บทที่ 5

ลู่เฟ่ยมีอสังหาริมทรัพย์อยู่มากมาย แต่มีเพียงหลังเดียวเท่านั้นที่มีชื่อของเธอ

บ้านหลังนั้นอยู่ในหมู่บ้านข้าง ๆ นี่เอง เป็นของที่คนในตระกูลลู่มอบให้เธอหลังจากรู้ว่าเธอตั้งครรภ์

เธอกำลังจะหย่ากับลู่เฟ่ยในไม่ช้านี้ ช่วงนี้เลยอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียวสักพัก

ไม่ว่าจะเป็นหนิงหร่าน หรือลู่เฟ่ย เธอก็ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น

ดังนั้นเธอจึงเสนอว่า “มีบ้านอยู่ที่หมู่บ้านข้าง ๆ ไม่ใช่เหรอ? ให้คุณหนิงไปอยู่ที่นั่นสิ จะได้สะดวกหน่อย”

“นั่นมันบ้านของเธอ”

ลู่เฟ่ยขมวดคิ้ว คิดในใจว่า ทำไมฉู่เยียนถึงได้ใจกว้างขนาดนี้

“ถ้าคุณหนิงต้องการ ก็ให้เธออยู่ไปเถอะ”

เธอยกเท้าขึ้น ตั้งใจจะเดินขึ้นไปบนชั้นบน

ลู่เฟ่ยเรียกเธอไว้ “ไม่กินโจ๊กเหรอ?”

“ไม่กิน”

เธอเกลียดอาหารทะเล และเกลียดที่สุดก็คือโจ๊กทะเล

ตอนที่ฉู่เยียนเดินลงมาชั้นล่างอีกครั้ง ในห้องนั่งเล่นไม่เหลือเงาของหนิงหร่านและลู่เฟ่ยแล้ว เหลือเพียงแม่บ้านที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่เท่านั้น

“คุณนายคะ คุณผู้ชายไปที่หมู่บ้านข้าง ๆ กับคุณหนิงแล้วค่ะ”

“อืม”

หลังจากแม่บ้านพูดจบ ฉู่เยียนก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษ

ต่อจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของลู่เฟ่ยก็ดังขึ้น

“คืนนี้ฉันไม่กลับนะ เสี่ยวหร่านกลัวความมืด ฉันจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอ”

“อืม”

ลู่เฟ่ยไม่คิดเลยว่าเธอจะว่านอนสอนง่ายถึงเพียงนี้ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย

“ขอโทษนะ เสี่ยวเยียน เสี่ยวหร่านยังเด็กอยู่ นิสัยก็ยังเหมือนเด็ก กลัวความมืด กลัวผี ฉันคงทิ้งเขาไว้คนเดียวไม่ได้ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดเธอ พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปอยู่กับเธอนะ ดีไหม?”

“อืม”

ฉู่เยียนไม่ได้พูดอะไร หลังตอบรับสั้น ๆ ก็วางสายไปทันที

เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วมองดูบ้านหลังนี้อีกครั้ง

บนผนังแขวนรูปภาพเกี่ยวกับเด็กไว้มากมาย เพื่อให้เธอตั้งครรภ์ แม่ของลู่เฟ่ยถึงกับเอารูปเด็กเล็ก ๆ มาติดไว้เต็มไปหมด

ยังเอายาจีนมามากมายให้เธอดื่ม เพราะร่างกายของเธอไม่ใช่คนที่ตั้งครรภ์ง่าย จริง ๆ แล้วเธอต้องดื่มยาจีนอยู่นานมาก กว่าจะตั้งท้องได้

ตอนนี้ลูกก็ไม่อยู่แล้ว เธอเองก็เตรียมจะหย่ากับลู่เฟ่ย ภาพพวกนี้จึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องคงไว้ต่อไปอีก

เธอลุกขึ้น ปีนขึ้นไปบนที่สูง แล้วฉีกภาพบนผนังออกทีละแผ่น

แม่บ้านสะดุ้งตกใจ“คุณนาย ปีนขึ้นไปสูงขนาดนั้นทำไมกันคะ? ระวังลูกในท้องด้วยสิ!”

“ไม่เป็นไร”

เธอฉีกภาพทั้งหมดออกมา ยัดใส่ถุงขยะ แล้วสั่งให้แม่บ้านเอาไปทิ้ง

จากนั้นเธอก็โทรหาทนาย นัดให้เขามาพบในวันพรุ่งนี้

ทนายร่างสัญญาฉบับหนึ่งขึ้นตามที่เธอต้องการ

“คุณฉู่ คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าจะไม่เอาอะไรเลย?”

“ใช่ ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”

เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับลู่เฟ่ยอีกต่อไป ทั้งบ้าน รถ หรือทรัพย์สิน เธอไม่ต้องการสักอย่าง

เธอไม่ใช่ไม่มีเงิน แต่เงินของลู่เฟ่ย เธอไม่ต้องการ

“ได้ครับ งั้นรบกวนคุณช่วยตรวจดูหน่อย ถ้าไม่มีปัญหา ผมจะปริ้นออกมาเลย”

“รบกวนด้วยนะคะ พอปริ้นเสร็จแล้วช่วยเรียกฉันไปที่สำนักงานทนายเพื่อเซ็นชื่อด้วย อ้อ รบกวนคุณอย่าบอกเรื่องการหย่านี้กับลู่เฟ่ยในตอนนี้นะคะ

“ได้ครับ คุณนายลู่ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

ทนายเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยถามออกมา

ตอนที่ประตูถูกผลักเปิดออก ลู่เฟ่ยก็กลับมาพอดี

ทนายคนนี้มักจะเป็นผู้จัดการดูแลเรื่องต่าง ๆ ให้กับบริษัทของพวกเขาอยู่เป็นประจำ วันนี้เมื่อเห็นเขาอยู่ที่บ้าน ลู่เฟ่ยจึงรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“ทนายสวี คุณมาที่บ้านผมได้ยังไง?”

“อ๋อ คุณนายลู่เรียกให้ผมแวะมาน่ะครับ ผมก็เลยมา”

พูดจบ เขาก็รีบไปอย่างรวดเร็ว

“เธอเรียกทนายมาทำไมเหรอ?”

“ไม่มีอะไรหรอก”

ฉู่เยียนมองเขาแวบหนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ใต้ตายังมีรอยคล้ำปรากฏอยู่

ดูออกได้ทันทีว่าเขาไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืน

เธอถามขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนักว่า “เมื่อคืนหลับไม่ดีเหรอ?”

“อ๋อ ยัยเด็กคนนั้นดื้อจะให้ฉันดูหนังสยองกับเธอให้ได้ เธอก็รู้ว่าเด็กคนนั้นขี้กลัว กลัวแต่ก็ยังอยากดูอีก”

ลู่เฟ่ยพูดไปก็หัวเราะไป “ดูทั้งคืนเลยล่ะ เหนื่อยนิดหน่อยจริง ๆ”

บางทีเขาเองก็อาจไม่รู้ตัว ว่าทุกครั้งที่พูดถึงหนิงหร่าน เขาจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขแค่ไหน

รอยยิ้มแบบนั้น ฉู่เยียนไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว

ครั้งสุดท้าย คงจะเป็นวันที่เขารู้ว่าเธอตั้งครรภ์นั่นแหละ