรงค์เห็นความมุ่งมั่นและตั้งใจ แล้วรู้ว่า หล่อนเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว อีกทั้งอยากช่วยเหลือณศรินทร์ เขาจึงเสนองานให้ณศรินทร์ ด้วยการทำชุดเบรกในงานเลี้ยงสัมมนาทุกงาน ที่จัดขึ้นในโรงแรม ณศรินทร์ตกปากรับโอกาสที่ดีนั้นทันที และทำชุดเบรกส่งโรงแรมเลอแบลงค์นับแต่นั้น จนถึงวันนี้ คู่กับรับงานนอกที่มีเข้ามาเพิ่มขึ้น จากคำพูดปากต่อปาก เนื่องจากเบเกอรี่ที่จัดชุดเบรก หล่อนทำเอง และนี่ถือว่าเป็นจุดขายของหล่อนก็ว่าได้“ขอบใจมากนะเอย ที่เจียดเวลาทำของกินให้บ้านพี่ อันที่จริงไม่ต้องลำบากก็ได้นะ แค่ทำออเดอร์ก็แทบไม่มีเวลาพักผ่อนแล้ว” ชาญณรงค์พูดอย่างเกรงใจ“เรื่องแค่นี้เองค่ะ เอยทำได้

Chapter 48 จุดประกายการทำชุดเบรกเริ่มจาก เจ้าหน้าที่โรงงานใกล้ๆ ที่เป็นลูกค้าประจำของร้าน มาถามณศรินทร์ว่า รู้จักคนจัดชุดเบรกหรือไม่ และนั่นทำให้หล่อนสนใจ และเริ่มลงมือทำคู่กับการขายข้าวแกง ต่อมาท้องเริ่มแก่ ทำทั้งสองอย่างพร้อมกันไม่ไหว หล่อนเลือกทำชุดเบรกเพราะมีเวลาพักมากกว่า กำไรก็พอๆ กับขายข้าวแกง แล้วยึดเป็นอาชีพหลักจนถึงทุกวันนี้ “แม่คับ หิวข้าว” เตชธรบอกมารดา หลังจากพับหนังสือก.ไก่ ที่อ่านจนจบ “ได้ครับ รอแม่ที่โต๊ะนะครับ แม่ไปเอาของกินให้” พูดจบก็หอมแก้มบุตรชายอันเป็นที่รักหนึ่งฟอด เตชธรเป็นเด็กฉลาด ว่านอนสอนง่าย แต่ก็อาจมีดื้อและซนบ้างตามประสาเด็กผู้ชาย เด็กชายนำหนังสือไปเก็บไว้ในตู้ริมห้องรับแขก โต๊ะญี่ปุ่นโต๊ะเล็กที่น้ำหนักไม่มากนัก ถูกเตชธรพับเก็บ ก่อนนำมันไปสอดไว้ข้างตู้ จากนั้นก็วิ่งมานั่งรอมารดาตรงโต๊ะกินข้าวขนาดสี่ที่นั่ง “มาแล้วครับ ไข่พะโล้ใส่น้องไก่ของโปรดของใครน้า” “ของผมฮะ” เด็กชายชูแขนขึ้น ยิ้มให้มารดา โอบกอดณศรินทร์ ส่งสายตาปริบๆ “แม่ป้อนเตได้ไหมฮะ เมื่อกี้เตยกโต๊ะ ปวดข้อมือมากๆ เลยฮะ จับช้อนไม่ไหว” ณศรินทร์ยิ้มเอ็

Chapter 50กรุงเทพมหานคร วันนี้ไม่มีงานช่วงบ่าย และได้รู้มาจากชาญณรงค์ว่า ชาญชัยกับแก้ววิมลบ่นคิดถึงเตชธร หลังจากไปรับเด็กชายจากโรงเรียน ณศรินทร์พาหนุ่มน้อยมาเยี่ยมผู้มีพระคุณ ที่ดีใจยกใหญ่กับการได้เห็นหน้าหนูน้อยช่างเจรจาและขี้อ้อน “หลานยาย ยายคิดถึงที่สุดเลย”แก้ววิมลกอดร่างเตชธร หอมแก้มทั้งสองข้าง “มาๆ มา มาให้ตากอดบ้าง” ว่าแล้วก็ดึงร่างเด็กชายเบาๆ สวมกอดอย่างคนรักคนเอ็นดู ณศรินทร์เห็นทั้งสองเมตตาลูกชายก็อดยิ้มและดีใจไม่ได้ “สงสัยสมบัติพัสถานของคุณพ่อคุณแม่คงต้องหารสามแน่ๆ” พรรณดาราลูกสาวคนเล็กเอ่ยขึ้น ทว่าใบหน้ายิ้ม “สมบัติฉันมีเยอะ แบ่งให้น้องเตนิดหน่อย แกไม่จนลงหรอกน่า” แก้ววิมลตอบกลับลูกสาว “ค่ะ ไม่ได้ว่าอะไรเลยค่ะ เพราะเท่าที่พรรณมีก็มากแล้วค่ะ” คราวนี้ถึงตาพรรณดารากอดหลานชายบุญธรรมบ้าง ไม่กอดเปล่า หอมแก้มนุ่มๆ มากกว่าบิดามารดาหอมเสียอีก “คุณพ่อคุณแม่คะ หญิงว่าเย็นนี้เราออกไปกินข้าวนอกบ้านกันดีกว่าค่ะ พาเอยกับน้องเตไปด้วย แล้วโทรบอกให้พี่ณรงค์ตามไป” “ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ได้กินข้าวพร้อมกันนานแล้ว” ชาญชัยเห็นด้วย