All Chapters of อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ: Chapter 71 - Chapter 79

Chapter 71สองเดือนที่อรัญญาเป็นภรรยาน้อยพัฒนา หล่อนอิ่มเงินมาก เนื่องจากพัฒนาเปย์ให้ไม่อั้น อยากได้อะไรซื้อให้ คนที่ไม่เคยถูกใครตามใจมานาน เลยอยากได้นั่นอยากได้นี่ไม่หยุด ช่วงเวลานี้พัฒนาเสียเงินให้อรัญญาไปกว่าสามล้านบาท และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแค่นี้ ตามความลุ่มหลงที่มีต่ออรัญญา“ออย แกเพลาๆ หน่อยก็ดีนะ ฉันได้ข่าวมาว่า เมียเสี่ยพัฒน์ไม่ธรรมดานะ ถ้ารู้ว่าแกเอาเงินเอาของจากเสี่ยมากขนาดนี้ นางอาจไม่พอใจได้นะ” สุวรรณียังหวังดีกับเพื่อนเช่นเดิม แม้ว่าเพื่อนจะตกต่ำถึงขั้นขายร่างกาย ทว่าเป็นเรื่องที่หล่อนห้ามแล้ว เมื่อไม่ฟังก็สุดแต่ใจ เรื่องนี้ก็เช่นกัน อดยุ่งไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่า อรัญญาไม่รับความหวังดีจากใครทั้งสิ้น “ฉันว่านะ เอาทีละนิดละหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ ฉันว่านะ แบบนี้แกก็จะได้นานๆ ไง เอาเยอะๆ เผลอๆ ได้แปปเดียว”“ตอนนี้มันกำลังหลงฉัน ฉันก็ต้องโกยสิ ถ้าเผื่อฉันทำตามที่แกบอก ค่อยๆ เอาทีละนิด แล้ววันหนึ่งวันใด มันเกิดไปหลงคนอื่นที่สาวกว่าฉัน ฉันไม่เสียโอกาสเหรอ โกยได้ก็ต้องรีบโกย” อรัญญากลับคิดตรงกันข้ามกับเพื่อนรัก และไม่สนใจคำเตือนเช่นเดิม“แล้วแต่แกก็แล้วกัน ฉันเตือนแล้ว ถ้าแกไม่ฟัง ก็สุด

Chapter 73 “คนนั้นเหมือนหมาค่ะ พูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง ปล่อยเขาไปเถอะ เขารวย อยากซื้อก็ซื้อไป พอพ้นวันเกิดเต เอยจะเอาไปบริจาคที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ หรือไม่ก็ส่งต่อขึ้นดอย ให้เด็กด้อยโอกาสได้เล่น เกะกะลูกตา” วราดรหน้าเสีย รูสึกผิดที่ตนชี้นำให้ณศรินทร์คิดกำจัดของเล่นราคาแพงให้พ้นบ้าน “กินกันต่อดีกว่าค่ะ แล้วก็เลิกพูดถึงเขาเสียที แค่เห็นหน้าก็กินแทบไม่ลง”เป็นการหยุดการสนทนาเรื่องกรชวิลไปในที สองหนุ่มไม่พูดคุยถึงกรชวิล มีเพียงการมองไปยังสองพ่อลูกที่นั่งทานอาหารเท่านั้น คงเหมือนกับกรชวิล ที่คอยมองณศรินทร์ตาละห้อยมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ศุภชัยได้รับโทรศัพท์จากพี่สาวว่า ให้ตนไปรับบิดาที่สนามบิน เขาจึงต้องขอตัวไปทำภารกิจลูกที่ดี แต่ก็ฝากเงินไว้ให้ณศรินทร์พาเตชธรไปซื้อของเล่น เพราะเขาคงไม่มีเวลาพาไปซื้อ เนื่องจากพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับไปเชียงราย เที่ยวบินตอนเช้าณศรินทร์เข้าใจเหตุผล หล่อนบอกศุภชัยด้วยว่า จะถ่ายรูปตอนซื้อเสร็จส่งไปให้ หลังจากกินสุกี้เสร็จ ศุภรชัยขอตัวไปรับบิดา เตชธรอยากทานไอศกรีมแบรนด์หนึ่ง กรชวิลจึงพาลูกชายไปกิน โดยที่เขาเป็นคนออกเงิน แต่ไม่เข้าไปนั่งในร้านด้วย ปล่อยให้ณ

Chapter 75 “ที่เอยยอมให้เขาเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเอยยังรักเขาอยู่ แต่เพราะต้องการให้เขารู้จักคำว่าเจ็บปวด จากคนที่ตัวเองรัก รู้ซึ้งถึงคำว่า ไม่มีค่าในสายตา แม้พยายามทำดีแค่ไหนก็ตาม” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวมาก จนคนในห้องมองหน้ากัน รับรู้ได้ว่า งานนี้ไม่ง่าย “และตอนนั้นเอยเต็มใจเจ็บปวดเจ็บช้ำทั้งกายและใจ จากน้ำมือของเขา และการที่เขานำตัวมารับส้อมจนเจ็บตัว เขาก็เต็มใจ เอยไม่ได้ร้องตะโกนให้เขาช่วย เขาก็เหมือนเอยค่ะ เต็มใจยอมรับทุกสภาพ เอยจะแค่ขอบคุณเขาค่ะ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตเอย แค่นี้ค่ะ แค่นี้จริงๆ” ณศรินทร์พูดอีกก็ถูกอีก เถียงไม่ได้เลยสักคำ เรื่องนี้ไม่ใครสั่งหรือบงการณศรินทร์ได้ ทุกคนให้หล่อนเป็นฝ่ายตัดสินใจเองว่า จะยอมให้อภัยกรชวิล หรือเป็นเช่นนี้ตลอดไป ดูทรงแล้ว กรชวิลคงใช้ความพยายามหนักหนาสาหัสกว่านี้อีกหลายสิบเท่าแน่นอน ขณะในห้องรับแขกกำลังพูดคุยเรื่องกรชวิล ในห้องสองพ่อลูกนอนกอดกันบนเตียง เตชธรหอมแก้มบิดาหลายครั้ง มือลูบใบหน้าแล้วส่งยิ้มให้ “คุณพ่อเจ็บไหมฮะ” เตชธรถาม ลุกขึ้นนั่งถลกเสื้อดูแผลตรงท้องกรชวิล “มาฮะ เดี๋ยวเตเป่าให้” ค

Chapter 77ความหนักใจเรื่องพาเตชธรไปหาปนัดดายังคงมีอยู่ แม้ว่าวิรัชรับปากว่าจะช่วยพูดกับณศรินทร์ให้ แต่ไม่รับรองว่า สำเร็จหรือไม่ ก็ต้องลุ้นกันว่า วิรัชทำได้หรือไม่ได้ เรื่องเดินหน้าตามง้อณศรินทร์ กรชวิลยังคงทำอยู่ มีความหวังในทุกวันว่า หล่อนจะยอมยกโทษให้เขา และกลับมาสู่อ้อมกอดตนอีกครั้งสามวันที่ไม่ได้เจอหน้าณศรินทร์กับเตชธร กรชวิลรู้สึกเดียวคือ คิดถึงสองแม่ลูกมาก การคุยกับลูกชายผ่านวิดีโอคอล อาจทำให้ความคิดถึงเบาลง แต่ก็ไม่เหมือนได้คุยต่อหน้า ได้กอด ได้หอม และที่สำคัญ เขาคิดถึงใบหน้าหวานๆ ไร้รอยยิ้มของณศรินทร์ ถึงแม้ว่า หล่อนปั้นปึงใส่ตน แทบไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำไป ทว่ากรชวิลก็อยากเห็นหน้าณศรินทร์ทุกวัน แล้ววันนี้เขาจะได้เห็นหน้าหล่อนสมใจคนที่กรชวิลคิดถึงคนหนึ่ง ก็คิดถึงเขาไม่แพ้กัน คนนั้นคือ เตชธร ที่โทรศัพท์หาบิดาวันละไม่ต่ำกว่าหกครั้ง กรชวิลกดรับสายทุกครั้งอย่างไม่มีความรำคาญ หรือแสดงออกว่าไม่อยากรับสาย เขาดีใจด้วยซ้ำไปที่ลูกชายคิดถึงตน“ผมคิดถึงคุณพ่อมากๆ เลยฮะ คุณพ่อรีบกลับมาหาน้องเตนะคับ น้องเตอยากกอดคุณพ่อ อยากหอมแก้มคุณพ่อด้วยฮะ” เสียงอันแสนน่ารักบอกบิดา กรชวิลยิ้มกว้างกับคำร

Chapter 79 “มั่นใจสิ มากด้วย” เขาตอบกลับทันที “ป้าหญิงเคยเห็นเตในภาพถ่ายที่ยักษ์ให้ดูนะ และการที่อยากเจอหน้าหลาน นั่นเท่ากับว่า ป้าหญิงเปิดใจรับเต เอยอยู่กับป้าหญิงมานานหลายปีก็รู้นิสัยเธอดีนี่ว่า ถ้าเปิดใจรับใคร ป้าหญิงทุ่มให้ทั้งใจ แค่นี้ก็พอทำให้เอยมั่นใจว่า ป้าหญิงจะเป็นไปตามที่ลุงบอก ได้ยินแบบนี้แล้ว ตัดสินใจร่วมมือกับลุง สั่งสอนป้าหญิงไหม” ณศรินทร์ใช้ช่วงเวลาที่วิรัชพูด ตัดสินใจว่า ตนจะเดินไปทางใด อยู่นิ่งๆ เช่นนี้ หรือให้บทเรียนอันมีค่ากับปนัดดา สตรีที่ทำร้ายจิตใจตนมากคนหนึ่ง แล้วยังคิดกำจัดตนด้วย หากฝากบทเรียนให้นางบ้าง ก็คงไม่ใช่เรื่องผิดอันใด “ค่ะ ตกลงค่ะคุณลุง” ณศรินทร์ตกปากรับคำ วิรัชยิ้มพอใจกับคำตอบ “วันมะรืนเราเดินทางกันนะ ลุงจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้” “ค่ะคุณลุง” ด้วยเวลาที่ล่วงมากกว่าสามทุ่ม วิรัชขอตัวกลับ เพื่อให้ณศรินทร์พาเตชธรไปอาบน้ำและเข้านอน เมื่อเข้ามานั่งในรถยนต์ วิรัชโทรศัพท์บอกกรชวิล กับความสำเร็จของตน อันที่จริงแล้ว เหตุผลที่วิรัชเอ่ยบอกณศรินทร์ เขาไม่ได้คิดตามนั้น แต่เป็นวิธีการโน้มน้าวให้ณศริ