All Chapters of บงการรักนายวิศวะ: Chapter 1 - Chapter 10

คฤหาสน์สไตล์ยุโรปคลาสสิกหลังใหญ่สีขาวขลิบทองอร่าม ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนอันกว้างใหญ่โอบล้อมด้วยกําแพงหินอ่อนสีขาวสลักลวดลายอันประณีตประตูทางเข้าขนาดใหญ่ประดับด้วยทองคําแกะสลักลวดลายอันละเอียดละออโคมไฟระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ส่องแสงระยิบระยับเหนือเพดานสูงตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจงด้วยเฟอร์นิเจอร์หลุยส์ชั้นสูง ผ้าม่านกํามะหยี่สีแดงสด“เนียม...หล่อนลองโทรตามตาชินทร์อีกรอบซิ เลยเวลานัดเกือบชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่กลับมาอีก”‘คุณหญิงจันทร์ทิพย์’เอ่ยกับสาวใช้คนสนิท ถึงบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ นัดสำคัญที่จันทร์ทิพย์จะต้องพูดกับลูกชายของเธอให้รู้เรื่องเสียให้ได้ในวันนี้ ก็คือการหมั้นหมายที่ทางผู้ใหญ่ได้หารือกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เจ้าลูกชายตัวดีของเธอนี่สิ กลับสร้างปัญหาให้จันทร์ทิพย์ต้องปวดหัวอยู่ตอนนี้“คุณหนูบอกอีกห้านาทีถึงเจ้าค่ะ คุณผู้หญิง”“ตาชินทร์นี่ยังไง ปล่อยให้แม่รอเป็นชั่วโมงแล้ว”“คุณผู้หญิงใจเย็นๆ นะเจ้าคะ ช่วงนี้ คุณหนูชินทร์ เธอแปลกไปนะเจ้าคะ ไม่ค่อยพูด และไม่สดใสเหมือนอย่างแต่ก่อนเลยเจ้าค่ะ”“แปลกเหรอ?”“หรือคุณหนูจะอกหักหรือเปล่าเจ้าคะ เนียมสังเกตคุณหนู มาหลายวันแล้ว ดู

“ข้าวไม่ไหวแล้วค่ะพี่ชินทร์ ช่วยข้าวหน่อย ข้าว...ต้องการให้พี่ทำ ได้โปรดเถอะนะคะ”เสียงหวานพร่าเว้าวอน ในขณะที่มือบางกำลังลูบไล้ไปบนแผงอกแกร่ง ดวงหน้าหวานแดงจัด กำลังซุกไซ้ร้ไปที่ซอกคอของชายหนุ่ม เกวลินไม่รู้ว่า เธอจะจัดการกับสิ่งนี้อย่างไร ได้แต่ทำตามในละครซีรี่ย์ที่เธอดูเท่านั้น แค่สัมผัสกายเขา มันก็ทำให้เธอร้อนฉ่าเสมือนได้รับการปลอดปล่อย ยิ่งสัมผัส ก็ยิ่งรู้สึกดี “ไม่ครับ...หยุดเถอะ พี่ช่วยเราได้ ไปหาหมอดีกว่าครับ”เตชินทร์พยายามดึงสติของหญิงสาวให้กลับคืนมา การกระทำของเธอ มันอาจส่งผลร้ายกับชีวิตของเธอไปตลอดกาลเลยนะ “จูบข้าวสิคะพี่ชินทร์ ข้าวอยากให้พี่ชินทร์ทำข้าว นะคะ..”เสียงพร่ายังคงอ้อนวอนไม่หยุด ความต้องการในบุรุษเพศพุ่งสูง ราวกับปรอทที่เจออุณภูมิร้อนพุ่งปรี๊ดจนแตกระเบิด “ข้าว...”เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกหญิงสาว กายกำยำสะท้านขึ้นมาทันที เมื่อมือเล็กกำลังลูบไล้ลงไปเบื้องล่าง ประกอบกับที่ริมฝีปากบางจูบเข้ากับซอกหูของชายหนุ่ม ทำให้กายกำยำสั่นสะท้านจนขนลุกชันและ...ตบะที่หลงเหลืออยู่น้อยนิด...ก็ขาดสะบั้นในที่สุด “ช่วยข้าวเถอะนะคะ ขะ-ข้าวไม่ไหวแล้

เตชินทร์ก้มลงเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาสวมใส่ หลังจากมรสุมพายุอารมณ์ร้ายผ่านไป เขานั่งมองร่างอันบอบบางที่นอนอยู่บนโซฟาใหญ่ในสภาพที่อิดโรย... “...” ดวงตากลมโตจ้องมองเพดานสีขาวด้านบน เกวลินกำลังเรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมด สายตาของเธอเหลือบมองร่างของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอ ใบหน้าเนียนร้อนผ่าว ครั้งนี้ไม่ได้เกิดเพราะฤทธิ์ยา แต่มันเกิดเพราะความอับอายของตัวเองที่ต้องเผชิญกับความเป็นจริง “ข้าว...”เสียงทุ้มเอ่ยเรียก ขณะที่เขาอยู่ในสภาพที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ลำคอตีบตันแห้งผาก บทสนทนาที่จะโต้ตอบกับเธอนั้นกลับกลืนหายไป เหมือนกับไม่รู้ว่า ตัวเองจะเริ่มต้นอะไรก่อนดี “...”เกวลินไม่ตอบ เธอผุดลุกนั่ง พร้อมกับกระชับเศษชุดของเธอแนบอก สายตาของเธอสอดส่องมองหาสิ่งที่จะมาปิดบังร่างกายของเธอเพิ่มอีก “พี่...พร้อมรับผิดชอบเรานะ”เตชินทร์เอ่ยขึ้นในที่สุด เขาเป็นผู้ชายและเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะต้องเอ่ยเรื่องนี้ก่อนและแน่นอน ว่าเขาได้เปรียบเรื่องนี้กว่าเธออยู่แล้ว เขาไม่เสียหายอะไร แต่เธอนี่สิ “มะ-ไม่เป็นไรค่ะ พี่กลับไปเถอะค่ะ แล้วลืมเรื่อ

@มหาวิทยาลัยxxxร้านกาแฟเล็กๆ ตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของลานมหาวิทยาลัย มีนักศึกษาต่อคิวซื้อกาแฟและขนมห้องสมุดอยู่ถัดจากร้านกาแฟ เป็นอาคารสูงหลายชั้น มีหน้าต่างบานใหญ่ที่มองเห็นวิวของลานมหาวิทยาลัยนักศึกษานั่งอ่านหนังสือหรือทํางานในห้องสมุดอย่างเงียบๆ มีบรรยากาศที่สงบและเหมาะสําหรับการเรียนและการอ่านหนังสือเป็นอย่างมาก...“บ่ายนี้ไม่มีเรียน ฉันจะไปซื้อของเข้าบ้าน เพราะเสาร์อาทิตย์นี้ ฉันจะกลับบ้านนะ เธอจะไปซื้อของกับฉันหรือเปล่าน้ำตาล หรือเธอจะกลับบ้านล่ะ”“พอดีวันนี้ฉันไม่ว่าง แม่ฉันบอกให้ฉันรีบกลับไปช่วยทำกับข้าว คือวันนี้ เป็นมื้อประจำสัปดาห์ของที่บ้านน่ะ เธอไปเองได้หรือเปล่าข้าว ถ้าฉันไม่ได้ไปเป็นเพื่อนเธอ”“ไม่เป็นไร ฉันแค่เห็นเธอซึมๆ ก็เลยจะชวนเธอไปเดินเล่น ก็เท่านั้นเอง ปกติ ฉันก็ไปคนเดียว ไม่งั้นก็ไปกับเพื่อนนางแบบอยู่แล้ว ไม่เป็นปัญหากับฉันเลย”เกวลินทำงานไปด้วยเรียนด้วย เกือบปีแล้วที่เธอทำงานด้านสายบันเทิง คือการเป็นนางแบบกับรับงานโฆษณา เป็นจ๊อบงานเล็กๆ แต่รายได้ดี สามารถช่วยแบ่งเบาภาระพ่อกับแม่ของเธอได้พ่อของเกวลินเป็นหมอ แม่เป็นครูสอนในโรงเรียน รายได้ก็มีมากพอที่จะเลี้ยงและดูแ

“พี่ชินทร์! ปล่อยข้าวเดี๋ยวนี้นะ!”เกวลินขู่คนตัวใหญ่ที่กำลังรัดร่างของเธอเอาไว้ เธอดิ้นสุดแรง ไม่ยอมให้เขาทำอะไรเธอได้อีก เกวลินไม่ใช่ผู้หญิงของเขา ทำไมจะต้องยอมเขาด้วยเล่า “ที่เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับพี่ มันแค่เศษเสี้ยวหนึ่งของพี่เท่านั้น เธอคงไม่รู้จักนิสัยจริงๆ ของพี่สินะ...”สีหน้าของชายหนุ่มพลันเคร่งขรึม ดวงตาหรี่ลงกระซิบข้างหูของเธอ น้ำเสียงทุ่มต่ำเจือแววตักเตือนอย่างไม่สู้พอใจนัก “ข้าวไม่ได้อยากรู้เรื่องของพี่! ปล่อยข้าวเดี๋ยวนี้นะ!”เกวลินพยายามดันตัวเองออกจากอกกว้าง ทั้งสองกำลังยืนกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กลางห้อง คนหนึ่งต้องการออกจากพันธนาการ แต่อีกคนหนึ่งต้องการตรึงร่างอวบอิ่มนั้นไว้ “อืม...งั้น...พี่จะพาข้าวไปทำความรู้จักกับตัวตนของพี่ก็แล้วกันนะ...”สิ้นเสียง ใบหน้าคมก็โฉบวูบมาที่ซอกคอขาวผ่องของเธอ จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมกรุ่นเข้าเต็มปอดก่อนที่ริมฝีปากหนาจะกดจูบซุกไซร้ตามมาซอกคอขาวนวลเนียนในขณะที่ลำแขนของชายหนุ่มกำลังกอดรัดร่างอวบอิ่มเอาไว้ และมืออีกข้างล็อคข้อมือของเธอเพื่อไม่ให้ต่อต้านเขาได้อีก “ไม่นะ! ปล่อย! พี่ได้ยินมั้ย! ข้าวจะแจ้งตำรวจ ว